Vrijdag 30 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag werd de kermis opgebouwd in ons dorp. Dat betekende dag de Thuisbij-taxi langs allerlei kruip-door-sluip-doorstraatjes bij het Thuisbij­-pand moest zien te komen. Maar we kwamen er. Rob wist de weg. Nadat iedereen zijn/haar eerste en tweede kopje koffie ophad, zocht dezelfde iedereen zijn /haar plaatsje aan zijn/haar tafel en even later zat iedereen aan zijn/haar zelfgekozen activiteit. De dames zaten prettig keuvelend de klei-en. Wie dat deftig wil zeggen beweert dat er geboetseerd wordt. En als de dames uit gepraat zijn, zingen ze oude Nederlandse liederen, zoals ‘Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel, nou dan weet je het wel’.Ondertussen zaten de mannen aan de keukenkant in stilte onder andere te puzzelen. Anne en Jan probeerden met inspanning van alle krachten de puzzel uit de door Anne meegebrachte kranten op te lossen. Zij werden daarbij geheel vrijblijvend geassisteerd door Hannie en Erica. De hulp van deze laatste werd ingeroepen als de mannen vastzaten. Erica wist dan raad terwijl zij aan het aanrecht de warme Thuisbij-maaltijd stond te bereiden. Dit maal werd er een thuisbij-lasagne-maaltijd in elkaar geknutseld. Die rook je een uur van te voren door het hele huis.Anne zag de king-size-zoutpot op tafel staan en vroeg zich met luide stem af of wij echt zo flauw waren. We werden gerustgesteld. Volgens de mede-aan-tafelzittenden viel het reuze mee. Zo nu en dan lichtte Erica de deksels van de twee lasagne-schalen even op om te ruiken hoe het er bij stond. Bijna gaar?Margreet – de vrouw van Jan – had thuis de boel opgeruimd en de nog bruikbare spullen meegenomen voor de knutseldames van Thuisbij. Ze bleef gezellig een kopje thee meedrinken en ondertussen meekeuvelen. Dat kan allemaal bij Ilona. Die had trouwens na verloop van tijd de leiding van Thuisbij overgedragen aan Hanny en Erica. Ze had zich voor het verrichten van de noodzakelijke administratieve werkzaamheden teruggetrokken. Ilona is – dat bleek maar weer duidelijk – van alle markten thuis.Zoals gewoonlijk was het middagmaal om 12 uur klaar en zat de club van 10 thuisbijers gezellig aan de grote tafel in de thuisbij-keuken. Erica schepte met gulle hand de lasagne op. Die ging er grif in, terwijl de complimenten op luide toon door de keuken klonken. Erica kreeg er een kleur van.Na de middag was er tijd voor de trouwe maar fanatieke klaverjassers, Anne, Frans, Sjaan en Truus. Wie dat allemaal te veel werd, kon de rust van de ruststoel kiezen. Zalige rust bij dagbesteding Zoals Thuis. Daarna kon voor iedereen het zalige weekend beginnen.Erica wist voor Jan ook de weg naar huis en zijn middag-rust-bed. Zij reed dwars door het dorp, dat er weer even meer gereed voor de kermis bij lag.

Woensdag 28 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Bij het binnenkomen bij dagbesteding Zoals Thuis deze morgen maakten we kennis met Anca, ze is de nieuwe vrijwilligster voor de woensdag. Ze mag dan nieuw voor ons zijn, ze weet wel van aanpakken tijdens het reilen en zeilen in ons Thuisbij-pand. Verder viel de ochtend alleen op door de aanwezigheid van hulpkok Frans. Hij liet zijn handen driftig wapperen. Hij had zelf zijn eigen recept van stamppot rauwe andijvie op het menu gezet en ik kan u met een gerust hart verzekeren dat zijn recept meer dan lekker smaakte. Geen wonder als ik u vertel wat er allemaal in die stamppot ging, en wat het allemaal zo lekker maakte.Op de eerste plaats de rauwe, klein gesneden andijvie. En de kleine stukjes uitgebakken spek. En de kleine stukjes zure augurken, die het geheel zo lekker fris deed smaken. En een klein gesneden appel, ook zo lekker fris. Wat er verder in de andijviestamppot ging weet ik ook niet meer, maar smakelijk was het wel. Ik vermoedde nog wat lekkers die het geheel erg smeuïg maakte. We kregen vla toe, in drie smaken, heerlijk. Het was weer echt Thuisbij-op-z’n-breedst.Wat ook lekker was, was de twee soorten taart van José. Zij leverde ‘dus’ het eigen gebakken gebak en dat smaakte bij de koffie. Helemaal nieuw was het door haar zelf aangeheven felicitatie-lied. “Lang zal zij leven” klonk het luidkeels door onze versierde koffiekamer. Wij signeerden allemaal de felicitatie-kaart. Die kaart was zo leuk dat de tranen José spontaan uit de ogen welden.Na afloop van de middag was er ijs van Dolf, de enige echte Uitgeester ijsco-man. Ik kan u allemaal verzekeren dat het een echte portie was. We hadden een echt bonnetje voor het ijs gekregen. Dat moest je inleveren, dan kreeg je een verrukkelijk ijsje in de persoonlijk gewenste smaak. Dat smaakte van “mmmm’. Van ons mocht de ijscoman nog wel een keertje langs komen. Maar dan op zo’n zomers warme dag. Heerlijk. Zalig. Ik heb het ijsje in de hal in ontvangst genomen en op mijn kamer opgelebberd.Wij kregen ook nog bezoek, desnoods in de gang van ons eigenste Geesterheem. Het blafte, het had vier pootjes en het kon je op zijn allerliefst aankijken, terwijl het nog een keertje extra blafte. Volgens kenners was het een echt ras. Welk ras was mij niet duidelijk, maar hij of zij had wel van die honds-trouwe ogen, waar je niet ongeaaid omheen kon.

Vrijdag 23 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het samenzijn op deze vrijdag was bijzonder gezellig. Het was gewoon hoogtijdag voor Thuisbij. We zaten zoals gewoonlijk met z’n allen aan de lange tafel en luisterden naar ieders bijdragen aan het gesprek.Ondertussen was Ilona bezig aan het toetje van die dag. Dat bestond onder andere uit verse aardbeien en yoghurt. De toet was in zekere mate smaakgevoelig. Je kreeg er de smaak nu al van in de mond. Als je dus te ijverig aan de gang ging, hield het op lekker te zijn, zo leerde ons Ilona vanuit haar werkhoekje aan het aanrecht. Leerlinge Erica luisterde met grote aandacht.Uit Ilona’s hoek kwamen de geluiden die ons deed afvragen hoe het kon zijn dat herrie (van de keukenmachine) aan het eind van het proces zo lekker kon smaken. Maar Ilona zegde ons toe dat wie het creëren van een Thuisbij-toetje wilde leren, zich na het eten bij haar kon melden voor de eerste les.De dames aan de handwerktafel leerden ons ook iets: dat het maken van kunstwerken makkelijk samen ging met veel en kakelend praten. Normaal gesproken gaat voor hen het maken van artistieke knipwerken makkelijk samen met een goed gesprek. En wij – mannen aan de andere tafel – moeten eerlijk toegeven dat de resultaten van het vrouwelijk knipwerk verbluffend mooi waren. Op hun kunstwerken was de zin van Tinie van toepassing die zij uitsprak toen zij het werk van een collega mocht aanschouwen: Ach kind, wat mooi, wat leuk.Deze zin werd voor het eerst in ons gezelschap gebruikt, toen onze keuken-assistente Erica de foto van haar vakantie-strandje op Mallorca liet zien. Waar je telefoon tegenwoordig al niet goed voor was. In die keuken werd deze vrijdag met – zo te horen – groot succes gewerkt aan een zo bleek achteraf een overheerlijke Prei-schotel, naar het recept van Ilona’s schoonmoeder.Twee van onze trouwe gasten zijn even trouwe puzzelaars. Anne heeft twee kranten met de opgaven mee, Jan neemt elke dag dat er gepuzzeld wordt zijn Ipad mee voor het zoekwerk. Dat voorkomt dat Anne bij een gezochte ‘vrucht’ op het papier ‘appelmoes in een pot’ invult.Zo nu en dan zagen wij buiten door de ruiten van ons huis Rob van Ilona voorbij lopen. Dat was heel apart. Meestal gaat Rob’s passage gepaard met een heleboel herrie van de een of andere houtbewerkingsmachine. Nu echter ging Rob in stilte voorbij. Hoe dat zo? Vraagt de belangstellende lezer. Rob werkte deze ochtend aan de indeling van de meterkast. Dat is een voorzichtig creatief werkje. Daar paste – wist Rob – geen grote herrie bij.Vanmiddag konden de Thuisbijers voor het eerst sinds lange tijd getuige zijn van een echte Thuisbijer bruiloft op het Regthuijsplein. Uw verslaggever is dan al vertrokken. Als het gebeuren de moeite waard is geweest, hoort u er volgende week meer van.

Woensdag 21 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Toen ik vanmorgen mijn agenda opendeed en naar de specialiteiten van deze woensdag keek, zag ik meteen dat het de hoogtijdag van mijn zus d’r verjaardag was. Ik ben even bij de verjaardagen blijven hangen en heb even een mail gestuurd daar Terena in Portugal. Ik kon alleen niet vinden dat ik de felicitatie verstuurd heb, dus ik hoop maar dat de felicitatie aangekomen is. Zo niet dan komt ie later deze dag.Na het ontbijt werd ik opgehaald naar Thuisbij. We begonnen de dag met taart. Onze Noor was jarig. Zij en wij vierden dat op de aparte Thuisbij-manier, dat wil zeggen met koffie en gebak. Dat ging er tijdens de slagroomtaart best in. Noor deelde zelf uit.Aan tafel ging het gesprek onder ander over het genoegen van een huisdier hebben. Nou, genoegen? Daarover zijn de meningen sterk verdeeld. Tinie had geen huisdier, maar er liep er op deze dag wel eentje bij haar en haar Henk rond. Tinie vertelde erover, Henk had vandaag de zorg over Saar, maar hij kwam de kleine keutelaar wel effe showen. Dat min of meer tot genoegen van bijna iedereen die aan tafel zat.Helaas niet van de medemens Sjaan. Als het dier opgewekt rond keutelde om en onder de tafel, was onze Sjaan er als de kippen bij om zich elders te verschuilen. Het was voor Sjaan een waar genoegen toen Henk + hond huiswaarts gingen. Jan van Sjaan kwam nooit van onze tafel mee-eten. En dat terwijl wij toch steeds vorstelijk van de thuisbij-pot mee-aten. Dat komt omdat Jan’s voorkeur heel sterk uitging naar de Hollandse pot. En dat terwijl de pot van Ilona meestal een recept van ver over de grens is. Ja, de keuken van Ilona is nogal eens van heel ver weg. Maar wel erg lekker en soms zelfs erg pittig.Het tweede tamelijk langdurige gespreksonderwerp aan tafel was verhuizen. Het doorgaans eerste genoegen van verhuizen waren je buren. Niet iedereen was het met het genoegen van verhuizen eens. ‘Je hebt ze nodig, die buren, anders kun je nergens tegen praten.’ In deze bewering van Tinie zat een kern van waarheid in, dus zei niemand niet zinnigs terug.Het een na laatste tafel-onderwerp dat wij dit keer behandelden was het paard. Tot genoegen van de oprechte liefhebber. Met name de noodstop kwam uitgebreid aan de orde. Vooral het paardrijden op de Veluwe is zelfs voor getrainde ruiters als Ilona en haar familie een waar genoegen. Ze vertelde er dan ook met zichtbaar genoegen over.Ook Frans is deze ochtend helemaal op de creatieve toer geweest. Hij schilderde als een ware Rembrandt zijn vrije werk op een Thuisbij-letterspreuk. Toen Frans zich in het zweet zijn’s aanschijns had gekwast stond er “Alles kan, maar het hoeft niet”. In sierlijke letters op een bonte achtergrond. Iedereen was vol bewondering voor het werk van de artiest. Men fluistert dat er door verschillende Thuisbijers een ruim bod was gedaan. Frans was echter niet genegen het werk te verkopen. Onder geen beding.

Vrijdag 16 juni 2017

Bijna vanzelfsprekend wil ik zeggen, was ik deze Ilona-vrijdag op tijd wakker. Ik scheerde me en ging op een stoel in mijn kamer zitten wachten op de was-zuster. Ik had om de buitenwacht te tonen, dat ik wakker was, mijn kamerdeur op een kier gezet. Dat werd opgemerkt door de was-zuster, daardoor was ik extra-snel aan de wasbeurt toe. Na het ontbijt wachtte ik in de hal van Geesterheem op de thuis-bij-taxi die vandaag bestuurd werd door chauffeur Rob.Als proef ging ik na overleg met Rob mee zonder rolstoel. Achteraf is me dat goed bevallen. Ik heb zelfs met de groep na het eten te voet de bijna voltooide schuur achter het huis bekeken. Dat ziet er erg mooi uit. Ik bleef tot verbazing van Ilona al wandelend naar de taxi overeind. De bijna voltooide schuur droeg ieders waardering weg. Zij gaat op den duur deel uit maken van Thuisbij. Dat duurt nog even, maar dan… Oh lala!Ik heb die ochtend aantekeningen gemaakt van het reilen en zeilen aan de eettafel. Bijvoorbeeld van de indrukwekkende mededeling van Ilona dat zij na lange tijd dit weekend weer ging paardrijden. Dat gaat niet al te zachtzinnig getuige de toevoeging dat zij zich verheugde op het crossen door de bossen. Wij schijnen daarvan vanaf maandag de sporen te kunnen zien. Zo heeft menigeen zijn/haar genot met een dier. Dat genoegen heet dan snollen. Dat werd niet verder uitgelegd, maar “we hebben zelden zo gelachen”.Na de koffie gingen de dames in twee groepen aan het schilderen, op twee tafels. Aan de ronde tafel onder leiding van “lerares” Carola en aan de eettafel onder leiding van “lerares” Marian. De laatste groep werkte in opdracht van ons “bestuur” aan een wandversiering voor de buitenmuur van Thuisbij tegen de tijd dat we officieel open gaan. Ik heb getracht de schilderessen te verleiden het grandioze werkstuk te ondertekenen met hun namen. De dames lieten zich niet verleiden. Daarom staan hier de namen vermeld: lerares de waakzame Marian, en de leerlingen Tess en Tinie. Hun ijver werd gadegeslagen door Jan, Klaas en Frans. Zij vormden de stilzwijgende jury, terwijl de kunstenaressen zich verenigd hadden onder de verzamelnaam Modern Art – Het Gezelschap van de Negen Verf- Schoteltjes.Aan de ronde tafel werd met overgave gewerkt aan het aankleden van de dikke dames. Ze genoten er grinnikend van.De keukenwerkzaamheden werden ondertussen verricht door onze assistent-kok Henk, die een heerlijke verse groente-schotel klaarmaakte. Zijn koksmaatje Agaath kwam heerlijke griesmeelpuddinkjes van Jumbo brengen. U begrijpt, beste lezers, dat er met overgave gesmuld werd.

Woensdag 14 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Als alles goed gegaan is, komt dit bericht bij jou binnen. Ik stuur het naar jou op. Daar komt ie. Dit was het nieuws aan Margreet bij het begin van de nieuwe dag. Dan nog even de ‘boodschappentas’ voor Ilona klaar zetten, dan kan ik het ochtendnieuws op de computer gaan lezen en gaan wachten op de thuisbij-taxi met chauffeur Rob. Rob was vandaag José, maar het resultaat was het zelfde.Deze ochtend stond in het teken van slagen of zakken. Voor Daan van Ilona en Rob was het slagen geen punt. Dat was wel het antwoord op de vraag of hij cum laude zou slagen. Cum Laude was ook geen punt voor Daan. Maar er was meer. Als hij met een 10 voor wiskunde zou slagen, leverde dat een taart van de wiskundeleraar op. Heel thuisbij zat gespannen aan de middagmaaltafel te wachten. Het werd net geen taart van de meester. Wel een feest. Wel een taart van een trotse mama Ilona.De stenen-leggende stratenmaker had het terras voor de voordeur gelegd, en dat wilde weer zeggen dat we egaal-lopend binnen konden komen zonder onze nek te breken. Van de zomer kunnen we heerlijk in de zon zitten, zoals menigeen dat deze woensdag al vast uitprobeerde.Vandaag hoorden we ook dat Thuisbij ook haar filiaal in Limmen kon gaan inrichten. Annette en haar partner hadden het pand voor Thuisbij Limmen gekocht. Ilona en Rob gaan nu met hun ervaring daadwerkelijk helpen bij het van het Limmer grond tillen van Thuisbij nr.2. Ze nemen er de tijd voor. Verstandig. Spannend is het wel.Nog meer belangrijk nieuws kwam van de partner van onze voormalige mede thuisbijer Ada. Deze Ada bleek een begaafd schilderes. Zij had bij leven haar dankbaarheid vastgelegd in een bijzonder fraai geslaagd schilderij van de horizon van Uitgeest. Vandaag kwam de partner dat schilderij brengen. Hun beider dankbaarheid was met grote schoonheid voor het nageslacht vastgelegd. Waarvoor de dankbaarheid van heel Thuisbij! Het schilderij komt te zijner tijd op een mooie plek in Thuisbij. Ter nagedachtenis aan Ada, zoals het hoort.De ouders van chauffeuse José kwamen uit Akersloot met een schaal vol kostelijke aardbeien. Tinie maakte ze vakkundig schoon. Wij smulden ervan. Twee keer, met slagroom en roomijs. Dat zijn van die dingen waarover bij dagbesteding Zoals Thuis nog weken likkebaardend nagepraat wordt.

Vrijdag 9 juni 2017

Onze Marian is altijd weer een stoere creatieve vrouw, die steeds met een andere creatieve opdracht aan de grote ronde tafel komt zitten te midden van haar creatieve joffers. Zo kan het wel weer zult u zeggen, zo is het wel creatief genoeg. Dat is ook zo, maar het mag wel weer een keer gezegd worden.Dit keer had zij voor haar studenten kleine houten vierkantjes en lichtjes meegenomen. Die werden met een creatieve opdracht ‘bewerkt’, het leek wel witte kledder. Ik weet niet hoe u het noemen wilt, maar het werd daarna “werken met kwast en föhn”. Dat kan niks worden zult u weer zeggen, nou mooi dat u zich vergist. Toen de deelnemende dames hun bevuilde handen gingen kuisen, bleven de werkstukken in al hun pracht en praal op de werktafel te show staan. Prachtig! Marian had gezegd dat het allemaal een experiment zou worden. Nou, en hoe. De niet aan de cursus deelnemende Thuisbijers kwamen stilzwijgend en goedkeurend en bewonderend kijken.Tijdens het eten was het tijd voor de examenopdrachten van de Thuisbijen-junior. Daar bleek maar weer dat je bijvoorbeeld bloemstukken en bloemstukken hebt. Een van onze assistenten-moeders vertelde van haar dochter die met haar examen-bloemstuk zo gescoord had dat zij een hoog cijfer op haar eindlijst mocht verwachten. Of dat een tien zou worden moest zij alleen afwachten. Een collega van het bloemenmeisje – een student met een wiskunde-knobbel – wilde ook wel weten of hij een tien had. Zijn leraar kreeg een kleur bij de vraag omtrent de hoogte van het eindcijfer, maar hij wist nog net zijn mond dicht te klappen, maar de kleur van des leraars wangen vertelde aan de student genoeg. Hij ging volgens zijn Thuisbij-moeder met een gerust hart per trein naar zijn vakantie-liefde aan de andere kant van Nederland.Een van onze Thuisbijers kon de altijd weer gezellige na-de-maaltijd-keuvel niet bijwonen. Hij was afwezig, waarschijnlijk met iets dat op een longontsteking leek. Wij duimden allemaal voor hem.

Woensdag 7 juni 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

José reed in de storm in een sierlijke bocht in een keer voor de deur van Geesterheem. De auto stond in een keer op zijn plaats. Ik zag meteen dat we een aparte gast aan boord hadden. Sjaan zat prinsheerlijk achterin. Ze voelde zich keurig opgehaald door de thuisbij-taxi. Ik ga met dit weer toch mooi niet wandelen of fietsen had ze door de telefoon gezegd. Ze vond dat er echt veel te veel wind stond. En wat mij betreft had ze meer dan gelijk, het was een straf windje.bij dagbesteding Zoals Thuis werden we hartelijk verwelkomd door de staf en de reeds aanwezige gasten. Het gesprek van de dag ging onder andere over een dame van het boerenbedrijf. Vroeger heette zij de boerin, maar dat is tegenwoordig de chef van het bedrijf. Die had trouwens Ilona gebeld of zij voor de gasten van Thuisbij een flink aantal pakken vla kon gebruiken. Die veelkleurige pakken had zij, de chef van het bedrijf over van de actie van in het weekend.Ilona dacht van wel. Dus wij aten na de Thuisbij-middagmaaltijd zalige vla in de gewenste kleur, te weten geel, paars of groen. Tenminste, dat was de gevarieerde kleur van de pakken zoals die in de boordevolle koelkast stonden. En na de maaltijd waren er nog voldoende pakken over zodat iedereen een pak in de gewenste kleur mee naar huis mocht nemen. Met dank aan de chef van het Uitgeester boerenbedrijf. Het was een zalig idee, een heerlijke dag bij Ilona en een zalig kleurig pak vla voor thuis.Ondertussen ging het gesprek bij Ilona aan de middagtafel over kinderen die met een kleiner of een groter probleem naar school gingen. En hoe de ouders of de meesters en de juffen daarmee omgingen. Of probeerden om te gaan. Dat dat toch echt geen sinecure was. Tijdens het gesprek bleek dat wij aan de thuisbij-tafel twee moeders met zo’n probleem-kind hadden zitten. We praten over hoe je daarmee om kon gaan en hoe je dat vooral niet moest doen. Er zaten bij ons aan tafel twee soorten mensen. Moeders die daarover uit ervaring mee konden praten. En anderen die stil luisterden van bewondering.

Woensdag 31 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De woensdag en de vrijdag zijn mijn zogenaamde Thuisbij-dagen. Deze woensdag had bovendien de bijnaam Bruiloftwoensdag. Vorige week vrijdag was heel speciaal, Thuisbij was namelijk gesloten. Ilona en Rob waren die vrijdag in Apeldoorn omdat ze daar gasten waren op de bruiloft van Tamara en Frank. En je kunt dat niet goed combineren met het runnen van een Uitgeester Dagopvang. Wij, het dagelijkse bestuur van Thuisbij, hadden hun uitstapje goedgevonden op voorwaarde dat wij een uitgebreid verslag kregen. Nou, dat kregen wij.We zullen u, geachte lezers en –essen, de details besparen om de eenvoudige reden dat Ilona dat met ons ook gedaan had. We kregen nog net uitleg van het begrip ‘senioren-blond’ maar dat was het dan ook. Het feest werd gehouden in het Stadscafé van Apeldoorn. We kregen de foto’s te zien en snapten wat er zo leuk is aan een stadsbruiloft in Apeldoorn. Je moest wel goed kijken, want telefoon-foto’s hebben het kenmerk dat ze nu eenmaal wat aan de donkere kant zijn. Maar de geslaagde uitleg van Ilona bij de plaatjes vergoedde veel. Geef maar toe dat je niet meteen snapt wat een van de gasten dansend op de draaitafel van de dj moest doen. Maar gelachen dat ze hebben, niet te kort….Dat deden wij woensdagochtend in Thuisbij ook niet te kort. We hadden namelijk die ochtend in Thuisbij twee jarige jobben in ons midden. Mijn chauffeuse José vertelde namelijk heel trots, dat zij en Ilona die dag hun 17-jarige trouwdag vierden. Dat vierden wij natuurlijk spontaan mee. Met monsjou-taart bij de koffie en een lied uit volle borst.De middagmaaltijd was helemaal af! Rendang met sajour-boontjes van het huis. Thuisbij-ers die al langer lid van de club zijn, kennen dat gerecht al. Inclusief de typische Thuisbij-smaak á la Ilona. Dat zijn van dit maaltijden waarbij met grote regelmaat smakelijke stiltes vallen. En kwaliteitswoorden als ‘goddelijk’ en ‘verrukkelijk’.Nee, we hoefden niet toe te geven, dat we moe waren. Nee hoor, van ons hoefde Thuisbij echt niet gesloten te zijn als er ergens op de Veluwe of zo een feestje gevierd moest worden. Wij hoopten stilletjes dat Ilona en Rob nog minstens 10 koppeltjes aan vrienden hadden die zo nodig iets wilden vieren. Kom maar op, zouden wij willen zeggen. En omdat Thuisbij niet steeds op slot kon voor een feestje, bieden wij bij deze aan dat feestje op z’n thuis-bij’s in een eenvoudig nevenzaaltje te willen vieren. En nee, wij zijn niet van plan op de tafel te gaan dansen.

Woensdag 24 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het is vandaag woensdag. Mary Rose heeft me geholpen bij het wassen, het is half negen. Ik zit aan mijn buro. Ik heb alle tijd. Pas over drie kwartier hoef ik in de bus=auto van Rob, als die tenminste dienst heeft op deze dag voor Hemelvaartsdag.Dit wordt een dag zonder Greetje. Ze is naar de bruiloft van neef Anton en Froukje en komt pas in de avond thuis. We hebben niks afgesproken, alleen dat ze vanavond even zal bellen voor een kort verslag. Ik denk dat ik dan met de telefoon naast me in bed lig.José was de chauffeuse van dienst vandaag. Zij leverde mij keurig af bij dagbesteding Zoals Thuis. Daar troffen wij de meeste bekenden aan maar ook een aantal bijzondere gasten. Zo was daar de echtgenote van Frans. Die wilde graag met mij wordfeud spelen. Zij zou mij als deelnemer op haar computer installeren. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Het spel staat erop, maar het loopt niet. We wachten nu op een gelegenheid om het geheel aan de praat te krijgen.Ilona heeft voor de bruiloft van een vriendin een prachtige donkerblauwe jurk gemaakt. Hij staat haar als gegoten. Wij applaudisseerden allemaal en riepen Oh en Ah. Later op de dag kwam er een prachtige blauwe hoed bij. Weer met Ah en Oh. Tjonge, wat kunnen eigen handen toch veel.Hetzelfde mag gezegd worden van de teken- en kleurhanden van onze Tess. De Oh’s en Ah’s waren weer niet dan de lucht. Tess had voor haar tekening de bloemen zelf ontworpen. Die staan in geen één bloemengids. Maar ze zijn prachtig van vorm en veelkleurigheid.De andere schilderessen van deze dag mogen gerust voluit genoemd worden. Behalve de genoemde Tess waren het Sjaan en Tiny. Zij schilderden onder de bezielende leiding van onze trouwe cultuurgids Marian. Wie de schilderkunst van onze dames wil bewonderen kan bij dagbesteding Zoals Thuis komen kijken. Er wordt gedacht aan een tentoonstelling van de werkstukken. Maar wie interesse heeft, neme contact met de galeriehoudster Ilona.We lunchten met pompoensoep. Die was behalve geel ook zalig en smaakte verrukkelijk.

Vrijdag 19 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag is het vrijdag, maar helaas geen Teun-dag. Die zitten met hun kinderen en kleinkind nog in Italië, we kregen gisteren wel een super leuke kaart van een los-staande Frieda, des Teuns kleinkind. Te gek.Ilona en Rob hebben van De Uitgeester een berichtje gehad hoorde ik vandaag. De eerste column komt binnenkort in de krant. Toch wel een beetje spannend. De kopij moet uiterlijk vrijdag bij Rob zijn. Ik hoop dat er tegen die tijd iets leuks te melden valt. Misschien is de tussenmuur tussen de schuur en de woonkamer af. Gezien de traditie die wij van Thuisbij op dit terrein opgebouwd hebben, is er dan hoogstwaarschijnlijk gebak bij de koffie. U hoort ervan, beste mensen.Deze vrijdag was pannenkoek-vrijdag. Eens in de zoveel weken bestaat het middagmaal bij dagbesteding Zoals Thuis uit versgebakken pannenkoeken. Die werden vandaag gebakken door het koppel Erica en Ilona. Hoe verder zij kwamen hoe lekkerder het rook in ons Thuisbij-pand. Op het aanrecht staan dan een indrukwekkende rij pannen, klaar voor bakgebruik.Want denk nou maar niet een pannenkoeken-maaltijd een eenvoudige etentje betekent. Dat was het vroeger bij oma thuis misschien. Zo van pannenkoeken zijn pannenkoeken en daarmee uit. Maar heden ten dage is er beduidend meer keuze. Ik maak voor de lezer even een opsomming van de mogelijkheden waar wij, Thuisbij-ers, vrijelijk uit konden kiezen. Ik moet even graven in mijn geheugen, maar met de smaak in mijn mond kom ik een eind.Het vrijdagse pannenkoekmenu bestond vandaag uit pannenkoek met appel, met ham, met spek en de simpele maar overheerlijke pannenkoek naturel. Met niks zogezegd. Maar lekker! Een ware traktatie. Zeker als u weet dat het toetje opgebouwd was uit vloeibaar ijs met slagroom. Daar kun je toch niet genoeg van krijgen.Daarna konden we kiezen uit rusten op de ruststoelen. Je kon (het moest niet) erbij zingen “zo heerlijk rustig” of je kon een potje fanatiek klaverjassen. Volgens de kenners is dat na zo’n pannenkoeken-maaltijd ook nooit weg.

Vrijdag 12 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De nacht na de overwinning van Ajax en na de plaatsing van 0G3ENE voor de finale was aanvankelijk een onrustige. Maar daar hebben wij niks van gemerkt. De nacht is om te slapen en dat hebben we gedaan. En hoe! Maar het was wel spannend. Ajax won niet, de Amsterdammers wisten met hangen en wurgen de nederlaag te beperken tot 1-3 en dat kon er net aan mee door. De meiden van OG3dinges werden keurig negende van de 10 plaatsen en dat was krap, maar net genoeg.Het gevolg voor mij persoonlijk was dat ik laat te bed ging. Ik werd gelukkig op tijd wakker. De zuster (de Peruaanse) van de orde van het Natte Washandje deed haar werk koeltjes. De Thuisbij-taxi werd gereden door Erica omdat vaste chauffeur Rob ander belangrijk werk te doen had.Vandaag zouden Margreet en ik onze trouwdag vieren. Dat deden we met twee soorten taart en dat betekende heerlijk smullen bij de koffie. Heerlijk taart van Putter. Dat taart snijden en eten vroeg zoveel tijd van de koffietijd dat we moeiteloos overgingen naar het diner van vandaag. Dat bestond uit pseudo Hutspot. Dat wil zeggen: het leek er uiterlijk op maar het smaakte helemaal anders. Margreet is de zolder aan het opruimen. Dat houdt in dat er een hoop rommel vrij komt voor de te organiseren rommelmarkt. Dat ruimt lekker op. Maar dat gaat pas gebeuren als de verbouwing helemaal klaar is.Thuisbij ontving vandaag de stukadoor, die de schuur kwam afmaken. Daar is niets bijzonders aan, ware het niet dat deze ambachtsman tussen de middag mee-at van ons diner. Dat kan allemaal bij onze Dagbesteding, waar niks moet, maar alles kan. Zelfs mee-eten! Ook van het toetje, te weten twee bollen ijs plus twee bollen slagroom plus twee bollen vruchtjes. Hoe bedoel u, een gewone vrijdag. Met andere woorden we hebben dus weer eens gesmuld.We kregen van Ilona een mededeling dat Thuisbij op vrijdag 26 mei dicht is vanwege de bruiloft van de vriendin Tamara van Ilona met haar maatje. Dat kan ook allemaal bij dagbesteding Zoals Thuis, gesloten zijn vanwege ene bruiloft. We vieren gewoon op afstand mee. En dat is voor de afstand tussen Meppel en Uitgeest best een aardige prestatie.We gaan ons voorbereiden op het weekend.

Vrijdag 5 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het wordt een beetje saai, maar ik zat al vroeg klaar op mijn stoeltje voor de ochtendwas. De zuster van dienst vond dat ik daar lang genoeg had gezeten en voegde de daad bij het woord en trok mij geweldig voor. Ik zat binnen de kortste keren kant en klaar gepikt en gesteven op de Thuisbij-taxi te wachten. Ik zat aan de tafel in de hal klaar en heb zelfs zitten praten met een wildvreemde Geesterhemer die ook zat te wachten.De inhoud van dat gesprek weet ik niet meer, alleen dat hij net als ik zat te wachten, maar niet op een taxi. Hij zal te wachten op het voortschrijden der tijd. Die schrijdt wel maar langzaam. Heel langzaam.Daar was de Thuisbij-taxi, bestuurd door Rob van Truus. Ik werd keurig afgezet en mengde mij in de gesprekken. Op deze Thuisbij-dag was het Bevrijdingsdag. Maar tot onze teleurstelling was er niet eens taart bij de koffie. Daar wisten Frans en Anne en ik wel wat op. Wij haalden onze portemonnees te voorschijn. Op Bevrijdingsdag hoort er taart te zijn. Er was toch zeker iets te vieren. Onze gastvrouw Erica was even later op weg in de bedrijfsauto van Thuisbij naar Bakker Putter en weer even later naar het pand van Thuisbij inclusief twee dozen taart, namelijk een slagroom- en een mokka-taart. Het was dan volop feest aan de tafel van Thuisbij.Nog later zaten wij aan de middag-dis-tafel klaar om aan te vallen aan de maaltijd die in dit geval door de moeder van Ilona was bereid. Moeder Wilma was bij ons te gast. Altijd een feest. Ze heeft voor de volgende keer dat ze bij dochterlief te gast is beloofd een speciaal soort brood/gebak mee te brengen uit het Overijsselse. En ze gaat dat echt niet vergeten, wij gaan haar daar fijntjes aan herinneren. Het is dan waarschijnlijk wel geen Bevrijdingsdag, maar misschien gaan wij voor die gelegenheid wel de vlag bij ons uithangen. Wij van Thuisbij zijn heel goed in het verzinnen van redenen voor taart-toe.Net zo goed als we goed zijn in het verzinnen van hemelse gerechten, en dat liefst een week van te voren. Iedere vrijdag heeft Ilona aan het eind van de maaltijd een kladblokje voor zich liggen, wij roepen lekkere happen en Ilona schrijft. Dat gebeuren is altijd een feest. Zo komt namelijk ieders voorkeursgerecht minstens een keer per maand aan de beurt. U begrijpt eten koken is nooit saai bij dagbesteding Zoals Thuis. Nee, gerechten kiezen/koken is altijd een feest bij Ilona.

Woensdag 3 mei 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag was de eerste Thuisbij-dag in mei. Ik zat ruimschoots op tijd klaar voor de reis met Ilona naar Iona, de eerste dag waarop het eten weer heerlijk smaakte. Ik zat al klaar in de hal toen ik merkte dat ik erachter kwam, dat ik mijn wandelstok vergeten was. Van de vorige keer dat ik zonder stok op reis ging, herinnerde ik me dat ik erg wankel door het leven ging. Dus ik rap terug en met stok naar de poort van Geesterheem. Dat voelde een stúk beter.In de woonkamer-keuken van Thuisbij was het al een drukte van belang. Er werd onder andere door Tinie en Wilma aan een kunstwerk geknutseld, dat heet deftig ‘gepoord’ dat het een aard had. Verder zou deze dag de geschiedenis ingaan als ‘wat smaakt een warme maaltijd bij Ilona toch zalig’. Witlof gerold in de ham, daar lusten wij wel pap van. En Tinie helemaal wel driedubbel. Ze laat er de maaltijd bij Henk graag voor staan. Ze belt er graag even voor af, ze had immers beter op haar bordje liggen.Het toetje was een idee van Frans. Hij is een kenner op het gebied van toetjes. Dit keer was het pannenkoek met ijs en slagroom. Daar kom je graag voor langs bij dagbesteding Zoals Thuis. Dat smaakte als altijd goddelijk. U zou daar echt eens voor langs moeten komen bij dagbesteding Zoals Thuis. Het mooiste op zulke dagen is de stilte onder het eten. We aten met z’n tienen, maar je kon van tijd tot tijd een speld horen vallen.Tot slot van de halve Ilona-dag werd ik weer thuis gebracht voor een zalige dut in mijn bed in Geesterheem. Ik ging dan ook meteen onder de wol. Maar ik kon de slaap niet vatten zo vol was ik en dankbaar.Mijn puzzelmaatje Anne vertelde me tijdens het eten dat we vanavond weer voetbal op de tv hadden. Er was iets met Juventus en Ajax moest ook ergens tegen, maar Anne wist niet precies tegen wie. Geheel in puzzelstijl zeiden we tegen elkaar ‘zoeken we op’. Het zou toch wel ergens in een krant staan.Wie een paar weken niet bij dagbesteding Zoals Thuis geweest is, moet gauw eens langkomen. Hij of zij herkent de prachtige schuur achter ons pand niet meer. Prachtig wit, klaar voor de laatste hand. Daarvoor moeten vakmenshanden langs komen. Rob van Ilona heeft die besteld. Soms zijn kwaliteits-handen voor een klus nodig. Dan zijn begaafde amateur-handen niet toereikend. Als Rob terug is van familiebezoek, legt Rob de laatste handen aan de voltooiing van de klus op het Regthuijs-plein.En dan, ja dan gaan wij piekeren over de viering van de plechtige heropening van Thuisbij! U zult er in deze rubriek alle details over lezen.

Woensdag 26 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik was deze woensdag op tijd uit de veren. Dat wil zeggen rond de klok van zeven uur. Maar het was net of de zusters in Geesterheem deze woensdag hadden uitgekozen om alle bewoners van Geesterheem een grote beurt te geven bij het wassen. Ik zat dus keurig om 7 uur op mijn stoeltje klaar voor de ochtend-poedel, maar al wie er kwam, geen zuster.Toen die eindelijk wel kwam, was het ruim 8 uur geweest. Ik begon hem zo langzamerhand te rijen. Ik moest toch vandaag naar Thuisbij, maar de zuster van de wasbeurt bleek bij nadere informatie van Thuisbij nog nooit gehoord te hebben. Ik kon mij daarvan niets voorstellen. Niet van Thuisbij gehoord? Toe nou. Wie had er nou nog nooit van dat roemruchte Uitgeester instituut gehoord? Ik praatte de zuster tussen het gepoedel door even bij.Bij Ilona’s roemruchte instituut was ik zo ongeveer de laatste gast die deze ochtend binnenkwam. Behalve de vaste gasten was daar een aantal familieleden van onze onlangs overleden Ada aanwezig. Want ook dat is een kenmerk van Thuisbij, aandacht voor elkaar en elkaars familie over de dood heen. Een van de familieleden was voor het afscheid van Ada helemaal uit Amerika over gekomen en zat nu tussen de Thuisbij-ers gezellig aan de koffie.Ieder was vol belangstelling voor elkaars beleving van de afscheidsdienst van onze Ada. Zo hoorden wij met stijgende verbazing hoe anders het afscheid in de States gevierd (nou, gevierd?) werd. We stelden vragen aan elkaar en gaven antwoord als dat gevraagd werd. Kortom, we hadden meer dan genoeg stof aan elkaar. Ilona wisselde aan de aparte tafel de laatste formaliteiten met Ada’s weduwnaar uit. We namen uiteindelijk met een hartelijke groet afscheid. Maar met de oprechte belofte dat we van elkaar zouden horen.We hadden als middagmaal heerlijke met kalfsragout gevulde cups. Zo kreeg de bijeenkomst een waardig afscheid. Vergelijk dat nou maar eens met de gangbare praktijk in Phoenix USA.Wij tekenen bij voorbaat voor onze manier van omgang met elkaar. ’s Lands wijs, ’s lands eer.Over ’s lands wijs gesproken: donderdag is Thuisbij gesloten. We vieren de vijftigste verjaardag van onze koning. En vrijdag heb ik een familiefeestje. De eerste de beste dagboek-bijdrage kunt u dus pas volgende week woensdag verwachten. Tot dan!

Vrijdag 21 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag hebben we weer eens seroendeng gegeten bij Ilona. En het was weer lekker. Het aardige van seroendeng is dat je het iedere keer weer zo heet kunt maken als je zelf wilt. Ilona heeft aan haar middagtafel een zeer gemengd gezelschap zitten. Zo van die typen die de seroendeng graag zo heet als peper willen eten tot de rustiger aan typen. Het was weer keurig er tussen in. En dat voor elkaar krijgen is op zich een kunststukje. Ilona lukt het steeds weer dat voor elkaar krijgen. Het ruikt zoals het smaakt.Voor het eten bespraken wij het overlijden van Ada, een van onze medebewoners. Dat gaat zoals het hoort, met intense belangstelling. Ook dat is een typisch kenmerk voor Thuisbij. We bespreken het niet in stilte, zachtjes, een tikkie geheimzinnig. Nee, iedereen mag het horen. De dood hoort bij het leven van Thuisbij. Later in de ochtend komt een kaart langs, die wij met of zonder persoonlijk woordje tekenen.Het klinkt een beetje wrang. Maar terwijl we dit bespraken stond de verjaardagstaart van Erica te wachten. Ook typisch Thuisbij. Verjaardagen moeten altijd gevierd worden. Die gaan dan ook altijd door. Of het de gewoonste zaak van de wereld is stonden Erica en Ilona even later aan het aanrecht samen de seroendeng klaar te maken. Gaat ook altijd door. En altijd stipt op tijd.De Thuisbij-ers zijn per aanstaande Koningsdag in Geesterheem uitgenodigd om samen met de Geesterheemers naar twee korte toneelstukken van Vondel te komen kijken. Niet iedereen komt. Sommigen van ons hebben iets anders te doen, zoals naar een rommelmarkt gaan met de kleinkinderen, daar is het tenslotte Koningsdag voor. Ook typisch Thuisbij. Het is geen verplichting, we moeten niet komen kijken, we mogen langs komen. En dat doen sommigen dan ook graag.Tijdens het eten bespreken we ook de overige uitjes die we op Koningsdag gaan doen. Dan blijkt dat Thuisbij-ers niet allemaal hetzelfde zijn en dus niet allemaal voor deftige uitjes zijn. We stellen vast dat een museum bezoeken bij niet allemaal boven aan de verlanglijst staan als het over uitgaan gaat. En dat niet iedereen het hoogste genoegen schept om uren in de rij te staan voor de schilderijen van Van Gogh. Trouwens, de kunstzinnige bezigheden van onze eigen Thuisbijers mogen er ook zijn en ze lenen zich ook best voor een geslaagd uitstapje.

Woensdag 19 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag was weer een aparte dag. Het begon voor mij met bijzondere capriolen. Ik tolde om mijn lengteas en lag voor ik het goed en wel wist op de grond voor mijn bed. Maar ik wist zelfstandig overeind te komen. Maar de schrik bleef de hele ochtend aanhouden. Gelukkig was daar José, die mij naar de dagopvang bij dagbesteding Zoals Thuis reed. Daar was het optimaal gezellig, zodat ik met mezelf in het reine kwam.We hadden bij dagbesteding Zoals Thuis weer een keer visite, namelijk Manon en haar vader. Die kwamen een oriënterend kijkje nemen. Ze troffen het: het was een en al gezelligheid. Manon gaat te zijner tijd aan het werk bij haar moeder Anette die leiding gaat geven bij ons filiaal in Limmen. Per wanneer weten we nog niet, maar de laatste geluiden zijn positief. Ze houden de moed erin. Manon geniet van onze zalige verhalen. Zoals de laatste belevenissen van onze hond Arie. Die vloog na het binnenkomen dinsdagochtend op het deurtje van de wandkast af en was door niets te stoppen. Opeens herinnerde zich iemand dat er de vrijdag daarvoor een schaal in de kast gezet was. In de heilige overtuiging dat die schaal leeg was.Jammer, dat was echt niet zo. Toen de kast opengemaakt werd kwam haar deze dinsdag de meur van de vrijdagse rundvlees-schotel tegemoet. Arie met zijn fijne neus wist het meteen toen hij onze eetkeuken binnenstormde. Ha, wat een lucht. De dinsdagploeg ging meteen aan de gang met de grote schoonmaak en slaagde erin de ergste lucht nog voor de aankomst van de Thuisbij-gasten te verwijderen. Manon wist het zeker, dat zou haar in het Limmer filiaal van Thuis Bij niet overkomen. Wij hielpen het haar hopen.Ondertussen werd er vandaag door de kookploeg een zalige bami-schotel klaargemaakt. Die rook helemaal heerlijk. Arie was gelukkig buiten de keuken gehouden. Maar dat was geen garantie voor een rustig diner. Met een kreet van schrik ging het potje augurken zonder deksel om. Uit piëteit vermelden wij de naam van de omstoter hier niet. Maar ik kan u verzekeren dat het augurken-sap dat over de tafel liep indringend rook. Te indringend!Nog een keuken-belevenis: we hadden als toetje hele dunne yoghurt. Het kon niet anders dan dat die het veiligste met een rietje in onze keelgaten moest verdwijnen. Ik bespaar u de details, maar het eten van dunne yoghurt met een rietje was bij dagbesteding Zoals Thuis ondanks alles een doorslaggevend succes. Heerlijk! Dat was pas lekker. Eerlijk waar. Maar… volgende keer toch liever dikke yoghurt.

Vrijdag 14 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Mijn dagboek begint vandaag op donderdag de 13de. Die kan en mag ik niet vergeten. Het was namelijk geen gewone dag, ik reed met Margreet naar Joost en Natasja. Die hadden ons uitgenodigd om in Beverwijk de kapucijnerschotel te komen eten. Voordat we daar aan toekwamen, werd mijn I-pad gerepareerd. Dankzij de vindingrijkheid van Natasja en Joost kwamen we eruit. We wisten de Horizon – Go te demonteren en in plaats daarvan Ziggo – Go te installeren. Hoe mag de lieve Heer weten, maar na een uurtje knutselen deed meneer Ziggo wat hij doen moest. De gewenste zender zoeken.Daarna konden we aan de bruine-knikker-maaltijd met tig schaaltjes toevoegsels als spekkies en augurken beginnen. Lekker en heerlijk. Het was een heerlijke avond. Daarna rustig naar huis en de keuze tussen voetbal en the Passion. Het is nu half acht en ik heb nog niet gekozen. Als het een beetje meezit, krijgt gij lezer tijdig verslag van die keuze. Ik zie u morgen om half tien in de Thuisbij-taxi.Dat is dus nu. Chauffeur Rob haalde mij op met de nieuwe auto die vooral lekker ruim was voor mijn lange benen. bij dagbesteding Zoals Thuis was het weer feest. U zou kunnen weten dat wij twee Tinies hebben. Dat vraagt van uw column-schrijver enig kunst-en-vlieg werk, want wie is nu de ene en wie de andere. Dat was dus heden geen probleem, want de ene was vandaag de jarige. Ze had haar Henk meegebracht naar Thuisbij. Er waren nog een paar extra Thuisbij-gasten op het feest, maar gelukkig hadden Tinie en Henk ruimschoots te eten en te drinken meegenomen. We kwamen aan gevulde eieren en slagroomgebak niets te kort. Het was gezellig druk aan de lange tafel in de woonkeuken van Thuisbij. Zelfs aan het klus-personeel in de nieuwe Thuisbij-schuur was gedacht.Rob van Ilona hadden wij eerst al zien boren en hameren. Op een gegeven moment schoof hij met zijn mannen aan bij de ronde klus-tafel en snoepten lekker mee van het klaar staande lekkers. Niet te lang, want het werk kon niet eindeloos wachten. Na betrekkelijk korte tijd stonden op de tafel alleen nog de vuile schoteltjes van het gebak en stonden de mannen weer op de ladders en spraken de aanwezigen weer honderd-uit aan de tafel.We aten – was het weer op verzoek van Anne?? – hachee. En ijs uit Ilona’s keuken toe. Voor de restjes van deze gerechten was Rob weer naar binnen gekomen. En hij en wij die het proefden aten smakelijk mee. Zo is het leven in Thuisbij steeds weer heel bijzonder.

Woensdag 12 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Gelukkig weer op een normale tijd wakker geworden en opgestaan. De zuster was ook op tijd. Zodoende zit ik om half negen gewassen en geschoren dit stukje dagboek te typen. Ik moest alleen zelf aan mijn pillen denken. Ik kreeg wel een compliment voor mijn attentie. Ik ga nu wachten op de chauffeur van Thuisbij. Ik ben nu al nieuwgierig wie dat vandaag is. ik ben zodoende tegen die tijd een halve dag onder de pannen en ik ben wel al benieuwd wat de pot om 12 uur schaft. Heb nu nog even tijd om de ‘krant’ te lezen op mijn Ipad.José was de chauffeur van dienst vandaag. Ze reed mij naar Thuisbij, waar ik midden in het feestgedruis terecht kwam. Allereerst vierden Frans en Anne hun verjaardag. Voor Anne was dat een kroonjaar, hij werd vandaag 80 jaar. Frans werd een jaar jonger vandaag. De jarige jobben hadden samen voor een vol programma gezorgd. Zo was daar het feestkoor van moeders van de Molenhoek. De dames hadden verjaardagsliederen ingestudeerd, dat zij vol charme ten gehore brachten. Daarna deden de dames zich te goed aan verjaardagskoek. Later kwam Dolf van de ijswinkel van het dorp. Hij trakteerde op warme wafels met ijs. Heerlijk.Thuisbij werd ook getrakteerd op feestelijke tekeningen van de kinderen van de Binnenmeerschool. De gemengde groep uit alle klassen van de school die de kunstzinnige producten kwam brengen stond onder leiding van juf Rina. Thuisbij heeft ondertussen zo’n prettige naam in het dorp dat de kinderen zich keurig gedroegen. En anders was juf Rina daar altijd nog.De Binnenmeerkinderen die met juf Rina mee waren heel wat netter dan de knaap waarvan aan tafel verteld werd. Die werd van de ene school naar een andere gestuurd en solliciteerde daar vervolgens naar een plek in een donker hoekje.De jarige mannen, die op deze heugelijke dag begeleid werden door hun echtgenotes, trakteerden op kostelijke worstenbroodjes uit een prima-kwaliteits-winkel. Dat wil zeggen dat de broodjes heerlijk smaakten. Die broodjes geurden dwars door de muur naar de buren in het pand naast ons waar Jan van Ria en Rob van Ilona aan het werk waren. Die lustten ook wel een feesthap. Die werden dus op zo’n heerlijk worstenbroodje getrakteerd. De arbeider is bij dagbesteding Zoals Thuis best een lekker broodje waard. En als de Thuisbij-ers een feest hadden en getrakteerd werden dan mochten de ‘gastarbeiders’ in het feestgedruis delen. Feest bij dagbesteding Zoals Thuis betekent feest voor iedereen die er zijdelings of rechtstreeks hoort.Voor alle zekerheid: Jan en Anne kwamen deze dag niet aan hun cryptogrammen toe.

Vrijdag 7 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het begin van dit dagboek van vrijdag de zevende april 2017 werd geschreven op donderdag de zesde. Reden: ik wilde vast een stuk afhebben voordat de vrijdag begon. Een beetje vooruit gewerkt zogezegd. Ik moet de vrijdag beginnen op donderdag om 16.00 uur. Vermeld mag worden de visite van Anne. Ik had tijdens mijn bezoek bij dagbesteding Zoals Thuis zo langs mijn neus weg tegen Anne gezegd, dat hij best een keertje langs mocht komen om te kijken hoe mijn pand eruit ziet.Nou, dat hoef je tegen hem maar een keer te zeggen, en daar ging afgelopen donderdag de bel. Margreet stond net in onze kitchenette de avondboterham klaar te maken. Maakt niet uit, Anne mocht erin komen, want ik had gezegd dat hij welkom was.Het werd een soort welkomstgesprek, een soort nadere kennismaking. Wij – Anne en ik – spelen al maanden ‘cryptogrammetje oplossen’ als we elkaar treffen bij dagbesteding Zoals Thuis. Lekker puzzelen met als het moet de assistentie van het puzzel-woordenboek op mijn laptop. We beginnen na het eerste kopje koffie en redden het net om tegen de klok van twaalf de crypto’s uit de Telegraaf en uit Dagblad Kennemerland af te hebben. We kunnen dus heel tevreden onze warme hap verorberen.Ons puzzelen gaat voor het grootste deel in alle rust en stilte. Anne en ik zijn over het algemeen heel tevreden over het resultaat. We spelen het ook nog klaar om minstens de helft van de Thuisbij-gesprekken mee te krijgen en ons eventuele gebakje van de jarige naar binnen te werken. Vandaar dat wij over het algemeen spreken van een geslaagde ochtend.Van deze ochtend moet ik alleen nog vermelden de gebroken pols van onze Sjaan. Zij dacht dat het op haar leeftijd heel gewoon was als je even liet zien hoe lenig je was. Dat ging één keer goed. De tweede keer klonk er een knakje en moest Sjaan aansluitend even naar het ziekenhuis waar haar rechterarm vakkundig in het gips gezet werd. Sjaan loopt nu al een ruime week met een arm in het gips. Wij houden u op de hoogte. Onze Sjaan wordt momenteel met warme zorg omgeven. Vrijdag aten we tussen de middag chili con carne, klaargemaakt door onder meer collega-thuis-bij-er-Frans. Nou, Frans had er zijn best op gedaan. De vlammen sloegen net niet uit het dak van Thuis–bij, maar het was wel allemachtig heet en lekker. Geen wonder dat het van tijd-tot-tijd ademloos-stil was in onze eetkeuken. Er werd genoten van de pittige spijs die Frans bereid had.Als naspijs had Ilona uit haar eigen koelkast voor een zalig ijsje gezorgd. Als voorspijs hadden we prachtige kleine gebakjes, petit fours van de banketbakker uit het dorp, gebracht door schoondochter Natasja van Thuis-Bijer Jan. Ja, we hadden alles opgeteld weer een goddelijke maaltijd achter de kiezen. Als nog meer toespijs waren er genotvolle potjes klaverjas!

Woensdag 5 april 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag begint na een tijdje piekeren op dinsdag-avond. Het heeft even geduurd voordat ik eruit was, maar ik hoop dat ik nu op de goede avond ben aangeland. Margreet is al naar de hond, ik ben nog alleen en heb al gejankt. Dat janken hoort bij het weggaan van Greetje. Daaraan weet ik weer van mijn verdriet, dat went op zulke momenten mooi niet.Hans kwam met Mariken. Gezellig. Van Hans mag ik huilen zo nu en dan, nee, van hem moet ik dat. Hans gaat er naar aanleiding van ons gesprek voor zorgen dat hij en Joost het dagboek ook kunnen lezen. Van hem hoorde ik dat het dagboek bij de diverse Baaijen tot de wekelijkse lectuur horen. Zo doe je het ergens voor.Vanmorgen om 7 uur was ik wakker. Ik zou voor de aardigheid even proberen op te staan. Daar was na twintig keer proberen en mislukken geen aardigheid meer aan. Ten einde raad en bek af belde ik een zuster. Die moest ongeveer van het einde der wereld komen en net toen ik zo ongeveer overeind gewipt\geschommeld was, stapte zij binnen, vrolijk en kwiek. Samen besloten we aan de wasbeurt te beginnen. Het gevolg was, dat ik om acht uur gewassen klaar zat voor het ontbijt. De zuster wenste mij een gesmeerde boterham met jam, en een kop met niet zo warme thee.Net op dat moment stelde ik vast dat ik me nog niet geschoren had. Dus dat maar eerst gedaan. Aansluitend de boterham genuttigd en de tafel afgeruimd. Ik las de krant op de Ipad en ging zitten wachten op het vervoer naar Ilona. Het is nu 08.52 uur.Het was zo’n mooi weer, dat ik vanmorgen weliswaar met mijn jas aan in de zon heb zitten wachten op de thuis-bij-taxi. Het was een dubbele verrassing. Ten eerst herkende ik de auto niet. Het werd mijn eerste ritje in de ‘nieuwe’ Dacia. Sjaan met de gebroken pols zat prinsesheerlijk voor in de auto. Ik moest me achterin frommelen. Als dat eenmaal gelukt was, zat de wagen voortreffelijk.Ten tweede zat onze Kitty als een vorstin achter het stuur van de nieuwe Thuis-bij-bolide. Na onze aankomst hebben we elkaar aan de grote tafel heerlijk bij zitten praten. Dat is een van de genezende bijwerkingen van Thuis Bij.Ieder deed waar hij/zij zin in had. Anne en ik hebben zalig cryptogrammen zitten oplossen. Weliswaar met behulp van mijn Ipad. Maar dat mocht zelfs van Ilona. Op een gegeven moment was een aantal mannen weg. Naar de schuur, waar Jan D. de nieuwe deur aan het schilderen was. Dat leverde een groot aantal bewonderende kreten op, maar dat was geheel terecht, want wat zag hij er machtig mooi uit.De dames leefden zich onder leiding van juf Marjan uit aan de ronde tafel, ze maakten wat ik maar noemen zal ‘strandstillevens in kleur.’ De geplande verkoopdag van allerlei eigen gemaakte kunstvoorwerpen moet zo wel kapitalen opbrengen. Hoewel, niet alles gaat in de verkoop. Sommige werkstukken vinden de maaksters zo mooi dat ze meegenomen worden naar huis. Volgens mij kunnen bezoekers in de huizen van de Thuis-Bij-artiesten ondertussen hele kunstcollecties aantreffen.Een aantal dames heeft in hun jeugd gewerkt of stage gelopen in een zorginstelling. Dat levert vooral als de maaltijd verorberd is een boeiend aantal sterke verhalen op. Over bijvoorbeeld oude mannetjes die het druk hadden met zichzelf en dat terwijl er bloedjonge stagiaires de kamer binnenkwamen om te stoffen of iets dergelijks. En volgens de huidige dames van de verpleging is – hoorde ik van een van de dames – in dit soort avonturen weinig veranderd. Ze horen er gewoon bij.Tot zo ver de avonturen zoals die heden ten dag nog tot ons komen.

Vrijdag 31 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze vrijdag reed chauffeur Rob weer voor. Ik meld dat maar, want het is iedere keer een andere chauffeur die dienst heeft en iedere keer zit er een andere vrijwilliger. Wat een zalig idee, dat Ilona zo ruim in de vrijwilligers zit. Deze keer ruilde ik mijn zitplaatsje met de al opgehaalde Frans. Hij heeft kortere benen en kan dus makkelijker achterin zitten. Ik kan makkelijker voorin. Overigens, per maandag heeft Thuisbij een andere auto, een Dacia als ik het goed gehoord heb. Dan is het probleem voor de lange benen over en kan ik desnoods ook achterin.Een ander probleem is ook over. De gemeenteraad van Uitgeest heeft gisteravond besloten dat de gemeente de kosten van Thuis Bij overneemt en er dus voor de deelnemers geen eigen bijdrage meer is. Dat is dus goed nieuws aan de ontbijttafel. Minder goed nieuws is er voor een van onze mede-thuis-bijers: tegen aangezichtspijn is helaas geen medicijn gewassen. Wij leven zo goed en kwaad als het kan met onze collega thuis-bij-er mee. Dat is trouwens het minste dat je doen kan.We eten in de middagpauze heerlijk hutspot, dit op verzoek van Anne. Niet op verzoek van Tinie/Tiny. Zij eet deze middag voor het eerst met ons mee, zo maar voor de gezelligheid. Dat zij lekker mee eet laat zij tijdens het smullen wel een paar keer horen. Wij wisten dat al, maar het is goed dat uit de mond van een nieuwe mee-eter een paar keer te mogen noteren. Stel je voor: grote dankbaarheid voor een eenvoudig bordje hutspot. Hoe lekker is een eenvoudige maaltijd. Thuisbij wordt zo een dagbesteding met de heerlijke middagmaaltijd. Die is zo lekker klaargemaakt, dat je je vingers erbij opeet.Ik mag met Erica meerijden naar huis, om daar mijn middagdut te doen. In Thuis Bij wordt ondertussen alles in gereedheid gebracht voor het vrijdags potje klaverjassen. Andere Frans noemt het een uitgelezen gelegenheid voor een potje ria-plagen. Want klaverjassen is een gezelschapsspel, maar het wordt bij Thuis-Bij een fanatiek potje kaarten, dat wil zeggen kaarten met het mes op tafel. Met vooral veel lachen. Typisch Thuisbij.

Woensdag 29 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag had ik zomaar het idee, dat ik duidelijker te maken kreeg met het steeds lastiger lopen. In het verleden liep ik toch wel moeiteloos een stukje weg, maar nu ben ik aan het eind van de gang in Geesterheem bek af. Met enige moeite loop ik die gang twee keer achtereen. Als ik de post ga halen moet ik heen en terug en misschien zelfs onderweg een rustpauze in lassen. Je wordt ouder, papa, denk ik dan hardop.Vandaag bemoeide ik me beduidend minder met het gesprek aan de lange tafel bij dagbesteding Zoals Thuis. Ik heb het onontkoombare idee dat ik de zinnen die ik zeggen wil moeilijker formuleer. Als ik de moeite neem naar mijn eigen praten te luisteren, klinkt het nog net niet onbeholpen, maar wel een stuk trager.En dat allemaal zonder dat iemand dat tegen mij zegt.Vandaag komt Joost misschien mijn bed lager maken, zodat de afstand die ik zou kunnen vallen kleiner wordt. Als hij vandaag niet komt, wordt het morgen. Mij benieuwen. Het wordt dan een stuk veiliger, zeggen ze, maar ook truttiger, ouder, trager. De grote vraag wordt dan meteen hoe het leven vanaf dan minder aantrekkelijk wordt.Of verbeeld ik me dat allemaal? Dat zou leuker zijn. Of belazer ik mezelf dan? Dan komt dat omdat zij mij bedonderen.Het nieuwste probleem wordt dit dagboek: laat ik dat gewoon iedereen lezen. Of houd ik dat toch maar voor mezelf. Of laat ik dat alleen lezen aan de intimi van mijn dagelijks leven? Hoe klein en minder omvattend wordt dat leven dan? Is er iemand die mij raad wil geven. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik vind, dat ik open kaart moet spelen.Een heel ander – terugkerend – probleem is dat ik weer last heb van jeuk op mijn rug. Het is echt weg geweest, maar het is hardnekkig teruggekomen. Maar het is natuurlijk minder erg als datgene dat ik hierboven beschreven heb. Als ik kiezen mocht/kon, wist ik het wel.Het is kwart over drie. Net voordat ik denken wilde, dat Greetje toch wel laat was, herinner ik me dat het woensdag is, en dat Greetje dan later is, omdat ze na het eten direct doorgaat naar yoga. Ik bedenk me dat het leven andere ‘regels’ heeft gekregen sinds ik in Geesterheem woon! Het begint te wennen, maar helemaal gewoon is het nog niet geworden. Komt tijd, komt raad. Zoveel tijd zal ik toch nog wel hebben.

Vrijdag 24 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik stond ruim op tijd dusdanig dat ik ruim voor de wasbeurt klaar stond. De poetsdames waren volgens mij aan de late kant. Maar volgens Yvette waren we ruim op tijd. Hoe het ook zij, ik zat in mijn jas lekker in het zonnetje te wachten op chauffeur Rob voor de poort van Geesterheem.Van Rob hoorde ik dat bij dagbesteding Zoals Thuis met smart op ons gewacht werd. Ze wilden graag aan de verjaardagstaart van Frans beginnen maar ze wilde dat fraai samen doen. Dat deden we. Allemaal een flinke punt. En lang zal hij leven zongen we. Daarna bespraken we de liederenmiddag die de dames van Geesterheem ons boden met als absolute ster Karin, het hoofd der keuken, met bijvoorbeeld het lied van Claudia de Brij ‘Mag ik dan bij jou?’ We waren van mening dat onze Karin die liederen minstens even goed vertolkte.En tussen de liederen door was er pauze, dan kregen de dames en heren toeschouwers allerlei lekkers zoals daar was zoute haring en kibbeling en lekkere drankjes als advocaat met slagroom om uit een koppie te lepelen. Ja, het bezoek van Thuisbij aan Geesterheem is beslist voor herhaling vatbaar. Wij zullen de volgende uitnodiging dan ook met beide handen aannemen.We aten een heerlijke ‘boomstam’ met spinazie met hard gekookte eieren en puree, zalig. Ik weet de juiste smaakjes niet meer, maar het smaakte goddelijk. Iedere keer zijn we weer verrast door de klasse van de maaltijden van Thuisbij. Maar daar was het nog niet klaar mee. We smikkelden ook nog van het ijs uit Ilona’s keukenijskast.Jan kon nog niet beginnen met puzzelen, omdat Anne nog niet terug was. Maar daar wisten de Thuisbijers samen wel raad op. Ria had Jan een stapeltje crypto’s uit andere dan de door onze gebruikte kranten gegeven. We lazen na het eten de opgaven hardop voor en deden om de beurt een gok. En als we het echt niet wisten hadden we altijd Tess nog. En Jan had gelukkig zijn handcomputer (Ipad) bij zich. Dan komen we er altijd uit.Kortom, van Thuisbij hebben we bij Geesterheem een dijk van een culturele middag gehad en zeggen daarvoor hartelijk dank.

Woensdag 22 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Om half tien reed de taxi van Thuisbij bij Geesterheem voor om uw correspondent op te halen voor een halve-dags-verblijf inclusief de warme maaltijd. De begroeting met chauffeur José was zoals gewoonlijk allerhartelijkst. Dat gold ook voor de begroeting met de reeds aanwezige gasten bij dagbesteding Zoals Thuis. Het werd een warme begroeting aan de steeds voller wordende lange tafel.Zoals gewoonlijk bespraken wij de toestand in de wereld en de toestand in ons dorp. Uiteraard waren daar de ontwikkelingen in ons land bij inbegrepen. Wij van Thuisbij hadden voor mevrouw Edith de Verkenner in Den Haag de meest verregaande maar toch vrijblijvende tips voor de samenstelling van een nieuwe regering. Natuurlijk kon er in Den Haag met de posten nog geschoven worden. Maar niet te veel. We wilden wel dat onze wensen zichtbaar bleven.We kregen ook de bekende visite aan onze tafel. Zoals vaak kwamen die bezoekers om de verhalen die in ons dorp de ronde deden op de waarheid te testen. Je kon dan het beste aanschuiven aan de tafel en je oor te luisteren leggen. Wij – de vaste gasten – hebben namelijk geen geheimen voor elkaar en geven antwoord op de meeste gestelde vragen. We vertellen gewoon ons dagelijks leven aan elkaar. Daar is geen roddel op zijn plaats. Welnee, hier geldt gewoon het volle leven van elke dag, inclusief het ziek en zeer.Een van de aanschuivers aan de tafel was dit keer koele Dolf en zijn gade. Die waren binnen de kortste keren helemaal thuis en babbelden lustig met ons mee. Dolf is van de dorpse IJswinkel in Uitgeest. Hij vertelde dat de verhalen over Thuisbij klopten met de werkelijkheid. Hij kwam een keer met zijn wafel-ijzers langs om de Thuisbij-ers te trakteren op verse wafels met ijs en slagroom. Dolf glimlachte hartelijk bij dit aanbod, en wij glimlachten hartelijk terug. Dat werd weer smullen.Smullen was het ook van de stamppot rauwe andijvie volgens recept van ons alle Frans.

Vrijdag 17 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

We hadden weer ruimschoots bezoek vandaag Thuis Bij. Vaak komt die visite omdat ze gehoord hebben van de sfeer die daar heerst. Zo was het vandaag weer. Anet (nee, dit is geen typefout!, ik heb het twee keer nagecheckt) is medewerkster -bij Geesterheem. Ze begeleidt de bewoners van dat huis. Ze wilde wel eens zien hoe Ilona haar gasten begeleidt. Nou, die begeleidt ze gewoon niet. Of liever geheel onopvallend. Alles kan en mag bij Thuis Bij. Ik heb daar vandaag weer optimaal van geprofiteerd, zeg maar van genoten. Ik heb altijd weer genoten van mijn verblijf daar. Genieten van de kleine dingen die je kunt meemaken daar. Ik meen te mogen vaststellen dat Anet ook genoten heeft, dat kan niet missen als je bij Ilona op visite bent.Carola was er ook. Zij doet aan creatief bezig zijn met de gasten van Thuis Bij. Ik vertelde u dat dat er even niet van komt door de botsing die Carola maakte met de poort van Leiden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niet even op visite komen kan. En aanschuiven bij de creatieve juffers van Thuis Bij, de dames in Thuis bij die van alles uitproberen in kunstzinnige zin. Dat kan zoals u kunt weten altijd, elke dag.Vandaag was er nog meer visite. Zo was er Henk, de vader van de man van Ilona, van Rob dus. Zalige man met een verrukkelijk Staphorster accent. Goed, je moet even moeite doen om hem te verstaan, maar als je zover bent heb je een heerlijk gesprek tijdens de koffie aan tafel. Wonderlijk gebeuren. Ze (vader en zoon Rob) hadden in de schuur van Thuis Bij gewerkt. Of liever ze hadden voor de monumentale voordeur een nieuw kozijn gemaakt. Altijd prettig als je vader een vakman-houtbewerker is.De beroemde warme maaltijd was vandaag het cadeautje van de dag. Die maaltijd was samengesteld door de haché-kenner Anne. Hij had dat verrukkelijke maal op verzoek bedacht. Ilona en Erica hebben het bedenksel uitgevoerd. En lekker!! Puree met rode kool en appeltjes. En monchou toe. Ik weet niet hoe je het precies schrijft, wel sinds vandaag weer hoe het (s)maakt.Tot slot vertelde Ilona het verhaal van de onderste boven hangende kanarie. Het beest was zo onbedoeld aan zijn eind gekomen. Wij hadden alsnog hartgrondig medelijden met hem of haar. Maar vooral ook veel plezier. Wat een dag!

Woensdag 15 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag was er een om rap te vergeten. Maar ik vrees dat dat nu net niet gauw zal gebeuren. Hoe zo? Ik zou deze dag doorbrengen bij Thuis Bij, dus was ik op tijd uit bed. Na de wasbeurt, het scheren, het aankleden en het ontbijten ben ik voor de Thuis Bij taxi naar de poort van Geesterheem gegaan. Ik heb heerlijk in de warme ochtendzon gezeten en op José, de chauffeuse, gewacht. Die kwam keurig op tijd.Ik heb samen met Anne getracht de cryptogrammen-puzzels van Dagblad Kennemerland en de Telegraaf te maken. Dat lukte wonderwel. Terwijl wij puzzelden, zaten de woensdag-dames met de creatieve coach aan de ronde tafel. Wij – aan de lange tafel – puzzelden in passende stilte, van de zijde der dames was het gewone luide gekakel, het luide keukenmeiden-gekakel. Ondertussen – en dat is echt knap – creëerden zij fraaie tegels die zij beplakten met allerlei spul – onder meer de zogenaamde scheermesjes – dat uit de zee verzameld was. Aan het luide gekakel te horen was daar geen enkele concentratie bij nodig. Het was meer van “doe maar wat”, dan wordt het vast wel kunst. Dat mag dan lachwekkend klinken, de resultaten vallen wel degelijk onder de noemer ‘kunst’.

Vrijdag 10 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De ene nacht is de andere niet. Vannacht heerlijk geslapen. Vanmorgen om half acht vanzelf wakker geworden, opgestaan en geschoren. Om kwart voor negen was ik klaar, maar de taxi voor Thuisbij komt pas om half tien. Ik kijk maar wat er op de tv is. Rob de taxichauffeur reed op tijd voor, dus ik zat ruimschoots op tijd aan de lange tafel in de eetkeuken van Thuis Bij.Hoe en waarom het op samen zingen kwam, kan ik aan mijn aantekeningen niet meer achterhalen. Wel dat we (ze) het deden. Onder leiding van Rob de chauffeur. Met groot enthousiasme leidde hij de groep langs de liederenschat uit lang vervlogen tijden. Voor wie het weten wil: In de bus van Bussum naar Naarden, Langs berg en dal. In het Engels waagde men zich aan evergreens als How much is that doggie in the window.Ondertussen was Klaas ook binnen komen wandelen, met zijn stok. Dat laatste tot grote vreugde van Ilona. Klaas was die stok kwijt geraakt bij een bezoek aan Thuisbij. Dacht hij. Ilona heeft haar Thuisbij pand minstens dertien keer overhoop gehaald, maar alles wat zij vond geen wandelstok van Klaas. En vandaag kwam hij zomaar met stok opgewekt binnenlopen. Dat leidde tot grote vreugde van de Thuisbijers, maar ook tot indringende vragen. Klaas had zijn stok teruggevonden bij banketbakkerij Versteeg, daar had hij hem ook laten staan. Applaus.Dat leidde tot applaus voor dirigent Rob. En weer tot nieuwe chansons! Klaas stelde in de pauze tussen twee liederen wel de vraag wanneer de borrelliederen aan de beurt kwamen. Daar was het volgens de dirigent nog veel te vroeg voor. Er werden door onder andere Ria nieuwe liederenbundels aangedragen. En jubelend zong men verder, terwijl aan het aanrecht de eerste voorbereidingen voor de gado gado getroffen werden. En op de grote tafel groeide de hoop afgehaalde sperzieboontjes.Na het verorberen van de zalige maaltijd volgde een uitgebreid gesprek over de geaardheid van de mens. Waar je vroeger niet over sprak, zeker niet aan tafel, kwam op 10 maart 2017 uitgebreid ter sprake. In Thuis Bij. Dat was nog niet alles, ook het verschil in de opleidingen op de scholen van vroeger en nu werd besproken. Onderwijzeres Tess wist nog van klassen van 40 kinderen, die allemaal stil werden als juf dat vroeg. En leerling Frans wist nog van de klassen op de technische school waar je dusdanig les kreeg, dat je vak leerde. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. En toen was er het toetje.

Vrijdag 3 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Mijn computer is terug van Heliomare. Margreet heeft hem gehaald. Ik moet nog kijken of alles het doet. Zo te zien wel, maar de fijne kneepjes moet ik nog tegenkomen.Een dag zonder toetsenbord voor mijn neus en onder mijn handen lijkt een beetje op een dag niet geleefd. Het was nog erg wennen. Vanmorgen om half tien zat ik in de hal van Geesterheem te wachten op de Thuis Bij taxi. Van de spanning moet ik nog even te toilet. Toen de broek weer op hijshoogte zat stond chauffeur Rob met de taxi voor de deur. Even later – het is maar een kippenstukje van GH tot Thuis Bij – werd ik hartelijk verwelkomd in de keuken-woonkamer van Thuis Bij met alle bekende gezichten.Het gesprek ging onder andere over het teruggekeerde Uitgeester raadslid in de raad. Hij was ooit weggegaan om een akkefietje, daar kun je zo te zien makkelijk van terugkomen. Maar er schijnt nog meer poep aan de knikker te zitten. Misschien komen we daar nog wel eens achter, maar gisteravond niet, hoewel het grootste deel van de raad zijn ongenoegen uitte door op te stappen. Genoeg is genoeg.Bij Ilona was iedereen ook gespannen. Zij – Ilona zelf – demonstreerde de cursus gehakt/bloemkool bakken. Daartoe stopte ze een hele gekookte bloemkool onder een fris laagje gehakt. Dat moet je zien gebeuren, het is een prachtig gezicht. Ook toen die taart even later in de oven verdween. Wij zaten ademloos toe te kijken. En lekker gegeten dat we hebben, het was helemaal zalig.Aannemer Piet Putter knutselde ondertussen met groot vakmanschap verder aan het laatste stukje van het dak naast onze keuken. Het schiet aardig op. Hij had bij zijn ouders behoorlijk verteld over de klus die hij bij Thuis Bij onder handen had gehad. Vader Putter was zo nieuwsgierig geworden dat hij deze morgen persoonlijk was komen kijken hoe het werk erbij stond. Prachtig vond hij. Knap werk van zijn zoon. Wij van Thuis Bij waren dat geheel met vader eens.Klaas schrok zich even later een hoedje, niet van Ilona’s werkstuk de bloemkool-gehakttaart. Dat Ilona best een taart kon bakken, dat wist Klaas wel, en heel het dorp ook. Nee, geheel onverwacht vloog hem Ilona’s deegrol om de oren. Zulks geschiedde niet uit wraak of boosheid, maar gewoon uit compleet lichte (on)handigheid. En onze Klaas werd niet eens boos.Vanmorgen hadden Anne en Jan geen internet ter beschikking. Ziggo bleef de hele ochtend in gebreke. Ze moesten dus geheel op eigen kracht hun puzzels oplossen. Toegegeven het duurde wat langer, maar Anne en Jan puzzelden ijverig door. En het lukte.Laat een taart bakken maar aan Ilona over.

Woensdag 1 maart 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Dit maakten we gisteren mee. Margreet vroeg een zuster of die voortaan elke ochtend mijn gehoorapparaat wilde schoonmaken. Helaas, daar had zij geen tijd meer voor. Die tijd ging als ze dat wel deed van de zorgtijd af. Om dat soort klusjes te doen riepen ze in GH de hulp in van de mantelzorgers. Dat deden ze ook met de schoonmaaktijd van de scheerapparaten en zo! Margreet en ik vonden dat dit juist wel bij de zorg hoorde. Wij waren er eigenlijk goed pissig om. We gaan eens hier en daar checken.Vandaag was ik weer bij Thuis Bij. Dat voelde als thuiskomen. Ik zat in de eetkamer-keuken bij mijn oude vrienden Frans en Anne. En ik maakte kennis met de nieuwe vriend Klaas. Op de binnenplaats was de metselaar bezig met die ene buitenmuur van de werkschuur. Hij deed er niet expres langzaam over, hoewel wij daar alle begrip voor gehad hadden. Die muur was namelijk zijn laatste klus bij Thuis Bij. En leuk werk dat hij dat vond, tijden niet zo’n leuk werk om handen gehad.Er waren altijd wel belangstellenden die toekeken. Zo was daar Jim, de kleinzoon van ons aller Jo zaliger. Jim genoot van het werk dat de mannen hadden aan het pand waar zijn opa een leuke laatste tijd gehad had. Jim is glazenwasser en wilde graag iets doen voor Thuis Bij en ter nagedachtenis aan zijn opa Jo. Hij komt vanaf nu om de zoveel weken de ramen van Thuis Bij lappen, als bijzonder gebaar! En reken er maar op dat zulke bijdragen op prijs gesteld worden.Ondertussen zaten de dames aan de ronde tafel heel geanimeerd op de tv naar een film over oud Uitgeest te kijken. Het is een heerlijk gezicht te zien en te horen hoeveel plezier de zeventigers aan de oude beelden beleefden. En wat ze nog wisten van de mensen en de panden die op de film voorbij kwamen. Verbazingwekkend. Daar kan geen geheugentrainer tegenaan. Thuis Bij had de film gekregen van Hannie, die ondertussen ook al als vrijwilliger bij Thuis Bij werkt. Zo leveren tientallen Uitgeesters ieder op hun eigen wijze hun vrijwillige bijdrage aan dit unieke project. Omdat ze het zo’n ontzettend leuk en mooi werk vinden. Ik verheug me er nu al op, dat ik er aanstaande vrijdag weer heen mag.

Vrijdag 24 februari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was helemaal vrijdag en dus stond om half tien chauffeur Rob voor de deur van Geesterheem. Ik stapte in en reed mee met de Thuis-bij-taxi. Het was binnen gezellig druk en ik viel met mijn neus in de drukte van de schepping van ‘juf’ Carola, te weten het Thuis-bij-konijn. Aan de ronde tafel zat zij docerend met Tinie, Tess, Ada en juf Carola zelf.Van tijd tot tijd is deze laatste het creatieve middelpunt aan de ronde tafel. Vandaag werden crea-konijnen gemaakt. Men neme een flinke witte badstof sok en twee handen rauwe rijst. Rijst in de sok in twee bolletjes, een grote en een kleine. Tot de eigen stomme verbazing is het al bijna een konijn.Nu alleen nog de neus en de ogen erop borduren. En…. nu komt het, een rond plukje. Plukje krijgt een uitdagend plaatsje op de billen van het konijn en het konijn krijgt met name van de toekijkende mannen sexy namen. En dat weer onder luid applaus van de smullende dames. We gaan opgewekt eten: spinazie en spaghetti en onmisbare knoflook. Zalig!!

Woensdag 22 februari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was ik voor één ochtend terug op het oude honk in Uitgeest. Dat wil zeggen dat ik om kwart over negen al klaar zat in de luchtsluis achter de voordeur van Geesterheem. Wachtend op de Thuis Bij Taxi met zoals altijd chauffeur José achter het stuur. We reden door de druilerige regen naar het bekende witte pand op Kerkbuurt, ook wel het Regthuijs-plein genoemd.Vanuit de auto was al duidelijk te zien dat er tijdens onze afwezigheid hard gewerkt was aan het pand. Op de eerste plaats vielen de massief-houten donkere deuren op. Ja, Thuis Bij had van de werkmannen forse toegangsdeuren gekregen, het begon zo op het oog op de poort van een echt kasteel te lijken. Zeg maar Slot Den Boeren Hoeve, waar Heer Robbert en Vrouwe Ylona met hun zonen Abraham en Daniel woonden. Het zag er in modern Nederlands gezegd gelikt uit.

Woensdag 15 februari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag weer een aflevering van uw pendelende dagboekschrijver. Om 09.30 uur zat hij bij José in de Thuis Bij taxi. Zoals u waarschijnlijk nog wel weet, speelt mijn verslaggeversleven zich tegenwoordig af tussen Geesterheem en Thuis Bij. Rondom mijn verhuizing ben ik even in de schrijvers-lappenmand geweest. Maar vanaf vandaag probeer ik er weer tweemaal in de week te zijn met dagboekbijdrage.Vanmorgen ben ik voor mijn doen vroeg opgestaan want de taxi zou om half tien voorrijden. Dat werd een half uurtje later, José wilde ons niet te vroeg storen. Het gevolg was dat ik met jas en stok bij de voordeur zat terwijl zij rondjes reed over de dokter Brugmanstraat. Maar het welkom bij Thuis bij was er niet minder hartelijk om.Mijn vaste puzzelmaat Anne had de krant al opengevouwen, maar we moesten eerst even bij praten. Daarna kon er begonnen worden. We konden wel merken dat we een paar weken gepauzeerd hadden. Het puzzelen verliep moeizaam. Maar toen ik wegging om 11.30 uur, waren de twee puzzels van de week allebei af.We kregen bij Thuis Bij visite van kok Henk. Hij kwam weer koken. Of zoals Henk het zegt: Hij was aan de beurt . Ik had het eten besproken in Geesterheem, dus ik heb van Henk’s lekkernijen niet kunnen proeven, dat gaan we vrijdag goedmaken.Om half twaalf reed Ilona mij naar Geesterheem. Daar stond mijn rollator nog bij de voordeur. Om mij voor ‘verlies’ van het vervoersmiddel te behoeden was daar wijze-raad-zuster Monica, zij ging er voor zorgen, dat verliezen nooit meer kon en kwam daartoe met de letter-plakband-printer aanzetten. Daarmee volgde zij mij naar mijn appartement. Ik plofte in een stoel, terwijl Monica aan het printen sloeg. Na luttele minuten zat het plakstrookje met mijn naam keurig zichtbaar op mijn rollator en mocht ik van zuster Monica best nog even uitrusten van de avonturen tussen Geesterheem en Thuis Bij.Dat uitrusten deed ik een ruim half uur op mijn rustbed. En eerlijk gezegd was ik daar wel aan toe. Dat pendelen is leuk maar vermoeiend.

Woensdag 8 februari 2017 bij ‘ThuisBij’

Vandaag begint een nieuwe periode in mijn dagboek. Ik woon nu in Geesterheem. Twee dagen in de week mag ik naar de dagbesteding bij Thuis Bij. Ik probeer zo goed als ik kan verslag te doen van beide locaties. Het zal even wennen zijn voor de lezer zowel als voor de schrijver. Maar al doende leert men. Daar gaat-ie dan.Bij het wakker worden en het naar buiten kijken door de half-dichte gordijnen zag ik dat de wereld helemaal wit was. Sneeuw is mooi, maar niet zo gewenst als je met een rollator de wereld door moet. Een van de dames van de verzorging sprak mij op de gang een tikkeltje streng toe. Ik moest met de rollator lopen, want als u valt… Ik heb zo’n hekel aan lopen met de rollator, vind dat ik nog wel zonder kan. Zij niet. En of ik daar toch goed rekening mee wilde houden.Om 10.00 uur komt At mij ophalen. We gaan proberen foto’s voor de fotoclub vast te leggen. Die foto’s moeten passen bij de opdracht ‘de vergankelijkheid’. Samen met At kwamen we op een idee. We zochten oude ‘rotzooi’ voor die vergankelijkheid.We reden daarvoor naar Thuis Bij. Daar werden we allerhartelijkst verwelkomd. Het was voor mij als vanouds. We kregen van Ilona een serie krantenstukken uit 1931. We konden die volgens haar goed gebruiken voor de genoemde opdracht.Rob van Ilona wees ons op de oude dakpannen. Ook leuk voor fotoclub-opdracht. Zeker met de restanten van de sneeuw erop. Door de sneeuwjacht kon er helaas niet gemetseld worden, vertelde Rob. Misschien morgen.Ik was na het foto’s maken helemaal bekaf. Het typen op mijn nieuwe laptop brengt allerlei problemen met zich mee. Morgenavond komt kleinzoon Jordy een aantal toetsen uitschakelen. Dan moet het beter gaan.Bij Thuis Bij troffen we o.a. chauffeur Rob aan met een lamme meeuw, die hij was tegengekomen. De meeuw was door een botsing met een soortgenoot zo verlamd dat hij naar de dierenbescherming moest. Ze kwamen hem in de loop van de dag ophalen. Arm dier! Goed dat chauffeur Rob er langs kwam.Ik kom – denk ik – deze week niet meer aan Thuis Bij toe. U, waarde lezer, treft mijn verslagen pas volgende week weer in deze kolommen aan. Tot dan!

Vrijdag 3 februari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag vierden wij officieel de verjaardag van Ilona. We waren nog maar net aan die viering begonnen of we kregen telefoon van het hoofdkantoor van de zorg-instantie in Zwolle, die zij al eerder gesproken had in verband met een vraag van Jan of hij in Thuis Bij dagbesteding kon genieten en tegelijkertijd kon wonen in Geesterheem.Dat wonen in Geesterheem gaat binnenkort beginnen. De schoolvriendin was de mogelijkheden van dat hier-wonen en daar-dagbesteding hebben nog steeds aan het uitzoeken. Geduld dus, het (geld) komt eraan. Ze zou voortaan wekelijks bellen over de stand van zaken. Vandaag dus de eerste update. Nog steeds geduld dus.Er kwamen vandaag allerlei felicitatie-telefoontjes binnen en lijfelijk geschudde handjes. Deze laatsten gingen gepaard met bossen bloemen en flesjes lekkere drank. De post bracht allerlei lieve kaartjes.Een bijzonder leuk cadeau kwam uit de handen van onze Gonny: Een kostelijke verjaardagskalender. Wij – Thuis-Bijers – stonden er alvast allemaal op. Geeft een prettig gevoel voor de toekomst. En voor de komende ‘klanten’ van Thuis Bij was er ruimschoots plaats de komende jaren. Die kalender hangt aan de muur in Thuis Bij. Belangstellenden kunnen dus bij ons komen kijken.Ondertussen werd er hard gewerkt aan ons pand. Het dak ging erop, het kozijn werd per oplegger aangevoerd en stond later die dag op zijn plaats. Maandag komen de ingehuurde metselaars om de muren te metselen.’s Middags zaten wij zo ongeveer op onze plaats aan de tafel voor de koffie met gebak en het feestdrankje. We zongen allemaal uit volle borst samen het bekende “Lang zal ze leven.” Met ‘ze’ bedoelden we dan Ilona zelf.Voor mij naderde het moment dat ik tijdelijk afscheid ging nemen van Thuis Bij. Maar niet zonder de afspraak met de achterblijvers dat ik uitgenodigd was en een paar keer in de week aan mocht schuiven voor een ‘bakkie troost’.Het middagmaal werd zoals afgesproken bereid door kok Henk. Hij verraste ons op de heerlijke gado gado volgens zijn eigen recept. Dat was ruim voor de nuttigtijd klaar. Dat was duidelijk te zien aan Henk, hij liep als een veldheer tussen de tafels met de wachtende Thuis Bijers door.Toen die wachtenden eenmaal opgeschept hadden, checkte Henk bij de happende gado-gado-smullers of het voedsel haar hun zin was. Wij antwoordden niet in woorden, hoogstens met dankbare glimlachjes tussen de hapjes door. Ze hadden slechts een vraag op de lippen: wanneer kookt Henk weer?

Donderdag 2 februari 2017 bij ‘ThuisBij’

Voor katholieken onder ons: het is vandaag Maria Lichtmis. Ik weet niet of het bij gelegenheid van dat feest is geweest, maar Margreet en ik zijn samen naar kamer 044 in Geesterheem geweest. De kamer ziet er keurig uit, alles wat nodig is staat of hangt erin, op zijn plaats. Maar helaas het gevoel erbij blijft dubbel. Volgende week maandag ga ik er wonen. Ik spaar u, beste lezer/es de rest van deze dubbelheid.In het komende weekend worden onder andere de tv en de computer overgebracht en geïnstalleerd. Hans B en At gaan dat regelen. Komt allemaal goed.Tiny U. helpt met vaardige hand bij het klaarmaken van de maaltijd: te weten spinazie-pasta met kipfilet en bijgehorende kruiden, kaas, uitjes en knoflook. En niet te vergeten champignons.Onafhankelijk van elkaar verklaren we onze hulde aan de koks. Het smaakte heerlijk, helemaal in de stijl van Thuis Bij.Kok Tiny is nog ietsie nieuw bij ons, maar ze weet wat mijn Amsterdamse moeder bedoelde als ze zei ‘je handen laten wapperen’. Tiny werd later opgehaald door echtgenoot Henk en ze vertelde hem vol trots van haar prille keuken-avonturen. Nou, pril? Als je in de zeventig bent, kun je vast al bogen op een behoorlijke hoeveelheid kook-ervaring.Tiny en de andere keukenhulpen zoals daar was Rita helpen graag in de keuken. O nee, er is geen sprake van ‘uitbuiting’, er is alleen sprake van grote gezellige kokend samenzijn. Je zou de dames na het aanpakken moeten zien zitten uitrusten aan de grote keukentafel. Heerlijk en tevreden op hun lauweren rustend.Bij de maaltijd schuiven de aanneem-mannen aan bij de maaltijd. Waar er 6 kunnen eten, kunnen er – met een beetje inschikken – ook 8 of 10 opscheppen. Er is altijd plaats genoeg aan de tafel en er is altijd voedsel genoeg op de tafel. Er is stof genoeg om over te praten. Bijvoorbeeld over de aanleg van de tussenvloer op 1 hoog in de schuur.De mannen gaan op tijd weer aan de slag. Er is voor morgen enig hemelvocht voorspeld, dus het dak moet voor vanavond dicht zijn.Ik ga met Margreet even naar Geesterheem. Mijn toekomstige kamer ziet al keurig uit. De zonen hebben stevig aangepakt. Een van de keukenzusters klopt op mijn deur. Ze deelt heerlijke kroketten uit. Terwijl ze dat doet verschijnt er een zalige glimlach op haar gezicht. Dat de snacks eigen baksel zijn, is van haar gezicht te lezen. Dat belooft veel goeds voor de toekomst.

Woensdag 1 februari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De buitenmuur is helemaal weg. De achtermuur van de schuur wel te verstaan. De mannen hebben een groot deel van hun klus geklaard. Er moest nog wel iets gedaan worden. Zo zagen wij Jan D. enkele keren met een kruiwagen vol puin langs onze woonkamer rijden. We benoemen hem bij deze tot Jan de Puinruimer. Hij blijft er een blij gezicht bij trekken.Ilona heeft een handwerkclubje. Ze knutselt met wol samen met onder andere Tineke. Maar Ilona heeft meer kwaliteiten. Ze monteert een fraai houten kistje als bagagedrager in elkaar. Het ding moet t.z.t. voor op haar fiets geschroefd worden. Daar komt bij Ilona geen man aan te pas. Ze doet het helemaal eigenhandig mooi zelf.Ondertussen is de keukenploeg onder leiding van Kitty en Frans bezig met het middagmaal. Als we vragen wat ze voor vandaag frutselt, zegt Kitty met een gulle lach: een prutje. Er gaat onder andere kipfilet in, en gesneden winterpeen en aardappelen in blokjes. Geen broccoli, hoewel dat wel op het boodschappenbriefje voor de groenteman stond. Hij had dat helaas niet meer voorradig. Zit Kitty niet mee. Ze mikt allerlei ander gezonds in de pan. Wij smullen al van te voren. En in het echt een half uurtje ook.Terwijl we onze vingers er zowat bij opeten, slaan de werkmannen er zich op het dak manmoedig door heen. Ze beloven dat ze onder de maaltijd en daarna stilletjes zullen doen. We willen tenslotte graag even rusten. Dat lukt niet helemaal, maar – zeggen wij – kniesoor die op een beetje herrie let. Later in de middag komen de nieuwe balken in de plaats van de oude en begint de oude schuur langzaam de nieuwe schuur te worden.Morgen is vrijwilliger Truus jarig. Vandaag trakteert ze de complete Thuis Bij ploeg op een drankje in diverse kleuren en smaken en percentages alcohol. Het levert o.a. een geheel van blije gezichten op. Het wordt een geheel van boeiende gesprekken.Jan houdt een prachtige spontane speech voor de jarige, die krijgt er een kleur van. Maar de onvermoeibare inzet van al dat vrijwilligerswerk mag best eens hardop en zonder aanzien des persoons uitgesproken worden. We vieren vrijdag ons 1-jarig bestaan, en als we bij die gelegenheid eens om ons heen kijken, mag gesteld worden dat er een geweldige prestatie is geleverd.Als we weggaan, nemen we het nieuws goed in ons op. Wat een schitterend project hebben Ilona en Rob de mannen van aannemer Piet in hun handen gegeven. Wat een vaklui zijn het, die dat zonder problemen aanpakken en uitvoeren.Bij deze: Hulde aan alle vrijwilligers van Thuis Bij.

Dinsdag 31 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Als ik ’s ochtends op mijn Ipad kijk, zie ik dat de oude koningin jarig is. Maar ze is jonger dan ik, dat valt dan weer mee voor haar. Ik ga eerst naar de fotoclub in De Zwaan. Als ik bij Thuis Bij binnen val, gaan ze al bijna de middagtafel dekken. We eten rode kool met appeltjes en ieder een blinde vink.Door de keukenramen zien we de dakplanken naar beneden zeilen, de ene na de andere- plank klettert op de binnenplaats van Thuis Bij, het betere gooi- en smijtwerk. Indachtig het gezegde dat de arbeider zijn loon verdient, eten de daklopers gezellig mee aan onze middagdis. Het zijn dan ook gezellige mannen.Voor de artiesten van Thuis Bij heeft Ilona een schilderijlijst aangeschaft. Zij gaan de oude kranten van tussen de dakplanken uit pulleken en plat strijken. Daarna worden ze achter glas geduwd. Het worden ware kunstwerken. Eèn hangt er al aan de muur. Ilona en haar ploeg kijken er bijna verliefd naar. Ze knikken bemoedigend naar elkaar, het staat inderdaad kunstig.De middagdut wordt zoals aangekondigd tijdens de rode-kool-maaltijd verstoord door het onvermoeid boren in de dakplanken en de muren. Jan D. kruiwagent de steenresten naar de container buiten. De schuur achter het huis wordt steeds lichter in de winterzon. Als ik naar huis gebracht wordt door Ilona kunnen we de lichtblauwe wolken door het dak heen zien.De boor- en sjouw-mannen gaan nog even door. Morgen hopen ze het slopen achter de rug te hebben en aan de opbouw van het nieuwe dak te beginnen.Als Piet de aannemer de volle container naar de stort wil rijden, vliegt Ilona hem achterna. Ze wil een van de oude soms halfvergane zolderplanken graag hebben. Je kunt daar met een beetje goede wil leuke kunstwerken van maken, met planten erop of zo. Wij zien dat ’of zo’ niet meteen. Bloemstukken op half vergane planken? Maar Ilona kijkt er bijna verliefd naar en zegt tegen de ongelovige Thuis Bij-ers, dat ze maar eens af moeten wachten. Ze zullen hun ogen niet geloven als de Thuis-Bij-kunstenaars zich uitgeleefd hebben. Iemand oppert het idee, dat je kunst altijd voldoende ruimte moet geven en dan afwachten. Wij vragen ons ondertussen af aan welke muur van Thuis Bij we tegen die tijd nog plaats hebben om de gewrochte kunstwerken op te hangen.We mogen wel een artiest aantrekken om dat ophangen in goede banen te leiden. Het barst trouwens van de kunstenaars bij Thuis Bij. Ze knippen en plakken dat het een lieve lust is. Dat wordt nog wat als we aanstaande vrijdag ons een-jarig jubileum vieren. Wie zullen we uitnodigen om de eigenwerk expositie te openen? Wie houdt tegen die tijd de feestspeech?

Vrijdag 27 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Je gelooft het niet – kreeg ik te horen toen ik vanmorgen binnenkwam – maar de sleutel van Ilona (d’r auto) is terecht. Hij zat in de zak van een van de jassen. Hoe hij daar kwam, is minstens mij een raadsel. Maar er heerste algemene blijdschap in Thuis Bij. Trouwens, Tineke in wier jas de sleutelbos zat was ook opgelucht.In de categorie “de wereld is klein” past het volgende nieuws. Ilona belde met het hoofdkantoor van een instantie in Zwolle, die zij spreken wilde in verband met een vraag van Jan of hij in Thuis Bij dagbesteding kon genieten en tegelijkertijd kon wonen in Geesterheem. De telefoniste bleek – je gelooft het niet – een schoolvriendin van Ilona. Vanzelfsprekend ging die jeugdvriendin haar best doen voor Jan! Ilona was duidelijk opgetogen.De mannen van het boorwerk in de schuur verzekerden ons dat dat boorwerk bijna af was. Het kon hoogstens een of twee minuten boren duren. Wij waren blij. Maar je schrikt je toch het rambam als die minuten opeens aan de beurt zijn.Peter onze cellist-buurman heeft afgelopen jaar zijn artistieke hand bezeerd. Hij moet die hand met beleid gaan trainen, anders komt er weinig kunst meer uit de cello. Onze huisgenoot Clazien was geruime tijd ook in de ziekenboeg, maar ze gaat nu langzaam de goede kant op.Het middagmaal bestond uit zuurkool. Tot zover niets bijzonders, maar het is zuurkool met slagroom en allerlei zaken als uitgebakken spek, en ander lekkers. Ik heb een schaaltje van dit gerecht van Henk M. mee naar huis genomen. Dat is de gewoonte bij Thuis Bij, want Ilona heeft als kookregel dat er niets wordt weggegooid.Over kunst gesproken:De muren-onderhanden-nemers ontdekten in een van de spouwmuren de resten van een oude krant, uit 1931. Die krant is nu gered en met de strijkbout gladgestreken. Aansluitend is het document in een oude lijst gestopt.Hij komt nu ergens bij Thuis Bij aan de muur te hangen. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen, dat dat kunstwerk wel de glasplaat van het oude schilderij heeft gekost. Gelukkig was er nog een extra glasplaat voorhanden, dus het probleem is opgelost.Meer is er niet te melden vandaag. Hoogstens dat ik op de rustbank eerst een lekker potje gejankt heb. Dat luchtte op. Daarna ben ik opgestaan en heb ik een potje meegedaan met klaverjassen. Daarbij heb ik niet gehuild, hoewel dat best gekund had. Met mijn maatje Frans kreeg ik tegen Ria en Anne geen poot aan de grond. Kortom, we gingen regelmatig nat en dus kansloos ten onder. Sommige mensen krijgen slechte kaarten en winnen desondanks. Wij niet.Na het weekend spreek ik u weer.

Donderdag 26 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was Hetty, de oudere dochter van onze mede-thuis-bij-er Jo de Bruijne, op visite. Ze kwam – zei ze zelf – voor een bakkie troost. Het werd voor Hetty en voor ons een dik uur van zalige herinneringen ophalen. Die herinneringen zijn makkelijk samen te vatten als het afsluiten van een mooie periode.Hetty’s herinneringen waren warm en boeiend. Daarvan getuigde de tekst die Hetty had uitgesproken bij het afscheid van haar vader. Zo te lezen heeft de dochter het vertel-talent van haar vader geërfd.De Bruijne’s waren geen aanhangers van enig geloof. Hetty vertelde hoe de kinderen van de openbare school en die van de katholieke onderwijs-instellingen zelfs elkaar uitscholden. “Katholieken – elastieken” riepen de ‘heidenen’; “protestanten – olifanten” luidde de kreet van het andere kamp. Dat waren nog eens tijden.We herinnerden ons nog meer kretologie, zoals Moeten is dwang en Huilen is kindergezang. We zongen zelfs liedjes bij de afwas:Brand in Mokum brand in Mokum,zie daar ginder, zie daar ginder.Brand brand, brand brand.En daar is geen water.Het klonk als in oude tijden, gezellig in moeders keuken. De canon-versie was even te moeilijk voor het ongeoefende koor, maar we begonnen trouw en vasthoudend opnieuw.We aten lekker van het donderdags gerecht. Dat smaakt zo lekker dat ik steeds vergeet op te schrijven hoe het heette. En dat is niet bedoeld als kritiek op het voedsel, maar berust gewoon op vergeetachtigheid. Sorry, koks.De werkmannen waren in de middagpauze weer volop bezig met de verbouwing van onze schuur. Dat verbouwen ging deze keer met het tamelijk groffe geweld van drillboren. Van rusten op onze rustbedden kwam dus weinig terecht. Van een goed gesprek ook al niet. Wordfeud spelen en legpuzzelen ging nog net.Het aardige van drillboren is, dat je van tijd tot tijd denkt, dat ze klaar zijn die mannen. Maar net als je dat denkt dat ze klaar zijn met boren, boren ze met grote ijver verder en liggen wij te rollebollen op onze ruststoelen. Volgens de laatste berichten is het boorwerk vandaag klaargekomen. Of anders lukt dat morgen. Vrijdag 3 februari kan de herrie niet meer. Dan hebben we een feestje bij Thuis Bij, dan bestaan we èèn jaar! Hiep hoi!

Woensdag 25 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was er een nieuwe gast in Thuis Bij: Tinie of Tiny. Ze is misschien wel van plan een van onze nieuwe gasten bij Thuis Bij te worden We horen het binnenkort. Zo te zien was het haar wel bevallen bij ons. Volgens mij was het voor Tinie de belangrijkste vraag of zij een ras-Uitgeestse was. Het maakt ons niet uit, maar onze Jo indachtig was het wel makkelijk als we wisten van wie je er een was. Tinie is oorspronkelijk van het Westergeest, dat zit dus helemaal goed!! Of is het De Westergeest?Toen we weer met ons vaste koppel waren, heb ik een huilbui gehad. Aan de gezichten van de Thuis Bij te zien was er voor mijn tranen alle begrip. Gedwongen verhuizen is voor niemand een lolletje, voor mij dus echt ook niet.We eten vandaag seroendeng. Met vereende krachten worden de kopjes en de staartjes van de sperzieboontjes door de vrijwilligers gekapt. Vandaag viel het verder zo maar sterk op dat koken bij Thuis Bij zo nu en dan (best wel een beetje vaak) gepaard gaat met een hoop herrie.Het bereiden van de toetjes was vandaag toebedeeld aan onze kokshulp Frans. Hij keek toe hoe enkele dames deden wat er gedaan moest worden. Het toetje was om je vingers bij af te likken, dat was duidelijk te zien aan het genoegen waarmee dat ‘aflikken’ gedaan werd.Er was tevens weer een uitgemaakte kans om bekende en onbekende Uitgeester spreuken te leren kennen en gebruiken. Vandaag ging de spreuk over muggen. Met name waarom en hoe je die dood moest slaan. Volgens de kenners was dat omdat ze anders terug bleven komen. Wij kenden deze wijsheid al wel, maar het was erg goed de muggenspreuk nog eens in onze oren te knopen.Wordfeud is een verslavend spelletje. Ik weet niet of deze verslaving de reden was dat onze Ilona zich aan dit gedoe overgaf. Maar ze probeerde het eerste spel te spelen tegen Jan. Hoe het afliep, weten we pas later. Ilona heeft altijd duizend dingen tegelijk te doen. Dat komt de concentratie niet altijd ten goede. Na de eerste vierbeurten was de stand 38-44, voor Jan dan.Toen moesten we – Ilona en Jan – zoon Daan van school halen. Als we de tijd kunnen vinden, spelen we morgen verder. We houden u, Thuis Bijers en andere meedenkers in den lande, op de hoogte van het verdere verloop van het spel. Wie het niet kent: wordfeud lijkt sterk op scrabbel, maar dan op de computer. Je kunt alleen niet vals spelen, want de computer bepaalt of het gekozen woord door de beugel kan en hij – de computer – telt ook de gescoorde punten op.

Dinsdag 24 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het eerste vermeldenswaardige van deze dinsdag was de verdeling van de eettaken. Ten eerste moesten de Thuis Bijers zelf aan eten toekomen. Ten tweede riepen de vogels om voeding. Het lukte ons om voor deze dubbele opdracht menskracht te vinden. Voor ons zelf stond een stoofpotje naar het recept van Hannie op het progamma. Het volstaat om hier te schrijven dat schotel met puree, kip en meloen smaakte naar meer. Hannie’s kooksel was dus voor herhaling vatbaar.De verloren sleuteltjes van Ilona zijn ondanks ons aller inzet onvindbaar gebleven. Zelfs de zoekkracht van de verse gastvrouwen van Thuis Bij hadden geen resultaat. De sleutels zijn en blijven weg. Ondanks dat blijven de gastvrouwen gelukkig ook adviezen aan Ilona geven. Maar ook in de badruimte, in de garderobe en nog enkele mogelijke plekken waren geen sleutels te vinden. Maar ter informatie: zoeken mag nog altijd.We leren ook weer een paar dingen om te onthouden. Zo leren we van de afdeling verpleging dat je voor de injecties altijd de plooien in de huid moet opzoeken. Dat scheelt de nodige pijn. Die plooien zijn er tenslotte niet voor niets.Goede morgen! Met deze welgemeende wens komt onze Winnie in haar rolstoel binnen. We worden allemaal op slag een stuk opgewekter. Winnie informeert opgewekt naar ieders welbevinden. Haar twinkelende ogen spreken duidelijk de bijbehorende boekdelen. Gonnie en Winnie (in de rolstoel) maken een zogenaamde thee-wandeling. Ze lopen vanaf het Regthuijsplein een eind de Middelweg op naar bakker Putter voor heerlijke bonbons voor bij de thee van vanmiddag. Dat heet een wandeling met een doel!In de schuur wordt door de mannen van Piet Putter en door Rob van Ilona hard gewerkt. Het zagen van de blokken gips is een stoffige klus. Ze maken onder andere een binnenmuur van de blokken. Wij werpen een nieuwsgierige blik door het gat van een raam, waar nu nog geen glas in zit.En passant zorgen we ook voor de gewenste isolatie in de schuur. Onze tweede zitruimte krijgt langzaam de gewenste gestalte. We wensen de zagende mannen een geslaagde zagerij.Het overlijden van onze Jo blijft ons bezig houden. Zijn rouwadvertentie was uit verschillende kranten meegenomen. Vanavond gaan velen van Thuis Bij naar de condoleance om de familie te condoleren. Volgens dorpskenners wordt het een drukbezochte bijeenkomst. En terecht.Ere wie ere toekomt.Wij wensen de familieleden sterkte de komende dagen en daarna.

Vrijdag 20 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik was vandaag erg vroeg bij Ilona. Om precies te zijn om half negen. Ilona kwam met een droevig bericht: in de afgelopen nacht was in Akersloot onze Jo overleden. Dat bericht kwam niet geheel onverwacht.Toen Ilona en ik bij hem waren aan zijn Akersloter ziekbed, zag hij er toen al erg moe uit. Maar we hadden toch niet durven verwachten, dat de vlucht van het leven uit zijn moede lichaam zo snel zou gaan. Het telefoontje van vanmorgen van Jo’s dochter was qua tijd toch een verrassing.Maar het is goed zo.Wij van Thuis Bij zullen ons Jo blijvend herinneren als die man, die altijd zijn verhaal(tje) klaar had, waarmee hij ons, zijn mede-kamerbewoners altijd weer verraste, ja, Jo had altijd zijn Uitgeester geschiedenis klaar. Wat hij niet van ons dorp wist, kon je op een kladje kwijt. Hij vertelde er smeuig van, waarbij het altijd begon met de vraag of we de geschiedenis van die en die kende. Wij niet, Jo wel.Het is goed zo, Jo, we zullen ons jouw wijze lessen altijd bleven herinneren. Een van de Thuis Bijers kwam met het verhaal, dat er in de tuin al verse bloembollen met hun koppies boven de grond stonden. Jo had ze vast ook al gezien. We hadden hem graag een nieuwe lente boven zijn olijke glimlach-oogjes gegund. Er had de laatste dagen erg veel zon in onze tuin geschenen. Dat kon je in de lentezon zelf gaan zien.=========

Donderdag 19 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Wie in Nederland met de wetten van het land of van de gemeente te maken krijgt, kan zijn of haar borst wel vast van te voren nat maken. Wie in dat soort gevallen terug kan vallen op deskundige hulp, mag zich luidgillend gelukkig prijzen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik die hulp heb. Dus er wordt wat af gegild bij ons. Een paar voorbeelden?Vanwege mijn toestand in de gezondheid bezoek ik vier dagen in de week de dagbesteding van Thuis Bij. Daarvoor is geld beschikbaar in de rijkspot. Vanwege de achterstallige ambtenarij ligt de gemeente achter met uitkeren. Nu ben ik eindelijk aangeslagen over een deel van 2016 om te betalen. Ik profiteer van de gemeentelijke centen vanaf 3 februari, maar in ben aangeslagen vanaf 1 januari. Elk nuchter mens zie de kronkel in de aanslag. Ik heb dus niet betaald en wacht op de rectificatie van de gemeente. Kan ff duren!Ik ben niet de enige die met de gemeente over geld steggelt. Vanmorgen was een collega bij Thuis-Bij in overleg over een uitkeringsinstantie. Samen met Ilona kwam de collega eruit. Gelukkig. De collega ging met een stralend gezicht de deur uit.Vanmorgen was er ook visite bij Thuis Bij van Wim B. Hij is een soort Manusje-van-alles voor Ilona. Hij adviseert en is vanaf het begin van Thuis Bij bij de realisatie betrokken. Zo nu en dan praten Wim en Ilona een ochtend bij over hoe en wat en het vervolg. Ze hebben zo’n goede verstandhouding dat Wim na het zakendoen een hapje mee eet. Dat was vandaag lasagne. En het was een heerlijk hartig hapje. Dat was dus volop smullen voor Wim.Onder het klaarmaken van de maaltijd speelden Jan en Gonnie een potje Wordfeud, een soort scrabble op de computer. Ze hebben allebei hun Ipad mee en verder hoor je ze niet, tot de tafel gedekt wordt. Zo kun je de dagbesteding dus ook organiseren. En zo’n spel mag best een beetje fanatiek zijn. Daar knappen de Thuis-Bijers alleen maar van op. En zo te zien blijven ze er bij lachen.Er was nog een gast bij Thuis Bij vanmorgen. Marian werkt bij een dagbesteding in Noord-Holland. Ze was bij ons te gast om te zien hoe wij reilen en zeilen. ‘Kom d’r maar een ochtendje bij zitten’, had Ilona gezegd. ‘Dan kun je zien hoe het bij ons gaat.’Marian en wij vermaakten ons kostelijk. Met praten en spelletjes doen, en tafel dekken en lasagne eten. Marian genoot. Wij ook. Marian had aldus een goede indruk hoe je de dagbesteding op een vlotte organiseert. Ze ging zelfs mee winkelen in het dorp.

Woensdag 18 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De gebeurtenis was vandaag de vloer van de schuur met het beton vol- storten Het begin stond gepland voor 12.00 uur. En als je de jongens van Piet Putter om 12.00 uur besteld, dan zijn ze er ook om 12.00 uur. Een aantal Thuis-Bij-ers trotseerde de vrieskou en ging op het Achtererf bij temperaturen onder nul staan kijken. We hielden het net een laagje vers beton vol. Huppakee, daar ging het natte en koude beton. En de volgende.Toen de eerste 10 kruiwagens in de schuur gereden waren en het beton op zijn plaats gekiept was, gingen wij Thuis-Bij-ers naar binnen voor de warme maaltijd klaargemaakt door Henk M. Wij genoten optimaal van Henk’s kookkunst. Hij maakte vandaag Piri piri. Nooit van gehoord? Dan zouden wij kok Henk beslist een keer uitnodigen. Bij ons was het gedurende de maaltijd enige tijd doodsstil. Het was zoals het gezegde zegt: Als katjes muizen, mauwen ze niet.Agaath van Henk had voor ons heerlijke vanillle-custardpudding gemaakt, en geleverd met een heerlijke fles bessensap. U begrijpt, het blijft smullen tussen de middag bij Thuis Bij. Weest u daar vooral van overtuigd.In onze gezellige woonkeuken hingen vandaag feestelijke slingers: vrijwilliger Kitty was jarig. Behalve de slingers waren er voor Kitty leuke lekkere kadootjes. Voor ons had Kitty een kostelijke appeltaart gebakken. Met slagroom was ook dat niet te versmaden.Thuis Bij kreeg een fraaie serie boeiende films over oud-Uitgeest. De tv om die films te kijken hadden we al. Maar hoe kijk je die films op de tv?Eerder genoemde Kitty wist raad en even later zat een aantal Thuis-Bijers in onze woonkamer ademloos te kijken naar boeiende verhalen of geschiedenissen uit de gouden oude tijd.Tegen het einde van de maaltijd kwam Anita, dochter van onze zieke oud-Thuis-Bijer Jo even op bezoek. Dat leverde een aantal warme herinneringsverhalen op met een welgemeende traan, of met een hartelijke glimlach. Jo wordt nog steeds goed verzorgd door de medische staf van Strammerzoom.Het gesprek na de middagmaaltijd kwam te gaan over lekker eten en de gevolgen daarvan. Er werd zo nu en dan geklaagd over lekker eten en de gevolgen daarvan voor de lijn. Sommige mensen komen niks aan, zelfs al eten ze zich een slag in de rondte. Anderen komen al aan als ze alleen af naar het eten kijken.Er werd bevestigend geknikt. Of verbaasd de kring rondgekeken. Deze laatste zin heeft alleen betrekking op de dames in onze kring. Mannen kunnen eten dat de stukken eraf vliegen, maar aankomen, ho maar! Of ze komen wel aan, maar ze maken daar geen groot probleem van.

Dinsdag 17 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

De mannen in de schuur waren vandaag bezig met de nieuwe vloer. In de middagpauze namen ze even alle tijd. Later op de dag waren ze zo ver gevorderd dat ze morgen terug komen om de vloer af te maken. Wij van Thuis Bij die nog niets van hun werk gezien hebben zijn behoorlijk nieuwsgierig naar het resultaat.Om 11.00 uur reden Ilona en ik naar Akersloot voor een koffiebezoekje aan onze oud-Thuis-Bij-er Jo. We moesten even geduld hebben, Jo werd net gewassen. Hij heeft een behoorlijke jas uitgedaan, zeg maar een overjas! Hij zat uitgebreid te slapen toen we de kamer binnen kwamen. En dat bleef zo tijdens ons bezoek-uurtje. Slechts zo nu en dan gingen zijn ogen open.Ontroerend waren zijn woorden die hij op het eind van het bezoek tot mij richtte, toen ik hem vroeg of hij mij nog kende. Ja zeker, antwoordde Jo. En hij noemde mijn voornaam en achternaam En hij keek me heel kort aan. Kort na deze opleving keek hij weer rond in de ruimte. Bij ons weggaan, stak Jo zijn bekende duim op. Voor Ilona was er een warme kus van herkenning.Aan de koffietafel werden de nieuwste recepten uitgewisseld, met het oog op de middageten dat ons te wachten stond. We keken ondertussen al verlangend naar de pannen. De geur die ons voedsel verspreidde, deed ons het water spontaan door de mond lopen: we hadden weer eens spruitjes met uitgebakken spekjes, aardappelpuree (dat gaat bij ons nooit vervelen) en frisse pudding toe. De kok van de dag was Sandy. Ze is met vlag en wimpel geslaagd voor het diploma ‘koken voor tien gasten tegelijk.’Ik leerde weer een spreuk uit de oude doos:‘t kan vriezen, ‘t kan dooien,maar als je op je snufferd gaatweet je dat ze weer te laat zijn gaan strooienGoed onthouden en aan denken, als het weer eens ijzelt. Vallen met je fiets kan heel pijnlijk uitpakken, daar kan een van onze thuis-bijers goed over vertellen. Nu, maanden later loopt Hannie nog ‘gehandicapt’ rond. Maar, ze kan dat nu al na een paar maanden oefenen zonder krukken.Vandaag was de zus van Tinie op bezoek, Marijke. Het was gezellig. Welke zus zult u vragen? En dat kunnen wij ons voorstellen, want wie een beetje op de hoogte is, weet dat uit een zogenaamd groot gezin komt. Ze hadden/hebben daar zussen genoeg. En broers trouwens ook.

Vrijdag 13 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Chauffeur Rob reed deze keer door de ijskoude ochtend eerst naar Frans aan de Middelweg en daarna naar het lekker warme Thuis Bij. Ik had toen nog geen idee dat deze dag bij Ilona zo kort zou duren. Maar dat deed hij wel. Maar daarover straks meer.We bespraken eerst onze middagmaaltijd. Die zag er prima uit. We kregen van onze keukencheffin Ilona de keuze uit pannenkoek met van alles naar eigen voorkeur. De eigen voorkeur bestond onder andere uit suiker of stroop, een gebakken ei of lekkere vleeswaren. Frans die tegenover mij zat, koos de vleeswaren en het gebakken ei. Zo te zien smaakte het hem heerlijk. Ik nam de zoete variatie: stroop. Gewoon, ouderwets lekker.De tweede keuze bestond uit zeer ouderwetse Broeder. Of te wel Jan in de zak. Het smaakte de meute erg goed.We zaten na het binnenkomen nog maar net toen ik ontdekte dat mijn oortjes-hulpstukken nog thuis in de badcel lagen. Margreet kwam ze heel lief brengen samen met hond Toska, die als een zeer onrustige gek bij Ilona de boel begon te verkennen. Margreet nam maar èèn kopje koffie en vertrok toen per ommegaande met de onrustige bezoeker.We hadden deze ochtend visite van Carola. Zij kwam met onze dames de aangeschafte bloembollen in een creatief jasje stoppen. Dat zag erg ludiek uit.Ik kreeg visite van mijn tweede schoondochter, gisteren kwam Natasja, vandaag was Mirjam te gast. Ze vertelde van de nieuwe school – de montessori vervolgschool in Amsterdam – waar kleinzoon Mats volgend jaar naar toe wil gaan. Als hij daar toegelaten wordt tenminste, maar dat is helaas nog niet zeker. Mirjam verliet Thuis Bij – ze zag dat ik moe was – ze zou bij Margreet de lunch voor de zondag bespreken.Langzaam maar zeker voelde ik me zieker worden. Ik at met enige snelheid mijn keuze aan pannenkoeken op en nam plaats op een van de slaapbanken. Marga en Ilona knutselden na de maaltijd gezellig verder aan de ingepakte bloembollen. Maar ik kreeg op mijn slaapbank de slaap steeds minder te pakken. Ilona had al gauw in de gaten dat er wat met mij loos was.Ook een van de sterke punten van Thuis Bij. Er werd contact opgenomen met het thuisfront. Binnen no time had ik mijn jas, sjaal aan en mijn pet op en werd ik naar huis gereden, waar ik ten spoedigste onder de wol kroop voor een flinke rustslaap. Om precies te zijn een slaap van 2,5 uur.Ik ben daarvan ondertussen opgestaan. Maar ik ben niet uitgerust, voel me nog allerbelabberdst. Ga bijkomen in het weekend.

Donderdag 12 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Chauffeur Rob haalde mij op. Hij reed langs Geesterheem, zodat ik op mijn gemak naar mijn t.z.t. nieuwe woonplaats kon kijken. Het is het tweede raam aan de rechterkant. Gelukkig hoef ik me niet drukker te maken dan nodig. Annet Zeeman blijft alles voor mij begeleiden. Dat is een veilig idee.Rob probeerde de toeter te gebruiken zodat we heel Geesterheem op de hoogte konden stellen van ons passeren. Met het idee van “we komen eraan”. Helaas voor ons weigerde de toeter te toeteren. Er kwam helaas geen claxon uit de claxon, hoe stevig wij ook op de stuurclaxon drukten.Jan D. en Rob van Ilona voelden zich schatzoekers. Ze hadden in de bodem van de schuur een putdeksel gevonden. De mannen waren door het tv-programma Kunst en Kitsch op het spoor van een verborgen schat gezet. Er was vast een heleboel geld in onze schuurbodem verborgen. Helaas was dat zoeken vergeefse moeite. De schuurbodem onthulde helaas geen spoor van een schat. Wel mooie verhalen voor bij de keukentafel.Ondertussen was de hulpploeg van de keuken ingeschakeld. Ze schilden de uien en de harde peren. Het vlees stond al te sudderen. We aten vandaag kostelijke haché. Het rook zoals het smaakte. Of andersom: het smaakte zoals het rook. En het werkte op onze smaakpapillen. Tjonge, wat een genot die ouderwetse gerechten.Aan het einde van de maaltijd kwamen de vakantieverhalen los. Onze tafelgast Natasja en onze Ilona vertelden van hun avonturen in Italië. Ze vertelden hoofdzakelijk van hun maaltijd-geschiedenissen tijdens het aanzitten aan Italiaanse tafels in piepkleine Italiaanse dorpjes in het gezelschap van rasechte Italianen. We voelden het geurige sap van de gerechten door onze monden lopen. We hoorden het Nederlandse Italiaans als wij de glazen met die van onze gastheren lieten klinken. Wat lekker klonk het sappige Italiaans toch. Zalig.Na de middagdut troffen we Ilona en Marga bij de tafel aan. Ze knutselden wat voorwerk in elkaar voor Carola. Die kwam morgen vertelde Ilona aan de Thuis-Bijers voor een cursus bloembollen-ingraven naar Thuis Bij. Er staat al een proefschaal te pronken op de tafel. Het resultaat zag er helemaal prachtig uit. Dat wordt morgen een genot om aan mee te werken. Dat wordt gewoon heerlijk bollenknutselen in de versepotgrond. En dan het zalige idee, dat je niet mee moet doen, maar dat je mag meedoen. Kortom, gewoon Thuis Bij in de bollencultuur.Na afloop reed Ilona Frans en Tess en Jan door de drizzel-regen naar huis. Morgen wordt het winter, zeggen de kranten. Kan ons niet deren. Bij Thuis Bij zit je er altijd droog bij.

Woensdag 11 januari 2017 bij ‘Zoals Thuis’

Soms lijkt het of de dagen bij Thuis Bij gewoon zijn. Deze woensdag was echter een zeer bijzondere. Annet Zeeman kwam tijdens de middagpauze bij mij en bij Ilona op bezoek bij Thuis Bij. Ze kwam met een zeer bijzondere boodschap: ik kan op korte termijn terecht voor een appartement in Geesterheem op de benedenverdieping. Ik wist al enige tijd van die plannen af, maar nu het definitief gaat worden, komt deze verandering wel even zoals ze zeggen bij ons binnen. Verder moeten de details nog bekend worden. U hoort er dus beslist nog van. Voorlopig is het dus voldoende te weten dat er nadere stappen gezet gaan worden.Hoe onze relatie tussen Thuis Bij en mij zich ontwikkelt, zien wij met vertrouwen tegemoet. Maar er zullen veranderingen volgen. Voorlopig verandert er dus nog niets. Ik blijf dus ook mijn dagboek voor Thuis Bij volhouden.Om even vooraan in de tijd te beginnen: Vanmorgen werd ik voor het ritje van de Benesserlaan naar Thuis Bij opgehaald door mijn vaste chauffeuse José. Die reed daarna door om de dames Sjaan en Sjaan en Tineke op te halen. Het werd dus echt “ik heb mijn wagen volgeladen”, maar ze zongen er niet bij.Bij Thuis Bij kwam even later Marianne C op bezoek om aandacht te besteden aan de artistieke ontwikkeling van de Thuis Bijers. Ze had een schilderij in stukken geknipt en meegenomen en liet dat door de kunstzinnige deelnemers weer in elkaar zetten. En daar overheen een stevige laag waterverf. Wat betreft was het resultaat tot ieders tevredenheid.De keukenploeg was op volle sterkte aanwezig, dat wil zeggen dat het aanrecht nauwelijks te zien was, zogezegd verdween achter kookstaf. Het middagmaal bestond uit een ovenschotel met kipragout en broccoli. En er was een toetje van yoghurt met banaan.In verband met mijn gewijzigde toekomstplannen waren diverse familieleden en vrienden in onze woning aan de Benesserlaan samengekomen. De plannen werden zorgvuldig gesmeed. Tot nu toe kan weinig anders gezegd worden, dan dat ze ingrijpend zijn. Wij beloven u dat wij u zorgvuldig op de hoogte zullen houden. Tot morgen dus maar.

Dinsdag 10 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het weekend had kennelijk velen goed gedaan. Op de eerste plaats kon Ilona vertellen, dat onze oud-gast Jo vandaag uit ziekenhuis ontslagen werd. Wij vonden dat groot nieuws en maakten plannen voor aanstaande donderdag. Ilona en ik gaan onze grote verteller opzoeken in Strammerzoom om uit zijn eigen mond te horen hoe het nu gaat. Ik kijk er naar uit.Onze Gonny was ook weer present na haar bronchitis-aanval. Ze was toen wij vanmorgen binnenkwamen al weer volop bezig. Niks van een beetje uitzieken. Huppakee, aan de slag. Ze speelde wordfeut tegen mij op volle sterkte. Goed, ze kreeg dure letters, maar legde die dan ook op slimme plekken op het bord. Ik ging ruimschoots ten onder.De derde die het weekend helemaal op sterkte terug kwam was onze Clazien. Wij zijn oprecht verheugd, dat zij de longontsteking helemaal te boven is en rekenen erop dat wij haar binnenkort aan onze koffietafel terug zien.Weer wat geleerd: de spreuk “Uitgeesters zijn koekvreters”. Als wij tijdens de koffie zien hoe de Thuis Bijers aanvallen op de rondgaande koekschaal, beamen wij de spreuk helemaal. ‘Neem nog een koekje’ is dan ook tijdens de koffie een veel gehoorde aanmoediging. En de ervaring is dan ook dat er na de aanmoediging ‘tast toe’ naar hartenlust toegetast wordt.We hadden trouwens weer eens visite in Thuis Bij. Moeder en dochter kwamen kijken wat er waar was van de enthousiaste verhalen over Thuis Bij. Die verhalen klopten dus helemaal. Men kakelde naar hartenlust door elkaar. Van de bekende rusthuis-sfeer is bij ons maar beperkt sprake. Zo tussen half 1 en 1 uur, schatten wij.Het middagmaal bestond uit bami goreng naar een eigen recept van onze Cindy. We zaten met z’n negenen aan tafel. Ik kan u verzekeren dat je van tijd tot tijd een speld kon horen vallen. Zo lekker was het maal.Het eerste foto-kijk-boek van Gonny ging weer graag rond omdat het zo’n uitstekend beeld geeft van het leven bij Thuis Bij. Als wij het goed gehoord hebben, wordt het eerste kijkboek (deel 1- 2016) binnenkort afgerond. Gelukkig heeft Gonny aangekondigd dat er aan deel 2 over 2017 al gewerkt wordt. Wij kijken er nu al naar uit.Tijdens de koffie hadden we weer werkmannen als gasten aan de koffietafel: Jan en Rob in werkmansplunje. Ze waren hard aan het werk in de schuur. Nee, we mochten nog niet kijken. Maar aan de stoffige kleding van de mannen te zien gebeuren er heftige dingen in de schuur van Thuis Bij. Wij gaan de werkmannen daarbij beslist niet storen. Maar nieuwsgierig zijn we wel.

Vrijdag 6 januari 2017 bij ‘Zoals Thuis’

Deze dag begon voor Jan en Anne met het maken van de puzzel uit de diverse ochtendkranten. Anne brengt ze mee, samen lossen de mannen cryptofilepine op. Deze ene keer een kwestie van vlot klaar, de andere keer kost het meer moeite. Maar van opgeven willen onze puzzelaars niet weten.Vandaag trouwens ook visite voor Jan en zijn mede-thuis-bij-ers in de figuren van Jan’s zoon Joost en schoondochter Natasja. Zij brachten twee mokka-taarten om het Nieuwe Jaar te vieren, een gebaar dat voluit gevierd werd. Dat was dus koffie met gebak.Als intermezzo vertelde Natasja het verhaal van het fort (Velthuis?),een fort dat deel uitmaakt van de verdediging van de stad Amsterdam. Tegenwoordig wordt het fort beheerd door het bedrijf waarvoor Natasja werkt.Dat bedrijf organiseert onder andere wijnproeverijen in het fort. Ook bedrijven maken gebruik van dit soort aanbiedingen. Ik zag Ilona al glimmen. Was er voor haar ‘bedrijf’ ook een kans zo’n feest te vieren. Natasja dacht van wel, als de verbouwing klaar was. Ilona en Natasja maakten notities voor in de toekomst.Ondertussen had Natasja met haar kennis van de geschiedenis van het fort verteld waarnaar iedereen geboeid had zitten luisteren. Ja, wij van Thuis Bij zagen dat voor onze mensen wel zitten. Goed, er moesten nog even toiletten en faciliteiten aangelegd worden. Maar daarna zagen wij ons wel door het fort wandelen. Onze plas hielden we wel even op.We maakten ons op voor het middagmaal. Dit keer was het heel bijzonder: kaasfondue. Het werd voorbereid door de twee fondue-koks, Frans en Erica. Onze dag kon met een fortbezoek in het vooruitzicht niet meer stuk. We smulden er hartstochtelijk van. De restjes werden met overgave uit de pannen geschrapt. Zelfs die restjes smaakten overheerlijk.De rest van de dag was er tijd voor rusten op de heerlijke rustbanken, klaverjassen aan de kaarttafel, de gewone viering van de vrijdagmiddag bij Thuis Bij. Daarmee was er weer een Thuis Bij-week omgevlogen.En passent hoorden we nog even van de ziekte van Clazien, ze is zieker dan we denken. We duimen voor het voorspoedig herstel van onze vrijwilligster.In de schuur achter onze eetkamer was Rob volhardend bezig met de opknapbeurt. Visite Joost luisterde met gespitste oren naar Rob’s verhaal en oordeelde: dat zit wel goed met Rob’s plannen.

Donderdag 5 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik stapte vanmorgen bij chauffeur Rob in de auto die mij keurig afzette bij Thuis Bij. Het werd daar een rustige dag. Ik begroette mijn mede-Thuis-Bijers Tinie, en later Winnie en Frans en gastvrouw Rita.Tinie kreeg later in de morgen visite van haar jongere zus Marga. Deze was gekomen op afroep van haar grote zus. Deze had Marga uitgenodigd om eens bij Thuis Bij te komen kijken. De jongere zus bleek later een goede bekende van Jan te zijn. Hij kende haar en zij kende hem uit een ver verleden. Zij bleek namelijk een van Jan’s oud-leerlingen te zijn uit de LEAO-school-tijd.Haar verschijning bij Thuis Bij had te maken met het ophalen van oude herinneringen. Marga had daartoe een serie oude foto’s meegenomen, waarop Jan zelf en een aantal collega-leraren stonden. Dat betekende dat oude tijden herleefden, onder andere door een serie beelden van een sportdag. Tjonge, wat waren we jong ten tijde van de foto’s.De visite ging verrijkt met een aantal herinneringsverhalen weer weg. Opeens herinnerde Tinie zich dat ze vanmorgen naar Thuis Bij was gekomen en niet langs de kaasman op de markt was geweest. Gastvrouw Rita bood aan samen met Tinie alsnog daar langs te gaan. Na de heen– en terugwandeling kwamen zij beiden met heerlijke kaas weer ‘thuis’ bij aan.Ondertussen was Jan op zijn computer totaal de kluts kwijt. Hij had op eens een dagboekpagina keurig in twee kleuren. Geen idee hoe dat was gekomen, maar ook geen idee hoe dat te herstellen. Jan belde zoon Hans, die computer-leraar op Heliomare is. Die is kennelijk ook leraar in het herstellen van stomme fouten van oudere vaders. Hans deed wat hier en daar, en op eens was alles in de gewenste oude stijl hersteld. Er ging op twee locaties een bescheiden jubeljuichtoon op. Niks meer aan doen zei Hans en Jan was het helemaal met zijn zoon eens.Ondertussen was Ilona aan de koffietafel geschoven met de mededeling voor Jan dat de dagboekpagina van gisteren niet was binnengekomen. Hela hola, dat was niet te bedoeling. Maar na gezamenlijk overleg tussen Rob van Ilona, Jan, en dezelfde zoon Hans kwam het ook hier weer helemaal goed. Rob heeft na het overleg weer een volledig dagboek en Jan kan weer een nieuwe dag aan het geheel toepassen. Maar alle betrokken instanties zijn bij voorbaat intens gelukkig als zij van dit soort calamiteiten voorlopig gespaard blijven.Rob de Bouwer is vandaag ook intens gelukkig geweest. Hij is een aantal keren met bouw-herstel-afval naar de gemeentelijke stortplaats heen en weer geweest. Hij moet de ritje nog wel een paar keer maken, maar het begin is er. Iedereen is blij.

Woensdag 4 januari 2017 bij dagbesteding Zoals Thuis

Toen we vanmorgen bij Thuis Bij binnenkwamen, konden we meteen zien wat de middagpot ons ging bieden, namelijk snert. Erwtensoep. Na de uitgebreide koffie zagen we Tess en de beide Sjaanen twee hele bloemkolen aan roosjes snijden. De lenteuitjes ondergingen hetzelfde lot voor dezelfde snert. Net zo als de curry. En het rook al zalig vóór de eerste hap.Toen de snijtijd voorbij was, was het tijd voor het – niet lachen – pim pam petten. Men denke echter vooral niet dat dit zo ongeveer eeuwenoude spel simpel te spelen is, niets is minder waar. Bedenk maar eens uit de losse pols een huisdier dat kleiner is dan een kat en hoofdzakelijk grijs is. Of een gereedschap waarmee je hout kon bewerken. (Zonder in je vingers te snijden!)Mede-eigenaar van Thuis Bij Rob zat ook mede aan de koffietafel. Hij vertelde hoe ze in Staphorst grote melkbussen vulden met carbid en een klein beetje water. Dan ging de deksel op de bus. En voor wat voor knal dat gaf als de boel op spanning gebracht was. Geen van de omliggende boerderijen had nog ongeschonden glazen ramen na de knal.Terwijl de snert klaar kookte, speelden de Thuis-Bijers het al eerder genoemde pim-pam-pet. Als ik me goed herinner, scoorde Tess voor middagpauze de meeste punten. Ze keek er zielsgelukkig bij.Na de pauze dronken we koffie of thee. Lekker op ons gemak. De ras-knutselaars onder de papierknippers hielden de adem zowat in, maar onder toezicht van Ilona en Tess knutselden ze de fraaiste geknipte kaarten om op te sturen naar onze zieke thuis-bij-ers Jo en Gonny. Je knapte zienderogen op als je zo’n kaart op je ziekbed bezorgd kreeg.Het werden de fraaiste creaties. Ze werden op waarde gebracht met de juiste postzegels en meegegeven aan een van de Thuis-Bij-postbodes om ze af te geven bij de dichtstbijzijnde rode bus van de PTT.Ondertussen was Truus in Thuis Bij aangekomen om met Sjaan en Sjaan en Frans de kaarten te schudden voor de bekende partij klaverjassen. Dat ging gepaard met luide aanmoedigingskreten. Die kreten waren voor middagslaper Jan het vaste teken om te stoppen met snurken en te verrijzen van het rustbed en in alle rust (nou ja!) aan dit dagboek te beginnen. Hij ging zuchtend en steunend bij Tess aan de kniptafel zitten. Hoe hij zijn hersens ook pijnigde, hij slaagde er niet in zich de naam te herinneren van het onderwerp waarvan hij zich had voorgenomen het te vermelden in het dagboek. Oké, morgen dan maar.Ik reed met Ilona mee naar de Raat. We bestelden kaas voor de fondue van aanstaande vrijdag. Het water liep me door de mond. Zo zalig. Wat een heerlijke ideeën had Thuis Bij voor het middagmaal.

Dinsdag 3 januari 2017 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag hoorden we van allerlei zieken in onze kennissenkring. Het heerst zeggen de mensen dan. Dat geldt dan voor een oud-patient die zelfs in het ziekenhuis belandde. En voor onze gastvrouw Gonnie die met griepverschijnselen in haar eigen bed terecht kwam. We hopen dat iedereen die nu ziek is, weer gauw op de been is.Diegenen die wel aan de Thuis Bij-koffietafel verschenen, hadden weer de spannendste oud-en-nieuw-verhalen. Onder andere verhalen die hun kennis van de soorten en smaken van champagne ten toon spreidde, want denk maar die dat champagne altijd klinkt en smaakt als de bubbeltjes-drank van oudejaarsavond. Die rosé champagne is het lekkerste, zelfs als je zelf niet lekker bent. Aldus de kenners. Ergens in de champagne-discussie viel het woord ‘brut’. Aan de knikkende hoofden van sommige toehoorders viel af te leiden dat als dat op de fles stond, je iets heel bijzonders in je glas geschonken had gekregen.