Vrijdag 30 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Hoe we erop kwamen, mag Joost weten. Maar die liet niks van zich horen, dus uw dagboekschrijver weet het nu nog niet. Wat? Het antwoord op de vraag die hedenmorgen ter tafel kwam in Thuis Bij: Op welke leeftijd ben je volwassen? Iedereen mag het van ons zelf weten.Ilona kreeg gisteren voor Thuis Bij een vorstelijk aanbod. Zij sprak met een buurvrouw die een ruststoel in de aanbieding had. Het meubel was van alle gemakken voorzien, maar te groot voor buurvrouw’s kamer. Hij paste wel in de vernieuwingsdrang van Ilona met betrekking tot de woonkamer van Thuis Bij. De overeenkomst was snel ‘getekend.’Het wachten is nu op de komst van de nieuwe stoel van de buurvrouw en de ‘oude’ stoel voor ons.We hadden vanmorgen ook de eerste (en de laatste?) sneeuw voor onze deur. Maar, een witte kerst zat er volgens ons van Thuis Bij niet in. Wat een geluk dat wij gisteren al de Mona-vogel-voederbakjes gemaakt hadden. Ja, inderdaad die nu in allerlei Uitgeester voor- en achtertuinen staan. De onze moet nog door de Uitgeester vogelstand ontdekt worden.De trouwe puzzelaars moeten soms moeilijke woorden opzoeken. Soms is dat geen zinnetje, maar een hele spreuk, zoals deze die Jan en Anne vandaag oplosten. Ze hoorden de spreuk van het aanrecht tot zich komen: Kijk jij maar in je eigen pannetje?De puzzelaars meenden dat hier het hersenpannetje bedoeld werd. Wij hadden meer aandacht voor het kookpannetje van vandaag: Hutspot met klapstuk. Zo’n gewoon gerecht dat zo zalig smaken kon. Vraag dat maar aan de Thuis-Bijers.Voor het nagerecht oftewel het toetje raadplegen wij het kladblaadje van Ilona met de volgende notities: men neme zoveel handperen als gewenst; pochere die na het schillen in witte wijn en schudde daarover een zakje vanillle-suiker leeg, voeg alles in een hoge pan en schud daarover weer een warme vanille-saus uit.Tijdens de vrijdagse-namiddag-nazit bespraken wij allerlei ziekteverschijnselen die in onze kringen voorkomen, soms gewone die wij voor kennisgeving aannemen, soms ernstigere die wij met enige zorg bespraken. Ook kwamen bepaalde jeugdherinneringen onweerstaanbaar bovendrijven. Pastoors en nonnen kwamen met enige regelmaat langs, soms in gunstige zin, soms met herinneringen die wij ons liever niet meer wensten te herinneren.Wat ook voorbijkwam: hoe wij Kerstmis vierden, en hoe wij omgingen met vuurwerk en welke handen we allemaal moesten schudden; en hoe de wangen van onze tante-zusters ‘smaakten’ na het kussen. Kortom, u kunt wel uitrekenen hoe gezellig het bij Thuis Bij doorgaans is tijdens de Vrijdagse Middag Nazit.

Donderdag 29 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag wordt het bloedworstdag. Als we rond 09.30 uur bij Thuis Bij binnen komen, staat de kookploeg al werkend bij het aanrecht. Er wordt echt hard gewerkt. Twee dames komen wat later binnen, maar ze halen hun tijd in, ze staan nu helemaal klaar om de warme maaltijd klaar te maken. Tenslotte gaat iedereen aan de slag.Op het recept staat vandaag bloedworst met appel en kaneel. De schaal waarin het gerecht opgediend wordt is alleen al feestelijk om aan te zien. Wij eten bijna allemaal een tweede bord rode kool met puree. En dat tweede bord gaat in alle gevallen helemaal leeg.Ria en Tess hebben voor het toetje een snel bezoek gebracht aan de Jumbo in het dorp. Ze komen enthousiast terug, ze zijn geslaagd wat betreft de toetjes Die worden gemaakt van de bekende Mona-bekers. Ook hier neemt menigeen een ruime portie. Iedereen kon zien dat de mannen en vrouwen van Thuis Bij het heerlijk vinden.Weet iemand wat de hotclub is? Tinie in ieder geval wel. Dat is de uitdrukking die Tinie gebruikt om aan te duiden dat ze lekker in haar vel zit als ze ergens verblijft. Ze vindt dat zelf heel gewoon. Ze heeft dat gevoel vanaf het begin dat ze een paar dagen per week bij Thuis Bij doorbrengt. Zij heeft dat gevoel echt niet als enige.Wie een of meer dagen per week bij Thuis Bij doorbrengt, krijgt dat gevoel vanzelf. Heel voldaan de week doorbrengen, dat lukt bijna altijd als je bij Ilona ‘woont’. Je zou de hoofden moeten zien van de ‘gasten’ die bij Thuis Bij logeren. Die zitten gewoon op hun dooie gemak te eten, of te praten aan tafel, of op een lekkere luie stoel te zitten, of een tijdschrift door te bladeren. Of ze doen met iemand samen boodschappen.

Woensdag 28 december 2016 bij dagbesteding Zoals Thuis

We troffen elkaar om de gewone tijd bij Thuis Bij, bij Ilona. Zo was daar onder andere onze Anne. Hij was in grote vorm, dat bleek onder andere uit het feit dat hij de beide puzzels in no time afhad. Meestal had hij daarvoor de hele ochtend nodig, nu slechts een uurtje.Sjaan en Sjaan begonnen aan het schillen van de stoofpeertjes. Die waren echter zo hard dat een Sjaan haar bijdrage vroegtijdig beëindigde. De peertjes waren niet alleen lekker, maar ook en vooral kei- en keihard.We kregen ook visite, namelijk de zoon van Frans. Hij was door de verhalen van zijn vader zo nieuwsgierig geworden, dat hij zelf een kijkje bij Thuis Bij kwam nemen. Jammer genoeg was Rob van Ilona als zijnde de professionele rondleider niet aanwezig. Geen nood, Ilona nam zijn taak met grote kundigheid over. Zoon beloofde een keer terug te komen als Rob wel daar was.We aten op verzoek van vader Frans heerlijk lasagne. Er kwam twee volledig gevulde dampende glazen schalen met de gewenste schotel op tafel met als extraatje gebakken bananen. De schotels zagen er heerlijk uit. Ilona zorgde zelf voor de creatie van de gebakken bananen. Met enige trots schepte ze onze borden vol.Bij het proeven stelden zij en wij met enige schroom vast, dat alles zalig was. Alleen de gebakken bananen bleken nauwelijks gebakken. Niemand durfde iets op te merken, maar hard, keihard waren ze en bleven ze. Toch namen de meeste van de aanzitters een tweede bordje van Ilona’s gerecht, maar zonder de harde bananen. Dat smaakte beter.De schotel kreeg bij de mee-eters van de rest van de maaltijd de volgende kwalificatie: Indrukwekkend, onopvallend (maar zalig) gekruid. En wij konden met deze namen zonder meer instemmen. We namen nog een portie op onze borden.Nadat wij de Heer uitgebreid hadden bedankt voor het zalige voedsel begon de rustpauze. Voor sommigen onder ons vond deze rustpauze plaats op de ruststoelen. Voor anderen – te weten vier personen, Sjaan en Sjaan, Anne en Frans – aan de keukentafel. Zij klaverjasten met grote overgave. Daar was voor Jan geen rusten op zijn ruststoel aan. Hij maakte er een rustige middagrust van.We maakten in de middag ook kennis met Esmee. Zij en haar vriendje Daan waren de ouderlijke woning van Daan ontvlucht vanwege de herrie van de buren. Het gejekker was in de woning van Ilona en Rob niet te harden. Bij ons van Thuis Bij waren ze van harte welkom. Als tegenprestatie wist Daan het televisie-geschenk van gast Herman aan de praat te krijgen. Op het door ons gewenste net. Van je kinderen moet je het van tijd tot tijd duidelijk hebben. Waarvoor onze hartelijke dank.

Dinsdag 27 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het was even geleden, maar vandaag mocht ik weer naar Thuis Bij aan het Kerkbuurt van Uitgeest. Ik wist de weg nog toen ik opgehaald werd door José. Bij Thuis Bij was ik meteen weer thuis. Ik hoorde dat onze ‘oude’ auto in ons bezit bleef. Thuis Bij wordt de komende maanden alleen maar groter zodat we de oude wagen nodig zullen hebben voor het vervoer.Ik was deze dinsdagmorgen nog maar net binnen toen Gonnie mij vroeg of onze visite bij Jo in Strammerzoom deze week nog door ging. Zeker wel, antwoordde ik. Belofte maakt schuld, dus wij gingen op weg. De ontvangst bij Jo kwam goed en niet goed uit. Goed omdat we ons bij Jo meteen weer thuis voelden. Niet goed omdat de verpleging nog maar net klaar was met de ochtendverzorging. Het was allemaal wat uitgelopen, de verzorging van Jo. Hij zag er moe uit, maar hij was toch erg blij dat we er waren. Vandaar dat hij ons graag weer verwacht volgende week dinsdag. Wij beloofden het toen we na een klein uurtje weggingen.Ik heb een akelige jeuk aan mijn rechterarm toen ik terug was in Thuis Bij. Volgens Ilona en andere meelevenden moest ik bij de apotheek een tube Bepanthen halen, dat helpt pas echt. Margreet mijn trouwe hulp in moeilijke tijden haalde de tube toen ik weer thuis was, een voor ons en een nieuwe voor Ilona. En nu maar kijken of het echt helpt.Het echte hoogtepunt van de dag was de kookbeurt van Lily. Haar zoon zat onder andere op school met een zoon van Ilona. Zo leer je elkaar kennen. Zo ontstaat een band. Dit bleek vanmorgen.Lily komt van Irian Jaja, het voormalige Papoea Nieuw Guinea. Daar heeft zij het oorspronkelijke recept van Bami Goreng (met onder andere ei en kip) leren klaarmaken. Dat recept is ondertussen enkele geslachten oud, en overgegaan van moeder op dochter. Maar, lieve mensen, het smaakt als nieuw. Lily at gezellig met ons mee, en verzorgde de uitleg bij de schaaltjes die ruim 3 meter tafel vulden! Er was slechts één probleem: Lily heeft geen dochter. Het doorgeven van het recept kan dus een probleem worden. Wij hopen nu maar dat wij nog een keer de kans krijgen het goede recept te leren van lerares Lily. De smaak kennen we nu al. Die vergeten we nooit meer.Na afloop van de goddelijke maaltijd voerden de kooksters de kookgesprekken met elkaar. De tips vlogen over de tafel, het water stond ons in de mond. Na de maaltijd kwamen de platenboeken over Indonesië van onze medegast Frans aan bod. Dat was voor onze gast Winnie en onze kookster Lily het teken voor een serie geanimeerde gesprekken. Over hoe het was en hoe het is. Winnie was nooit in Irian Jaja geweest vanwege de kans op malaria.Kortom, het was een heerlijke ochtend en middag.

Donderdag 22 december 2016

Vandaag vierden we Kerstmis bij Thuis Bij. Je zag het meteen toen je binnenkwam in ons Thuis: versierde tafel met deftig wit papier en vurig rode vierkanten erop. Het zag er dus erg feestelijk uit. We dronken verse koffie. De sportievelingen onder ons legden de extra lange sjoelbak op de ronde tafel. Vanaf toen klonk het knetterende geschuif van de sjoelstenen door onze gezellige ruimte. En je moest – zoals altijd bij Thuis Bij – niks.Aanvankelijk stond onze Frans al sjoelend glorieus op de eerste plaats. Maar toen we aan de feestdis genodigd werden, bleken de mannen Frans en Anne hun kruit te vroeg verschoten te hebben. De winnares bleek onze Rita te zijn. Hulde!Ondertussen bleken Winnie en Tinie hun kerstlichtje in de versierde weckpot voltooid te hebben. Het licht bracht ons in de juiste kerststemming. Het licht ervan scheen gezellig op onze feesttafel.We werden door de koks Ilona, Gonnie, Frans en Rita op onze stoelen genood. Op wat toen volgde valt zonder meer onder de categorie Hoge School kookkunst. Om onze lezers en lezeressen in de feeststemming te brengen laten we hier een overzicht van het Thuis-Bij-kerst-feestmaal volgen:

Woensdag 21 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze woensdag stond onder andere in het teken van knutselen onder leiding van Marianne C. Met name de dames van Thuis Bij gingen aan de slag met gekleurd papier en poëzieplaatjes. En lampjes. Want hun werkstukken stonden in het teken van het naderende feest van het licht, Kerstmis. Ze slaagden erin hun artistieke creaties keurig voor de middagmaaltijd af te hebben. Er zijn foto’s van hun werkstukken gemaakt. Misschien komt er nog wel een foto in het dagboek te staan. Dan kan heel Uitgeest alsnog hun creaties bewonderen.

Dinsdag 20 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De Berlingo waarmee José vanmorgen voor kwam rijden, had duidelijk een andere kleur dan die van de met ‘pech’ achtergelaten wagen. Ja, vertelde José, het was inderdaad een andere, maar Ilona zou het ons zelf vertellen. Aan de Thuis Bij koffietafel.En Ilona vertelde van het avontuur. Om kort te gaan: de getoonde kilometers van de wagen van Thuis Bij klopten niet met de werkelijkheid. Het waren er zo ongeveer 100.000 meer. Rob van Ilona maakte de garageman duidelijk dat wij de auto niet meer hoefden. Hij, de garageman, kon hem komen ophalen en de door ons betaalde euro’s weer terugbetalen. Dat was avontuur 1 van deze dinsdag.Ondertussen heeft Thuis Bij nu een andere auto met het echte aantal kilometers op de teller.De vrijwilligers van Thuis Bij hebben vorige week een Kerstborrel genoten. Ze waren er zo goed als allemaal om te genieten van de kleine attentie voor het verrichte ‘werk’. Het was knoertgezellig in onze woonkeuken. De foto’s van gezellige samenzijn staan in volle glorie op facebook. Je schept de gezelligheid er vanaf.We hebben in de woonkeuken van Thuis Bij een nieuwe grootbeeld televisie. Die is de Thuis Bij-ers geschonken door onze medebewoner Herman, die helaas is komen te overlijden. Die kwam de familie ‘even’ brengen. Uit dankbaarheid. Hij staat nu bij ons te pronken. Hij moet alleen nog even ingesteld worden. Daarna kunnen wij van Thuis Bij van het grootbeeld genieten. ‘Nou, graag’ zeiden wij met z’n allen heel dankbaar.Samen met Ilona ben ik vandaag op de koffievisite geweest bij onze Jo. Hij woont tijdelijk in Strammerzoom in Akersloot. Jo zou Jo niet zijn geweest als hij niet vol met nieuwe verhalen zou zitten. We kregen er enige te horen.Naast de verhalen waren daar de vragen van Jo, want Jo blijft graag op de hoogte van het Uitgeester nieuws. We hebben ze beantwoord zo goed en zo kwaad als we konden, want Jo heeft net als vroeger bij ons in Thuis Bij meer vragen dan kant en klare antwoorden.Wij hebben Jo beloofd gauw weer langs te komen. We hopen dan ook dat de dokter iets uit zijn warenkennis heeft weten te geven tegen Jo’s zere ledematen.Kent u het verhalen van de verdwaalde rendieren van de Kerstman? Niet, dan zou u onze Hanny kunnen vragen om eens langs te komen. Niet alleen dat het een zalig verhaal is, maar Hanny kan ook zo heerlijk vertellen.

Vrijdag 16 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag vierde ik mijn 81ste verjaardag bij Thuis Bij. Het meisje van de Buurtzorg was keurig op tijd voor de was- en aankleedceremonie in de doucheruimte. Om half negen ging de telefoon. Op het scherm konden we zien dat Ilona was. Of we op eigen kracht naar Thuis Bij konden komen. Ze had zelf geen auto. Die was in de garage om na te kijken waarom het vehikel nog steeds niet naar behoren reed. Hij moest nog even door de keuringsmolen.Wat er precies mankeerde sinds gisteravond wist niemand, maar er moest iets getest worden om er helemaal zeker te zijn dat de motor er de rest het naar behoren deed.Omdat we op tijd bij Thuis Bij wilden zijn in verband met het nuttigen van mijn verjaardagstaart, reed Margreet ons naar de plek des taarts. Nou, hij smaakte goddelijk. Hij deed zo te zeggen de bakkerskunsten van bakker Putter alle eer aan. Er mag dan van alles ‘loos’ zijn in Uitgeest, de taartenbakkerskunst was bakker Putter nog niet verleerd. Kortom, hij smaakte heerlijk.Frans en Erica gingen na de koffie aan de slag voor de Bami Goreng. De rest ging aan de slag voor het theekransje. Met de gepaste herrie van de feesttafel. We vertelden elkaar dat we graag maar ongeregeld op elkaars kleinkinderen pasten. Ilona vertelde van de problemen van onze auto. En dat hij beslist zou komen, maar hoe laat, dat stond geschreven in de sterren. Het was op zijn Hollands gezegd afwachten geblazen.Dat deden we, maar wel al puzzelend uit Dagblad Kennemerland. Dat had wel wat voeten in de puzzelaarde. Maar tegen de tijd dat het tijd was voor het middageten, sloten Jan en Anne met een zucht de krantenpuzzelpagina, en wel de geheel ingevulde crypto als de filippine.Na de korte middagdut – ik had niet meer tijd omdat ik een afspraak had bij de pedicure – zaten we weer aan de ronde tafel in de keuken. Die afspraak was verkeerd genoteerd in de agenda. Die was pas half januari. We reden dus weer vlotjes naar huis en maakten ons klaar voor de verjaardagsvisite bij goede vrienden in Beverwijk.Bij Thuis Bij was ondertussen onze Tess thuis gekomen van een pittige wandeling, waarbij zij ondermeer een setje 3D-kaarten aangeschaft had. Die zijn bij Tess in goede handen, in erg goede handen zo te zien aan de geshowde resultaten. Ja, ja, als je verlegen zat om een leuke 3D-kaart die opgestuurd moest worden naar familie of vrienden, nou dan was je bij Tess aan het goede adres voor een geslaagde voor een kerst- en Nieuwjaarskaart. Er was bewondering alom. Kleinkunst!Zou die ‘nieuwe’ auto van Thuis Bij ondertussen al goedgekeurd zijn voor gebruik op de Nederlandse wegen tussen Uitgeest en Meppel?

Donderdag 15 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het is een bijzondere donderdag tot nu toe, dat wil zeggen tot 15.36 uur. Ik wandelde met chauffeur Rob onze woonkeuken binnen en nam plaats aan de praattafel. Meestal liggen de onderwerpen voor een goed gesprek voor het opscheppen. Even meestal praten we open en bloot over die onderwerpen, waarbij we de privacy van de medepraters zorgvuldig in acht nemen als dat gewenst wordt. U zult in dit dagboek dus altijd desgewenst de namen van de Thuis Bij-ers niet tegenkomen.Maar als het geen kwaad kan noemen wij graag naam en toenaam. Zo hebben wij al verteld dat Thuis Bij een nieuwe bedrijfsauto heeft. Bijna glimmend nieuw en mooi licht blauw. Vandaag mocht ik met Ilona in de namiddag naar huis. Helaas, de nieuwe auto had kuren, geen trekkracht. Margreet heeft me opgehaald uit het dorpshart. Ik zit nu tussen de bedrijven door op de bevindingen van de garage-dokter te wachten.Tijdens het toch wel moeilijke gesprek zonder naam liep de huiskamer van Thuis Bij helemaal vol. Allemaal mensen met hun eigen verhaal. Na enige tijd zaten diezelfde mensen de sperziebonen af te halen en in twee helften te knakken. Ilona ging Rendang maken. Wie weet wat dat wordt en hoe dat smaakt weet genoeg. Wie het niet weet, moet maar eens gauw bij Thuis Bij komen eten. Een keer is genoeg. Wie dat geproefd heeft, weet voor zijn leven lang genoeg.Tijdens het knakken kwam het gesprek eerst op de grootte van de geknakte helften. Want dat luistert nogal nauw. De brokjes boon mogen niet te klein zijn, maar ook niet te groot. Daarna of daar tijdens kwam het op fiets-vakanties. Sommige Thuis-Bijers spraken uit ervaring over afstanden en mee te nemen eten. Over Santiago de Compostella en de Harz. Over het nemen van te ruime of te krappe bochten. Voor mij – de fietsleek – kwam er een hele wetenschap aan fietskunde voorbij.Nog een treffend verhaal was dat van de kat, die tijdens de begrafenis van zijn baas plaatsnam op de kist en op het kerkhof Uitgeest daarop bleef zitten, tot het einde van de ceremonie, en al doende een treffend voorbeeld van dierentrouw ten beste gaf.We waren al aan het toetje toe, toen de tv-uitzending van gisteravond besproken werd. Het was de uitzending met Ali B en Johnny Logan, die elkaars liedjes en teksten vertolkten. De genieters/kenners van de lichte muziek wisten niet hoe ze beide musici een pakket van hoge lof moesten toezwaaien. Het was volgens de kenners mooi en boeiend, ontroerend en kwalitatief op hoog peil. De niet-kenners luisteren met overgave naar de kenners. Deze laatsten knikten met vochtige ogen.Tinie, die we in deze kolommen abusievelijk als Tineke betitelden, had aller aandacht bij het verhaal van een collega op het werk die zichzelf tijdig uit het klooster bevrijd had. Spannend verhaal! En goed verteld.

Woensdag 14 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag kregen we weer visite bij Thuis Bij: om ongeveer half elf stapte een aantal moeders bij ons binnen. Minstens twee van hen hadden een schattige baby meegenomen. Om te stelen. Die werden dan ook meteen ingepalmd door Ilona en een vrijwilliger. De rest van de visite genoot eerst van de Thuis Bij-welkomst koffie of thee naar wens, met een koekje of een chocolaatje ook naar wens.Ze hadden ook een eigengemaakte bundel meegenomen met een uitgebreide serie kerstliederen. De dames vormden het Molenhoek-kerstkoor. Toen de baby’s langs alle Thuis Bij-dames geweest waren, begon het koor te zingen. Van Stille Nacht tot Halleluja van de Lisa-tophit, van de bekende herdertjes tot het even bekende Rudolf the red-nose-d rendeer. En dat allemaal in geslaagde samenzang voor koor en publiek. Of het niks was.En omdat de moeders hun hele repertoire zonder begeleiding afwerkten vonden de Thuis Bij-ers dat een hele prestatie. En dat bleek wel uit het hartelijke applaus dat de Molenhoek-singers oogsten. De zang klonk lekker laag zodat iedereen lekker makkelijk bij de hoge (nou ja, hoge?) noten mee kon komen.Ondertussen waren de meegebrachte babies op een zachte wollen deken van Thuis-Bij op de vloer gedeponeerd. Gelukkig hebben wij in onze vloer heerlijke vloerverwarming. De kinderkens hoefden dus gelukkig geen kou te lijden. Het beviel hen trouwens best. Er werd tijdens de liederen geen kik van kindergehuil gehoord. Je kunt op zijn minst wel zeggen dat op de Molenhoek met overtuiging aan de muzikale vorming van de jongste jeugd wordt gewerkt.Er was ook veel waardering voor de gastvrouw-kok Marian die de honneurs in de keuken waarnam. Zij had eerst een aantal Thuis Bij dames de aardappelen laten schillen. Marian ging heerlijke boerenkool met spek en rookworst klaarmaken. Volgens Oma’s recept. Van tijd tot tijd kon je een speld horen vallen in de Thuis-Bij-keuken. Verder hoorde je alleen de vorken en messen rammelen. Onze gastkoks weten van wanten, ze verdienen onze hartelijke waardering.Toen iedereen zijn portie genuttigd had, was het tijd voor de fanatieke klaverjassers. En voor de rustende Thuis Bij-ers, onder andere Tinie en Jan op hun slaapstoelen.Ondertussen was Ilona even het dorp in geweest. Ze kwam terug met een bos planten. Samen met Tess maakte Ilona daar prachtige groene takken van. Die waren zo mooi dat de kaarters van bewondering geheel onoplettend hun slagen misten. De ene pit tot de andere mars werd door schrijfster Truus genoteerd.

Dinsdag 13 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

‘Waarover praten zij’ zult u, beste lezer van dit dagboek, zich wellicht afvragen? Welnu, dat kan ik u vertellen. Ik heb vanmorgen bij Thuis Bij een lijstje gemaakt van de gespreksonderwerpen. Daarvan doe ik u verslag.Ten eerste mocht ik vanmorgen met José voor het eerst meerijden in de ‘nieuwe’ bedrijfsauto van Thuis Bij. Nou nieuw? Hij is zo ongeveer 10 jaar oud, maar er staan maar 60.000 kilometers op de teller en hij is zeldzaam schoon en lichtblauw! En hij heeft 5 deuren, te gek. Kortom, we kunnen er samen voorlopig weer tegen. En, u gelooft het niet, hij was geen eens onderwerp van de koffiegesprekken.Dan nu het eerste onderwerp van het koffiegesprek: de kerstboom. Iedereen had hem of haar al staan. Dat was bij de meeste Thuis-Bijers geen groots karwei. Bij de meeste staat de boom opgetuigd en wel het hele jaar klaar op zolder achter de schotten. Hij blijft ook opgetuigd. Dat scheelt veel gedoe bij het opbergen en weer te voorschijn halen.We zijn momenteel zo ongeveer op de grens van winter en lente. Dat is muziek in de oren van Tineke. Voor haar liefst geen winter. ‘Geef mij de zomer maar’ verzekerde zij ons. Velen aan de koffietafel stemden met dit voorstel in. Maar dat werd niet algemeen gedeeld, de winter was populairder dan ik dacht.Mooie houten letters (THUIS BIJ) had Ilona op de kerstmarkt van De Rijp aangeschaft. Er zijn plannen om ze na te maken. Liefhebbers van edele opknap-ambacht kunnen zich bij Ilona melden. Ik denk dat Knutsel-Jan D. wel als projekt-leider gevraagd zal worden. Lettertjes-maken lijkt ons echt iets voor Jan. Misschien samen met Frans E. We zien hen voor ons.De viering van Kerstmis van vroeger passeerde ook de revue. Vooral het eerste jaar dat je als kind mee mocht naar de nachtmis stond iedere katholiek nog helder voor de feest-geest. Het duurde wel lang in de kerk en dat had het nadeel, dat je te moe was om nog een enkele hap van het uitgestalde lekkers doorgeslikt te krijgen. Jammer, maar de ‘oudjes’ nuttigden het spijsbrood van bakker Putter, het krentenbrood, duivenkater en de rest van het lekkers in ruime mate. Je mocht blij zijn als er de volgende morgen nog een enkel sneetje witbrood over was. Je wist een ding zeker: dat overkwam je volgend jaar beslist niet opnieuw.’s Middags was er een feestje van de Buurtzorg. Landelijk bestaat deze instantie 10 jaar. In Uitgeest pas 3,5 jaar. Maar we mochten het toch meevieren bij Van de Valk met een gebakje en een drankje. Wij – de huidige oudjes – lieten de huidige zorg voor de ouderen de revue passeren en namen ons voor van deze zorg optimaal te profiteren. Zo lang die zorg er nog was. Je wist maar nooit was er volgend jaar nog van over was. Tja…

Vrijdag 9 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ik werd wakker door de deurbel van Sandra van de buurtzorg. Dat wil zeggen voor de wasbeurt. Daarvoor was ik al beneden in de pyjama met de geurige koffie van Greetje.Na de wasbeurt heb ik lekker beneden gezeten met de Ipad, om op mijn gemak bij te komen. Opstaan en aankleden is een zwaarder karwei dan iedereen denkt.Het was de laatste dag van de oude Kangoo. Voor bestuurder Rob en mederijder Frans van de Langebuurt. We maken een laatste ritje door het oude dorp. We installeren ons aan de lange keukentafel. Na enige tijd komt Anne ons gezelschap houden. We doen een cryptogram en een filippine. De laatste uit de Volkskrant, en dus lastig genoeg, maar we kregen hem dicht. Die van Dagblad Kennemerland ook.We waren maar met een kleine groep met o.a. de nieuwe vrijwilligster Erica. Het mag gezegd worden: we missen onze Jo, maar later op de dag komt Jo’s dochter Hetty o.a. vertellen dat het naar verhouding goed gaat komen. Ilona en ik en misschien nog iemand gaan op visite in Akersloot om van hemzelf te horen hoe het echt met hem is.In de oven komt de schotel met o.a. gehakt en puree op temperatuur. Dat wordt dus voorzichtig smikkelen. De korst van de schotel is in de oven een beetje stevig geworden. Meestal is de middaghap zo lekker, dat we er heerlijk van smullen.Gewoonlijk moeten we van Ilona ons bordje leeg eten en we moeten toegeven, dat dat ons in de meeste gevallen geen enkele moeite kost. Echt niet. Maar de ovenschotelkorst is vandaag zo hard gebakken dat we de hardste stukken mogen laten staan. Maar Frans en Anne vinden de korst daarvoor veel te lekker. Zij buffelen lustig verder, bordje leeg, alles schoon leeg. Echte mannen! Die laten zich niet kennen door een stevig gebakken korstje.Als ik van de middagslaap opsta, zit de min of meer vaste vrijdagmiddag-groep fanatiek te kaarten met hond Ari onder de tafel. Ilona en Tess kleuren zich een slag in de rondte aan mandala’s. Het resultaat mag er zijn. Het geheel is kleurig en fleurig. Een genot om naar te kijken. Naar de gloeiende koontjes van de dames trouwens ook.Samen met Ilona rijd ik om ongeveer 15.00 uur naar huis.Tot dinsdag.Tot Berlingo!

Donderdag 8 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Wij vroegen ons vanmorgen af hoe onze Jo geslapen zou hebben in zijn nieuwe onderkomen in Akersloot? We hebben vanuit Uitgeest nog niet als een gek gebeld, maar nieuwsgierig zijn we natuurlijk wel. Voor ons is uit het zicht nog niet uit het hart.Vandaag gaat Tineke naar haar nieuwe onderkomen in de Slimp. Hoe dat bevalt, horen we morgen wel bij de koffie. We eten een zuurkoolschotel, gemaakt onder andere met medewerking van Fabienne, onze fysio-stagiaire. Wat zuurkool zo lekker maakt is het feit dat ze deze schotel op zijn Thuis-Bij’s zo klaarmaken dat-ie zo weinig mogelijk naar zuurkool smaakt. En dat was ie weer deze keer. Kortom, een geslaagde keuken-schepping. Soms kon je een speld horen vallen in onze eetkeuken.Wat ook heel apart is: de eetkeuken van Thuis Bij vanaf een afstandje gadeslaan. Dan zie en hoor je Clazien, Ria en Frans in de verte, praten en breien.Annet Zeeman kwam een kijkje nemen. Ze kwam met Jan over de toekomst praten. Jan moet te zijner tijd op zichzelf gaan wonen. Te zijner tijd is nog een tijdje weg. Voor Jan is ‘een tijdje’ nog zover mogelijk weg. Maar Annet en haar zorgvrienden willen wel voorbereid zijn, dan worden we niet verrast. Er komen wel tranen te pas aan het gesprek, maar het is goed om er tijdig over te praten.Na de middagrust vertelt Winnie wat zij allemaal uit een hand kan opmaken. Geen hoogdravende handlezerij of voorspellingen, maar gewone dingen die iedereen met een beetje interesse uit de handen kan lezen. Het is geen kwestie van geloven, maar meer van willen zien.Om 14.00 uur stapt Margreet van Jan bij Thuis Bij binnen, met een kratje vol geheimzinnigs. Het blijken de onderdelen van een kunstzinnige kerststal te zijn, die Margreet ooit met eigen handen gemaakt heeft. Ze heeft daarvoor eerst de stofjes en lapjes gespaard. Iedereen is vol bewondering, behalve Jan. Maar die had de stal en de herders, de koningen, en de schapen, de kamelen al jaren gezien. Hij is wel nog steeds vol bewondering voor de kunstzinnige creatie van zijn vrouw.Margreet drapeerde alle onderdelen in de Thuis Bij-se buffetkast. Als laatste bevestigde Ilona de lampjes voor de sfeerverlichting op de achtergrond. Toen Margreet klaar was, deed ze twee stappen achteruit om haar creatie te bewonderen. En ze zag dat het goed was.Dat vonden de Thuis-Bijers ook. Ze knikten bewonderend hun hoofden.

Woensdag 7 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Op de tafels van Thuis Bij waren allerlei kerstbomen inclusief lichtjes te bewonderen. Via Ilona mochten we vernemen dat haar echtgenoot aanstaand weekend een vervanger voor de Kangoo gaat halen in Zwolle.Dat wordt trouwens tijd. Er moet van tijd tot (korte) tijd om de 100 km minstens een paar liter koelvloeistof bijgestort worden om door te kunnen rijden. Rob van Ilona gaat dat het komend weekend naar Zwolle. Hij neemt een jerrycan met extra koelvloeistof mee om niet wachtend op de Wegenwacht langs de kant van de weg te komen staan.Vandaag vierden we de verjaardag van een van de twee Sjaan-en, compleet met feesttaart. Ze wordt morgen 82. We zongen haar gezamenlijk en hartelijk toe. Keurig op toon. Ze kreeg daarna zoveel aardigheidjes – waaronder een typische Thuis Bij kerstboom – dat ze verzuchtte: ‘Ik mag vanmiddag wel een vrachtwagen met aanhangwagen huren om alles mee te nemen’. Ze lachte er gelukkig bij.Daarna kwam de verrassende visite: Ilona haalde onze Thuis Bij collega Jo op. Hij was zo goed als hersteld van de griep. Afgelopen nacht was Jo zelf tot de conclusie gekomen, dat hij helaas niet meer zelfstandig kon blijven wonen. Vandaag zijn ze in Strammerzoom zijn tijdelijke onderkomen voor bewoning aan het klaarmaken.Wij van Thuis Bij vonden – zo zei Ilona – dat hij deze dag niet in een half leeggehaalde woning op zijn verhuizing hoefde te wachten. Ilona haalde hem voor een gezellig laatste dagje naar Thuis Bij. Ondanks de bijpassende droefheid straalde Jo toen hij bij ons binnenkwam. ’s Middags na het middagmaal en de middagslaap vertrok hij. Met een traan. Scheiden doet lijden.Voor dat eerder genoemde middagmaal kwam de buurman van Ilona – hij heet John – die maaltijd verzorgen. Dat wil zeggen: hij had gisteren al staan kokkerellen. Nu werden ingrediënten voor ons opgediend. We smulden van de diverse onderdelen, die naar zalige tapas-achtige namen luisterden, die wij niet konden onthouden.John en zijn dochter Jessica hapten gezellig mee. Er is trouwens altijd plaats voor gasten, die aanschuiven bij de maaltijd, zoals dit keer Kitty en haar zoon. Immers, waar er 10 kunnen eten, is er altijd plaats voor 12! Zeker als het eethuis Thuis Bij heet.Terwijl ik eerst met Jo een middagslaapje tukte, werd er aan de Thuis Bij tafel hartstochtelijk geklaverjast door twee Sjanen, Truus en Anne. Dat kaarten werd bloedserieus verricht. Maar ze hadden er gillende lol bij, met soms de tranen in de ogen. Je kon sommige kaartsters luidkeels horen hinniken.

Dinsdag 6 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Lieve hemel, wat was de auto vanmorgen koud toen ik bij José instapte. Wat bleek: de kachel was stuk. Ilona bracht hem naar de garage. Hij moet het tot zaterdag volhouden, dan komt de nieuwe. Zolang moeten wij hem warm houden door in onze Renault-Kangoo de koelvloeistof tijdig bij te vullen. Zaterdag wordt als het meezit onze nieuwe Berlingo in Zwolle opgehaald. Als ik me goed herinner wordt hij metaal-blauw.De keukentafel werd eerst gevuld met peren en daarna met ijskoude aardappelen. Probleemloos werden ze allemaal geschild en gingen ze in de pan en daarin op het gas. We aten puree en stoofpeertjes en overheerlijke kleine spruitjes die in de blauwe kaas ronddreven. Wat een koningsmaaltijd was dat op een gewone dinsdagmiddag. Om je vingers bij af te likken.Jo (90) was er niet vanmorgen. In de middag hoorden we van Ilona dat het echt niet goed gaat met onze Jo. Hij gaat op de kortst mogelijke termijn naar Geesterheem. Hij kan niet langer alleen wonen. Dit bericht grijpt ons allemaal stevig aan. Jo was – voordat de griep hem te pakken nam – zo’n pittige medebewoner van Thuis Bij. Volgens Ilona heeft hij nu een ‘dun’ koppie. Ik duim weer voor hem. Hij is tenslotte mijn Thuis-Bij-maatje.Winnie en Eize hebben samen iets met de tropen. Winnie is er geboren, Eize heeft er ettelijke jaren na de tweede wereldoorlog met de Nederlandse marine rondgevaren. Een gesprek tussen hen kunnen we dus met gemak een tropisch gesprek noemen. Vanmorgen zaten ze tegenover elkaar aan de lange tafel in Thuis Bij. Ze haalden oude herinneringen op, waarbij elkaar overtroffen in grote verhalen. Ze noemden daarbij moeiteloos de Beneden- en de Boven-windse eilanden op. En daarna de eilanden in de Indische Archipel. Vanzelfsprekend wisten ze nog waar ze gewoond hadden, met de jaartallen erbij.De hele ochtend is samen te vatten onder de noemer knutsel-ochtend. We gingen samen verder waar we gisteren gebleven waren met het vervaardigen van de mini-kerstboompjes. Aan de knutsel-tafel zaten onder andere Tineke, Winnie, Hannie, Eize en Marga. Terwijl hun vaardige handen de Thuis-Bij-boompjes produceerden, vertelden hun monden prachtige verhalen. Bij voorbeeld van Grietje Grobbe. Of van Merijntje Rijs. Te mooi en te echt om te vergeten. Daarom in het goed dat ze in deze dagen bij ons verteld worden.Ondertussen groeide het aantal bomen op de keukentafel. De knutselaars maakten er voor iedere tafel een. Voor thuis op de vensterbank. Binnenkort staat er op elke vensterbank van Thuis-Bij-er in Uitgeest een prachtig geknutseld boompje met schattige verlichting. Ja, wij kunnen er wel weer tegen de komende feestdagen.

Vrijdag 2 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze vrijdag kan het beste onder de noemer ‘klusjesdag’ gerubriceerd worden. Ilona had haar mensen van Thuis Bij opgeroepen om mee te werken aan de kerstversiering. Het is een kerstboom met verlichting geworden. De schattige lampjes branden op batterijen.Het ophangen van de lampjes in de boom is een leuk, maar ook een preciesie-werkje. Het echte knutselwerk werd gedaan door de aanwezige dames.De mannen (Frans en Anne) functioneerden als coaches met heen en weer duidelijke opmerkingen. Volgens Anne is deze methode het beste te vergelijken met bezigheidstherapie.Ondertussen maakte Ilona een stoofschotel klaar. De geur deed ons – wachtenden aan de tafel – met grote belangstelling naar het aanrecht kijken.Thuis Bij had vandaag ook voor het eerst de beschikking over Carola en Erica. De eerste fungeerde als creatieve hulp bij het kerstbomen-maken. Ze wist de Thuis Bij dames duidelijk te maken hoe de bomen het beste en het vlotste in elkaar gesleuteld moesten worden.Erica had belangstelling getoond voor het begeleiden van de aanwezige Thuis Bij gasten. Die begeleiding kreeg onder andere gestalte in het schenken van de drankjes en het dekken van de tafel. Erica wist aan haar taak optimaal gestalte te geven.De mannen Jan en Jan en Frans en Anne wijdden hun kunsten ook aan het edele kaartspel dat klaverjassen heet. Dat deden zij na de middag nogmaals. Toen viel het onder de noemer ‘we kunnen er niet genoeg van krijgen’. Het was al met al tegen vieren dat de kaarten in het doosje gingen. Het was zodoende een welbestede middag.Toen wij onze jassen aantrokken kwam Rob bij de overgebleven kaarters zitten. Samen besloten zij zodoende de werkweek met de bekende kop koffie en een heerlijk vers speculaasje. Die laatsten waren gebakken door Tess.Het weekend werd zo begonnen met onder andere een goed gesprek aan de keukentafel. Het was gezellig bij Thuis Bij, we konden het gebeuren samenvatten met ‘er mag veel, er moet niks’.Ilona haalde met gezwinde spoed een bezem door de keuken van Thuis Bij. Zodoende zag die keuken er toen zij klaar was gepoetst oftewel gelikt uit. We konden er weer tegen met het weekend voor de boeg.

Donderdag 01 december 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ik voelde me al niet lekker toen ik in de ochtend naar Thuis Bij reed. Dat betekende dat ik na een korte rust om 14.00 uur al met Ilona naar huis aan de Benesserlaan reed.In de ochtend daarvoor bleek dat Sint zijn Thuis-Bij-kind niet vergeten was. De bekende Thuis-Bij-kado’s waren goed aangekomen bij Tinie. Zo was daar de persoonlijke sleutelhanger met foto en een Mandala-kleurboek.Persoonlijk kreeg ik – voor algemeen gebruik – het fotoboek gemaakt door Gonnie uitgereikt. Het boek in tijdschriftvorm geeft een mooie kijk van het reilen en zeilen van Thuis Bij en was zo boeiend dat het die ochtend van hand tot hand ging. Het is dus door Gonnie met klasse gemaakt.Kok Henk kwam vandaag koken. Henk kookt met fantasie, dat wil zeggen dat wij nooit precies weten wat hij creert. Het is zelfs maar de vraag of hij zelf weet wat het is. Maar het ruikt al heerlijk als hij aan de gang gaat. Dat maakt alles goed. Henk mag van ons graag nog een keer komen. Hij beslist zelf wel wanneer dat is. Dan loopt hij zelf bij Thuis Bij binnen met de mededeling dat hij het wel weer tijd vindt. Dus als Henk binnenkomt zitten wij al met Hoi Hoi klaar.Wij – dat wil zeggen Eize, Clazien, Frans, Winnie en Tinie – gingen in Henk’s voorbereidingstijd aan de scrabbel. Dat was een hele klus als je het gaat spelen met spelers voor wie het spel geheel nieuw is. Het kost dan minuten lange uitleg. We maakten het spel niet helemaal af. Gelukkig maakte Henk zijn pasta gerecht met gorgonzola wel af.Na de verrukkelijke maaltijd legden Winnie en Frans zich ter ruste op de ruststoelen in de serre. Tjonge, wat kun je na een hap van Henk lekker rusten.Jan nam het er ook van, maar helaas niet voor de volle beschikbare tijd. Hij werd na korte (rust)tijd door Ilona naar huis gebracht. Dat had, zeggen wij er rap bij, niets te maken met Henk’s kookkunsten. Jan was gewoon al niet lekker naar Thuis Bij gekomen. Hij heeft zorgen aan zijn hoofd. En dat slaapt nu eenmaal niet lekker, zelfs niet bij Thuis Bij.Hij zag nog net Frans I binnenlopen. De dokter in het ziekenhuis had goed nieuws voor Frans’ zijn vrouw, en dus voor Frans en voor heel Thuis Bij. Waarvan acte.Maar het gevolg is wel dat deze dagboekbijdrage wat korter is dan gewoonlijk. Maar morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ik verwijs de lezers en lezeressen graag naar de nieuwe dag, de laatste voor het weekend.

Woensdag 30 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We vierden vandaag Sinterklaaswoensdag bij Ilona. José kwam zoals tijdig voorrijden, zodat we niet te laat kwamen. De intocht was feestelijk. De kleinere rondetafel lag vol feestelijk ingepakte cadeaus, zodat we mochten raden wat ons allemaal te wachten stond.

Dinsdag 29 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag hebben we fotoclub-ochtend gehad. At haalde mij op. Juf Annemieke vertelde dat onze groep haar zeer lief is. Het was ook weer een geweldige ochtend, met daverende resultaten, mooie foto’s en oprechte kritiek. We kunnen echt veel van elkaar hebben. We genieten van Annemieke’s uitleg en durven open voor onze eigen meningen uit te komen en het desnoods met de juf faliekant oneens te zijn. Annemiek durft met ons moeilijke opdrachten aan, zoals deze keer ‘de mens en zijn mobiel’.Ik was op tijd voor het Thuis Bij-middagmaal. We hadden een rode-kool-schotel met appel en rozijnen. En aardappelpuree met een korst van geraspte kaas erover heen. Het smaakte overheerlijk. En ik was niet de eerste of de enige die dat vond.Jo en ik namen voor onze rust plaats op de rustbanken. Jo rustte vooral uit door zijn slechte nachtrust in te halen. Ik had een goed gesprek met Ilona, onder andere over de ontwikkelingen tussen Margreet en mij. Het is een van de sterke punten van Thuis Bij, dat er ook tijd is om over de problemen van de gasten te praten.Tijdens de rustpauze luisteren wij altijd naar klassieke muziek. Omdat de cd-voorraad beperkt is, komen regelmatig dezelfde cd’s terug. Dit keer had Magda Introspection van Thijs van Leer uit de la gehaald. Met onder andere Bach’s Matthäus Passion.Ik weet niet hoe vaak ik deze vertolking heb gehaald, maar het blijft heerlijk rustgevend om naar te luisteren. Er staan ook nummers op de cd met medewerking van de sopraan Letty de Jong. Sommige mensen zullen dit goedkoop vinden, maar ik vind het heerlijke muziek. Zo bekend en tegelijkertijd steeds weer nieuw.Na de middagdut zat ik met Ilona aan de ronde tafel door het vervolg van ons eerder al begonnen gesprek. Het boeiende van het gesprek is dat Ilona en ik met elkaar spraken terwijl anderen daarna luisterden zonder storend aanwezig te zijn. Er was gewoon een warme belangstelling.Terwijl ik dit typ vond in het huis van Thuis Bij het gesprek plaats over Margreet en mij. Allerlei mensen – familie en niet familie – nemen eraan deel. Wij niet. Dat zal wel het beste zijn, maar het huilen staat mij nader dan het lachen. Maar binnenkort horen wij meer is ons verzekerd.Het afwachten valt mij bijzonder zwaar. Dit is niets voor mij. Afwezig zijn als het over jou gaat.

Vrijdag 25 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag kwam ik met de auto van chauffeur Rob in tranen aan bij Thuis Bij. Mijn dagboek van gisteren was goed gelezen. Iedereen troostte mij van harte. Maar het was door al die tranen een natte aankomst. Er werd hard gewerkt aan de totstandkoming van de middagmaalsnert. Er werd door meerdere handen aan de snert gewerkt.Iemand aan tafel wilde nu wel eens weten, wat het verschil was tussen snert en erwtensoep. Het woordenboek in Jan’s Ipad bracht gelukkig opheldering. Er was geen verschil. Er was alleen soep in de vorm van pap. Maar je kon het gewoon zonder problemen door elkaar eten. Dat deden wij tussen de middag dan ook. De soepmakers – onder andere Frans – gaven de kandidaat-eters die ongeduldig zaten te wachten vast een klein kopje soep om te vooraf de proeven. Nou, dat was heerlijk proeven geblazen.Een groot warenhuis in ons dorp had o.a. een scheerapparaat in de aanbieding. Lekker goedkoop. Medegast Jo was als geruime tijd op zoek naar een goedkoop scheerapparaat. Hij keek de advertentie bij Jan op de Ipad. Een elektrisch apparaat voor nog geen 15 euro. Dat ging Jo vanmiddag meteen proberen. We horen misschien vanmiddag het resultaat van Jo’s vroege Sinterklaas-inkoop. Als wij het goed gehoord hebben was het apparaat ook geschikt voor dameswangen.Verder werden tijdens de ochtend-zitting ook de plaatselijke fysiotherapeuten besproken. De cliënten waren ieder zeer te spreken over hun eigen therapeuten. Ze waren al jaren bij dezelfde therapeut klant en dat tot ieders grote tevredenheid. Ieder bij zijn eigen therapeut. De reden van de tevredenheid was zeer verschillend.Zo was er een therapeut die zijn tevreden klanten dankte aan het feit dat hij om 18.00 uur nog open was voor schoolgaande klanten. Die hoefden dus nooit onder schooltijd naar de fysiotherapeut. Over klantenbinding gesproken.De gesprekken van onze aanzitters aan tafel hebben gevarieerde onderwerpen. Zo was er ooit in ons dorp een heer die van de mannenliefde was. Hij trachtte dat te verbloemen keurig in pak naar Noord-Brabant te rijden en daar aan zijn gerief te komen. Dat hield hij ettelijke jaren vol. Tot vermakelijkheid van de dorpelingen van Uitgeest. Waarin een klein dorp groot kon zijn. Overigens, wij laten altijd de namen weg bij onze verhalen.

Donderdag 24 november 2016 bij Jan thuis

Vandaag was ik niet bij Ilona in Thuis Bij. We hadden de thuis-bij-Taxi afbesteld. In plaats daar kwamen Annet Zeeman en dokter Van Engelen bij ons over huis om te praten over de toekomst van mij en Margreet. Met andere woorden over hoelang de verzorging van mij nog onder een dak met Margreet kon plaatsvinden.Het werd een gesprek met veel tranen. Ik kan er nog wel een tijdje wonen, maar mijn verblijf aan de Benesserlaan is niet onbeperkt. Als de nood eenmaal op zijn hoogst is en mijn hersenbloeding mij te veel parten gaat spelen, moeten er drastische maatregelen genomen worden. Dat vraagt een tijdige voorbereiding, waaraan we met alle tegenzin niet tijdig genoeg kunnen beginnen.Margreet en ik kiezen niet vrijwillig voor deze oplossing. De omstandigheden dwingen ons onherroepelijk daartoe. Nadat ik tot deze verpletterende conclusie ben gekomen, heb ik eerst een hartstochtelijk potje gejankt en daarna twee dikke boterhammen genuttigd. Aansluitend een onrustige middagslaap gehouden. Nu is het tien over vier en zit ik aan mijn dagboek te werken.Ik zie nog niet helemaal hoe ik de dag van morgen bij Thuis Bij moet doorbrengen. Eigenlijk hoop ik dat iedereen dit van te voren leest, dan hoef ik dit verhaal niet 20 keer te vertellen. Wat een toekomst heb ik/hebben wij nog voor ons. Of wat staat ons nog te wachten. Hoeveel moeilijke gesprekken moeten we nog voeren, hoe lang hebben daartoe nog de kracht, de moed. Ik word in december 81. Maar ik heb geen idee hoe ik die mijlpaal ga halen. Ik weet eigenlijk niet of ik dat nieuwe jaar wel wil halen?Iedereen uit onze kennissenkring heeft de beste bedoelingen, maar als het erop aan komt, moeten wij met z’n tweeën toch die uiterst pijnlijke beslissing nemen. Of misschien wel een van de twee in ons eentje. Om het nog even makkelijker te maken, maar dan lieg ik.Gelukkig hebben we vanavond nog voetballen op de tv. Dat verzet misschien de zinnen nog een beetje. Hoewel de Nederlandse resultaten ons niet bij voorbaat blij zullen stemmen. Daarna maar op tijd naar bed, maar of we slapen?Margreet is wandelen met Toska. Drinken we een borrel op de nieuwe situatie, als ze terugkomt?Het wordt alleen geen voetbal kijken. Net belde Teun Jan, trouwe mantelzorger. Hij komt eventjes bijpraten. Ondanks de goede bedoelingen zal het wel weer stevig janken worden. Maar wellicht lucht het een beetje op.Dag dagboek, tot later.

Woensdag 23 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Waar we het tot nu toe zelden over gehad hebben, overkwam ons vanmorgen: we hebben ons verslapen en kwamen pas om half acht uit bed. Gelukkig was Buurtzorg Anouska er pas om acht uur. Maar om kwart over acht zat ik gewassen en aangekleed aan mijn ontbijt.Toen we bij Thuis Bij stopten, zagen we een keurig geklede heer bij Ilona en Rob aan hun tafel zitten. Hij was inderdaad gekomen om over de financiering van de schuur te praten. Dat gesprek leidde inderdaad naar de financiële oplossing. De bank keurde de verbouwing van de werkschuur goed. Daar kunnen de bouwmannen na de kerst aan beginnen. Applaus!!Dat geeft stof en herrie. Daar heeft de bank ook een oplossing voor. Als de bouwmannen teveel herrie maken gaan wij de deur uit, tochtjes maken. Ilona liet ons de tekeningen zien en wij zagen prachtige plannen nu nog getekend, maar met uitzicht op ene prachtig eindresultaat.Tess, Anne en ik losten het cryptogram in Dagblad Kennemerland op. Dat ging zo vlot dat we vóór het middagmaal helemaal klaar waren. Ondertussen was Ilona een bananenbrood aan het bakken. Daarvan kregen we bij de middagthee een dikke plak. Omdat we het goed moesten proeven, kreeg ik zelfs twee plakken die beiden zeer goed smaakten.Ondertussen vertelde Anne het verhaal van de twee boerenkinderen, die van achteren Nus heette. Daar was aanvankelijk niets mis of lachwekkend mee. Tot de broer zijn naam tekende met P.Nus en de zus met A(nnie) Nus. Dat was dus lachen geblazen.Later kwam het gesprek op breien en hoe goed ‘we’ dat vroeger kenden. Truus vertelde van een dame die zo’n keurige dame verzorgd had. Die dame droeg een even keurig gebreid hemd. Zo keurig. Gebreid van jägerwol. En de dames aan onze theetafel demonstreerden hoe dun die wol was en hoe keurig dat stond. Het was gewoon chic, erg chic.Maar onze beide dames Sjaan hadden die kledingstukken zo veel gebreid dat ze zich nu hadden voorgenomen, dat ze die sokken en die hemden nooit meer zouden breien. Je kunt aan een nuttige bezigheid ook een dijk van een hekel van krijgen. De sokken en hemden waren uit de mode en te dik en te warm om nu nog te dragen.Het laatste verhaal van deze middag kwam van onze Frans. Hij fietste in zijn jeugdige jaren duizenden kilometers, onder andere naar Santiago de Compostella. Hij benadrukte dat dat zware kilometers waren. Met name vanwege de klimmede kilometers in de Pyreneeën. Het zogenaamde vals plat. Sinds deze middag noemen de Thuis-Bijers die kilometers met grote eerbied het ‘Frans Plat’. Uit eerbied en bewondering voor onze collega.

Dinsdag 22 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze dinsdag werd een drukke dag in Thuis Bij. Dat zou een willekeurige bezoeker niet zeggen die niets vermoeden bij ons binnenstapte. Om half tien zaten we maar met z’n zessen aan de keukentafel bij Thuis Bij. Maar de berichten waren dat er nog 2 dames zouden komen. Maar dat viel tegen. Er kwam er geen van hen. Ziekte heerst ook in de Thuis-Bij-Kringen.Maar de onderwerpen van ons ochtendlijke kringgesprek waren ruim voorhanden. Eerst kwamen we via Tinie op het onderwerp Bali. Zij was er ooit geweest en ze was er nog vol van. We moesten er beslist heen als we de kans nog kregen. Maar ja, als je 90 of ouder bent zie je dat niet een twee drie gebeuren. Het is tenslotte een knap stukkie vliegen.We bespraken ook de winkelstand van de Schevelstraat in vroeger jaren. Zo kwamen we op de drogist Baard Hos. Hij gaf EHBO-lessen in het dorp en verkocht onder andere hoestdrankjes tegen de verkoudheid. Hij luisterde dan eerst je borst en bij de jonge dames de borsten. Dan kon het gebeuren dat een verkouden meisje te horen kreeg: ‘zo, je wordt al groot, ja, ja, je krijgt al tietjes.’Een ander figuur was Malle Marie, die kon je mooi helpen bij het aannaaien van de knopen. Dat naaien leerden de jonge dames in die tijd nog van hun moeder. Dan was het: Kom maar naast me zitten, zei moeder dan. En zo leerden de jonkvrouwen vanzelf.Ze kwamen ook op de jacht van spinnen. Wie bang was – en dat waren meerdere van de aanwezige dames -, moest dat met de stofzuiger doen. Dat werkte prima en veilig. Maar wij die naar de sterke verhalen luisterden, zagen sommige dames op rijpere leeftijd nog grillen bij het woord spin alleen al.Ondertussen hoorden wij dat onze Ilona een gesprek op niveau had met een meneer van de bank. Thuis Bij wil de verbouwing van de werkschuur aanpakken. Mooie plannen, maar die kosten ook mooie centjes. Daar was die meneer van de bank voor.Thuis Bij-Rob had een doortimmerd plan opgesteld, de boekhouder had er euro’s bij gezet, Ilona vertelde met overgave van de plannen. Aan het eind van de middag knikte de meneer van de bank instemmend en wisten de Thuis-bij-ers dat het goed zat. Als het meezit, gaat Thuis Bij ook op de maandag draaien. Dan kunnen we de wachtlijst ook korter maken.Het was dus al met al een geslaagde dinsdag voor Thuis Bij met ook nog eens mooi weer op het zonnige Regthuysplein. Door de ramen van Thuis Bij zagen we een oudere heer van het mooie weer profiteren op zijn booster. We waren best een beetje jaloers. Maar Gonnie’s thee vergoedde veel.

Vrijdag 18 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Door omstandigheden buiten mijn zorg was er van tijd tot tijd geen dagboek in uw brievenbus. We proberen het gewoon vandaag weer. Als eerste melden we vandaag de komst van Tinie. Ze is de volgende definitieve vaste gast in Thuis Bij. Ze is van harte welkom en voelt zich meteen thuis. Maar ja, dat is een van de kenmerken die Thuis Bij hoog in het vaandel houdt, dus dat verbaast ons niet echt.We vieren de verjaardag van Jan D. Hij viert zijn verjaardag vandaag bij ons en morgen gewoon thuis. Ilona vertelt van de verjaardag van haar man Rob bij restaurant Klaas aan de Middelweg. Die Rob krijgt van Ilona vandaag in Thuis Bij een cadeau in de vorm van een zwarte werkbroek. Die broek is om lekker in de klussen. Rob gaat dat lekker zelfstandig doen. Een van de eerste klussen die op de rol staat gepland is de schuur van Thuis Bij. Ja, daar gaat Uitgeest later meer van horen.Rob en Ilona verheugen zich zeer op dat ‘gegunde’ werk. Ze gaan trouwens binnen Thuis Bij intenser samenwerken. Wij van Thuis Bij weten zeker dat deze samenwerking succesvol wordt, zoiets van succes verzekerd. Dat voel je bij sommige ondernemingen van te voren aan. Hier ook! Wedden?Tess en Ria gaan lekker legpuzzelen aan de rondetafel. Zij doen dat met grote overgave tot aan het Middagmaal. Ilona maakt in samenwerking met Ria en Tess heerlijke rendang. Vooraf meldde Ilona dat het deze keer de pittige versie is. Dat proeven we zonder moeite. Heerlijk.Ilona kookt de rendang volgende keer ietsie minder pittig. Dat laatste hoeft nou ook weer niet van onder andere Jo en Tinie. Pittig is pittig en geen slap aftreksel.Jo meldt ons dat zijn kippen oud geworden zijn. Zij kukelekuen wel maar eieren leggen ho maar. Ze zijn zogezegd helemaal van de leg. Toch waren de eieren er wel, maar hoe daarover deed Jo geheimzinnig. Hij had er persoonlijk voor gezorgd, dat was al wat hij kwijt wilde. Wij stellen de zorg van Jo op prijs en vrezen ondertussen het ergste voor de kippen.Tijdens de maaltijd en daarna hielden we elkaars aandacht gevangen met verhalen over pesterige leerlingetjes in een groep 8. We kwamen er wel achter dat die jongetjes echte treiterkoppen waren waar zo op het oog weinig tegen te doen was.Ja, stevig aanpakken, maar hoe en hoeveel en hoe vaak? Daarover verschilden meningen in het gesprek nogal. En het is inderdaad waar, soms is er weinig tegen te doen zonder dat je de politie aan je deur hoeft te verwelkomen.

Donderdag 17 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag ondanks een raar gevoel in mijn buik naar Ilona gegaan. Als we daar binnen zijn gekomen, horen we dat onze medegast Herman in zijn flatje gevallen is. Gelukkig heeft de verpleging hem weer rap gevonden. Maar voor alle zekerheid is Herman ter controle naar het rkz gebracht.Daar hebben de verpleegsters geen breuken geconstateerd. Maar Herman blijft nog even daar om te checken hoe alles zich ontwikkelt. Met Frans is bij de benauwdheidsonderzoeken in hetzelfde ziekenhuis ook geen onraad gevonden. Maar voor alle zekerheid blijft ook hij ter controle nog even in het hospitaal.Deze meldingen tonen alleen maar aan, dat wij in Thuis Bij elkaar goed in de gaten houden. Met andere (oude) woorden, wij hebben oog voor de lekkertjes en voor de leukertjes. Zo hangen vandaag de slingers al voor de verjaardag van onze vrijwilliger Jan D. die morgen zijn verjaardag viert. Het zit er dik in, dat de Thuis-Bijers morgen weer taart of gebak bij de koffie hebben.Voorval in de supermarkt: in de rij voor de kassa staat Ilona achter een medewerker van de buurtzorg. Zo te zien heeft zij alle tijd. Maar de Buurtzorger is galant. ‘U mag wel even voor, hoor’, zegt hij, ‘dan hoeven ze bij Thuis Bij niet zolang te wachten. Nee, nee, op mij wacht niemand. Ik ben vrij vandaag.’Het eten voor het middagmaal is gekozen door Winnie. Zij keurt de bami die uit haar keuze voortgekomen is, smaakvol goed. En dat wil wat zeggen als zij het Indische eten zo waardeert. En voor u, beste lezer, houdt het gewoon in dat het voedsel bij Thuis Bij de toets der kritiek kan doorstaan.In de ochtend heb ik lekker rustig met mijn Ipad zitten kruiswoordpuzzelen. In het andere gedeelte van de Thuis-Bij-huiskamer klinkt het enthousiasme bij het geknetter van het sjoelen. Daar waren Eize en Jo bezig elkaar op leven en dood te besjoelen.Zij zijn beiden van een generatie die elkaar niets cadeau geven. Ook niet tijdens een spelletje. Jo won. Zij het op het nippertje. De ruiten van de kast en de keuken bleven heel ondanks de rondvliegende schijfjes.Aan het einde van de partij zitten de mannen met glimmende koontjes nahijgend aan de keukentafel. Eize is betrekkelijk nieuw bij ons, maar hij voelt zich bij zijn tweede visite in Thuis Bij al wel helemaal thuis.

Woensdag 16 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We hadden wel vroeg appeltaart vandaag. Rob van Ilona was jarig. Wij feliciteerden, hij tracteerde!Verder was deze woensdag een om snel te vergeten. De verslaglegging zal kort zijn. Ik kwam goed aan bij Thuis Bij en bleef zelfs tot en met de middagslaap. Halverwege de dut haakte ik af. Ik voelde me allergammeltst. Gauw thuis bij Margreet onder de wol tot tegen de klok van 17.00 uur.Waarover spraken wij deze dag? Over de online-capriolen van een van onze wethouders van Uitgeest. Inderdaad capriolen. Het mag dan Sinterklaastijd zijn, dan nog moet je op de woorden passen, zeker als je wethouder bent. Mij benieuwen wat die wethouder in zijn wethouderlijke schoen krijgt.Naar aanleiding van de gemeentelijk scholenpolitiek bespraken we ook de plaatsing van de gemeentelijke scholen. Spannend en nu maar afwachten. Opvallend dat eenvoudige burgers soms een tamelijk heldere kijk op de zaak hebben. Maar ja, die burgers kijken soms met simpele, heerlijk heldere blik de politieke wereld rond. De oplossing – school wel of niet op de ijsbaan – laat waarschijnlijk nog wel even op zich wachten. Effe duimen voor de juiste oplossing!We aten een lekkere maaltijdsoep met vers wit- en bruinbrood. Volgens recept van onze Marian. Ging er best in. Ondertussen maakten we kennis met de nieuwe Thuis Bij-ster, genaamd Sjaan.We horen u, beste Lezers, hardop denken: we hadden toch al een Sjaan in onze Thuis-Bij-gelederen, een die zo lekker fanatiek kan klaverjassen? Desnoods met een of twee vuisten op tafel.Ja wel, maar we hebben er nu een Sjaan bij, die ook kan klaverjassen. Voor deze eerste keer deed zij mee onder de coaching van onze onovertroffen Truus. Volgens ons – Thuis Bij-ers – kan dat niet misgaan. Hoewel tegen Frans en Anne?We vermelden de uitslag in een van onze volgende afleveringen. Trouwens, je mag je dan een ochtend niet zo lekker voelen, je mag je dan ietsie terug trekken, desnoods een potje grienen, daar heeft Thuis Bij best de juiste zorg en aandacht voor. Met dank aan Truus en Ilona. Je voelt je dan niet lekker, maar je wordt met overgave door zorg en liefde omgeven! Helemaal op z’n Thuis Bij-s. Met dank en zo!

Dinsdag 15 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

In de auto hoorde ik van mijn chauffeuse José dat Thuis Bij over enkele weken ook op maandag opengaat. Dat wil dus zeggen, dat we vanaf die maanden met een volledige bezetting gaan draaien.Als we rekenen dat we vanaf begin februari van dit jaar open zijn, houdt het in dat we na een paar maanden draaien helemaal open zijn, en dat is best snel gegaan. We kunnen dus zonder opscheppen zeggen, dat Thuis Bij in ons dorp in een behoefte voorziet.Vandaag kookte Sandy, zij brouwde een kip-stoof-schotel, en we een grote pan vol. We konden allemaal minstens 2 keer opscheppen. En het smaakte, hmmm. Sandy mag nog wel een keer koken. Jo, Jan en Frans assisteerden Sandy, zij sneden de champignons keurig in plakjes.Nog iets om te vermelden: de krant van vandaag was drijfnat. Niet van de regen, maar omdat Ilona er een groot glas water overheen mikte. De natte krant kreeg van Ilona een plaatsje op de verwarmde vloertegels. Na een dik half uur kon Winnie verder gaan met de krant lezen.We hoorden een winteravontuur van onze meester-verteller Jo. Hij herinnerde zich een koude winter met ijs op de Binnenmeer. En hoe er door plotselinge dooi op eens heel dun ijs lag. Zo dun dat de koek-en-en zopie-wagen er even spontaan door heen zakte. Jo wist zich zelfs de bemanning van de kar te herinneren. Maar die is mij helaas ontschoten.Hanneleen is betrekkelijk nieuw bij Thuis Bij. Ze stamt uit het openbaar onderwijs. Dat bracht ons ochtendgesprek aan tafel op de scholen. Daarbij bleek maar weer eens hoe vluchtig het leven is. Namen als de Veenisschool en de Paltrokschool herinneren sommigen zich nog, maar niet iedereen wist nog waar deze onderwijs-instituten precies stond.Onze Tess mag graag lopend van Thuis Bij naar huis gaan. Ze heeft er zelfs een stappenteller voor aangeschaft om zich de heen- en terugweg uit te meten. Dat dacht zij vandaag ook te doen, maar er viel een dusdanige hoeveelheid hemelwater dat zij toch maar bij Jan en Gonnie in de Thuis Bij Taxi stapte en zodoende lekker droog thuis kwam. Wij vragen ons ineens af of die Thuis Bij taxi al bij iedereen bekend is geworden in ons dorp.Hij komt Hij komt! We mogen zelfs van Ilona een verlanglijstje inleveren om een eenvoudig Sint-kadootje van de Goed Heilig Man te bekomen. O jee, dat wordt een bijzonder spannende ochtend in Thuis Bij. De precieze datum van het feest horen we nog. We hoeven er geen eens een liedje voor te zingen.

Vrijdag 11 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Toen we vanmorgen binnenkwamen bij Thuis Bij, zagen we het meteen: er hingen slingers. Er moest dus wat te vieren zijn. We werden snel op de hoogte gebracht: Onze vrijdagse chauffeur Rob bleek jarig te zijn, of al jarig geweest te zijn. In ieder geval was er voor hem een hele fles met een lekker drankje. Voor zijn niet aflatend vrijwilligerswerk. Omdat er nog gewerkt moest worden, lieten we de fles nog even dicht.Hij was niet vergeten. We telden de nodige vrijwilligers waaronder Rob’s vrouw, die ook meedraait in het vrijwilligers circuit van Thuis Bij. Ze snoepte net als wij smakelijk mee van de zalige appeltaart. Ook de vrouw van Frans kwam op visite en deelde bij deze gelegenheid lekkere koek uit. Soms kan het niet op bij Thuis Bij.Nog meer gasten verhoogden de feestvreugde. Zo was daar een nieuwe gast voor Thuis Bij, namelijk Tinie Tromp, of Tiny Tromp, de juiste spelling weet ik nog niet. Daarom is de voornaam voor alle zekerheid dubbel gespeld, dan is er vast één goed! Ze had voor de zekerheid haar buurvrouw meegebracht. Tinie bleef meteen lekker mee-eten. Kan allemaal bij Thuis Bij. Maar dat wist u al.Aan onze aanrecht werd met de bekende overgave gewerkt aan ons middagmaal: roerbak-spruitjes met reepjes spek en ham. Zalig!Het nagerecht heette pavlova. Het kan ook anders geschreven worden, als het maar gemaakt is volgens recept van onze Hannie! Die was helaas niet aanwezig. Met haar gebroken been ligt zij nog op bed, maar we beloven bij deze dat wij dat bij haar een keer goed komen maken, als de pijn eenmaal te dragen is.De keukenploeg zette de half leeggelikte pan met de restjes geklopt eiwit op tafel. Om uit te likken. Dat lieten Anne, Jan, Jo en Frans zich geen twee keer zeggen. Het smaakte verrukkelijk. De resten eiwit zaten over hun hele gezichten, zo lekker was het wel.Soms komt er zomaar een spreuk bovendrijven in Thuis Bij. Uit diverse streken van ons land. Zo leerden we deze keer uut Drenthe (Meppel):Die wieven hier die ben net bussen,d’r zit altijd vollek in.Als de een eruut gaat, gaat de ander erin.Het raadsel is: wat bedoelen we met deze spreuk in gewoon Nederlands?

Donderdag 10 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Voor ik het vergeet: we aten vandaag weer erg lekker. Ik weet alleen niet meer welk gerecht de keukenploeg op onze borden getoverd had. Ik weet nog wel dat Fabienne en Eize en Hanneleen en Winnie meeaten. Fabienne is een toekomstige stagiaire uit Limmen. Ilona wilde niet alles met haar via de mail bespreken. Ze deed dat liever tijdens een goed gesprek weer tijdens de maaltijd. En omdat Thuis Bij sterk is in het op die manier organiseren van een goed gesprek.Er kwamen trouwens in de loop van de ochtend steeds meer mee-praters en mee-eters. Van die mensen waren er weer een paar die mee-aten om kennis te nemen van de Thuis Bij methode. Zo was daar Eize. Een Fries uit IJmuiden.Hij voelde zich al aardig thuis te oordelen naar zijn gesprekken tijdens de maaltijd met Winnie en Frans. Met Winnie kwam de hele landkaart van Indonesie aan de beurt. Winnie had er soms gewoond, Eize had overal op de grote vaart gevaren.Ik ging rond de klok van elf met Gonnie naar Koen de Fysio. Er is met mij ondertussen zoveel aan de gang, dat ik in overleg met het thuisfront aan de Benesserlaan besloten heb, dat ik de fysio-beurten bij Koen voorlopig even op een laag pitje zet. Koen nam het sportief op, het scheelt tenslotte klanten. Als de nood aan de man komt, kan ik moeiteloos terugkomen.Ondertussen werd er naast Thuis Bij driftig verhuisd. Of eigenlijk naast Ilona en Rob. Een tot de laatste plek toe volgestouwde kleine vrachtwagen reed af en aan. Sterke mannen laadden de vrachtwagen steeds weer vlotjes uit en sjouwden de spullen – onder meer minstens een of anderhalf bankstel – het huis van Ilona’s buren in.Wat we aan de weet kwamen: De buurman heet Lars en weet alles van bomen. Hij is een vakbekwaam bomenchirurg. En sjouwen dat hij kan, te gek gewoon.Na de pauze in de middagpauze sprak eerst Jo en later ikzelf met Ilona. Het waren droevige gesprekken. Over zaken die eruit zagen en klonken als klein leed. Maar dat woordje klein kon er wel vanaf gelaten worden. Het laatste woord was er dan ook nog lang niet over gezegd, dat was makkelijk te oordelen naar de vochtige ogen.Thuis Bij is van veel ook droevige markten thuis. Maar het zijn wel die momenten dat wij ons voor die tranen niet schamen. In tegendeel, we voelen ons daar moeiteloos thuis.Het is maar, dat u het weet.

Woensdag 9 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We hadden ons nog maar net geïnstalleerd in Thuis Bij of er kwam nog een gast binnen, namelijk Marianne C. Ze wilde met de liefhebbers weer gaan schilderen. Maar dan toch ietsie anders dan de vorige keer, namelijk met z’n tweeën aan één schilderij. De deelneemsters waren dit keer Tess en Sjaan. Je hoorde hen niet, maar toen wij aan het middagmaal wilden gaan, mochten we eerst een (bewonderende) blik werpen op hun gezamenlijke creatie. Het zag er keurig uit. Hulde dames van Thuis Bij!Toen Ilona aankondigde, dat ze vandaag hutspot klaar wilde maken, klonken aan de tafel de bekende oerkreten van “Oh, lekker”. Frans, Kitty en Gonnie stonden meteen klaar om mee te helpen aan de bereiding. Het smaakte allerlekkerst. Met als toetje de gisteren geschilde stoofpeertjes. En die weer met slagroom. Hoe bedoel je lekker!Na het middagmaal kwam Dik zijn Tess halen. Ze moesten naar Amsterdam, daar woont een dochter van Tess. Toen ik de naam hoorde van de straat waar zij woonde, klonk mij dat zeer bekend in de oren. De dochter woonde in de Korte Tolstraat, gelegen in Oud-Zuid. Het was het verbindingsstraatje tussen Pieter Aertszstraat en de Rustenburgerstraat.Wat wil het geval? Ik ben in een woning in die straat in 1935 geboren, op nummer 5. Dik stuurde even later een verse foto van het huis. De dochter van Tess kwam op nummer 3 te wonen. Soms vallen bepaalde zaken wel erg nauw samen.Anne en Jan waagden zich aan de cryptogrammen uit Dagblad Kennemerland. Die waren ze snel gemaakt dat de mannen zich ook waagden aan een andere krantenpuzzel. Die – uit de Telegraaf – kwam ook af.Tja, wat dan te doen? Jan, Kitty, Gonnie en Anne waagden zich aan een potje scrabble. Nota bene zonder ruzie over de al dan niet toegestane woorden.Frans was van huis uit geen echte scrabbelaar. Hij vormde een paar met Gonnie. En dat pakte goed uit. Niet dat ze wonnen, ze legden na Jan (114 punten) en Anne (111 punten) eervol beslag op de derde plaats (77 punten). Helaas moesten de spelers hun spel afbreken voor het middagmaal.O ja, Kitty werd met 71 punten eervol derde.Na de middag werd er zoals gewoonlijk met volle inzet geklaverjast. Hoe het kan is en blijft een raadsel, maar Anne en Frans wonnen, met de ene mars na de andere. Een en ander tot verdriet van Sjaan en Truus.

Dinsdag 8 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag hadden we weer een keer visite, namelijk de achterbuurvrouw van Ilona. Zij kwam met haar Mopshondje. Enig. De buurvrouw kreeg van Ilona een rondleiding door ons heerlijke pand.Wij, de Thuisbij-ers, verdeelden ondertussen het huishoudelijk werk, dat dit keer bestond uit het schillen van de aardappelen en de stoofperen. De laatsten zijn bedoeld voor het middagmaal van morgen. De aardappelen zijn voor de fantasie-stampot van vanmiddag.Ilona vertelde trots van de glas-in-lood-deuren die zij in het weekend met Rob via Marktplaats hadden gekocht. De deuren komen te zijner tijd in ons pand, met name in de schuur. Ilona glom van trots toen zij het ons vertelden, we hingen aan haar lippen.Net zoals wij aan Jo’s lippen hingen toen hij vertelde hoe ze als de kindertjes De Bruijne bij de Joden boodschappen deden in de buurt van een van Helmerstraten in Amsterdam.Ondertussen was Gonnie tegen 12ven weer thuisgekomen, nu met Winnie. Zij kwam onder andere lekker mee-eten. Ondertussen kwam Jan D zich verontschuldigen. Hij was er morgen niet, deelde Jan mee, hij moest les geven in Ouderkerk aan de IJssel.Zoals al half en half meegedeeld aten we deze middag stamppot (roer gebakken ) zuurkool met appel, banaan, ananas en rozijnen.Vind je het gek dat er bij Thuis Bij niet gegeten maar gesmuld wordt. Volgens een kenner werd er niet met een kookboek gewerkt. ‘Ze dondert gewoon in de pan wat je op je aanrecht tegen kwam.’Het is dat we geen restaurant zijn, anders nodigden we de buurt regelmatig uit. Maar wie zich niet langer beheersen kan, kan komen kijken of er een plaatsje vrij is aan de keukentafel. Maar we geven u weinig kans.Onze middagslaap is trouwens ook niet te versmaden. Heerlijk op de ruststoelen al dan niet onder een warm dekentje. Muziekje op de achtergrond.Ook niet te versmaden: eigen gebakken gevulde speculaas. Het was voor de middag klaargemaakt voor het keuken-viermansschap, te weten Gonnie, Tess, Ilona en Frans. Het recept van dit lekkers kan in het Thuis-Bij-kook-en-bakboek. Wie zijn thee na de middag netjes opgedronken had, mocht van Ilona nog een tweede stukje. Mmmm.De keuken van Thuis Bij is niet voor niets gekroond met een stuk of vier sterren. Dat hoeven wij er niet bij te zeggen. Dat proef je.

Vrijdag 4 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag was ik weer terug in ons wonderpand aan het Regthuisplein. Ik was door chauffeur weer keurig op tijd afgezet. Het was een beetje als gezellig thuiskomen. Ik voelde me vergeleken bij gisteren ietsie beter, maar nog niet helemaal je dat.Margreet en ik hadden thuis huilend op de bank in de kamer een pittig gesprek over onze toekomst gehad. Een en ander nog voordat Rob mij om half tien naar Ilona bracht. Dat gesprek schiep voorlopig alleen maar verdriet en onzekerheid. Wordt ondanks alle onzekerheid vervolgd.Naast de ingang van Thuis Bij staat al geruime tijd het bekende bankje. Maar sinds vandaag is er een niet te miskennen koperen ‘naamplaatje’ opgeschroefd. Daarop staan de namen van Jan en Frans, de mannen die het bankje met veel liefde gerestaureerd hebben zodat er nu weer met grote zekerheid op het ding plaatsgenomen kan worden. Op deze manier is het bankje weer helemaal bij de tijd. Door het keurig vastgeschroefde plaatje kan iedereen het lezen. Het plaatje is een gulle gift van Grafico een van de buren van Thuis Bij.Op onze maandagen maken Hannie en Ilona altijd een lekkere wandeling in de natuur in of om ons dorp. Per vandaag is aan de serie uitstapjes een voorlopig einde gekomen. De natte hersft-bladeren hebben hun slachtoffer geëist.Hannie is met haar gehulpmotorde rijwiel gevallen. Het gewicht van haar hulpmotor fiets was te veel voor haar enkel.Hannie ligt nu met haar gegipste enkel voorlopig in het ziekenhuis. Onze sterkte-kaart is vandaag al naar haar toe gestuurd. We zullen Hannie`s gulle lach en creatieve invallen voorlopig even moeten missen in Thuis Bij. We zullen haar missen.Onze trouwe lezers zullen zich afvragen: wordt er niet meer gepuzzeld in Thuis Bij? Natuurlijk wel. En hoe! Toen Jan van de tussen-de-middag-rust spontaan verrezen was had zijn puzzelmaatje Anne de puzzel al helemaal af. Jan kon slechts kennis nemen van welke rare puzzelwoorden de redacteur van Dagblad Kennemerland ditmaal gebruik gemaakt had.En welke begrippen de boventoon voerden in de middaggesprekken. Dat waren Doodgaan en Zwarte Piet. Omdat we dat eerste volgens de televisiereclame allemaal eenmaal doen, ontkwamen we er ook niet aan. Ja, er wordt in Thuis Bij over van alles gesproken tijdens de middagpauze.Deze keer kwam er een begrip bij, namelijk gado gado, Maar dat was alleen omdat we gisteren door de sublieme kookkunst van Henk zo verwend waren. Waarvoor meer dan onze dank.

Donderdag 3 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het kon niet van de griepprik komen, die we gisteren haalden. Tenminste, dat zeiden ze. Maar ik was wel helemaal van de rel. Ik verzuimde bij Thuis Bij en dook in bed.We lieten zelfs de huisarts komen. Die kwam met een hulpje. Hij gaf ene flinke hand. Zij haalde haar hele arsenaal, de hele trukendoos uit haar bekende dokterstas te voorschijn. Maar ze vond aan mijn lijf niets bijzonders. Ik kreeg een pilletje en mocht in bed blijven.Dat beviel maar matig, ik was helemaal niet lekker. Rare buik. Misselijk. En – dat was nog het vervelendste – , ik miste Henk’s gado gado.Het was net als de eerste keer dat hij kookte. Dat ging ook aan mijn neus voorbij. Gelukkig was chauffeuse Gonnie er wel. Ze bracht voor mij een doosje van Henk’s lekkers. Dat ging er bij mij en bij Margreet moeiteloos in. Het is te hopen dat ik er de volgende keer bij ben als Henk weer kookt. Twee keer misgrijpen is al erg genoeg. Daar hoeft geen derde keer bij.Maar Henk’s smulpartij was als van ouds als ik de commentaren van de mee-eters mag geloven En dat doen we graag.Ik typte dit toen de voedselkoerier nog niet geweest was en wij aan de Benesserlaan ons al verzoend hadden met een Greetiesaanse maaltijd. Een beetje vooruitwerken kan nooit kwaad. En mijn Greetje is geen Henk, Maar wel lekker.Trouwens, als de koerier nog langs komt, hebben we morgen een heerlijk Henk’s maal. Ook nooit weg.Het is trouwens simpeler ook een verslag te schrijven van een maal waar je bij bent geweest. Samenvattend, dat wordt weer improviseren morgen. En daar wordt Margreet langzaam maar zeker ook een meesteres in al zeg ik het zelf.Ik overleg nog met mij zelf of ik Ajax ga kijken. Misschien één helft om mee te kunnen praten. Maar ik kan er natuurlijk ook voor kiezen om lekker op tijd naar bed te gaan.Mocht de voedselkoerier zich nog melden, dan meld ik dat morgen nog met de tweede versie gado-gado.

Woensdag 2 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Anne was er weer bij Thuis Bij en dat betekende dat er weer fanatiek gepuzzeld werd. We begonnen met de puzzel in Dagblad Kennemerland. Met behulp van de Ipad kwamen we – Jan en Anne – uit. Frans leverde ook een bijdrage en vond voor ‘rustig naar binnen gegaan’ zomaar op eens ‘ingetogen.’ De hele puzzeltafel was er blij mee. We benoemden Frans tot erelid van ons puzzelgezelschap.We kwamen ook nog even terug op de Uitgeester politiek. Ja, het is echt waar, bij de oudjes van Thuis Bij leeft de politiek wel degelijk. Als de bouw van de Uitgeester scholen, denken wij wel hardop mee en zeker als dat gebouw op de ijsbaan gepland staat. Zijn ze daar aan de Middelweg nou helemaal een haartje gek geworden.Nadat wij ons hart hartgrondig gelucht hadden keerden we weer terug naar het cryptogram. Tussen twee glazen limonade kregen de puzzel helemaal keurig dicht.Opeens was daar de forse gestalte van Henk M. in de deuropening. Hij kwam even horen of de boodschappen voor morgen allemaal binnen waren. Hij gaat morgen koken, vandaar. Als wij het goed gehoord hebben, wordt het gado gado, altijd lekker. Zeker als Henk het klaarmaakt.Even later komen Ilona en Tess binnen. Zij waren naar de Action geweest, ook boodschappen doen, Aan de volle tassen te zien, waren zij geheel en al geslaagd. Wij hadden vanaf ons puzzelen maar een beperkt zicht op de boodschappen, maar het waren minstens twee tassen vol. Wat een geluk dat de Action zo dichtbij was.Na de middagrust was het tijd voor het edele kaartspel, klaverjassen. Ik had vanaf mijn plaats aan de zijkant slechts een beperkt zich, maar we konden zonder veel moeite vanaf die zijkant wel vaststellen dat de dames Truus en Sjaan de heren Frans en Anne compleet hun wil oplegden. De heren barstten net niet in tranen uit.Enige tijd later stond Truus haar plaats af aan Jan. Maar denk maar niet dat dat aan de hoeveelheid gewonnen potjes wat veranderde. Het bleef aanmodderen voor Frans en Anne.Jan en Margreet begaven zicht naar de dokterspost aan de Molenstraat, voor de griepprik. Terwijl zij na het ontvangen van de prik hun jassen aantrokken, kwamen Dik en Tess binnen. Om ook een prik in ontvangst te nemen.De andere Thuis-bijers waren al geweest, hadden wij onder de koffie gehoord. Alles optellende konden wij van Thuis Bij met een gerust hart vaststellen, dat wij er de komende winter weer tegen konden. En dat is al met al een prettig idee.

Dinsdag 1 november 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Toen ik in de ochtend bij Thuis Bij door José afgeleverd werd, ging het gesprek aan de koffietafel over de dure aankoop van bijvoorbeeld spijkerbroeken. Vooral de dames onder de tafelbezetting wisten wel zeker dat je goed uit moest kijken voor je iets kocht. De ene spijkerbroek was de andere niet. Het was dus uitkijken geblazen. En de duurste is niet altijd de beste.Tess verliet Thuis Bij kort voor tienen in de ochtend. Ze moest naar de kapper. De operatie slaagde, Tess zag er na een dik uur duidelijk opgeknapt uit. Ze kreeg dan ook een serie welgemeende complimenten.Gonnie verliet Thuis Bij om onze Winnie op te halen. Met de rolstoel. Ze genoten beiden van het toen nog lekkere najaarsweer. Later werd het minder lekker weer en noteerden we toen Winnie weer bij Thuis Bij binnenkwam een voorzichtige drizzle-regen. Maar dat mocht onze pret niet drukken.De smaakvolle stoofschotel was zalig, een succesvolle Ilona-de-Boer formulie.De Thuis-Bijers praten tegen de middag over alles mee. Bijboorbeeld: hoe is het met de bezetting van Thuis Bij. Iona stelde ons gerust: dat zat wel goed. Alle dagen zitten we zo goed als lekker vol, dat wil zeggen: 6 gasten per dag.Daar kunnen we dan de gasten die zo nu en dan aanwippen nog bijrekenen. Dat wil zeggen: die graag aan de middagtafel van Thuis Bij aanschuiven voor de goed verzorgde warme maaltijd.Rond het middaguur is er altijd ruimte voor de bekende ‘sterke’ Uitgeester verhalen. Zoals de stories rond de drie dorps-agenten die Uitgeest ooit rijk was. Zo hadden we ooit ene agent Bonnebroek. Jo wist nog smeuïg te verhalen hoe de ‘jongens’ ooit aan zijn speurzin ontsnapt waren.En je kon – als je Jo mocht geloven – maar beter uit de grote handen van Bonnebroek vandaan blijven.Na de middag gingen de winkelende dames door met hun inkoop-verhalen, waarin ze vertelden dat ze graag bij hun ‘eigen’ winkel hun inkopen deden. Dat kan zijn vanwege de prijs of de kwaliteit of de service van het personeel. En hoe je dat kon weten, nou, dat konden de dames van Thuis Bij je haarfijn vertellen.

Vrijdag 28 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We zaten nog maar net aan de koffietafel toen Jo zich meldde met de mededeling dat we moesten gaan zitten en luisteren, want hij had een verhaal. Het ging over de sporthal van Uitgeest. Hij noemde het de ‘story van de sporthal’. Hoe drie Uitgeesters tot de realisatie van de sporthal waren gekomen. We hingen allemaal aan Jo’s lippen.Frans meldde zich bij mij. Of we nog gingen wandelen. Ik stemde toe met de bijbedoeling er voor vandaag vanaf te zijn. We wandelden 2,5 rondje door de stapels oranje-gele bladeren. Gelukkig vond leermeester Frans het toen wel genoeg en mocht ik toen wel naar binnen Thuis Bij.Eenmaal binnen vervolgde Jo zijn verhalen. Van de melkboer en de slager die achterom kwamen bij de rijke boeren. De Uitgeesters keken met hun verrekijkers door de kieren van de gordijnen en zagen hoe de melkboer en de slager in de nature betaald werden. Smulllen deden de dorpelingen van de verhalen, zoals wij in 2016 van Jo’s versie.We smulden ook van het door Ilona gekookte middagmaal, te weten een preischotel met gehakt met apart klaar gemaakte sju.Na de rust al dan niet op de ruststoelen met klassieke muziek op de achtergrond. Jo en Ilona hadden bij de ervaren kaarters aangemeld om klaverjassen te leren. Toen het erop aan kwam, zaten Jan en Ria, Anne en Frans gewoon lekker voor zichzelf te kaarten. Jo had zich bij het begin al teruggetrokken.Voor Ilona was het edele klaverjas-spel ook al rap te ingewikkeld. Of waren de middagverhalen aan de andere kant van de tafel gewoon spannender dan leren klaverjassen.Opvallend was wel dat Jan en Ria geen been aan de grond kregen. Vooral Frans genoot met zijn bekende grote glimlach van de tot het laatste giftje van de ene mars bij hen en zijn maat en de ene pit die hij en zijn maat scoorden tegenover hun tegenstanders.Jan en Ria barstten net niet in janken uit. Ook niet toen zij tenslotte ongeveer 1000 punten achter stonden.Margreet haalde haar Jan troostend op voor het avondmaal bij Teun en Mirjam, zoals iedere vrijdagavond. Al twintig jaar. Deze keer had Margreet gekookt. Een recept van Jannie van Heel Holland bakt. Het was zalig.Thuis wachtte een aflevering van Witse en daarna het restant van The Voice.

Donderdag 27 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We moesten vanmorgen lang wachten op het middelpunt van het feest, namelijk jarige Hannie. Zij is een van onze oppasdames. Ze bracht behalve haar aanstekelijke lach een opgewekte bui mee naar Thuis Bij. En voor haar verjaardag een heerlijke zelfgebakken appeltaart. De bodem van de taart was bij gelegenheid van haar verjaardag voorzien van amandelspijs. Dat smaakte voortreffelijk. We kregen ieder een flinke punt.Anne had zijn kranten weer mee. We gingen met het vaste team van cryptogram-oplossers aan de slag. En Jan hielp met z’n Ipad. Vandaag verleende oppasdame Rita haar gewaardeerde medewerking bij het puzzelen. Zij heeft geen Ipad nodig om spontaan een paar woorden te vinden.We hadden vandaag weer bezoek. Ditmaal van een van de medewerkers van de Viva Zorggroep. Deze instantie komt bij Thuis Bij kijken om te zien hoe bij ons de dagbesteding ‘besteed’ wordt. De dame kreeg onze ideeën op een presenteerblaadje. Met andere woorden we deden gewoon zoals we gewoonlijk doen. Dat wil zeggen we praten, we schillen de aardappelen, we schenken de koffie, we brengen de klanten naar de fysio en halen ze na afloop van de behandeling weer terug naar Thuis Bij. En zo nog een aantal zaken en klussen. Soms schilderen we onder leiding van Marianne. We leggen de legpuzzels zonder leiding, maar wel heel enthousiast.Vandaag aten we de door een van ons zelfgekozen bamischotel, met een gebakken ei er boven op. Dat was dus weer smikkelen. We konden desgewenst een tweede bordje opscheppen. Ondertussen was gast Winnie weer aangeschoven. Ze komt op de dagen dat het haar uitkomt lekker mee-eten. Als geboren van Java kan zij als geen ander uitleggen waarom de bami zo goed is klaargemaakt. Tussen haar uitleg door eten we bijna smakelijk mee van haar bord. Met aanvullingen van Oud-Indiëganger Jo schept Winnie een goede kijk op Java en Sumatra. En bijvoorbeeld op de godenwereld van de Indonesische eilanden. Zo duren de maaltijden bij Thuis Bij bijna altijd gezellig lang.Toen sommige gasten al naar huis waren, kwam gast Herman aan de praat over zijn vaderstad Amsterdam en in het bijzonder zijn jeugdjaren aan de Watergraafsmeer. En over zijn MULO-school aan de Stadhouderskade. Voor Jan ook bekend terrein.Gonnie en Ilona brachten onze gasten op gepaste wijze weer thuis. Zodoende keerde de rust weer terug in Thuis Bij. Alles werd in gereedheid gebracht voor de nieuwe dag van morgen. De tafels kregen een sopdoek, de vloer een keurige bezem, de afwas verdween in de kasten. Jan begon aan zijn veel gelezen dagboek.We konden er weer tegen.

Woensdag 26 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag was ik weer een hele dag bij Ilona, bij Thuis Bij. Toen ik door José afgezet werd was Gonnie net klaar met haar eerste bakkie. Het gevolg is wel, dat je je helemaal thuis voelt. Je neemt zonder dat daar iemand aanstoot aan neemt het tweede kopje. Heerlijk. En zo hoort het ook.Anne kwam binnen met een stapel kranten. Ik wist zodoende dat het tijd werd dat er gepuzzeld werd. Eerst die uit de Volkskant, daarna die uit Dagblad Kennemerland. Het was maar goed dat ik mijn Ipad mee had. Als we vastzitten (en dat gebeurt nogal eens) nemen we het digitale puzzelwoordenboek erbij.Dat hielp zo goed, dat we beide opgaven gelijk met de aankondiging van het middagmaal dicht hadden. Met dank aan de Ipad, dat nou weer wel.Aan de andere kant van de lange tafel was Marianne begonnen met de schilders. Het is opvallend dat er geen heren meedoen. Maar de dames-resultaten van Kitty, Sjaan en Tess lieten niets te wensen over. Wel te raden. Dat was te zien aan de bewondering waarmee Frans langs de tentoongestelde werkstukken liep.Bijzonder treffend was de spreuk waarmee Marianne haar deelnemende dames aanmoedigde, namelijk ‘De weg er naar toe, is belangrijker dan het resultaat.Het met liefde klaargemaakte middagmaal – witlof uit de oven – smaakte verrukkelijk. Het was in dusdanige hoeveelheid klaargemaakt, dat er in diverse huizen in Uitgeest van de restanten nagenoten werd. Het smulmaal werd klaargemaakt door onder andere Gonnie en Frans. Ik dacht ook dat Tess meewerkte, maar dat weet ik niet meer zeker.Na de maaltijd rustte ik enige tijd op een van de rustbanken. Op de achtergrond klonken de opgewekte kreten van de klaverjassers, te weten Sjaan, Anne, Truus en Frans. Wat een doorlopend plezier klonk vanaf de kaarttafel.Na een poosje mocht Jan de plaats van Frans innemen. Hij speelde samen met Anne. Of het aan het delen der kaarten lag, is niet bekend geworden. Wel dat de mannen geen been hadden om op te staan. Ze werden moeiteloos en met groot plezier van de tafel gekaart. Met honderden punten verschil in de eindstand. Desondanks bleven de spelers grote vrienden van elkaar.Zoals het hoort in Thuis Bij.

Dinsdag 25 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Anouk kwam voor de ochtendlijke buurtzorg-beurt. Volgens een paar van haar klanten heerste de griep in het dorp. Ik reed na het ontbijt en een kwartiertje wachten vanmorgen met At naar de fotoclub.Annemiek was erg tevreden over de kwaliteit van onze foto’s rond het thema Draaien. Een van mijn inzendingen – het gehaktbal draaien – kreeg zelfs een eervolle vermelding.Ik twijfel nou of het thema toch het Duimen Draaien was. Maakt niet uit, als er maar draaien aan te pas komt. Hoe het ook zij, om half twaalf reden At en ik met de opdracht ‘De mens en zijn mobiel’ voor de volgende maand naar Thuis Bij. Hij zette mij keurig af.Ik was op tijd voor het middagmaal: boerenkool met worst en spekkies. Het smaakte als altijd lekker bij Ilona. Dat klopte maar half. Sandy had het namelijk klaargemaakt. Aansluitend mocht ik meteen gaan liggen op een van onze rustbanken.Vriend Jo deed hetzelfde. Hij en ik waren beiden weer vroeg wakker. We waren ook beiden koud vanwege het open rooster aan de bovenkant van een van de ramen. Omdat ik het koud bleef houden, bracht Marga mij na een kopje wakker-worden-thee naar huis. Ze reed ook mee om onze Toska te bewonderen. Die liet zich bij deze in alle rust bewonderen. Hij begint het te leren. De Kangoo Bedrijfsauto van Thuis Bij bleef daardoor geruime tijd op de stoep in onze straat wachten.Toen Marga en Margreet alle goede eigenschappen van ons huisdier geëvalueerd hadden, vertrok Margreet naar de fysio. Ik slaagde erin na enige tijd de hond uit de koude tuin naar binnen te loodsen. De hond in de tuin uitlaten is heel wat simpeler dan het dier naar binnen zien te krijgen. Maar het lukte.Maar gottogot, wat had ik het na het naar binnenloodsen van het dier koud…. Hij (het dier) ligt helemaal voor pampus in zijn mand te slapen. Ik hoop dat dat zo blijft tot de bazin terug van haar beurt bij de fysiotherapeut.Ik ben eigenlijk klaar met het dagboek van vandaag. Maar ik wacht nog even met het opsturen. Meestal gebeurt er nog iets of schiet me nog een item dat vermeldenswaard is te binnen later in de middag of de avond. Bovendien ligt de krant van vandaag nog in ongelezen staat op tafel in de kamer.

Vrijdag 21 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ik zat nog maar net aan de volle koffietafel van Thuis Bij, of ik moest al weer weg uit ons pand. Hals over kop naar fysiotherapeut Koen. Ik zou het bijna vergeten. Ik werd vriendelijk daarheen gereden door chauffeur Jan D. Zo zie je maar dat Thuis Bij altijd wel een chauffeur bij de hand heeft om haar klanten ergens heen te rijden.Toen ik terug kwam, kon ik weer moeiteloos aanschuiven aan de koffietafel van Thuis Bij. Omdat gastvrouw Ria vandaag haar AOW-gerechtigde leeftijd bereikte, was er weer een keer heerlijke zelf-gebakken taart bij de koffie. Zoals altijd ruim voorzien van slagroom.Het koffiegesprek was een prettige herhaling van onlangs. Verhalen van een eerste liefde, Dickie. Dat hadden wij eerder deze week al verteld. Wie niet op de hoogte is. Leze het verhaal ergens eerder in deze week.Het Thuis Bij-middagmaal weer goddelijk.Ik heb zelf zo zalig zitten eten, dat ik geen aantekeningen had gemaakt. Dat zou ik wel even onthouden, Nou, mooi niet. Ik wist me nauwelijks iets te herinneren. Wel de smaak natuurlijk!In arren moede stuur ik een apje naar Ilona, om de vergeten bijzonderheden van de stoofpot aan de weet te komen. Het was een runderstoofpot met koolraap, peen en sperziebonen met aardappelpuree. Dat was zalig, oftewel goddelijk.De maaltijd werd besloten met een toetje van peer met opgeklopt eiwit, overgoten met warme vanillesaus. Ook zalig en goddelijk.Aansluitend hebben Jo en ik een dik uur zalig en goddelijk gerust op de ruststoelen. Samenvattend een prachtmaal met een fantastische rustpauze.Toen we wakker aan de Thuis Bij-tafel zaten, zat Jo nog steeds op zijn vertelstoel. Vooral zijn Uitgeester oorlogsverhalen vielen bij Wendy, onze Heemskerker stagiaire, ruim in de smaak. Of hij het niet vervelend vond die verhalen nog een keer te moeten vertellen, vroeg zij. Jo vond dat niet. Wij ook niet.Ik werd naar huis gebracht door Ilona zelf. Zij is de invalster-chauffeuse en doet dat met volle overtuiging. Tijdens de korte rit zwaaide zij steeds vriendelijk met haar vrije hand naar de mensen op straat.Uitgeest blijft een bijzonder dorp.

Donderdag 20 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De gesprekken aan de tafel van Thuis Bij bestrijken meerdere spannende onderwerpen. Die zijn niet allemaal in deze kolommen uitgebreid bespreekbaar. Ze komen aan tafel wel allemaal ter sprake, maar vanwege de privacy zijn ze gedeeltelijk privé.Een van de oppasdames bracht het ouderschap en het grootouderschap te sprake. Dat gaat vrij intiem, het kan je dan zomaar overkomen, dat je gevraagd wordt “Heb jij een goeie bevalling gehad?” Je hoeft daar niet op te antwoorden, maar het mag wel, er wordt met smart op je antwoord gewacht. Soms alleen maar met een intense glimlach.Hoe laat mocht je vroeger thuis komen? Dat was ook een probleem dat besproken werd. Antwoorden hoefde niet. Een van de Thuis Bij-ers vertelde dat ze wel wist wanneer haar kinderen thuisgekomen waren. ‘Ik had er twee van wie ik het wel wist en twee die zo stil thuis kwamen dat ik ze niet gehoord had de volgende ochtend. Dat waren spannende tijden.’Sommige waren zo eerlijk dat ze hun nachtbrakerij spontaan vertelden.Van ander persoon van de Thuis Bij-ers mochten we een compleet eerste liefdesverhaal aanhoren. Van zijn vakantieavonturen met Dickie uit Krommenie. Zij riep hem een keer in de dorp: “Hé kolenboertje!” en zo raakte het aan.Hij herinnerde zich een gezamenlijk kanotochtje. Maar helaas, het raakte ook weer uit. Dat was heel jammer, want zij was heel erg knap. Hoe ging dat uitmaken anno? Ze nodigde hem na een verkering van geruime tijd uit op haar kamer. Daar zaten ze dan. En toen maakte zij het uit. Hij had haar nooit meer gezien. Spannend.Hij had wel van iemand gehoord, dat ze drie keer getrouwd was. En twee keer gescheiden. Dat kwam dus in die tijd ook al voor. Er werd bevestigend geknikt in de Thuis-Bij-woonkeuken.Iemand herinnerde zich een hartstochtelijk samenzijn met een geliefde, op een avond. Dat vrijen ging geheel in het donker. Nee, dat vond zij niet erg. ‘Op die manier hadden we voor later nog een fiks aantal dingen te raden over.” Ze keek erbij met een blik van ‘en ik kan het weten.’Na de middagslaap op de goddelijke ruststoelen ging Jo naar de fysiotherapeut en Jan naar de keuken van Thuis Bij. Daar werd alles in gereedheid gebracht voor de verjaardag van een van de oppasdames. De vouw-papiertjes waren zo klein, dat je er eigenlijk honderden moest vouwen om ze te laten opvallen. Dat aantal haalden wij niet, wel genoeg om ze een beetje te laten opvallen.We gingen met de vouw- en ophangploeg pas om 4 uur naar huis.

Woensdag 19 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

In de ochtend van deze woensdag hielden met name de dames zich bezig met scrabble en puzzelen. In dezelfde ochtend kwam Jan D. langs om naar hij zelfs vertelde de schuur op te ruimen. Maar zoals al tijden de gewoonte is bij Thuis Bij werd het eerst uitgebreid koffie drinken. En overleggen met zijn knutsel-maatje Frans.De opruimrommel in de schuur viel reuze mee. Jan was tot verbazing van Frans zo klaar. Dat heb je ervan als je je rommel altijd meteen al opruimt achter je rug. Keurig gedaan mannen.Frans maakte zijn knutseltijd nuttig door zijn diensten aan te bieden aan Jan. Er moest ter wille van de conditie nodig gewandeld worden over het Regthuisplein. Aldus geschiedde. Frans bevelen schalden over het plein. Jan liep zuchtend 3,5 rondje maar hij was achteraf blij dat hij aan Frans’ oproep gehoor gegeven had. Goed voor de mankerende conditie.Voor het middagmaal kwam de vraag aan de orde wie er nou een echte Uitgeester was. We keken elkaar allemaal indringend aan, want wie wil er nu een echte Uitgeester zijn. Je mocht vrijblijvend een aantal geslachten terug gaan. De een na de ander viel af. Opvallend was het aantal Amsterdammers die van de partij bleken en bleven.Uiteindelijk bleef alleen onze Gonnie over. Zij bleek onder ons Thuis Bij-ers op deze woensdag de enige echt Uitgeester te zijn. Niet dat dat erg is, maar het is toch goed dat even vast gesteld te hebben. De Thuis Bij-ers in vergadering bijeen waren blij te kunnen zeggen wij hebben een echte als het om Uitgeesters gaat.Na de middagslaap werd er zoals gewoonlijk geklaverjast. De spelers waren deze keer Frans, Sjaan, Anne en (jawel) Jan. Van dit rijtje had niemand gedacht dat Jan echt kaarten kon. Maar hij greep zijn kans en met zijn kaartmaatje Sjaan speelde hij de tegenstanders in een aantal potjes spontaan van de tafel.Dat zal op een andere dag bij het volgende spel wel nader gevierd worden. Anne en Frans beloofden dat plechtig aan het einde van deze middag.O ja, er waren als verrassing van de zonen Bram en Daan van Ilona en Rob versgebakken stroopwafels. Ze hadden die deze vakantiemiddag voor henzelf gebakken. Maar gelukkig hadden ze er een dusdanig aantal extra gebakken, zodat wij van Thuis Bij zonder problemen mee konden smullen.Zo heeft Thuis Bij altijd iets extra’s te bieden.

Dinsdag 18 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vanmorgen hadden we post bij onze column bij ons dagboek. Er werd ons gevraagd wat voor peren we in de perentaart moesten gebruiken. Nou, vertelde onze chef-kok Ilona, gewoon stoofperen. In de rode wijn met veel suikers, lang koken en goed uit laten lekken. Moet lukken. Niets moeilijks aan, vindt onze chefkok.Vandaag hadden we een stagiaire, Wendy, uit Heemskerk. We hadden ooit een stagiaire van haar school en die had zo opgeschept over Thuis Bij dat ze ook graag bij ons stage wilde lopen. Dat kon nadat ze een goed gesprek met stagebegeleider Ilona had gehad. Dat was dus geen probleem, totdat Winnie, een van onze gasten bij ons binnenstapte.Reken maar uit: Winnie en Wendy, daarmee vraag je om problemen. Maar wij en Wendy kwamen er helemaal uit. Ja, die Wendy is een pittigerd.We hadden nog een culinaire nieuwigheid vandaag: onze chef-kok had bedacht dat ze voor bij de koffie ‘knieperties’ kon maken. Ze komen oorspronkelijk uit Drenthe. Van die gerolde wafels, gevuld met slagroom.Het klonk ons – en vooral Jo en Jan – als muziek in de oren. Jan bedacht dat hij en Jo ze voordat ze uitgedeeld werden, geproefd moesten worden door de smaakbrigade. Het zal niemand verbazen dat de knieperties zalig smaakten. Ze smaakten alleen maar naar meer. Dus hadden we knieperties na de koffie maar ook nog een keer na de thee. En Jan nam er ook nog twee mee voor Margreet. Ze gingen er in één moeite door in.Het middagmaal bestond rijst, kipsaté, pindasaus en een groenteschotel met grote snijbonen in stukjes. Winnie – zij is 94 en komt oorspronkelijk van Java – smikkelde een heel bord leeg en oordeelde daarna: helemaal heerlijk! De overige gasten in Thuis Bij waren het helemaal met haar eens en smikkelden voluit. Op zulke momenten beseften wij eens hoe goed wij het in Thuis Bij elke dag weer hadden.Jo ging na de middagslaap eerder naar huis. Hij was op de fiets gekomen en hij had door de ramen van Thuis Bij de bui zien aankomen en wilde als het effe kon voor die bui binnen zijn. Morgen horen we wel of hij in die opzet geslaagd is.De smaakbrigade heeft in haar wijsheid met algemene stemmen besloten, dat de knieperties voor de toekomst op de menukaart van Thuis Bij blijven staan.

Vrijdag 14 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De wasbeurt vandaag was wat aan de late kant, maar daarom niet minder gemeend. Je kunt niet alles op vaste tijden hebben.We smulden eerst heerlijk van de verjaardagsgebakjes van Lida. Daarna luisterden we geboeid naar een reeks korte verhalen van Jo. Hij had de feestelijkheden de afgelopen nacht opgetekend toen hij niet slapen kon. Het is echt ondoenlijk om de smeuïge geschiedenissen zonder iets weg te laten te herhalen. Voor wie er niet bij waren vermelden we hier de korte samenvatting.Zo was daar de nieuwe Chevrolet van de directeur van de HMS, Hollandse melksuiker, met de knikkers in het dashboardkastje. Die kon je dus horen rollen bij elke bocht. Maar voordat de monteurs in de garage dat achterhaald hadden.En ook het verhaal van het nieuwe meisje, dat op de HMS op voorspraak van de directeur werd aangenomen. Ze kreeg van de baas een baan op de zaak en op de duur een kindje van hem! Jo glom als een volleerd verteller.Pittig was ook de uit meerdere monden opgetekende verhalen waarin vermeld werd dat de baas meneer was en de bazin mevrouw. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Jo heeft geen computer, dus als het kan: wie leest aan Jo zijn eigen verhalen een keertje voor.Het middagmaal was helemaal op tijd: we aten zalige pannenkoeken in verschillende variëteiten. Ik nam deze keer de naturel met alleen de suiker. Maar er was ook pannenkoek met kaas of ham en kaas. De lezer zal begrijpen dat door de ‘klanten’ optimaal gesmuld werd. En er was ijs toe! Helemaal geweldig.Daarna was het rusten geblazen op de zalige stoelen. Helaas nam niet iedereen pauze , er werd met overgave geklaverjast. Dat leidde tot stevige klankexplosies. Vooral een mars of een ‘natte’ werd met vreugdevolle klappen op de tafel begroet.Toen kwam de visite van de hond Toska – het dier is eigendom van Margreet van Jan. Het dier in nog erg jong en nog niet zindelijk. Dat moet hij nog leren op de hondenschool. De emmers en de dweilen had Ilona dan ook uit voorzorg klaar gezet. Dat pakte gelukkig goed uit: een grote plas op de grond. Niemand hield er een natte schoot aan over. Gelukkig maar.Toska mag nog wel een keertje komen.

Donderdag 13 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De dag van vandaag was er een van volop visite, mensen die om de een of andere reden een bezoek aan Thuis Bij brachten. Ik noem ze in willekeurige volgorde op. Zo was daar vandaag Winnie. Ze is 93 jaar en stamt uit Batavia (of Soerabaja?), Indonesië.Binnenkort komt zij voor twee dagen in Thuis Bij. We zullen haar te zijner tijd beter leren kennen. Maar Winnie is een open vrouw die makkelijk kennis maakt. Dus de eerste kennismaking verliep van een leien dakje. Ze bleef meteen de hele dag.Mevrouw H en haar dochter kwamen voor een oriënterend bezoek. Misschien komt haar man/vader te zijner tijd ook bij ons in Thuis Bij, maar dat is nog even niet aan de orde. Iedereen wacht de ontwikkeling verder rustig af. Op tijd kennismaken is over het algemeen verstandig.De vaste ‘bewoners’ van Thuis Bij stonden ongeveer allemaal aan het aanrecht te werken aan het middagmaal. Jo besteedde zijn kennis en krachten aan het schoonmaken van de winterpenen. We zouden vandaag hutspot met een bal gehakt eten.Het gehakt werd voorbereid door Gonnie en Ilona. Met liefde. IJverige Jo fungeerde als voorproever. Hij smulde ervan. Frans stond ook aan het aanrecht. Hij stond met zijn rug naar ons toe en deed iets met de aardappel, maar wij konden niet exact zien wat hij deed. Maar ik kan u verzekeren dat de hutspot later op de dag goddelijk smaakte.Later op de dag vertelde Jo trots dat een van zijn kleinkinderen hem uitgenodigd had om in het kader van de boekenweek op school te komen voorlezen. Jo had nog geen idee uit welk boek, maar dat vond hij geen bezwaar. Hij had in zijn leven zoveel boeken gelezen, dat hij kon wel voorlezen zonder voorbereiding. Hij zag het wel. Maar het was wel een eer dat hij op zijn negentigste weer welkom was op school. Dat had hij in de jaren van zijn jeugd niet kunnen denken.Ik bracht de middagpauze door op een van de ruststoelen in de serre. Onder het genot van muziek van Thijs van Leer, de cd heette Introspection. Dat was inderdaad genieten, bekende muziek, op weergaloze wijze vertolkt. Net niet helemaal geslapen. Wel genoten.De bezoekers van gisteren, Teun en Mirjam, hadden Ilona een mailtje gestuurd, waarin ze vertelden hoe ze genoten hadden van hun bezoek aan Thuis Bij. Dat genoegen was wederzijds, vertelde Ilona.

Woensdag 12 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ik reed deze dag om 09.30 uur met mijn vaste chauffeur Rob probleemloos naar Thuis Bij. Toen ik binnenkwam was de keukenstaf bestaande uit o.a. Frans en Gonnie drukdoende met het bereiden van de snertmaaltijd. De rest van de Thuis Bijers genoot van de kooklucht die daarbij hoort. Het koken liep van een leien dakje, dus konden de Thuis-Bij-ers ruimschoots aan tafel plaatsnemen. Behalve de grote pan erwtensloep waren daar ook de sneetjes roggebrood met gerookt spek. Tjonge wat hebben we gesmuld.Aansluitend heb ik een dijk van een uil geknapt op de verrukkelijke ruststoelen. Ik sliep wel, maar niet echt rustig. Ik lag eigenlijk te wachten op de slaap. Maar ik lag nog meer te wachten op de sta-op-tijd van 3 uur. Dan zouden mijn goede vrienden Teun en Mirjam uit Beverwijk langs komen. Ze zijn trouwe lezers van dit dagboek. Maar ze wilden Thuis Bij nu wel eens in het echt zien en het bijbehorende verhaal van Ilona horen. Vandaar de begintijd van 15.00 uur.Teun en Mirjam hadden hun tientallen vragen goed voorbereid. Ilona zat op haar praatstoel en antwoordde alle vragen in een spraakwaterval. Er was van de gasten ruimschoots belangstelling. Soms was Ilona wel 10 minuten het woord. De hoofden van Teun en Mirjam knikten vol bewondering als Ilona op haar praatstoel zat. De ontstaansgeschiedenis van Thuis Bij was dan ook meer dan boeiend voor de gasten. Het leuke was dat niemand last scheen te hebben van het gepraat van de Thuis-Bij-ers die luid kakelend zaten te klaverjassen.Na het praten liet Ilona vol trots haar gasten het pand van Thuis Bij in geuren en kleuren zien. De optimaal ingerichte keuken, de frisse slaapkamers op èèn hoog, ze kwamen allemaal aan de beurt. De ruststoelen voor in de middagpauze werden gekeurd. De schuur ging open voor de belangstellende blikken. De bewondering van de gasten werd steeds groter. Teun en Mirjam dankten Ilona voor de tijd die zij had vrijgemaakt voor de gasten. Kortom, het was een heerlijke, leerzame middag voor beide partijen.Jan stapte bij zijn vrienden Teun en Mirjam in de auto en samen reden ze naar Jan’s huis aan de Benesserlaan. Daar wachtte Margreet met een zalig glas rode wijn en een overheerlijke penne-schotel. Na het eten reden Teun en Mir boordevol indrukken naar huis, Margreet reed naar de Middelweg voor haar yoga-les, Jan ruimde de tafel af en begon met zijn dagboek.Toen hij daarmee klaar en stuurde hij het schrijfsel naar Ilona. Dan was die ook helemaal op de hoogte.En zo hoort het ook.

Dinsdag 11 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Er gaan geruchten, dat het bij Thuis Bij erg goed toeven is. De aanwezige Thuis-Bij-ers hebben allemaal voor zover bekend een groeiend lichaamsgewicht. Een en ander komt voor uit de gegroeide gewoonte van uitdelen van traktaties op verjaardagen.Iedereen slooft zich bij Thuis Bij uit om op zijn/haar verjaardagen, trouwdagen en andere feestdagen bij de koffie ruimhartig te trakteren op gebak liefst met slagroom. En zelfgebakken.Verder kwamen deze ochtend de ongelukken bij de koffie ter sprake. Met name de brandwonden. En dat wij daarbij zeer goed moeten opletten. Want zoals wij allen weten zitten die koffie-ongelukken bijna altijd in een heel klein hoekje.Het ene brandwondenverslag was nog gruwelijker dan het andere. De details waren soms nog erger dan de andere. Dat leidde er toe dat Gonnie opstond en zich naar de radio begaf met de woorden: Ik ga even wat vrolijker muziek opzetten. En zo gezegd zo gedaan.We aten lekkere spaghetti naar een recept van Ilona. Het smaakte heerlijk, zoals altijd was het middagmaal tegen het goddelijke aan. Ook het toetje van vanille-vla met in honing gebakken peren. Kom d’r maar op op een doordeweekse dag.Na de middagslaap op de lekkere stoelen heb ik met groeiende tevredenheid naar het vrouwenfietsen gekeken in de bakoven van Qatar. Even zag het er naar uit dat Nederland alle drie de medailles zou opeisen. Maar helaas, daar bleef er maar een (zilver) van over. Oké, maar we hadden er weer een.Onze vrijwilligster Marga was na een vakantie-trip weer terug. Ook met verhalen over een trip te midden van walvissen en dolfijnen. Ze vertelde er zo lekker over dat wij de dieren frank en vrij in de oceaan zagen rond zwemmen. Jammer dat de mensen op de boot zowat allemaal poep-ziek waren.Eenmaal thuis werd ik verrast met een brief van het CAK met de aankondiging dat we twee facturen te verwachten hadden. Omdat de CAK-kers ietsie (negen maanden!!) achter liepen, moesten we er maar rekening mee houden, dat het in totaal om een bedrag van paar honderd euro ging. We houden er rekening mee, maar we zijn er in het geheel niet blij mee.Wat zou er gebeuren, als wij die honderden euri’s ook in negen maanden zouden gaan betalen?

Vrijdag 7 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag maakten we kennis met twee verhalen-vertellers onder de Thuis-Bijers. We waren nog maar net binnen of Jo mocht het spits afbijten. Hij vertelde de trieste geschiedenis van twee boerenknechten, die geen kinderen konden krijgen. Een toenmalige huisarts van Uitgeest wist raad. ‘Meer fietsen’ was zijn wijze les aan een van broers.Kortom, het kwam goed met de broers. En met Uitgeest. Jo vertelde het verhaal met de jeu van de geboren vertellers.Na Jo was het de beurt van Ilona. Ze had het verhaal gehoord op de radio en het speelde in Londen. En was ook waar gebeurd (zei de radio). In de hoofdstad van Engeland was de regel in een van de bekende kroegen: geen toegang voor dikke Londenaren.Een van de kroegen was vooral bekend om de strenge uitsmijter die de deur bewaakten. Die uitsmijters letten er vooral op dat de in hun ogen te dikke Londenaren er niet in kwamen. Hoe het afliep vertelde Ilona niet, maar het was wel spannend.Aan het eind van de vertelronde vertrokken Jan D. en Frans I naar onze binnenplaats. Rob van Ilona had op een rommelmarkt mooi oud beslag gezien en gekocht. Voor twee van de vele deuren die Thuis Bij rijk zijn. Het enige probleem is, dat de bevestigers van dat beslag goed moesten kijken of de gaten van het beslag overeenkwamen met de voorgeboorde gaten.De knutselmannen gingen passen en meten. Het lukte, beslag paste als je eerst de beslaggaten aanpaste. Voor de knutselmannen van Thuis Bij niet echt een probleem. Ze wisten alleen nog niet wanneer ze er aan toe waren. Wij wachten af, hebben geduld, maar wij houden de deuren van het Thuis Bij-pand goed in de gaten.De maaltijden bij Thuis Bij smaken altijd lekker. Zo aten we vandaag rode kool, met bloedworst en puree. En op die – door Gonnie in Heemskerk gekochte bij een plaatselijke meester-slager – schijven bloedworst. Mijn lieve hemel, wat smaakte dat. Zo heerlijk naar vroeger. Zo lekker, tot op de dag van vandaag.Van Tess hoorden we dat een naaste familielid ernstig ziek is. Het verdriet van Tess was groot. Thuis Bij is sterk in het ondernemen van de gevraagde actie. In dit geval zocht Ilona onverwijld haar en Tess’ jas en samen wandelden ze de poort van Thuis Bij uit. Met ongetwijfeld troostende woorden.Wij die in Thuis Bij achterbleven wensten Tess sterkte voor de komende dagen.

Donderdag 6 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Toen ik vanmorgen binnenkwam bij Thuis Bij, kreeg ik nog net een flard van de geschiedenis van de gevulde speculaastaart te horen. Hij was helemaal op dankzij de jongens van Ilona en Rob. Ze smikkelden nog ruimschoots na. Het recept werd dankbaar verspreid.

Woensdag 5 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vanmorgen vroeg belde de meneer van de traplift bij ons aan. Hij kwam de maten van onze trap opmeten. We bestelden ook de elektrische variant van het geheel. Met een paar weken komen ze het ding monteren.

Dinsdag 4 oktober 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag is mijn kleinzoon Jordy jarig. Hij is 21 jaar geworden. Hij luistert meestal naar de erenaam Grootzoon. Hij is onze oudste kleinkind, vandaar zijn erenaam. We gaan vanavond na het avondmaal op visite bij hem in Beverwijk.Marianne – een van onze vrijwilligsters – was ook jarig. Toen wij vanmorgen bij Thuis Bij binnenkwamen, zat zij met haar echtgenoot en een fruitslagroomtaart aan onze koffietafel klaar om onze felicitaties in ontvangst nemen. Die taart smaakte zo heerlijk, dat wij hem voor volgend jaar maar vast besteld hebben.Ondertussen stond Frans heerlijk te kokkerellen in onze keuken. Hij slaagde erin een lekkere andijvie-stamppot klaar te maken. Met – jawel – spekkies erin. Naast de stamppot genoten wij een vakmans-slavink. Dit is een zalig voorbeeld van een gezonde en smakelijke maaltijd bij Thuis Bij. Na de maaltijd genoten wij een even gezonde en smakelijke rust.Diegenen die niet rustten, namen onder leiding van leermeesteres Ilona deel aan de eenmiddagscursus Kreatief met Lijmpistool. Daartoe waren allerlei resten van herfstspullen uit onder andere de tuin op de dinertafel uitgespreid. Tess en Lida leverde ook een creatieve bijdrage. Tess mocht na een uitgebreide bijles met haar handen op haar rug toekijken bij het gebruik van het lijmpistool.Ilona demonstreerde het gebruik van dit levensgevaarlijke apparaat. Ze toverde in no time van een aantal gedroogde hortensia’s en nog andere droogbloemen een schitterende krans voor aan de muur. En, let wel, zij brandde daarbij niet een enkele keer haar vingers.Lida ritste de bladeren van de takken, en legde de takken klaar voor Ilona. Al met al een prachtig voorbeeld van geslaagde samenwerking.De rest van de aanwezige Thuis-Bijers keken ademloos toe hoe het kunstwerk steeds verder gestalte kreeg. De oh’s en ah’s waren niet van de lucht. Gonnie en Lia hielpen met vaardige handen de overtollige takken en bladeren in de afvalzakken te doen.Wie zich afvraagt hoe het resultaat eruit zag na een dinsdagmiddag knutselen, kan een bezoek brengen aan ’t Achterom. Fototoestellen meenemen wordt aangeraden om de voorbeelden van de geslaagde Thuis-Bij-se creativiteit voor het nageslacht vast te leggen.In de tuin van Jan en Margreet kunnen liefhebbers hortensia’s plukken om zich ook uit te leven. Zij moeten wel opschieten en zich melden voordat hond Toska alle bloemen uit de tuin gerausd heeft.

Vrijdag 30 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Er zijn foto’s van deze dag bij Thuis Bij te vinden. De tafel in de woonkeuken ligt vol met stukken en stukjes notendoppen. Ilona en Tess zitten tussen de gekraakte noten. Limburgse noten gekregen van de broer van Jan en Ria D. die onlangs naar Roermond ‘emigreerden’.Samen met de bij de groentenboer aangeschafte pompoenen werd een pompoen-notentaart gebakken. En die werd bij de middagthee opgepeuzeld door de aanwezige Thuis-Bij-ers. En die smaakte overheerlijk.Eerder op die dag was daar Henk. Kok Henk, want die kwam om te koken. Hij had gekozen voor Pak-soi en gebraden kip in een zeer bijzondere saus. Mijn lieve hemel, wat smaakte dat nadrukkelijk naar meer. Henk is door de Thuis-Bijers even nadrukkelijk uitgenodigd voor een herhaling van zijn kookbeurt.Dat gaat op een vaste manier. Henk kookt dan eerst voor zichzelf en als dat smaakt, kookt Henk dat ‘eigen’ gerecht ook voor ons. Wij rekenen op Henk’s volgende Thuis-Bij-kook-beurt. Het water loopt ons nu al in straaltjes door de mond. Je bent tegen die tijd van harte welkom, kok HenkJa en Tess en Anne wijdden zich aan de puzzels uit eerst de Volkskrant, de crypto-Filippine. Zo goed als er later de op dag gekookt werd, zo matig puzzelden de liefhebbers. Het lukte op zijn Hollands gezegd voor geen meter. Oké, we vonden wat woorden, maar er bleven grote witte gaten over. En dat ondanks ons aanhoudend gepieker.Onze Thuis-Bij-keuken is ruim en van alle gemakken voorzien. Het enige nadeel van de apparatuur is de herrie die die gemakken maken. Als Ilona of haar plaats-kook-vervangster Gonnie met de apparaten aan de gang gaat, vergaat horen en zien je. Ilona kan er nog zo lief bij glimlachen. Maar dat neemt niet weg, dat wij liefst met dopjes in de oren zitten. ‘Nog heel even’ zegt ze dan grinnikend, en vervolgens ratelt het apparaat unverfroren hartstochtelijk verder.DE POORT IS AF! Het zijn maar vier woorden, maar daarachter gaat een wereldprestatie schuil. Gisteravond hebben Rob en zijn mannen stenen van de poort keurig op hun plaats gemetseld. Een meesterwerk. Alle Thuis-Bij-ers stonden vanmorgen het werkstuk uitgebreid te bewonderen voordat ze er eerbiedig onderdoor liepen, met gebogen hoofd.

Donderdag 29 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Tijdens de koffie kwam het gesprek van de dames aan de koffietafel op bijbaantjes. Onze Noor had haar eerste betrekking gehad in een bakkerij. Het werk hield onder andere in het bijvullen van het vak van de gevulde koeken. Dat waren nog eens zalige tijden. Volgens haar was dat heel wat beter dan bloembollen pellen.Op een gegeven moment pakte Ilona haar telefoon en draaide het nummer van onze amateur-kok Henk. Hij komt morgen voor Thuis Bij koken. Iets met paksoi. De vraag was of Thuis Bij nog iets moest inkopen. Nee, dat niet. Henk kwam later op de dag het een en ander afgeven.Hij bleef lekker een bakkie drinken. En verhalen vertellen. Die kwamen vanzelf los, toen Gonnie hem vroeg wat hij geweest was. Nee, Henk was geen kok geweest. Hij was leraar geweest in Beverwijk, op dezelfde school als Jan. Toen was de boot helemaal aan. Samen herinnerden de mannen heerlijke verhalen uit die gouden tijden. De Thuis Bij-ers luisterden met rode oortjes.Clazien was ook weer te gast. Jo en zij vertelden elkaar en ons verder van de oude familieverhalen, ook uit gouden tijden.Jan reed met Ilona in de grijze Kangoo naar de fysiotherapie aan de Molenstraat. Fysio-Koen ging zich dusdanig te buiten, dat Jan’s hamstring behoorlijk opspeelde. Maar Jan kon aan het eind van de sessie toch weer soepel lopen, gelukkig. En hij mocht na de lasagne-maaltijd lekker bijkomen op een van de relaxstoelen. Wat een zegen, dat Thuis-Bij over twee van die heerlijke zetels beschikt.Ik genoot van de rust en van de heerlijke muziek van George Gershwin, Rhapsody in blue. Ik ben de muziekleraar op mijn kweekschool nog dankbaar dat hij die muziek draaide, en niet alleen maar Bach of Mozart.

Woensdag 28 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het verslag van deze dag stond in het teken van de middagmaaltijd, namelijk hete bliksem. De gegevens werden uit diverse receptenboeken opgediept. Om helemaal zeker te zijn van de juiste ingrediënten werd tijdens de koffie door een afvaardiging van Thuis Bij een bezoek gebracht aan de supermarkt van Jumbo. Er moest spek gesneden en bijgevoegd worden. En ik kan de lezers meedelen, dat dit toevoegsel zalig smaakte. Het werd voor deze gelegenheid met liefde gesneden door onze Frans.Voor de maaltijd nog werd er driftig gepuzzeld door onder andere Tess. Die kwam trouwens ook bij Jan, Sjaan en Anne kijken. Die waren drukdoende met hun cryptogrammen uit diverse meegebrachte kranten. Vooral Sjaan en Tess oogstten lof van de mannen. Tess had het cryptogrammen maken van haar vader geleerd. Die vader moet te oordelen naar de resultaten een goede leraar geweest zijn en Tess een goede leerling!Tijdens de maaltijd kwam Ilona’s vriendin Tamara uit het Meppelse bij ons binnenstappen. Je kon zien dat dit een heerlijke verrassing was. Dat was begrijpelijk toen wij hoorden dat Ilona en Tamara al zo’n dikke 25 jaar vriendinnen zijn. De vriendschap kreeg gestalte tijdens het uitgaan in de weekenden. De dames vertelden daarvan smeuïge details die hier helaas wegens de privacy onvermeld moeten blijven. Jammer!Om de vriendschap te vieren brachten Ilona en Tamara een gezamenlijk bezoek aan het Noordzeestrand. De honneurs op het thuisfront werden met liefde waargenomen door onze Gonnie en Truus. De zorg voor Thuis Bij is zodoende altijd in goede handen.Na de maaltijd en het slapen op de relax-stoelen was het tijd voor het klaverjassen. De kaarters speelden eerst buiten. Maar omdat de zon op gegeven moment achter de wolken verdween, kwam het gezelschap binnen. Frans speelde met Anne, en Lida met Sjaan. Lida had nog iets van een beginster. Daarom speelde zij onder de hoede van Truus.Het gezelschap speelde met overgave, maar te oordelen naar het luide lachen (hinniken?) niet met het mes op tafel. Of dat de oorzaak was is niet bekend geworden, maar de dames wonnen afgetekend.Dat moet wel vastgelegd worden. Daarom gaat het gerucht dat er ergens bij Thuis Bij een uitslagenbord aan de muur gespijkerd gaat worden. Boze tongen beweren zelfs dat tijdens de wedstrijd een onpartijdige scheidsrechter benoemd gaat worden. Want de spanning kan al kaartend behoorlijk oplopen. Zo verdwijnen er regelmatig kaarten op de grond onder tafel. Dat wordt tot nu toe met de mantel der liefde bedekt. Maar of dat zo blijft is de vraag.

Vrijdag 23 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het lijkt soms wel de zoete inval bij ons in Thuis Bij. Vandaag kwam eerst gastkok Henk bij ons aanlopen. Op ongezette tijden is hij de gastkok in onze keuken. Henk vond het wel weer eens tijd voor een kookbeurt. Samen met Ilona heeft hij overlegd wat er volgende week vrijdag op tafel komt.Hoewel hij van de resultaten van zijn kookbeurt geen geheim maakt, wilde hij deze keer niet verklappen wat het wordt. Wij zijn daar door wel erg nieuwsgierig, maar Henk en Ilona hielden hun kaken stijf op elkaar ondanks ons doorvragen. Wij kijken dus met belangstelling uit naar de resultaten van Henk’s kookkunst.Het was trouwens in onze keuken vandaag een gekakel van jawelste. Gonnie, Tess, Jessica en Ilona deden hun uiterste best om ons bij het middagmaal te verrassen. Het ging trouwens niet om de bewoners van Thuis Bij, nee, er werd een serie taarten gebakken, voor onszelf, maar ook voor Tineke van het Westergeest die ons afgelopen week zo verraste met kostelijke peren en pruimen. Wij staan in zulke gevallen altijd klaar met onze welgemeende dankbetuiging.Wij konden trouwens bij de koks van deze vrijdag Gonnie en Ilona pannenkoeken bestellen. Er waren pannenkoeken naturel, maar ook met spek en meer soorten ‘beleg’. Op het aanrecht stond een kostelijke perentaart voor Tineke klaar. Die deed je het water door de mond lopen.We kregen een punt bij de koffie. Een reuze punt, lastig om te eten. Jan kledderde moeiteloos zijn trui onder. Gertruud haar zomerse jurk. Bij Jo landde een punt taart van Jan op zijn rechterschoen. Gonnie kuiste deze ongerechtigheden met een nat vaatdoekje.Tineke van de peren kwam haar taart afhalen. Ze vertelde dat ze geen echte Uitgeestse was. Ze was van Heemskerk. Maar ze zou nooit meer terug willen naar haar geboortedorp. Ze voelde zich helemaal thuis in ons dorp. Dat verbaasde ons in het geheel niet.Tess was de hele dag bij ons. Met haar verdriet. Daar is in Thuis Bij altijd plaats voor, een luisterend oor, een hand op haar schouder. Voor Jo ook, hij loopt niet te koop met zijn verdriet, maar plaats is er altijd voor. Daar hoeven we niet moeilijk over te doen.We begrijpen elkaar met een enkel woord, of zelfs dat niet. Een blik in elkaars ogen is genoeg.We hoeven met ons verdriet nooit ongetroost de nieuwe week in te gaan. We zien zelfs in donkere dagen altijd iets van licht in Thuis Bij.

Donderdag 22 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ondertussen ben ik face book-vriend geworden van wethouder Antoine. Hij heeft op zijn facebook pagina uitgebreid aandacht besteed aan onze site van Thuis Bij. Wethouders zijn bekende personen in Uitgeest. Vandaar dat de halve wereld ons volgt. Iedereen in Uitgeest heeft de foto’s van onze perenpluk aan de Westergeest bekeken.Ik ben met Ilona naar mijn fysiotherapeut Koen aan de Molenstraat geweest. Het was even geleden geweest dat ik hem bezocht. Het gevolg was, dat ik dus een aardige conditie-achterstand had opgelopen. Nou, dat heeft hij mij in laten halen. We reden er met de Thuis-Bij-auto heen. Dat heeft ook weer gevolgen.Onze grijze Kangootje is een bekende geworden in het dorp en wordt door allerlei mensen toegezwaaid. Ja, niet alleen het autootje is bekend, de bestuurders ook. Op elke hoek is het raak. De raampjes gaan open en de handen zwaaien.We aten vandaag weer stoofpeertjes van het Westergeest, van Tineke en Rob. Ze smaakten weer zalig. En we kunnen nog kilo’s stoofpeertjestaart maken. Vandaag zorgden Gonnie, Clazien, en Lida voor een nieuwe voorraad, geen stoofpeertjes, die hebben we nog zat.Nee, wist Gonnie, je kunt er pompoenen kopen in het winkeltje bij de boerderij van Hopman. Een nicht van Gonnie werkt namelijk op die boerderij in Egmond binnen. Wij brachten dus een bezoek aan haar nicht Ellen.Gonnie en Ilona wisten dat je met die oranje vruchten van alles kon doen. Je kon er onder andere heel creatief mee aan de gang, maar je kon er ook cake en soep van maken. En wie weet wat voor eetbaars nog meer. Dat wordt hartstochtelijk knutselen de komende weken. Gelukkig mag je bij Thuis Bij van alles, maar je moet niks. Het moet vooral niks. Het moet tenslotte leuk blijven.Over knutselen gesproken, we gaan morgen ook een perentaart maken voor de gulle schenkers Tineke en Rob van het Westergeest. Want voor wat hoort wat.

Woensdag 21 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze woensdag gaat de geschiedenisboeken in onder de titel “het grote schillen” is begonnen. Al in de vroege Thuis-Bij-uren werd er door Sjaan en de moeder van Gonnie een begin en een einde gemaakt aan het schillen van de gisteren geoogste peren.De moeder van Gonnie hield het helaas niet lang vol. De peren waren te hard, daar was met de beste wil der wereld geen schillen aan, zo keihard als ze waren. Maar tot ieders grote verbazing kwam het schillen wel klaar.En aten wij tussen de middag heerlijk geschilde peren gebakken in de zalige zoete honing. Ja, ja, wij weten wel waarom wij Tineke en Rob van Westergeest dankbaar moeten zijn.Jan ging onder leiding van zijn leermeester Frans wandelen op het Regthuisplein, of tewel het Kerkbuurt. Hoewel? Hoeveel Uitgeesters zullen weten, dat het Regthuisplein niet bestaat, maar officieel Kerkbuurt weet?Jan kan de ongelijke keien van Kerkbuurt ondertussen dromen. Hij traint iedere dag dat Frans in Thuis Bij is met zijn rollator over de keien. Frans coacht hem met harde hand. Rechtop lopen, je rug recht houden, drilt Frans met vriendelijke stem.Jan moest er opgewekt aan geloven, twee rondjes over het Kerkbuurt. Jan wilde zelfs een derde rondje proberen, maar dat was echt te veel gevraagd.

Dinsdag 20 september 2016 bij ‘Thuisbij’

Vandaag was het Prinsjesdag in Nederland en dus ook in Thuisbij. In de woonkamer van Thuisbij stond de tv klaar en daaromheen in een kring de stoelen voor de belangstellenden. Die waren er wel, maar hoofdzakelijk voor de hoedjes van de dames eerste en tweede kamerleden. Op de festiviteiten komen we in deze kolommen later nog terug.Net als op de avonturen van Toska, de Friese Stabij, de nieuwe gast die bij Jan en Margreet is komen wonen.We hadden weer visite, dit keer van Tineke Jonkman van de Westergeest. Ze woonden in de boerderij van de zussen en broers Rozemeijer. Dat wist onze Jo de fruittelers haarfijn te vertellen. Tineke’s komst hield een uitnodiging aan de Thuisbij-ers in. Of we peren wilden komen plukken. Dat had zij zo half en half met Ilona afgesproken tijdens het boodschappen doen in het dorp. Ze kwam het eventjes bevestigen. Het kon mooi vandaag, zei Tineke.

Vrijdag 16 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag kregen we bij Thuis Bij de bekentenis van onze mede Thuis-Bij-genoot dat hij in zijn jonge jaren een hartstochtelijk sjoeler was geweest. Hij kwam op deze bekentenis omdat er in de woonkeuken van Ilona een grote sjoelbak stond. Nee, hij zou nu niet meer een potje met ons willen sjoelen, die tijd had hij gehad. Wij haalden opgelucht adem. We hadden ten enenmale geen zin voor het front van de troepen genadeloos ingemaakt te worden.Het was vandaag stukken minder warm dan gisteren en eergisteren. Frans en Jan vonden het wel weer tijd voor een gezamenlijke wandeling over het Regthuijsplein. De wandelingen met Frans zijn altijd een waar genoegen. Frans is een soort sergeant-majoor, die met luide bevelen ons wandeltempo op peil houdt. Maar voor Jan is dit de enige manier om er geen slenterpartij van te maken.De kindertjes op de schommels op het plein keken en luisterden er met eerbied naar. Hun oppassende moeders schudden medelijdend hun hoofd. Medelijden met de man achter de rollator, die moedig vol hield.Op mijn Ipad kregen we prachtige foto’s binnen van Frieda, ons Duits-talige vriendenkind. Wat een schat, zoals ze daar lag te glimmen aan het Noordzeestrand. Het strand was in alle opzichten helend. Frieda hoefde het hele weekend dat ze in Holland was niet te spugen.Ons strand deed wonderen. Ze lag tevreden glimlachend mooi te wezen in ons Noordzee-zand. Dan denk je toch niet spugen!Tess werd opgehaald door Dik voor twee weekjes vakantie in Duitsland. Ze namen twee flinke stukken pruimen-appel-peren-taart van Ilona mee. We zagen Dik verlekkerd kijken naar het Thuis-Bij-baksel.Jan werd opgehaald door Margreet. Zij had het stuk taart al op voordat ze wegreden. Morgen gaan die twee naar Hoogeveen om hun hond op te halen. Van alle kanten kregen ze goed bedoelde tips voor de terugreis met hun nieuwe huisgenoot. Het dier krijgt de naam Toska (ja, met een K) , van de zwarte hond die jaren geleden meedeed in de natte neuzen show op de televisine.Wij aten zoals gewoonlijk bij Teun en Mirjam, de opa en oma van wonderkind Frieda. De maaltijd was zoals gewoonlijk verrukkelijk. Met bitterkoekjes-pudding toe. T en M hadden samen zoals gewoonlijk bergen goede raad voor de nieuwe honden-ouders, die na het nuttigen van het lekkers opgetogen huiswaarts reden.

Donderdag 15 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Bij het binnenkomen in Thuis Bij roken we de ingrediënten voor het middagmaal al dat Gonnie aan het klaarmaken was: witlof met ham en kaas. Dat maakte onze dag bij voorbaat al goed. Hoewel het niet zo warm was als gisteren en zoals voor vandaag voorspeld, zaten we toch buiten. Beetje fris, dat wel. Jan had het koud. Herman kreeg zelfs een warme deken om.Er was weer bezoek voor vandaag. Op de eerste plaats was daar een potentiële nieuwe gast voor onze dagopvang. Hij had in zijn jonge jaren gevaren en kon dan ook de eilanden in de Javazee moeiteloos opsommen. Trouwens, de Beneden- en Bovenwindse eilanden ook. Verder was hij erg nieuwsgierig naar wat wij zoal de hele dag deden.Onze antwoord was: ‘waar we zin in hebben, en dat kan variëren van aardappelen schillen tot legpuzzels maken.’ Of hij uit ons gesprek wat wijzer is geworden, horen we later nog wel eens. En anders vertellen we het nog een keer.Ook vandaag kwam zomaar visite aanwaaien. Zij was een oud-leerlinge van mij, ze kwam zomaar even koffiedrinken met haar bejaarde vader. Dat kan allemaal bij Thuis Bij. We hadden nog truffels over die Ilona in de ochtend had meegebracht, dus deelden we nog een keer uit. Wie het breed heeft, laat het breed hangen. Ilona had de truffels om onduidelijke redenen meegebracht. Je hoeft in Thuis Bij niet alles uit te leggen, als het maar lekker is.Vandaag zijn we ook begonnen met het glijdend maken van de eetkamerstoelen. Die dingen zijn zo zwaar, dat we er ons moeiteloos een breuk aan schuiven. We hebben er nu gladde onderkanten voor gekregen van een vakman. En, eerlijk waar, ze schuiven een stuk makkelijker.We hebben aan de namiddag-tafel ook uitgebreid gepraat over hoe je jonge honden traint. Margreet en ik gaan zaterdag in Hoogeveen onze Toska – een Friese Stabij – halen. Iedereen had wijze raadgevingen in overvloed. Toen Margreet mij vanmiddag kwam halen, hebben we die raadgevingen nog eens dunnetjes over gedaan.Vandaag kregen we ook van Ilona en Gonnie foto’s overgemaakt. Ze staan nu op Margreet’s Ipad of telefoon. Het zijn enige beelden van ons uitstapje naar de planten-Pluktuin in Bakkum. Zelden zulke fraaie planten voor de pluk gezien. We gaan dit adres zeker onthouden voor als er weer geplukt kan worden in het nieuwe oogstjaar.In de late middag heeft onze puzzel-meesteres Lida gewerkt aan een legpuzzel. Dat was lastiger dan gedacht. We hebben die puzzel voor zover die af was, opgeborgen. Eigenlijk klaargelegd in de kamer op de tafel. Morgen is er weer een dag. Dan kan Lida puzzelsteun krijgen van haar collega Tess.

Woensdag 14 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze woensdag gingen de dames van Thuis Bij volgens afspraak een kijkje nemen bij de Pluktuin in Bakkum. Margreet ging ook mee met Tess, Sjaan en chauffeuse Gonnie. Ze kwamen enthousiast terug met ieder een boeket bloemen en vol indrukken. De thuisblijvers bewonderden hun boeketten. Het was zo’n succes, dat iedereen vond dat het voor herhaling vatbaar was. De kleuren en de voldoening spatten er vanaf.

Dinsdag 13 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het gesprek aan de zomerse ochtend-tafel ging onder andere over wespen. Geen gewone, nee, extra grote joekels. Die moest je niet tegenkomen tijdens een tochtje op de motor. Van het ene onderwerp aan de ontbijttafel kwamen we op de kwaal borderline. Kun je ook beter vandaan blijven. In de vensterbank lagen 2 prachtige pompoenen te glimmen. Die waren door Gonnie in het weekend met de fiets opgehaald bij een familielid van haar in Egmond. Ze zagen er schitterend uit. Om jaloers op te worden. Onze keukenprinsessen gingen volijverig aan de gang om er heerlijke pompoensoep van te maken.Wij – de niet kokers – gingen daarvan binnen (het was veel te warm buiten) heerlijk eten. En als wij zeggen heerlijk eten bij Thuis Bij, dan was dat vandaag heerlijk. Er werd zalig van gegeten met zalig vers brood, bruin en wit.En als wij in deze kolommen zeggen zalig dan is dat overheerlijk. Verschillenden van ons kenden deze soep niet. Nou, dat was na de maaltijd over. De pittige oranjekleurige pompoensoep is absoluut een aanrader.Verder was het ook vandaag bezoekdag. Zoals vaak bij Thuis Bij. De dochter van onze Jo kwam even aan. Dochterlief wist dat een familielid van de De Bruijne’s de nieuwe buren van Ilona werden. Natuurlijk wilde Jo daarvan het fijne weten. Dochter legde het haarfijn uit. Jo was helemaal tevreden. Hij wilde met Ilona’s nieuwe buren graag een keertje praten.Een familielid van Gonnie kwam even haar fiets omruilen. Er was niet helemaal over overlegd. Maar daar komt het nog van, verzekerde Gonnie ons. Ze glimlachte erbij, maar ze meende er alles van.Op het Regthuijsplein klonk muziek. Je moest ervan genieten of je wilde of niet. Het ‘lawaai’ klonk onder neergeworpen jassen vandaan. De eigenaren van de kledingstukken stonden verderop de praten. Met luide stem. Ilona had hen al een keer gevraagd of de herrie zachter of helemaal uit kon.Lida en Ilona legpuzzelden op de tafel. Ilona en Gonnie hielpen mee. De puzzel was zoals gewoonlijk af voordat we Thuis Bij verlieten.De jongelui vonden dat Ilona zich daar niet mee bemoeien moest. Zo erg was de herrie toch niet. Ilona was dat wel van plan, maar ze hield zich voor deze keer wijselijk stil. Je maakt het vaak alleen maar erger. Van de andere kant kun je toch niet alles over je kant laten gaan. Er wordt naar een werkende oplossing gezocht.

Vrijdag 9 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De dag begon niet zo gelukkig. Toen ik bij Thuis Bij binnenkwam, merkte ik al gauw dat ik mijn oortjes vergeten was. Het gekakel in de keuken van Thuis Bij was slechts met moeite te verstaan. En Margreet was naar Ikea om nieuwe matrassen te kopen. Ilona bood aan met mijn sleutel naar ons huis te gaan om de oortjes te halen. Zo gezegd, zo gedaan en een half uurtje later kon ik het keukentafelgesprek weer helemaal volgen.Gisteren was er ook goed nieuws van Jo. Hij had gehoord van de dokter, dat hij helemaal schoon was. Dat is toch binnen een paar dagen twee keer positief nieuws. Soms ben je daar gewoon te weinig blij mee. Jo was wel degelijk blij.In de keuken werd stamppot rauwe andijvie met spekkies klaar gemaakt onder andere door Frans II. Ondertussen zagen we door de ramen dat we vandaag weer een bruiloft te bekijken hadden op het Regthuisplein. Voorlopig met een witte oldtimer, enig wagentje. Dat duurde nog wel een tijdje. Van de nog schaarse kijkers op het plein hoorden we dat het wel middag werd. Wij bereiden ons voor op een ruime wachttijd. Om niet uren te staan wachten werd het bekende bankje in onze voortuin gezet en van kussens voorzien. Tess en co namen plaats op de lekkere wachtplaats.De wachttijd werd door Frans I, Anne en Truus gedood met klaverjassen. Bij gebrek aan belangstelling (geen vierde man) speelden ze het met zijn drieën, maar minstens even fanatiek. Aan het eind van de sessie was er een duidelijke winnaar, ik weet alleen niet meer wie, ik denk Frans I. Die ging zo blij weg, hij wilde niet eens op het bruidspaar wachten. Ik ook niet. Ik liet me met liefde thuis brengen door Ilona.Opeens zagen we één van onze vrijwilligsters ’t Achterom binnenlopen. Hoera, dachten wij, die komt de foto’s van haar ceremoniemeester-bruiloft laten zien. Helaas, haar fototoestel-telefoon had het begeven. Dus geen foto’s. Ze zou de foto’s van een ander meebrengen. Maar dat wordt wel volgende week. Wij schikten ons gelaten in ons lot.Om de hoek van het plein stond de witte oldtimer met bruid erin te wachten. Geen idee op wie. Maar kennelijk was het nog geen tijd om te trouwen.

Donderdag 8 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Thomas van de buurtzorg trof het niet. Ik was in het geheel niet in vorm, ik voelde me in het geheel niet lekker. Om 11.00 uur vervoegde ik mij bij fysio-Koen. Die nam mij gelukkig rustig onder handen.Toen ik terug kwam in Thuis Bij, maakten de twee zussen die op visite waren om eens te kijken voor in de toekomst, zich net op om weg te gaan. Omdat ik later binnen was gekomen, maakte ik ook later kennis met de twee. De jongste van de twee vroeg opeens of ik haar nog kende.Jawel! Ik herkende haar aan de vorm van haar gezicht als zijnde Marga T. uit Uitgeest. Ik had haar in de klas op de LEAO in Beverwijk. Ze herinnerde zich vooral mijn muzieklessen. Wat een belevenis. Ze noemde een aantal medestudenten uit die tijd. Ik herinnerde me hun namen ook.We aten buiten in ’t Achterom onze gebakken aardappeltjes met een eigengemaakte fruitsalade. Beide gerechten smaakten heerlijk. Ik stelde vast, dat mijn ochtend-misselijkheid aan het verdwijnen was. God zij dank. Toen ik mij na de middagslaap bij het gezelschap aan de tafel in ’t Achterom vervoegde voelde ik me prima. God zij dank.Het gesprek aan de koffie- en dinertafel ging onder ander over de plaats waar de kroegen stonden in het dorp. We merkten op, dat er wel kroegen stonden in de directe omgeving van de rooms-katholieke kerk, terwijl er geen kroegen stonden rond de protestante kerk. Over het waarom daarvan denk ik nu nog na. Daar moet toch een reden voor geweest zijn.Het was voor de zoveelste dag godgeslagen mooi weer. Dat betekende dat de dames puzzelaarsters op de langere duur een andere plaats moesten zoeken. In de zon was het gewoon te warm. Ze probeerden het wel, maar ze moesten na enige tijd toch toegeven dat de zon toch veel warmer was dan lekker!Onze Clazien werd op een wandeling door het dorp door een jonge dorpsgenoot betiteld als een oude oma. Clazien nam daar geen aanstoot aan. Ze was tenslotte oma en niet de jongste meer. Maar daar had de moeder van het jongetje geen boodschap aan. Ze greep het mannetje in zijn jonge nekvel en zei: ‘Zo, en wat ga jij keurig tegen die mevrouw zeggen?’ Het mannetje keek terneergeslagen naar Clazien en zei keurig: ‘Sorry mevrouw.’ Clazien keek met bewondering naar het mannetje en mompelde iets van dat ze hem niets kwalijk nam. Maar daar had de moeder niets mee te maken. Hij moest zijn plaats weten en oudere mensen respecteren.Wij van Thuis Bij hadden bewondering voor de moeder.Ook geleerd in de kring van Thuis Bij: Hoe kwam je aan mooie rode wangen? Door je wangen te wassen met groene zeep….

Woensdag 7 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

We kwamen vandaag met het nieuwe naambordje van ’t Achterom binnen bij de koffietafel van Thuis Bij. Ik mocht Ilona verblijden met het bordje. Er was veel bewondering voor het bordje. Net als voor de bekende spreuk die meteen opgang deed voor het blauw-witte wonder. Het was zoals de spreuk zegt ‘Goed volk komt achterom’. Het bordje krijgt te zijner tijd een plaats ergens op de poort, zodat iedereen het zien kan. Nou alleen die poort nog!Anne kwam vanmorgen binnen met de kranten waarin een cryptogram te bewonderen viel. Samen met mij en Tess sloegen we aan het puzzelen. Op een gegeven moment deden we zelfs een beroep op mijn Ipad. Dat hielp. Nog voor het middagmaal wisten we de laatste woordjes te vinden. Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk. Maar het is wel lekker als je de kronkels van de cryptomaker weet te ontcijferen. En dat ging.Frans en Anne en ik sloegen ook aan het werk, met een krant vol sperzieboontjes. Het was een ongegeneerde hoeveelheid waarmee kokkin Gonnie ons verraste. We kregen alle drie een mesje en gingen aan de gang. De krant op tafel raakte langzaam leeg, de pan werd steeds voller.Ondertussen gingen Tess en Sjaan aan de slag met hun kunstwerken. Ze schilderden dat het een lieve lust was. Ze werden bij hun artistieke activiteiten begeleid door onze kunstenaresse Marianne. Die begeleidde de dames-beginners met lieve bemoedigende woorden. Ze schilderden met grote overgave en creëerden fraaie kunstwerken, die lof en eer oogsten bij hun kunstzinnige werkzaamheden.

Dinsdag 6 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het verslag van mijn dagboek van vrijdag kwam niet aan. Ik was natuurlijk compleet van de rel. Het rare was dat het bij Gonnie wel binnen was gekomen. Het lijkt allemaal te zitten bij Ilona en Rob. Het gevolg was dat mijn dag helemaal stuk was. Tranen met tuiten. Het slapen op de ligstoelen en naderhand thuis op bed wilde ook niet lukken. Ik hoop dat het nu allemaal wel zal gaan.Gisteren was het lang verwachte pakje uit Geldrop er eindelijk. Met het strakke blauw-witte naambordje voor ’t Achterom. Het ziet er keurig uit. Morgen gaat het mee naar Thuis Bij, kijken of er een plaatsje voor te vinden is op de binnenplaats.Onze Noor was op visite bij een wethouder van Uitgeest. Het fijne weten we er niet van en zo hoort het ook. Maar het lijkt allemaal gunstig verlopen te zijn. Dat klinkt goed voor Noor en voor Thuis bij. En voor Illona. Zo wordt het allemaal zekerder voor ons allemaal. Noor moet alleen nog een goed klinkend verhaal schrijven. Dat is voor haar een makkie. U hoort er dus op korte termijn meer van.Onze Jo was zijn portemonnee kwijt. Dat wil zeggen die had zijn dochter even mee om een boodschap te doen. Het gevolg was wel dat Jo zelf geen boodschap kon doen. Hij had geen geld bij zich! Maar geen paniek bij vader. Vandaag kwam dochterlief even langs bij Thuis Bij om de portemonnee eerlijk bij Pa terug te brengen.Hier volgt een rectificatie. Eerder schreven wij over de belevenissen van een vrijwilligster als ceremoniemeester bij de bruiloft van broer lief. Wij vermeldden dat er o.a. kobaltblauwe stropdassen mee gemoeid waren. Helemaal fout. De stropdassen waren zilvergrijs. Is dat dan zo belangrijk zult u zeggen, dat een en ander gerectificeerd moet worden? Jawel, bij sommige bruiloften luisteren de kleuren erg nauw.Herman en Frans II assisteerden bij de bereiding van de maaltijdsoep. Thuis Bij had daarvoor onder andere een schenking van courgettes van Jan D. voeg daarbij verse sneden brood van de bakker en idem paddenstoeltjes uit de supermarkt, zelf gedraaide gehaktballetjes en voila, heerlijke soep. Er werd voluit gesmuld bij Thuis Bij.Lida en Tess stortten zich na het middagmaal op een lastige legpuzzel. Het bleek niet echt een puzzel voor de dames. Het aardigste was dat zij zichzelf al puzzelend van commentaar voorzagen. Voor de aandachtige luisteraars leuk om naar te luisteren. Dat was dus geen praten en breien, maar legpuzzelen en praten. Om ongeveer drie uur was de puzzel af en gingen de dames tevreden achterover leunen en hun werkstuk bewonderen.

Vrijdag 2 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Gisteravond heb ik de voetbalwedstrijd niet afgekeken. Vanmorgen zag ik in de krant, dat ik daaraan goed gedaan had. Nederland had verloren van Griekenland. Vanmorgen aan de koffietafel bij Thuis Bij beweerden wij mannen dat wij het elftal beslist beter konden laten spelen. Een van ons wist hoe ze de oranje-leeuwen moesten trainen. Oké, het vroeg wel wat speciale aandacht als je midvoor zich bij je meldde met de klacht:’Trainer, waarom houdt die man in dat hokkie mijn bal steeds tegen?’Jan liet de aanwezigen het nieuw ontworpen bordje met ’t Achterom’ zien. De stemming was positief. Het kan besteld worden. Per maandag.Aan het aanrecht in de keuken stonden 3 dames hun stinkende best te doen om een cake te bakken. Dat kon je dus best ‘leven in de brouwerij’ noemen. Het is gewoon een ingewikkeld proces: een (1) cake bakken met 3 (drie) personen. Het werd een meesterwerk van Tess, Clazien en Gonnie. Ze kregen daarbij van de mannentafel (5 man sterk!) allerlei wijze raad. Onder andere dat het absoluut verboden was, de oven tussentijds te openen.Het werd een zeer bijzondere cake bij de thee die middag. Het baksel was aan de bovenkant bruin/zwart en korrelig, aan de onderkant melkwit en klef. Maar hij was te eten met een stevig slokje koffie voor het prettig doorspoelen.Op de binnenplaats bij de schuurdeur bespraken Frans en Jan D. de toekomstige werkzaamheden. Het leuke is dat wij (binnen) er niets van verstonden. Maar aan de ernstige gezichten van de mannen was te zien dat het onderwerp van hun gesprek bloedserieus te nemen was. Ja, het was een echte werkbespreking.Die middag hadden we weer een belangstellende gast. Een gepensioneerde garagehouder wilde nu toch wel eens het fijne van Thuis Bij weten. Hij had er zoveel over horen zeggen in het dorp. Ilona bood hem een stoel en een luisterend oor aan. En zij vertelde voor de zoveelste keer de ontstaansgeschiedenis van Thuis Bij. De garageman luisterde bereidwillig. Hij had tijdens zijn werkzame leven ook zo vaak iets ingewikkelds moeten vertellen van vette bougies en lekke uitlaten. Hij wist nog van een goed verhaal vooraf. En onze Ilona wist van goede verhalen ten aanhoren van (toekomstige) sponsors. De garageman en Ilona liepen na afloop van het gesprek nog een verklarend rondje door de vertrekken van Thuis Bij.Ondertussen hadden Anne, Jan, en Hannie een hele krant met puzzels dicht gekregen.Het was half vier. De Thuis-Bij-Taxi begon met de rondjes door het dorp om zo de cliënten veilig thuis te brengen.

Donderdag 1 september 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het Achterom noemden we de ruimte tussen Thuis Bij en het woonhuis van Ilona en haar gezin. Het was bedoeld als een tijdelijke naam, maar hij beviel zo goed, dat we de naam meteen maar aangenomen hebben. Mochten er doorslaggevende bezwaren zijn, dan horen we dat nog wel. Voorlopig zitten wij in de middagzon in het Achterom.De bloemen die gisteren bij Thuis Bij bezorgd werden, waren bedoel voor Ilona. Een kleurig opkikkertje omdat zij ziek was. Van harte beterschap wenste de afzender Ilona toe. En van wie waren die prachtige bloemen dan? zult u zich afvragen. Van de burgemeester en de wethouders van Uitgeest. Ilona en wij vonden dat vreselijk attent. Er kwam ook een vakantiekaart van Rob en Truus, nog twee vrijwilligers. Ze deelden ons mee, dat zij per begin volgende week weer present zijn. Dan zijn al onze vrijwilligers terug en beschikbaar. En dat is een lekker idee voor Thuis Bij. Tijdens de ochtendkoffie viel het woord multitasken. Volgens een van onze vrijwilligsters was dat woord vooral en bijna uitsluitend bestemd voor vrouwen. En zij kon er over meepraten. Zij was behalve huisvrouw en moeder ook nog eens vrijwilligster bij Thuis Bij. Als dat geen multitasken is, dan weten wij het niet. Bedoelde vrijwilligster wist ook nog mee te delen dat zij die taken allemaal onderkoeld uitvoert. Bij alles wat zij al doet, is zij ook nog ceremoniemeester op haar broers bruiloft. Dat is normaal niet zo’n probleem, maar die bruiloft is aan een flink aantal zelf bedachte regels gebonden. Zoals de kleuren van de stropdassen van de heren. En dan niet blauw, maar kobaltblauw.Praten bij de koffie kent menig onderwerp. Of iemand wist wat kikkerbenen is of zijn? Nee, nou daar bedoelen ze de schoolslag mee bij het les-zwemmen. Wij vinden leszwemmen al erg, laat staan als je het kikkerbenen noemt. Weet u ook wat de viltjesman doet? Ik vertelde de lezers ooit, dat de stoelen in onze eetkeuken loodzwaar zijn en haast niet te tillen! We willen er schuifbaar textiel onder, zodat wij makkelijker kunnen gaan zitten of opstaan. Nou, die textielplakker komt er zo wat aan. Na de middag zaten we geboeid te kijken naar Ilona en Lida, die Jenga speelden. Jan deed aanvankelijk ook mee, maar hij kon zijn lachen niet houden en stootte de boel regelmatig om over de tafel, dus hij nokte ermee. Het leek hem een gezelschapsspel voor melige avonden. Ilona en Lida waren van mening dat je het spel ook op melige middagen kon spelen en gingen ijzeren heinig door.

Woensdag 31 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Voordat ik deze woensdag naar Thuis Bij van Ilona ging heb ik met Margreet de knoop doorgehakt betreffende de keuze van de door mij voortgezette activiteiten. Samen hadden we besloten dat ik al met al drukke bezigheden had, dat het zeker zo nu en dan allemaal een beetje te veel werd.Terwijl ik naar Thuis Bij ging, regelde Margreet mijn opzegging bij de Vertelgroep bij Henk Beentjes. Ik blijf wel de fotoclub van Annemieke Zoetmulder doen. Op donderdag blijf ik de fysiotherapie bij Koen volgen. Ik had zelf een goed gevoel bij deze beslissing.Aan de tafel bij Thuis Bij hadden we een goed gesprek over het kous-aantrekken in de ochtenduren. Volgens onze collega Sjaan is het een fluitje van een cent. Je moet gewoon het kunstje even leren, dan is het zo gedaan.Sjaan was gaarne bereid het ‘kunstje’ even te tonen. Zij legde daartoe haar gekousde been soepeltjes even de op keukentafel. Ons was in een keer duidelijk hoe je in de vroege ochtenduren je steunkousen aantrekt. Wij keken bewonderend toe.Van steunkousen kwamen wij moeiteloos op vliegtuigkousen en waarom je die in een vliegtuig soms aan moet trekken. Je komt van de keukentafel probleemloos op het kopen van artikelen via je computer. Niet iedereen was het met iedereen eens dat dat een simpele manier van aanschaffen is. De voorzichtigen onder ons bleven erbij dat ze het te kopen artikel graag in hun handen wilden voelen voordat ze tot de koop over gingen.Zoiets kun je ervaren bij het kopen van artikelen via de telefoon. Bij het bespreken van dit onderwerp verschenen er grote ogen in onze kring. Goed, zeiden de probleemloze aanschaffers op deze manier, je moet een beetje opletten hoe en wat en bij welke leverancier, maar het kon wel. Nou, zei een van ons, ik koop mijn fiets toch lekker in de winkel bij de fietsenmaker. Dat vonden de meesten van ons ook.Ik besloot een wandeling te maken met mijn wandelleraar Frans. We deden twee rondjes over het Regthuisplein. Ik was bekaf, maar het lukte.Wat ook lukte, was een cryptogram uit de krant maken. Met vereende krachten (Tess, Lida, Anne, Rita) kregen we hem dicht. Oké, je moet voor cryptogrammen een beetje getikt zijn. Dat waren we kennelijk.

Dinsdag 30 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Om kwart over negen reed At voor om mij naar de fotoclub te brengen. We laadden alle benodigdheden in zijn auto en vertrokken naar de Zwaan aan de Middelweg. Daar troffen we de medefotografen van de club aan. Voor de vakantie hadden we foto’s gemaakt bij de Tuin van Kapitein Rommel in Castricum.We bespraken nu de resultaten van onze foto’s. Dat gaat altijd heel gezellig en toch kritisch. Docente Annemieke Zoetmulder was deze keer meestal positief over onze foto’s. Met andere woorden we scoorden tot onze eigen verbazing hoog met onze plaatjes. Wat wel duidelijk werd was, dat je van groene planten heel verschillende plaatjes kon schieten die toch aan de opdracht voldeden.Tegen de klok van kwart voor twaalf stapte in weer bij At in de auto om mij maar Thuis Bij te brengen. We krijgen de foto-opdracht voor de volgende keer van Annemiek per email. We spraken ook af dat – omdat At me niet kan rijden – Lilian mijn taxichauffeuse is die keer. Heerlijk idee, er is altijd wel iemand onder de cursisten bij wie je gewoon kunt instappen en meerijden. Met andere woorden, er groeit een band tussen de foto-cursisten in de loop van een jaar. Trouwens, de fotoclub bestaat ondertussen al een jaar of drie.Bij Ilona kon ik zo ongeveer meteen aanschuiven voor de maaltijd, te weten kip, kerrie en bloemkool. Heerlijk, gewoon verwennen. Tot mijn prettige verbazing assisteerde onze mede-Thuis-Bij-collega Frans S. achter het aanrecht. Hij en de keuken-crew deden geweldig hun best met koken en wij daarna met opeten van het kip-gerecht.Na de maaltijd was daar het yoghurt-vla-fruit-toetje. Daarna betrokken we onze rustplekken op de ruststoelen. Het gesnurk vanuit de ‘serre’ bewees dat de slapers het geweldig naar hun slaap-zin hadden. De rest had nergens last van, die zat lekker rustig op de binnenplaats. Na het snurken vertoefden we allemaal onder de parasols op de rustplek naast het Thuis-bij-pand. We vertelden elkaar sterke verhalen. We zongen lieve liedjes uit onze jeugd. Vrijwilligster Hannie was de voorzangster met luide stem, wij haakten in. De mannen die nauwelijks meezongen, genoten wel van de liederen uit grootmoeders-tijd.Tegen vieren reed Gonnie de Thuis-Bij-ers in etappes naar huis. Ze kon pas met de eerste lading vertrekken toen Thuis-Bij-Lida haar huissleutel gevonden had. Toen ze met de moedersleutel van de Slimp naar binnen was gekomen, zag ze haar eigen sleutel: Verstopt in haar broekzak. Gelukkig maar.

Dinsdag 23 augustus 2016

We troffen elkaar vandaag weer voor het eerst na de vakantie bij Thuis Bij. Mijn chauffeuse was vandaag Gonnie. Die bleek trouwens ook de vervanger van Ilona. Die is voorlopig nog afwezig, daar moeten we maar vast aan wennen. Niet dat dat wennen vanzelf gaat, in het geheel niet. Maar we helpen het herstel van Ilona het beste door de voortgang van Thuis Bij te garanderen. En dat doen wij weer graag.We waren er op deze dinsdag allemaal. Ik werd als een na laatste opgehaald. Na mij haalde Gonnie Herman nog van huis. Daarna namen wij de tijd voor elkaar en we vertelden elkaar bij de koffie spannende vakantieverhalen. Toen we die koffie op hadden, kwam de frisdrank. Met verhalen. Van de ramen lappen met een apparaat dat Kärchner heet. (Als je het zo schrijft ten minste.) Volgens assistente Ursula kun je het ook beter met de hand – spons en zemenlap – doen.Wat ook behandeld werd, waren de vakantie-avonturen. Zoals daar waren niet bezorgde kranten. Vroeger, in die goeie ouwe tijd, belde je dan op en dan bracht de krantenjongen die krant na. Dat is verleden tijd. Iedereen had een andere oplossing. En ander gedoe was de niet werkende lift in de Slimp. De sterke buurman gaf de lift een geweldige por, en als je dan geluk had, deed ie het, die lift dan! De rest van de sterke verhalen spaar ik u.Hannie was op een gegeven moment zoek, althans niet in Thuis Bij. Ze was met de bedrijfsauto even naar haar huis, even een parasol halen. Het was veel te warm in ons binnenplaatsje. Maar we konden de bestaande loodzware parasol niet op de gewenste plek krijgen. Hannie regelde haar eigen parasol op de goede plek. Wij meteen allemaal blij. Want wij hebben een eindeloze binnenplaats, maar bij de zomerse temperaturen van 2016 is een parasol hoogstnodig. Zo gaat dat bij Thuis Bij. Bij problemen helpen wij elkaar.We aten witlof met ham en kaas, kostelijk klaargemaakt door Ursula. We vroegen ons af waar de naam Slimpad vandaan kwam. Wel werd duidelijk dat van Slimpad de Slimp kwam. Niet iedereen was gelukkig met deze naam. Maar ja, dat heb je ervan als je een naamwedstrijd uitschrijft waaraan alle Uitgeesters aan mee mogen doen.Wat ook kan, dat je op eens op de 89ste een dochter blijkt te hebben. Tenminste iemand had zo iets altijd al gedacht. Wij probeerden deze dochter-vader-verhouding voor eens en altijd uit de wereld te helpen.Er kan veel op onze binnenplaats, maar er zijn natuurlijk wel altijd grenzen.We gaan ons voorbereiden op de 90ste verjaardag van Jo. De vlag kan uit aanstaande vrijdag.

Maandag 22 augustus 2016

De meeste mensen zijn terug van vakantie. Wij van Thuis Bij zijn vanaf morgen weer terug. Heerlijk Thuis Bij. Het zal even wennen zijn, terug in het gareel, maar we kijken ernaar uit, naar de taxi van Thuis Bij, die weer voorrijdt met misschien chauffeur Rob weer achter het stuur, die opgewekt zegt ‘Hallo Jan, daar zijn wij weer.’Misschien zijn zelfs de opengebroken straten wel weer dicht in het dorp. Hoeven we geen omwegen te maken om op het Regthuisplein te komen. Krijgen we vast en zeker ons eerste verse bakkie koffie. Heerlijk. Wat zal dat smaken!Kunnen we van onze Thuis Bij-vrienden horen wat zij in de vakantie gedaan hebben. Vragen wij aan ons wat het hoogtepunt van onze vakantie was. Hoe wij de kaasmarkt vonden. Hoe de orgels in de Grote of St. Laurens klonken. Hoe de nieuwe Hondsbossche Zeewering eruit zag? Hoe de koffie daar smaakte. Nou, ik kan u zeggen, dat dat heerlijk was.Wat ook lekker was? De koffie in Volendam. Goed, je moest even knipperen met je ogen toen je de totaalprijs zag van vier koffie en vier koek. Maar je drinkt niet elke dag koffie bij Jantje Smit. En je loopt niet elke dag in je rolstoel tussen de rest van Nederland op de dijk. En de rest van China en Japan.En wat is het genieten tussen de mensen in Krommeniedijk. Zalig dorpje, waar de mensen nog elke dag tijd hebben om rustig te fietsen. En ruime bochten maken om veilig door het dorpje Uitgeest te rijden. Dan merk je pas hoe heerlijk het is om weer dat zalige gevoel te hebben van weer thuis te zijn.Dan merk je hoe lekker – en goedkoop – de koffie van het Stokpaardje is. Waar de mensen elkaar kennen en gedag zeggen en belangstellend vragen hoe het met je is? Of het nog steeds bevalt bij Thuis Bij?Zo, dan weet u vast waarover wij morgen hebben zitten praten bij de koffie van Ilona. Wat een heerlijk idee.

Vrijdag 5 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Van onze begeleiders hoorden we vanmorgen toen we binnenkwamen dat Ilona even binnen was geweest. Ze had een fraaie bos bloemen neergezet. We wisten onmiddellijk hoe thuis we ons voelden. Maar dat nam niet weg, dat we heel goed zagen, hoe vermoeid ze was toen ze even later weer weg ging. Er werd nog even een fraaie foto van Ilona op haar eigen bankje gemaakt. Ze leek helemaal thuis.

Donderdag 4 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag ging ik naar Thuis Bij met het rare gevoel, dat ik niet helemaal in orde was. Ik weet nu (16.21 uur) nog niet wat ik mankeerde, naar lekker voelde ik me niet. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan een verslag te maken van de dag.’Mijn Margreet was al eerder vertrokken. Ze ging vandaag op stap met de Wolven uit Beverwijk, de reis ging naar Artis in Amsterdam. Ze is nog niet thuis, het verslag van de reis houdt u dus nog te goed. Ik ben vandaag vanuit Thuis Bij vroeg in de middag naar huis gegaan. En naar bed om te proberen bij de komen. Is nog niet helemaal gelukt.In Thuis Bij kregen we vandaag bezoek van Clazien, een gastvrouw van het eerste uur. Ze is herstellende van een onverklaarbare vermoeidheid. Ze gaat vooruit, maar dat gaat zoals het herstel van meer kwaaltjes langzamer dan we zelf graag willen. Clazien had een overheerlijke cake meegenomen. Zelf gebakken. Nou, die ging er tijdens onze koffiepauze heerlijk in. Clazien vertelde en vroeg honderd uit. Het was weer net als vroeger. Tegen de tijd dag ze opgehaald werd stond ze gezellig aan de ronde tafel samen met Lida te legpuzzelen. Ze komt later nog eens op visite.Onze ‘verzorgers’ waren vandaag Gonnie en Marga. Die zorgden vandaag voor de beloofde middagmaaltijd. Maar de afgesproken kroketten waren er niet. Geen nood, in plaats daarvan was er wel de beloofde maaltijdsoep. Er werd door ons met overgave geslurpt. De restanten kregen niet de kans in de koelkast of vuilnisbak te belanden. Verschillende van ons gingen met een complete avondmaaltijd naar huis.Toen ik van Koen de fysiotherapeut terugkwam was de legpuzzel waar Clazien en Lida helemaal af. Met onder andere de niet aflatende hulp van Marga. En onder het toezicht van Ria.Gonnie zat zich onder de begeleiding van Frans II uit te leven. Je kunt het zo maar meemaken, dat aan de tafel van Thuis Bij een gipsen uil ontstaat. Het was onder andere zo goed gelijkend dat Jan ter geruststelling van Gonnie in een keer raadde dat het een uiltje was.Via echtgenoot Rob hoorde we dat het met het herstel van Ilona ook goed gaat. Ze was vandaag opnieuw naar het ziekenhuis. De medicijnen moesten opnieuw afgeregeld worden.Er stond een auto te toeteren in de Schevelstraat. De eigenaar van een andere auto stond zo ruim geparkeerd dat de bezorgauto van de Pakketdienst er niet door kon. ‘Dan gaat-ie maar achteruit’, loste Jo het probleem op. ‘Die grote wagens hebben niets te zoeken in zo’n smal dorpsstraatje.’En wij gingen rustig door met de overheerlijke maaltijdsoep van Gonnie.

Woensdag 3 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

In de woonkeuken van Thuis Bij ging het ochtendgesprek over ‘oude bekenden’. Ik noem als voorbeeld Pi Scheffer en de Skymasters. En zo nog een aantal musici. En Ger de Roos en zijn geliefde Orkest zonder Naam. En Theo Uden Masman. (Je wordt ouder, papa!)De plaatsvervangers van Ilona waren vandaag Gonnie en José. Ze vervulden hun taken met grote vreugde. Onze kok Marianne was er vandaag niet, maar ze had de maaltijd voor vandaag keurig voorbereid: kapucijners met uitgebakken spek. En uitjes. En schijfjes komkommer. De invalkoks hoefden het alleen maar op te warmen en dat lukte natuurlijk uitstekend. Deze maaltijd riep oude herinneringen op. En van het een kwam het ander.Zo kwamen we op de kwaliteit van legpuzzels. Nou, daarin heb soorten en maten. En iedere Thuis Bij-gast wist die op te noemen. Grote en kleine qua formaat. Met grote stukjes en kleine. Na het eten kwamen de voorbeelden op tafel en er werd zoals gewoonlijk fanatiek gepuzzeld. En ook gescrabbeld. Ook fanatiek.Opeens zagen we Frans en Jan D. samen een tweezits-bankje sjouwend langs Thuis Bij lopen. Ja, ja, het bankje was af. Met onder andere rode steun-ijzers. Het zag er prachtig uit. Wij keken onze ogen uit. We gingen nog net niet voor de ramen staan gapen en applaudisseren.

Dinsdag 2 augustus 2016 bij ‘Zoals Thuis’

José stond in de ochtend voor de deur om me op te halen. Ja, zei ze, Ilona is thuis, maar ze is helemaal buiten dienst. Ze is dus wel thuis, maar niet “thuis bij”. Voorlopig moet ze zichzelf hoofdzakelijk ontzien. Dat lukt volgens echtgenoot Rob heel aardig. Wij duimen voor haar, dat we haar na de vakantie weer langzaam aan terug zien. Alle mogelijke plaatsvervangers doen hun stinkende best om Thuis Bij draaiende te houden. En echt waar, dat lukt hartstikke aardig. Ilona krijgt bij deze de hartelijke groeten van alle Thuis Bijers.Desondanks hopen we haar te zijner tijd in levende lijve weer te zien. Dat is zoon Daan en vriend al aardig gelukt. Die waren aan het pokemonnen en geraakten ’s avonds op de pier van Wijk aan Zee. Aansluitend speurden de mannen zich het RKZ in. Tot stomme verbazing speurden de mannen daarna zich tot aan het bed van mama: Dag mam!Marianne is vandaag weer onze kok. Ze maakt rijst met pilav en dat is net als de vorige keer weer zalig. Aansluitend bespraken wij onze (klein)kinderen. En de pedicure van enige dames en van Ilona. Bijzondere aandacht was er voor de nagels van Marga. Ik weet echt niet meer waarom maar het gebeurde. Zo gaat dat bij Thuis Bij. Onze tenen en andere onderdelen zijn een geliefd onderwerp van gesprek.Na de tenen kwamen de puzzels. Liefst vier van de dames stonden bij de ronde tafel bij een kennelijk ingewikkelde puzzel. Maar met z’n vieren kom je er altijd uit. Ze waren voor het eten begonnen en bleken echte doordouwers, want de puzzel was na het middag-eten binnen no time helemaal klaar. Applaus!Na de middag werd er luidruchtig geslapen door Jan en Jo. Ze deden werkelijk hun uiterste best. De dames van de tafelronde konden al pratende om de hoek niet zien wie van de mannen de meeste herrie maakte. Maar wie het ook was, Jo of Jan, ze gunden hem zijn privé houtzagerij.Nog een gespreksonderwerp willen we u, lezers, niet onthouden. Hoe we er op kwamen, weet ik niet meer. Soms is zo’n onderwerp er en wordt het van a tot z besproken. Zo ook dit keer de Stichting De Nieuwe Kuil. Ik dacht even dat het de ruime visvijver naast het zwembad was. Helemaal fout, Jan. Je moet niet denken dat je alles weet. De Nieuwe Kuil is een typisch Uitgeester creatief centrum waarvan onze kok Marianne een aantal jaren de voorzitter was.Truus was er ook. Ze assisteerde Marianne in de keuken. En hoe?! Ze demonstreerde met grote voortvarendheid en groot plezier hoe je de blikken met perziken voor de pilav moet openen. Jammer, dat een deel van het sap van de grond opgedweild moest worden. Dat heb je ervan als je de blikken van boven en van onderen probeert te openen!

Vrijdag 29 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Chauffeur Rob haalde me op en bracht me ’s middags weer thuis. Daartussen zat een ‘gewone’ vrijdag. Gewoon, dat wel, maar nog steeds zonder Ilona. Hoewel de berichten uit het RKZ steeds positief zijn en blijven. Echtgenoot Rob doet steeds opnieuw opgewekt verslag aan de ontbijttafel.Bij alle opgewektheid is er trouwens nog steeds niet het vurig verlangde bericht van ontslag voor Ilona uit het ziekenhuis. Daarom hebben Jan en Marry samen een cadeautje bedacht: een stapeltje tijdschriften. Om Ilona – die in de keukentafelgesprekken steeds eerbiedig onze ‘vrouw des huizes genoemd wordt’ – rustig te houden. Voor de goede luisteraar: wij beschouwen dat als een eretitel. Onze kokkin des huizes – Marianne – bevalt zo goed, dat wij haar voor de komende dagen in dienst genomen hebben. (Voor zover wij daar iets over te zeggen hebben.) Vandaag genoten wij van een groentenprutje en gebakken aardappeltjes. En een vleesje in een jasje, een soort blinde vink, heerlijk. En een toetje van vla en yoghurt en stukjes aardbei en idem meloen, uitgedeeld door het kokkie zelf. Ze is erg tevreden over ons: we eten steevast ons bordje zonder zeuren helemaal leeg. Er zijn zelfs momenten dat het helemaal stil is aan tafel, zo wordt er gesmuld.Frans I en Jan kwamen op een holletje uit de schuur de keuken binnenrennen. Ze legden ons uit dat het oud-vuil-bankje steeds mooier wordt en binnenkort ‘geplaatst’ kan worden. Vraagstuk van de week wordt: waar in Thuis Bij krijgt het meubelstuk een vaste plaats?Alle hoeken en lege stukken muur werden opgenoemd. Maar we werden het niet eens. Wel werden we het er over eens, dat Ilona over die plek mocht beslissen. Zij had het opgeknapte meubelstuk tenslotte van de ondergang gered. Frans I en Jan hadden met dit voorstel alle vrede.Ook werd besloten dat het geen leugenbankje mocht worden. Benutters van het meubel konden op elk moment van de dag daartoe ondervraagd worden.De middagpauze werd voor een deel benut met slapen. Jan en Jo en Tess bevolkten de slaapstoelen. Frans I en kokkin Marianne voerden een goed gesprek op de stoelen in de tussenplaats. Helaas moesten zij hun praatplekken ontijdig verlaten, omdat het ging regenen. En hoe! Maar zij voegden zich moeiteloos in het gesprek dat de andere Thuis-Bij-cliënten binnen voerden.Het was maar weer een bewijs dat wij – zoals Ria eerder stelde – steeds meer op één grote familie aan het worden waren.

Donderdag 28 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het belangrijkste bericht van vandaag kwam uit het RKZ: onze Ilona had een goede nacht gehad. Voor de rest moeten we het genezingsproces afwachten. Dat afwachten valt in het geheel niet mee, maar we redden het dankzij de goede zorgen van de inval-reil-en-zeilers. Die redden het ook. Maar wij en zij lachen wat af. Normaal doet ieder zijn eigen ding. Maar Marry en Marga hebben zo hun eigen methode: ze lopen elkaar al coachend achterna.Een van de cliënten van vandaag had graag geklopte melk in de koffie. Daartoe werd een beroep gedaan op de magnetron. Met liefde. Zo betrapten wij Marry die het apparaat liefdevol toesprak bij het opkloppen van de melk: ‘Toe nou. Kom nou omhoog.’ En zie daar, de melk rees zowat de pan uit. Er klonk applaus uit de keuken.Ik weet echt niet meer waarvoor, maar even later was er paneermeel nodig. Kijk, als dat nodig was, en het was even niet bij de hand, haalde Ilona dat even uit haar eigen keuken bij de ‘buren’ naast ons. Dat doe je niet als je vreemd bent.Marry en Marga zochten en zochten in alle kastjes. Wij volgden hen vanaf onze stoelen. Wij wisten een ding zeker: het is sneller gevonden als je meteen naar de supermarkt gaat. Dat deed Marga dus na een kwartiertje zoeken.Jan had het druk met het volgen van de waarnemende keukenprinsessen. Zo druk, dat hij van de weeromstuit de fysio vergat. Marga hielp hem herinneren. Maar toen was de afgesproken tijd bij fysio Koen al lang vergeten. We hebben nu een afspraak voor volgende week. We zeiden er wel sorry bij.Ons middagmaal begon met een zalig toetje. Onze waarnemende kok Marianne had de meloen in schijven gesneden en in ham gerold. We smulden. Wie lustte, kon zelfs een tweede moot nemen. Mmmmm.’s Middags kregen – zoals bijna gewoonlijk – visite. Ik lag nog op de ruststoel in onze woonkamer, toen ik de bekende bromstem van Frans I hoorde. Ik bleef nog even genieten op afstand. Ik verstond er niks van, daarvoor was het te ver weg, maar het geluid was bekend. De mannen spraken voor morgen af. Ze gaan het bekende en ondertussen geliefde bankje verder onder handen nemen.Alles bij Thuis Bij was verder tot in de bekende puntjes geregeld. Chauffeuse Marga (de vrijwilligers draaien i.v.m. Ilona’s afwezigheid extra diensten) bracht mij en collega Herman keurig thuis.

Woensdag 27 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Toch een beetje een rare woensdag vandaag. Onze Ilona was er niet. Ze had sinds gisteravond pijn in de borst. Ze is meteen gekatheteriseerd, maar moest nog een paar dagen in het RKZ blijven. De vrijwilligers van Thuis Bij hadden gisteravond meteen vergaderd hoe het ‘bedrijf’ door kon gaan met functioneren. Wij zagen vanmorgen meteen dat dat helemaal gelukt was. Ria en Marry waren al sinds vanmorgen aanwezig om ervoor te zorgen dat alles naar wens reilde en zeilde.En Ilona kon gerust zijn. Het was hoogstens wat stiller aan de keukentafel, maar verder ging alles ‘gewoon’ zijn gangetje. Wij vonden dat niet zo gewoon. Thuis Bij is een piepjong bedrijf. Maar alles liep naar wens.Uiteraard was de allesbeheersende en tegelijkertijd doodgewone vraag: wat eten we vandaag? Daarvoor was kok Marianne aanwezig. We kenden haar al van haar creatieve workshops met klei en/of verf. Maar ik kan de lezers verzekeren dat haar handgemaakte macaroni voor 8 personen ook een creatief hoogstandje genoemd mag worden. Het smaakte super. Trouwens de toegift van haar en Frans – yoghurt met verse vruchten – ging er ook makkelijk in.Vrijwilligster Ria kenden we al, maar nu was ze in functie. Ongemerkt reilde en zeilde zij door de keuken met aandacht voor alles: een praatje hier, roeren in de pannen daar, tafel dekken voor 8 man/vrouw. Haar collega invalvrijwilligster Marry demonstreerde geheel onopvallend haar gaven van luisterend oor. Wij van Thuis Bij zijn allemaal mensen met hun bijzonderheden. Maar het kan zo bijzonder niet zijn, of Marry weet naar die bijzonderheden te luisteren. En zij draagt ook oplossingen bij problemen aan. Wat een genoegen om zo’n vrijwilligster bij je team te hebben. Wie van haar gaven het meest profiteerde, was Frans I. Hij noteerde voor nu en in de toekomst naam en adres van Marry. Niet voor meteen, maar voor als het nodig was.Als ik het goed onthouden heb, kennen Ria en Marry elkaar van de oprichting van de Uitgeester korfbalvereniging Stormvogels. Wat de dames van het edele ‘mandjebal’ hadden overgehouden was hun uitstekende mikvermogen. Dat gebruikten ze nu bij het creëren van oplossingen voor Thuis Bij. U begrijpt, beste lezer, dat het vinden van oplossingen in deze dagen een hele kunst is Wat ook opvallend was: het begin van de nieuwe poort was er ook. Nog even en de ingang van Thuis Bij was een sieraad voor Uitgeest. Je kunt gewoon zien dat het een aanwinst voor het dorp was. Of liever ‘wordt’. Er was gisteravond bij alle commotie stevig doorgemetseld. Maar af was het nog niet. Maar dat komt het wel, zeker weten. Wie de dames en heren van Thuis Bij kent, weet dat het doorzetters zijn. Een voor een. Allemaal.

Dinsdag 26 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Jo was er weer. Het ziek zijn was over. Ursula wilde graag jachtschotel maken. Daarvoor moesten de sperzieboontjes afgehaald worden. Laat dat maar aan Jo, Tess en Lida over. Het was dan ook met hun ervaring in een mum van tijd gebeurd. En ik durf nu al te zeggen, dat de jachtschotel van Ursula overheerlijk smaakte.Vroeger hadden de boontjes een haartje van boven naar beneden. Maar tegenwoordig zitten die haren er helemaal niet meer aan. Die zijn eraf gekweekt. Jo wist zelfs dat een Enkhuizer bedrijf die haarloze boontjes als eerste gekweekt had.In september wordt een bijeenkomst gepland in het gemeentehuis gepland over dementie. Thuis Bij is gevraagd daaraan mee te werken. Tenslotte zijn onze mensen zowat ervaringsdeskundigen. Willemien Matton komt over de opzet van het gebeuren met ons praten. U, beste lezer, hoort er vast nog van.Er kwam een man uit Culemborg bij ons binnenlopen met een gerepareerde stoel die bij onze tafel in de keuken hoort. Ilona informeerde bij hem omtrent het glijdend maken van de stoelen. Ze schuiven nu zo lastig over de keukenvloer. Helaas, hij wist daarvan niks. Hij was slechts de chauffeur van de reparatie-firma. De aanzittenden aan de keukentafel noemden minstens 2 Uitgeester firma’s op die in ons dorp een naam hebben op te houden als het om glijdend maken van stoelpoten gaat.Iemand opperde het beplakken met vloerbedekking als afdoende. Ilona gaat die Uitgeester firma’s bellen om advies en hulp. En een beetje sponsoring in deze vinden wij nooit weg. Wij gaan dus de naam van de gratis helper in een van de komende dagboekfragmenten graag vermelden. En wij die op die stoelen mogen zitten, gaan die bedrijven na het beplakken van onze stoelpoten graag in deze kolommen noemen.We hadden behalve Ursula’s jachtschotel ook nog een toetje in de vorm van iets sorbet-achtigs. Om de lezers een idee te geven: men neme een hoog glas en storte daarin yoghurt en schijven watermeloen. Daaraan voege men een paar lekkere bananen. Dat geheel zette men – aub wel met de deksel erop – in de keukenmachine en malen maar. Tot het een lekker papje geworden is.Het papje verdele men over de glazen. Om het geheel makkelijk nuttigbaar te houden, plaatse men in elk glas een stevig rietje. Daarna lubbere men naar hartelust het glas leeg. Zo gezegd, zo gedaan.Hoe lekker het was, bleek uit de binnen no time leeggelubberde glazen. Het was een kostelijk gezicht: de oudjes van Thuis Bij lekker te zien lubberen. Een en al tevredenheid op de ruststoelen in onze woonkamer. En stil dat het was na het lubberen….

Vrijdag 22 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Deze vrijdag werd vormgegeven door de Nijmeegse Vierdaagse en door de Tour de France. De wandelziekte uit Nijmegen kregen we al vroeg in beeld op onze TV in de Thuis Bij-woonkamer. We keken tot aan het middagmaal naar de eerste binnenkomers op de Via Gladiola. Voor het middagmaal moesten we naar de buitenhof van Thuis Bij.Jo was toen al naar huis, hij voelde zich niet lekker. Hij werd op zijn fietstocht naar huis begeleid door Jannie. Weer een voorbeeld van de gratis service van Thuis Bij.We aten onder de parasols heerlijke Pilav. We waren als groep nog niet volledig. Frans I en Anne waren nog in de ziekenboeg. Na de maaltijd bracht ik enige tijd door op de ruststoel in de woonkamer. Zo heerlijk rustig! Deze keer met muziek van Cor Bakker. Helaas moet ik zeggen dat hij het als creatieve musicus aflegt tegen Louis van Dijk van gisteren. Bakker is net iets teveel voorspelbaar. Veel grote akkoorden, veel fortissismo. Geen echte verrassingen. Volgende keer dus Louis maar weer.Ik kan voor alle zekerheid ook maar een eigen cd in de koffer doen. Misschien die van Satie!!Ik werd gewekt door de enthousiaste mondelinge begeleiding van de wandelaars door de dames en heren Thuis Bijers. Toen dat enige tijd geduurd had, meldde Margreet zich bij mij om eerst nog een bakkie te doen en mij daarna naar huis te brengen. We vergaten daarbij mijn jack. Maar – hoorden wij door de telefoon – daarover ontfermde Ilona zich met alle liefde.Ik keek om de tijd te doden de Tour op mijn Ipad. Het slot van de etappe keek ik thuis aan de Benesserlaan. De dag was wreed voor de Nederlandse wielrenners. Ze gingen een voor een onderuit op het door de regen rijkelijk besproeide wegdek. Voor o.a. Tom Dumoulin betekende dat einde wedstrijd. Er zat een rare knik in een van zijn polsen. Sneu.Onze vrijdagse avondmaaltijd nuttigden we ook aan de Benesserlaan samen met onze vaste vrijdagse eetvrienden. Vooraf bespraken we de levens van ons en die vrienden, waarbij onder anderen de ‘grappen’ van de belastingen en het UWV aan de orde kwamen. Meer viel er zo goed als niet te melden. Chauffeur van de week was Rob, dus alles liep van een leien dakje. Hij kent de klappen van de chauffeurs-zweep. De assistente van Ilona was dit keer Ria D. Dat liep dus ook van dat bekende hartelijke dakje.

Donderdag 21 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het is heel gewoon, dat we visite krijgen in Thuis Bij. Zo ook vandaag. Na de middagpauze – ik lag nog op mijn rustbed in de ruststand – waren daar broer en zus Van Twuijver. Ze kwamen Thuis Bij nog even bedanken voor de goede zorgen die hun ouders bij Thuis Bij ‘genoten’ hadden. Ze brachten daartoe een prachtige bos bloemen mee. En er werd lekker bijgepraat. Het wennen in De Cameren in Limmen was voor de Van Twuijvers nog in volle gang en het viel niet altijd mee. Ze dachten nog aan ons. Dat was dan wederzijds, wij dachten ook nog steeds aan hun ouders. Binnenkort kwamen die ouders (Gerrit en Jannie) ons weer eens opzoeken. Wij zeiden dat we naar dat bezoek uitkeken.Lida uit De Slimp was weer zover hersteld dat ze de ochtend weer met ons kon doorbrengen. Dat gold niet voor de andere zieken, Frans en Anne, die wij eerder meldden. We hopen dat ze binnenkort ook weer in Thuis Bij langs kwamen. We hoorden wel dat de lift in De Slimp het weer deed zoals gewenst werd. Dat werd wel tijd. Volgens ons was dat ding ongewenst lang uit de roulatie.We hoorden ook dat onze chauffeuse Kitty het goed deed tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Het was wel pittig had ze meegedeeld, maar ze deed nog steeds mee. Ze hoorde dus niet bij die duizenden uitvallers. We hopen en duimen dat ze het de laatste twee dagen ook goed volhoudt. We gaan haar te zijner tijd nog uitgebreid huldigen.Fysio Koen aan de Molenstraat kreeg bezoek van onze Jan. Hij werd gereden door onze chauffeuse Marga. Wie denkt dat dat haar enige chauffeurs-klus was, nou die vergist zich deerlijk. Ze haalde ook de andere gasten van Thuis Bij op en bracht die ook weer keurig terug naar hun huisadres. En ze zette thee, en koffie en ruimde afwasmachine in. En dat zo ongeveer de hele dag.Dat zijn zo van die taken die van dinsdag tot en met vrijdag gedaan moeten worden door onze onmisbare vrijwilligers. En ze maken er geen punt van als wij graag thuisgebracht willen worden op een tijdstip dat we ook lekker de Tour de France kunnen kijken.Verder was er weinig apart nieuws te melden. Behalve het verhaal van mijn pen. Ik maak in de loop van mijn Thuis-Bij-dagen korte aantekeningen, zodat ik de interessante dingen niet vergeet. Daarom ligt mijn aantekenschriftje altijd met mijn pen op tafel. ’s Avonds neem ik mijn spullen dan weer mee.Behalve vandaag. Mijn schrift lag op mij te wachten. Maar.. mijn pen was foetsie. Maar misschien is ie morgen weer terug. Ik heb de hele dag naar mijn gele pen gevraagd. Dat was helemaal fout. Het was een witte. Maar desondanks geen spoor!

Woensdag 20 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag waren we zonder drie zieken in onze Thuis Bij keuken. We misten Frans, Anne en Lida. Die hadden volgens onze informatie klachten over hun ernstig zieke darmen. Anne had het zo te pakken, dat hij tijdelijk in het ziekenhuis moest worden opgenomen. We waren dus met weinigen in onze eetkeuken. Ik was de enige man. De dames onder ons vertelden hun verhalen over ‘bevallen’. Zo hoor je nog eens wat.Later in de ochtend waren daar de verhalen over het hebben van dure verkering. Met name als de geliefde op ruime treinafstand woonde. Een beetje treinreis kostte dan algauw 30-40 euro’s. En als je geliefde dan in de buurt van Nijmegen woont, en je wilt dan eventjes op en neer in een weekend, dan loopt dat al gauw in de papieren. En daar weer het gevolg van is dat papa en mama tientjes bij moeten passen.Wat eten we? Het werden niet de geopperde pannenkoeken. Of toch maar wel. Gonnie bakte ze graag en lekker. We eten er een fruitsalade bij. Dat paste moeiteloos in onze hongerige magen.Nog meer onderwerpen die passeerden? Ja zeker. Vliegreizen naar verre landen. We keken onder andere het Thailand-plakboek van Ilona, met alle fraaie plaatjes vandien. En wijze raadgevingen die erbij horen.Nog een wijze raad van Ilona: het is te warm om buiten te eten. Wij van Thuis Bij aten lekker in onze thuisbij-keuken. We rustten uit in de stoelen in onze keuken. Toen we onze lunch binnen hadden, pikten we een rustmoment op de rustige stoelen. Met lekkere passende muziek in onze oren. Met je ogen dicht in de ligstoelen.De dames in ons gezelschap lieten zich van hun fanatiekste kant zien en sloegen aan het klaverjassen. Ik profiteerde voor het eerst van onze onlangs aangesloten tv om naar de Tour de France te kijken. Helaas kon onze landgenoot Bauke M. het klimtempo van de kopgroep niet tot boven volgen. Hij staat nog tweede, maar wel op grotere afstand. Maar ja, hij moest het zonder helpers doen. En dat terwijl de heer Froom er minstens 8 helpers bij had. Het blijft oneerlijk verdeeld in de wielerwereld.Overigens, wat een schitterende beelden van de Zwitserse Alpen kregen we erbij.

Dinsdag 19 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag was het knap warm. Te warm zeiden we bij Thuis Bij tegen elkaar. We gebruikten ons middagmaal in de tuin van Thuis Bij. Er was huisgemaakte bami, waar ruimschoots van gesmuld werd. Met andere woorden alles ging er lekker in.Na de maaltijd ging ik lekker liggen op mijn kamertje. Nou lekker? Het was zo warm, dat er van slapen niks kwam. Ik probeerde alle standen, maar het lukte niet. Ik stond op en ging naar beneden. Ik heb zelfs een tijdje in een luie stoel in de huiskamer van Thuis Bij de slaap proberen te vatten. Ondanks de rustige begeleidende muziek van Mozart wilde dat echt niet lukken.We dronken een kopje warme thee in de Thuis Bij-tuin. Dat lukte nog net. Aansluitend wilde Ilona mij naar huis brengen, maar toen ik mijn rollator gepakt had, kwam ik tot de ontdekking dat ik vanwege de zomerse hitte mijn jasje en dus mijn sleutels niet bij me had. En Margreet nam de telefoon niet op.We reden naar toch naar huis op de gok af dat ze wel thuis zou zijn. Om tijd te winnen, werd eerst mede-thuis-bij-er Herman thuis bij de Slimp afgezet. Op de Benesserlaan zagen we dat de achterdeur openstond: Margreet bleek gelukkig thuis. Ze deed zelfs de deur open. Ik werd keurig door Ilona afgezet.Er was geen Tour de France vandaag. De fietsers hadden van de tourbaas een zuurverdiende rustdag gekregen. Morgen fietsen ze de Alpen in. De wandelaars van Nijmeegse Vierdaagse kregen geen rustdag. Die moesten wandelen, hitte of niet. Leuk! Ze zongen er ook nog liedjes bij of zwoegden onder een volle bepakking. Gezien de voorspelde temperatuur heb ik bij voorbaat medelijden met hen. En dan te weten dat het morgen nog een paar graadjes warmer wordt. En maar eigenwijs volhouden, dat sport goed voor een mens is.Margreet is vandaag bij de jongens van de fysio aan de Molenstraat geweest. Haar ‘herstelcursus’ in het RKZ loopt af, maar de fysio-dames daar vonden het raadzaam als Margreet door ging met nog wat extra fysio voor het herstel van het hart. Ze gaat daar onder leiding van fysiotherapeute Anita vrijdag verder over de invulling daarvan praten.

Vrijdag 15 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Toen ik vanmorgen de keuken van Thuis Bij binnenstapte, lag er een krantenknipsel van Jo op mijn bord. Hij wilde mijn advies voor de aanschaf van een Ipad. Hij had er een in een advertentie in de krant zien staan voor een heel erg schappelijke prijs. Helaas was het een klein exemplaar. Jo zou zijn kleinkind om nader advies vragen. Ik ben alleen maar nieuwsgierig welk apparaat het gaat worden.Het aardige is wel, dat Jo de aanschaf overweegt omdat hij dan allerlei dingen makkelijk kan opzoeken. Je bent dan wel bijna 90 jaar, maar je wilt sommige dingen toch graag weten.Aan de ronde tafel in de woonkamer schoven de artiesten aan om onder leiding van lerares Marianne hun beste krachten te geven aan de creatie van een schilderij. Het was even de vraag of ze binnen of buiten gingen schilderen. Het werd binnen.Wij artistieke proleten bleven aan de keukentafel zitten. Maar toen die tafel gedekt werd, zagen we de kunstwerken bewonderend op de ronde tafel staan. Een beetje boel ademloos keken we toe. Dat de kunstenaars van Thuis Bij zulke meesterwerken konden maken hadden wij in de verste verten niet durven denken. Het gevolg is wel dat een van de schilderessen voortaan wilde spreken van Thuis Blij!Hoe zeer Tess zich thuis voelt, mag blijken uit de sloffen die zij draagt als zij bij ons binnen is. Zo lekker huiselijk. Die sloffen blijven altijd achter in de woonkamer van Thuis Bij, dan kunnen de eigenaars ze bij het binnenkomen lekker makkelijk aanschieten.Er werden nog meer lessen gegeven. Gonnie gaf mij gratis computerles. Helaas is mij geheel ontgaan wat zij mij bij probeerde te brengen. Toen zij naar huis was en ik nog een keer ging kijken naar wat zij mij geleerd had, kon ik dat geleerde niet meer achterhalen. Ik moet dus volgende week bij Gonnie op bijles, op herhaling.Na de middag dut was daar Daan van Ilona. Hij kwam ons even uitleggen hoe het nu precies zit met de pokemon-rage. Hij legde het rustig aan ons uit. Maar ik moest voor mezelf na een half uurtje toegeven, dat ik voor sommige computerspelletjes toch echt te oud begin te worden. Met nadruk zij hier gezegd, dat dat niet aan Daan ligt, maar helemaal aan mij. Sommige dingen moet je op een bepaalde leeftijd nu eenmaal niet meer willen weten. Maar het is wel moeilijk om dat geheel spontaan toe te geven.Maar een beetje opgeteld betekent dat helaas wel, dat je (ik) ook te oud voor iets kan zijn. Dat kan hard aankomen. Vooral als ik mijn leeftijd vergelijk met de gemiddelde leeftijd van de pokemon-jeugd, die zich elke (mid)dag verzamelt op het Regthuijsplein. Daar was vanmiddag trouwens ook weer een bruiloft. Met bellenblazen. Dat is voor ons beter te volgen.

Donderdag 14 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Quatorze juillet vandaag. Allons enfants de la patrie. Al vroeg in de ochtend besloot ik vanmiddag de Tour de France te kijken. Wie wint de Mt. Ventoux etappe? Maar eerst het bezoek aan Fysio Koen. Helaas stond mijn naam op de verkeerde tijd in het boek en konden chauffeuse Noor en ik onverrichter zake terug. Met de excuses van onze Koen.Waartoe zijn wij vandaag in de bus naar Thuis Bij? Jo wist het: hij overhandigde zijn smerige bril aan onze Noor met de vraag of ze die even schoon kon maken. Natuurlijk kon dat zoals zo goed als alles kan in Thuis Bij. Het is maar dat u, beste lezer, het weet.In de auto hoorde ik van mijn chauffeuse Kitty dat zij er de komende week niet zal zijn. Ze gaat de Vierdaagse van Nijmegen lopen. Daar heeft zij twee jaar op getraind. Wij wensen onze sportieve chauffeuse alle mogelijke succes. Vier dagen achter elkaar 40 km wandelen, ga d’r maar aan staan. Gelukkig weten wij dat alles goed geregeld is bij Thuis Bij, wij worden elke dag wel opgehaald. Geen paniek dus.Ons middagmaal bestaat vandaag uit couscous. (als je dat zo schrijft). Het was vandaag voor Ilona de eerste keer dat ze dat klaarmaakte. Het smaakte lekker, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen, dat het van oorsprong Marokkaanse gerecht ietsie pietsie flauw was. Op verzoek van Ilona deed iedereen suggesties om het wat pittiger te maken. Nee, het toevoegen van bijvoorbeeld sambal oelek was niet toegestaan, de couscous moest wel Marokkaans blijven en geen Indisch trekje krijgen.Terwijl ik na de maaltijd even een lekker dutje deed, gingen de kunstenaars onder ons (dit keer Frans II en Ilona zelf) kleien. Dat heet natuurlijk officieel boetseren. Maar iedereen mag het bij Thuis Bij noemen zoals hij/zij wil, als het resultaat maar iets kunstzinnigs blijft behouden. Binnenkort staan de gekleide resultaten in de vensterbank voor het raam. Het gevolg zal zijn, dat er nog meer mensen zich staan te vergapen voor onze ramen.Het Regthuispleintje staat de laatste weken vol met Pokemon-jeugd. Ze doen mee aan de nieuwste rage in ons dorp. De jongens en meisjes jagen op de pokemon-afbeeldingen die zij proberen te vangen via hun mobiele telefoons of tablets. Geen idee welke rijkdom ze ermee kunnen bereiken. Maar dat komen twee pokemon-jongens ons binnenkort uitleggen. We wachten dus nog even af. We hopen wel dat ze ons voor de vakantie nog op de hoogte komen brengen. We moeten er niet aan denken, dat onze pokemon-voorlichting tot in augustus uitgesteld wordt. Het kan natuurlijk zomaar zo zijn dat de rage ineens voorbij is. Zitten wij dan effe met de gebakken peren!

Woensdag 13 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

José kon niet de hele ochtend bij ons blijven in Thuis Bij. Een van haar lagere schoolkinderen was vandaag voor het laatste op de basisschool, dat werd dus afscheid nemen van de school en van haar klasgenootjes. José had dat al een keer meegemaakt, maar ze wist nog wel dat het haar eerste afscheidneming was geweest. Nou, toen was het een afscheid met volop tranen. Kinderen met tranen, zelfs moeders met de bekende huilogen.We eten vandaag kippenlevertjes. Met uitgebakken spekkies en uitjes. Samen met de levertjes een pittig gerechtje. Dat ging er best in, zelfs met de gebakken aardappeltjes. Het kwam vanzelf op gerechten met rode bietjes. Krootjes heet dat in sommige dagen. Niet voor vandaag, voor een van de komende dagen misschien. Het smaakte al bij voorbeeld lekker.Van het een kwam het ander. Iemand herinnerde zich dat er gedoucht werd bij het korfballen. Korfballen is een gemengde sport, dus het douchen ook. Nou, dat was voor nieuwe korfballers een mooie belevenis. Die kwamen die eerste keer ook met rooie koppen in de kantine binnen. En gelachen dat ze hadden, enorm. Later werd dat heel gewoon.Frans en Jan kwamen ook de keuken binnen. Ze hadden in de schuur gewerkt aan het bekende tafeltje. Ze keken met tevreden gezichten terug op hun werkzaamheden. Morgen zouden ze doorgaan, hadden ze bij het opbreken afgesproken.Het spel kaarten kwam op tafel. Sjaan, Lida, Anne en Frans gingen aan de gang met het edele spel van klaverjassen. Zo nu en dan werd daar druk bijgepraat, maar er waren ook momenten dat er doodse stilte en spanning heerste. Dan stonden de gezichten volop op spanning. De kaarten werden met enig lawaai op tafel gesmeten.De ervaren kaarters als bijvoorbeeld Sjaan telde met gezwinde spoed de binnengehaalde slagen en keken of ze genoeg punten hadden gescoord om niet ‘nat’ te gaan. Met enige tegenzin werden de kaarten opgeborgen voor het middagmaal. De placemats kwamen op tafel omringd door de vorken en messen. Er werd bovendien volop genoten van verse aardbeien en yoghurt.Na de dut keken we naar de jeugd op het Regthuisplein. Ze waren zo goed als zeker bezig met het nieuwe spel van pokemon. Zo nu en dan gingen de al bekende groepjes verder op jacht. Nieuwe groepen melden zich aan op jacht naar hun te scoren pokemon. Je moest er wel een smartphone voor hebben. En zo’n ding kost een lieve duit. Maar kennelijk heeft iedereen zo’n ding.

Dinsdag 12 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Het begin van deze dag werd gekenmerkt door Lida en Jo. Zij legden met grote liefde hun ziel en zaligheid in het boontjes-doppen. Jo had de boontjes al klaar zien staan toen we nog aan de koffie zaten. Samen met Lida dopte hij dat het een lieve lust was.Terwijl we/ze daarmee bezig waren, kwam het gesprek op de voedingswaarde van de taugé. In Indonesië eten ze graag een pond per maaltijd, omdat het zo verschrikkelijk erg gezond is. Ondertussen maakte onze Ilona het bekende prutje dat de boontjes en de rest van de bami zo verschrikkelijk lekker doet smaken.Nog voor de maaltijd werd er door de vaardige handen van Ilona en Lia een mooie kaart gemaakt voor Clazien. Zij is een van onze vrijwilligers die al enige weken tobt met haar gezondheid. Wij van Thuis Bij wensen haar bij deze alle mogelijke sterkte en een zo spoedig mogelijke terugkeer in onze kring. Als ik het goed onthouden heb, gaat Ilona de kaart een deze dagen persoonlijk bij onze vrijwilliger brengen. Clazien leest deze dagboek erg trouw hebben we gehoord. Dus ze weet wat er aan komt. En wat in een goed vat zit, verzuurt niet.Op mijn Ipad zochten we de plattegrond van Uitgeest. Voor Jo. Hij wilde graag weten hoe het weggetje naast de dokters Sleutelberg en Swart heet. Die naam had iets te maken met een voormalige kerk die aan dat pad gelegen heeft. De plattegrond van Uitgeest wees ons de weg. Het pad heette en heet nu nog het Vermaningspad en hoorde bij de Protestantse kerk die ooit aan dat Pad gelegen had. Hoewel kerk? Het was volgens Jo meer een schuur.Na de bami stiefelde ik naar boven voor een lekker dutje. Om twee uur was ik weer beneden. In een van de lekkere uitslaapstoelen wilde ik naar de Tour de France kijken. Helaas, dat ging nog niet. Ik kreeg wel beeld op de Ipad. Mooie beelden en regenachtige wegen.Wat ook ging: werken met de Ipad, want die was helemaal aangesloten op de Wifi. We moesten nog wel het wachtwoord installeren. Het wilde eerst niet lukken, maar dat kan ook niet als je van een b een d maakt. Of andersom. Gelukkig hielp Rob van Ilona ons uit de brand.Ilona bracht mij op voorspoedige wijze thuis. We waren eerst even vergeten waar mijn huissleutel gebleven was. Niet in mijn jaszak zoals ik hoopte. Enige paniek maakte zich van mij meester. We wilden net achterom lopen en mij in de tuin planten tot Margreet thuis was van de Action, toen chauffeuse Ilona ontdekte, dat zij onze huissleutel al in haar handen had. Die had ik haar in de auto al gegeven. Ik was zodoende ruimschoots op tijd om de finish van de Tour-etappe te zien. Mooie etappe.

Vrijdag 8 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De kookploeg van Thuis Bij maakte vandaag zuurkool, dat wil zeggen de geheel eigen zuurkool, die nauwelijks nog zuur te noemen was. Daar gebruikt Ilona haar eigen geheime toevoegingen voor, onder andere kokosmelk. En nog wat andere ingrediënten. Wat precies ben ik vergeten, omdat ik niet meekookte. Maar het smaakte voortreffelijk. Menigeen schepte voor een tweede keer op, er was genoeg. Zoveel dat menig Thuis Bij-er een extra bakje meenam voor later bij het avondmaal in het eigen huis.Gerrit en Hannie hadden een goede eerste nacht gehad in Limmen. Ze waren wel bek af van het verhuizen en vroeg naar bed gegaan. Zo berichtte ons hun dochter.

Donderdag 7 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Vandaag werd ik voor het eerst door Kitty naar Thuis Bij gereden. Zij is een van de nieuwe vrijwilligers die hun diensten aanbieden bij Ilona. Dat is een leuke baan, maar wel met bijvoorbeeld geheimhouding. Ze rijden mensen van hun eigen huis naar het zorgpand waar wij een of meer dagen doorbrengen.Iedereen begrijpt dat de kwetsbare mensen van Thuis Bij er niet op zitten te wachten dat hun ‘hebben en houden’ op straat terecht komt. Maar van de andere kant moet een cliënt wel lekker kunnen ‘praten’ met die vrijwilliger over dingen die hem of haar bezig houden. En ik kan u verzekeren dat die gesprekken best hout snijden, ergens over gaan.Zo hebben wij vandaag afscheid genomen van Hannie en Gerrit. Ze zijn in De Cameren in Limmen gaan wonen. Dat is voor alle betrokken partijen het beste maar niet het makkelijkste. Reken maar uit als je je hele leven in Uitgeest gewoond en geleefd hebt, en je moet op de oude dag naar Limmen verhuizen. Geen kwaad woord van Limmen, maar zoiets komt best aan in een mensenleven. We hebben elkaar beloofd dat we van tijd tot tijd koffie bij elkaar komen drinken of een legpuzzel komen maken.Met Ilona reed ik in de ochtend naar fysiotherapeut Koen aan de Molenstraat. Ik ben door mijn hersenbloeding steeds moeilijker gaan lopen en dat los je niet even op met het gebruik van een stok. Dan komt er een rollator aan te pas. Ook als je dat niet wilt of niet nodig vindt. Ik kan u verzekeren dat ik het bijzonder ‘lekker’ van Ilona vond dat ze met mij meeging naar fysio Koen. Ik heb lekker kunnen babbelen en we zijn tot een aanvaardbare tussenoplossing kunnen komen. En echt waar, ze (Ilona en Koen) hebben mij tijdens het buitenlopen achter de rollator weten te krijgen.In huis kan het nog met een stevige stok. Maar het is goed, dat ik mezelf voorbereid op het rollator-gebruik. Ik vond het aanvankelijk maar gedoe met zo’n rollator, maar ik moest de twee ‘wetenschappers’ na een goed gesprek toch gelijk geven. Het leverde wat tranen op en zinnen als ‘zo erg is het toch nog niet met me’. Wel dus. En ik moet zeggen: het liep op de terugweg een stuk makkelijker achter die rollator!Weet u wat ook lekker is? Na zo’n ochtend een heerlijk bordje verse hutspot verorberen met een echte zelfgemaakte bal gehakt. Deze maaltijd was de laatste keuze van Gerrit. Ik weet eigenlijk niet of zijn Hannie inspraak heeft gehad bij die keuze. Hoe dan ook, het smaakte meer dan lekker en het ging er dan ook met het grootste gemak in.Na de middagrust namen we afscheid van de toekomstige Limmenaren Gerrit en Hannie. Met een warme handdruk en een idem kus. We gaan gauw bij hen op de koffie. Of zij bij ons in Thuis Bij.

Woensdag 6 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Wat hoort er onlosmakelijk bij de kermis? Het eerste deuntje, dat is toch wel bekend. Thuis Bij was daar dit jaar bij vertegenwoordigd met onze Ilona en ook onze José. En hoe? Toen de deuren van Thuis Bij open gingen waren onze dames al op hun post in ons pand.Hulde! En nog helemaal nuchter ook. Maar ja, dat moest ook wel, want ze hadden dienst. Chauffeur Rob taxiede mij van huis naar de keuken in ons pand. Daar was de koffie al helemaal bruin.Daar begonnen onze dagelijkse ochtendgesprekken. Dit keer was het eerste onderwerp de forten rond Amsterdam. Het duurde even voor we op een van de fortnamen konden komen. We waren dan ook blij toen we ons de naam van fort Spijkerboor konden herinneren.Ons geheugen werd trouwens toch regelmatig getraind. Hoe heette nou toch die dame die heel lang geleden House for sale zong? Er werd akelig diep nagedacht in de keuken van Thuis Bij. En op eens wisten twee van onze Thuis Bijers haar naam Margriet Eshuijs. Ja wel. Nou alleen de naam van de band nog? Ook daar kwamen we achter: Lucifer. Ja,ja, laat de oudjes maar los!Het tweede onderwerp werd verzorgd door de nichtjes van Ilona en Rob in Singapore. De meisjes dankten de Hollandse familie via de mobiele telefoon van Ilona voor de cadeautjes die hun vader (de broer van Rob) had meegebracht. Ontroerend filmpje!Laat in de ochtend was er visite voor Thuis Bij: onze buurvrouw kwam haar baby’tje showen. Wat een lief kindje met een prachtige donkere haardos. Vooral onze dames bleven er naar kijken. En terecht!Als laatsten toonden Gerrit en Jan hun warme belangstelling voor de nieuwe wereldburger. De mannen vonden het meisje, dat luistert naar de naam Lise, ook een aanwinst voor de bevolking van Uitgeest. Maar toen Gerrit en Jan alweer ruimschoots aan tafel zaten voor de andijvie-stamppot met spekkies, stonden onze Thuis Bij-dames het kindje nog uitgebreid te bewonderen.We kregen van Ilona ook de kans plannen voor de toekomstige deftige deuren van onze poort te bewonderen. Dat zag er goed en mooi uit. Het ontwerp was al prachtig, laat staan als ze in het echt klaar waren. Ze worden in het komende weekend gerealiseerd. Er is dus alle kans dat we aanstaande dinsdag door de nieuwe poort naar binnen kunnen. Die poort moet er overigens komen om Thuis Bij in het weekend als ‘we’ dicht zijn te beschermen tegen ongewenst bezoek.Wie blijkt vanavond het sterkste: Portugal of Wales? Of wie heeft vanavond het mooiste volkslied? Ik duim in beide gevallen voor Wales!

Dinsdag 5 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

De bel ging om kwart over acht. Daar was Hester van Buurtzorg weer. Lekker als je daarop kunt rekenen. De kaneelstok van gisteren voor mij was lekker, zo lekker dat we er vandaag ook wel een hapje van lustten. Maar dat durfden we Hester niet opnieuw te vragen.Verder was er weinig te beleven. Bij Ilona was het voor Hannie van Gerrit allemaal even te veel. Ze kan er maar niet aan wennen, dat ze binnenkort samen met haar Gerrit naar de Cameren in Limmen moet verhuizen. Het is goed om te zien hoe Ilona dat verdriet allemaal opvangt. Nee, ze verbergt niks, ze geeft het de plaats die zulk verdriet verdient. De meesten van ons – die het snappen – kijken er met bewondering naar.Na de rendang die heerlijk smaakte, heb ik een uurtje gerust. Dat lukte aardig. Toen ik daarna beneden kwam, werd er driftig gelegpuzzeld aan de grote tafel door Gerrit, Lida en Marga. Als je er als toeschouwer naar kijkt, lijkt het wel of het de puzzelaars geen enkele moeite kost. Daar dat is een kwestie van schijn bedriegt.Leuk om te zien is hun verschillende stijl van puzzelen. Gerrit pakt na enig aarzelen steeds een stukje en legt het dan zonder opnieuw te aarzelen op zijn plaats. Lida pakt een stukje en probeert een aantal plekjes tot het past. Marga hanteert ongeveer dezelfde tactiek. Het is gewoon leuk om erbij te zitten en te genieten.De kermis beheerst het Thuis Bij-leven net niet. Omdat het buiten vochtig was, gingen wij niet naar buiten. Kermis is mooi, maar het moet niet te gek worden. Eigenlijk telt kermis alleen maar een bepaalde periode van het leven.Voor mij als van oorsprong Amsterdams jongetje telde het helemaal niet. We waren in mijn jeugd veel te arm om ons dure geld aan de kermisattracties te besteden. Als je hoort wat een ritje in een of andere attractie tegenwoordig kost, begrijpt een Amsterdams jochie van toen niet dat je daar tegenwoordig ook maar een euro aan besteedt.Marga reed me naar huis. Maar niet nadat ik een ruim tijdje had toegekeken naar het puzzelen. Dank zij de kermis moest de taxi een behoorlijke omweg door Uitgeest maken. Maar dat gaat haast vanzelfsprekend bij Thuis Bij. Vragen hoeft niet. Marga had eerder die middag wel gevraagd of ik zelf wilde aangeven als ik naar huis wilde. Zo gezegd, zo gedaan.Vandaag geen voetbal. Gewoon op tijd naar bed. Ook wel eens lekker. Echt waar, ik verheug me erop: Probleemloos slapen. En ik kan het niet helpen, maar ik heb te doen met mijn mede-Thuis-Bijers die met hun verdriet gaan slapen.

Vrijdag 1 juli 2016 bij ‘Zoals Thuis’

Ria van Jan kwam opeens binnen. Ze was naar de Kringloop geweest en had daar een stapel nieuwe legpuzzels op de kop getikt. De bewoners van Thuis Bij zijn wat te oud om ‘hiep hoi” te roepen, maar het leek er wel op. Na de maaltijd werd de nieuwe schat bekeken en er werd gezamenlijk bepaald welke puzzel het eerst aan de beurt zou zijn.Legpuzzelen is trouwens een wetenschap, hoorde ik. Om bij het puzzelen enig succes te hebben binnen de gestelde tijd moest je daarvoor eerst naar school en zelfs examen doen. Een theorie- en een praktijkgedeelte. Vandaar dat het voltooien van een puzzel altijd een groot applaus opleverde. Dus, legpuzzelen is een echte wetenschap.Jan en Frans waren er ook. Ze gingen ook aan de slag om het gescoorde bankje van het grof vuil onder handen te nemen. Frans had zelfs daarvoor een verfbroek over zijn nette broek aangetrokken. Het stond hem enig. Er werd in de schuur achter Thuis Bij hard gewerkt. Toen we aan het middagmaal gingen beginnen, trok Frans midden in de kamer zijn werkbroek uit. We staan nu eenmaal voor niets bij Thuis Bij.Dik van Tess benutte onze middagmaaltijd om naar Castricum te rijden en voor mij een nieuw hoesje voor mijn Ipad te halen. Gisteravond kletterde de Ipad uit zijn beschermhoes. Ik schrok me een hoedje. Het ding mankeerde gelukkig niets. Dik wist een goed adres voor een nieuwe.Hij slaagde voor minder dan 20 euro! Het geld is ondertussen overgemaakt. De Ipad van Jan – onmisbaar voor het dagboek – doet zijn werk weer naar behoren.Hannie en Gerrit waren er ook vandaag, helaas niet zo lang meer. Ze gaan verhuizen naar De Cameren. Ilona had hen uitgenodigd de maaltijd te kiezen. Ze hadden gekozen voor kip-in-de-zak. En gebakken aardappeltjes. En een fruitsalade. Het smaakte overheerlijk.Ze hadden tussendoor tijd om te antwoorden op onze vraag wat ze binnenkort in Limmen gingen doen. ‘Wonen’ antwoordde Gerrit gevat.Toen ik vanmiddag uit de middagslaap naar beneden kwam, was Thuis Bij zo goed als aan het weekend begonnen. We kregen nog net even visite van Gertruud en haar dochter Anne. Die laatste wilde Thuis Bij graag in ‘bedrijf’ zien. Dat was nu dus niet mogelijk. Maar Anne was niet voor een gat te vangen. Ze komt er een keer voor terug.Ik stapte in de bedrijfsauto bij Ilona. Zij bracht mij thuis en spoedde zich daarna haastig naar haar eigen huis. Haar schoonmoeder was zoals al eerder vermeld 70 jaar geworden. Dat kwam de familie bij haar vieren. Daarvoor moest nog het een en ander voorbereid worden. En Thuis Bij heeft nou eenmaal een mooie grote keuken. Vandaar.