Woensdag 27 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Toen we vanmorgen bij dagbesteding Zoals Thuis binnenstapten zagen we het meteen: er waren Thuisbij-ers die wat te vieren hadden, want er stond gebak in soorten, kleuren en maten op tafel. Een rondje navraag leerde ons het nodige feestelijks. Om wat precies van wie was, te onthouden, was te ingewikkeld. Er was gebak en soesjes van Tiny en Henk, die 55 jaar getrouwd waren. Ter ere van de feestdag was mede-feesteling Henk er ook even. Ilona deelde bloemen en lekkers aan de feestgangers uit.Onze vaste chauffeur voor de woensdag – vandaag dus – José vierde morgen haar verjaardag, maar vandaag vast voor vandaag. Ze glom er van. Ook voor José was er een attentie van Thuisbij. De gulle handen van Ilona geven steeds weer acte de présence. bij dagbesteding Zoals Thuis wordt nooit iemand vergeten.Onze Jo had vandaag haar intrek genomen in Waterrijck in Heemskerk. Het lopen valt haar steeds moeilijker en in dat opzicht is ze daar beter terecht. Omdat er op sommige dagen steeds andere deelnemers bij dagbesteding Zoals Thuis binnenstappen verruimt dat je gesprekken. Zo hoor je nog eens wat. Je zicht op mensen verandert per dag.In deze analen vertelden wij u, beste lezers, van een ambtenaar met wie onze Rob een bijzonder hartelijk contact had. Een en ander in het kader van vergunning waarvan onze Rob dacht dat hij die niet nodig had, terwijl de ambtenaar zo goed als zeker wist dat onze Rob dat papiertje wel hard nodig had. Hoe het precies opgelost is, zal ons worst zijn, maar Rob heeft de toestemming nu wel zonder papiertje en iedereen is nu tevreden. Dus alles was opgelost. We mogen door met de bouw.Ilona wist een tweepersoonsfiets te regelen. Nu kunnen steeds twee Thuisbij-ers op één fiets door Uitgeest karren. Hoe dat gaat hebben Tiny en Riet al heerlijk uitgeprobeerd. Die kwamen telkens met een hoogrode kleur op de wangen thuis. Wat het ook oplevert zijn stijve spieren. Maar bij een van de deelnemers zijn die stijve spieren ruimschoots opgeruimd. Zij heeft tevens de twee-persoons-fiets voor in de toekomst op vaste dagen gereserveerd.In de stille uren op woensdagochtend wordt er driftig gerummicubd, soms tot wanhoop van de deelnemers. Een en ander leidt toch wanhopige ontboezemingen. Zo hoorden wij woensdagochtend een dame verzuchten ik kan helemaal niks. En een tweede speelster kon het allemaal niet meer uithouden, getuige haar uitroep Ben ik nou aan de beurt?Toen waren we aan de beurt met ons middageten, er was een bloemkoolschotel met gehakt en kaas. En we hoefden niet te wachten.

Vrijdag 22 juni 2018

Gisteren zijn de voetbal-slagers van Argentinië zo goed als uitgeschakeld in Rusland. Je kunt natuurlijk uitrekenen dat dat uitschakelen gebeurde door de kwalijke krachten van Kroatië. Die zitten er dus nog in en doen nog mee. God zegene de greep. Ze slaan in iedere geval kruistekens bij het begin van elke helft van de wedstrijd. En ze kijken daarbij met gesloten ogen richting hemel. Gisteren hielp dat nog aan de kant van Kroatië. Maar met de benoeming van Mark van Bommel bij PSV verwacht ik niet beters dan Modric z’n kornuiten.We hebben aan tafel pseudo-geoefend zonder de pilatus-gymjuf. We hebben gelukkig wel evenveel lol gehad. Als het allemaal goed is gegaan, heeft Marrigje in Beilen van ons vrije-gym een beeld omvangen. We hebben stevig geoefend. Ik heb na thuiskomst geprobeerd enige tijd te slapen. Dat lukte helaas maar matig.Ik heb van Ilona twee nieuwe toestemmingsverklaringen voor de Gegevens-bescherming mee gekregen. Je denkt toch niet dat je meerdere verklaringen op een vel mag zetten. Nee, nee, elke verklaring moet op een nieuw blad van de ambtenarij.We aten natuurlijk weer zalig. Of om het met Tiny te zeggen ‘verrukkuluk’. Een van ons was zo weg van de sla met ei en komkommer dat zij ervoor pleitte, dat er van de overvolle salade-schaal een foto gemaakt werd die dan daarna prinsheerlijk op Facebook gezet werd. Jammer alleen dat je van een hapje foto de smaak niet proeven kon. Daarvoor moet je lijvelijk aanzitten aan de middagmaaltijd van Thuisbij. En wie dat eenmaal geproefd heeft, zal die smaak niet gauw vergeten. Kun je nagaan hoe bekwaam de vrijwillige koks zijn die in de Thuisbij-keuken elke middag koken. Ik zeg het nog maar een keer: dat is elke middag verrukkuluk. En het zij hier nogmaals gezegd: Zalig!Vanmiddag eten we weer bij Teun-Jan en Mirjam. Dat is al meer dan 30 jaar een dierbare traditie. De ene keer kookt Margreet, de andere keer een van de twee anderen. De kookkunst van Jan heeft de toets der kritiek nog steeds niet doorstaan. Wij sparen dus in dit opzicht met liefde onszelf.Zou er vanmiddag nog een voetbalwedstrijd zijn in Rusland?

Woensdag 20 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was vandaag Ilona-dag, ik zat er dus ruimschoots op tijd klaar voor. Anca – is het goed geschreven? – kwam wandelend over het pleintje richting Thuisbij. Het oranje doek wapperde langs de gevel. Rob en zijn assistent waren al bezig met het afbikken van het stuk muur dat ‘weg’ moest. Wij zaten binnen stofvrij te zijn. Anne en Jan legden zonder aarzelen hun wekelijkse crypto tot een ingevuld geheel. De mannen deden zeer hun best en vroegen onder anderen Ilona om crypto-raad. Maar de meeste crypto-hulp kwam uit Jan’s computer. Het gevolg was wel dat de crypto vlot af was.De dames hadden twee woensdagen met grote ijver geschilderd aan een vrije opdracht. Het werkstuk van Tiny had origineel geen titel. Maar na driftig navragen van de ‘pers’ bleek er toch over een titel nagedacht te zijn. Met een kleur op het gezicht vertelde Tiny ‘het niks was, maar wel leuk’. Het tafelgezelschap was het met deze kwalificatie roerend eens. Er klonk zelfs een meer dan waarderend applaus op voor de onderscheiden werkstukken. Het schilderwerk van Til heette volgens de schilderes Marianne. En wie het werk aan een diepgaande studie onderwierp moest toegeven dat deze titel goed gekozen was. Zo bleek op deze woensdagochtend dat Thuisbij meer is dan een amateur schilder-atelier.Ondertussen waren Rob en zijn klus-collega wat men noemt goed bezig, de stof hing in dikke wolken over het Reghthuys. De mannen konden nauwelijks zien waar ze mee doende waren. In het dorp gingen ondertussen luide stemmen op, en klonken er extra vragen in de raad. Met name klonk de vraag wie dat allemaal ging betalen. Op die laatste vraag kregen de raadsleden echter geen enkel antwoord. Zo hoort dat ook in Nederland als het over geld gaat.

Vrijdag 15 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was mijn chauffeur Hannie, zowel heen als weer terug. Ik werd keurig netjes afgezet. In de loop van de ochtend meldde Marrigje zich weer voor de pilatus-lessen. Ik deed mijn best weer, maar het bleef behelpen. Als het meezit, waren we te bewonderen op Facebook geloof ik. Ik hoop dat ik er niet op sta, ik vind de beelden zonder mij al erg genoeg. We hebben zoals gewoonlijk heerlijk gegeten, maar vraag me niet wat. Na de thuis-tocht heb ik een klein uurtje op bed gelegen. Daarna als de gesmeerde bliksem overgeschakeld naar de tv om tv te kijken. Uruguay – met ander andere Suarez – heeft gewonnen. Verder was het een saaie wedstrijd.Omdat ik het liefst naar Marokko wilde kijken naar de Nederlanders die in de tweede wedstrijd meededen, zijn Margreet en ik in de rust naar Zonjee geweest. Ik moest erheen voor een nieuwe bril, de vorige was krom en verder beschadigd omdat ik er op gezeten had. Joep hielp mij keurig aan een nieuwe bril en Margreet ging met een nieuwe zonnebril de winkel uit. We hadden mazzel. Mijn glazen konden overgezet worden in een nieuw montuur. We rolstoelden over de Middelweg naar huis waar we de goal van Uruguay net nog even konden meenemen. Als ik nu opschiet met mijn dagboek kan ik in ieder geval een groot deel naar Marokko-Iran kijken. De derde wedstrijd (Spanje-Portugal) kijk ik ‘live.’We hoeven vandaag niet naar Tabak. Die gaan bij de boer eten. Dat hadden ze al lang geleden afgesproken, en wij maken voor onze vrienden graag ruimte op onze agenda. We noteren de wedstrijd Spanje-Portugal separaat in onze agenda. Maar ik weet nog niet of ik ga kijken. De eerste wedstrijd werd geleid door Kuiper. Die dat voortreffelijk deed en ik heb niet het idee, dat de leidsman dat bij de avondwedstrijd van vandaag ook klaarspeelt. Ik betrap me erop, dat ik daaraan gerede twijfel heb. Ik stop in ieder geval met mijn verslag. Misschien dat ik die wedstrijd nog in mijn verslag vermeld. En anders komt dat morgen wel.

Woensdag 13 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Tjonge, wat een feestmaal hadden we vandaag, ik zal het u, beste lezer. Meteen maar vertellen. Het stond al de hele week op het schoolleitje. Vandaag smulden wij van de stamppot rauwe andijvie. Met daarin gekookte eieren en stukken appel en nog ander lekkers. En ondanks dat onze hoofdgastvrouw Ilona vandaag afwezig was liep alles op rolletjes. Ilona was op herhalings-cursus bedrijfshulpverlening. De waarnemende ploeg draaide overuren onder leiding van Hannie, maar het resultaat mocht er wezen. Zalig.Een groep dames speelde even verderop aan onze grote tafel een bekend bordspel. Ik weet nu even niet welk spel, maar ze speelden op leven en dood. Direct komt Margreet, die weet wel welk spel, namelijk rummikub. De vrouwen speelden of hun leven er vanaf hing. Anne en ik genoten van de dames terwijl wij zelf de cryptogram puzzel uit de krant probeerden op te lossen. Het lukte, maar niet helemaal zonder hulp van het computer.Er kwam telefoon tussendoor van Teun-Jan met een hoop herrie op de achtergrond. Hij belde later terug, dat ze d’r vrijdag niet zijn. misschien moet Teun wel naar de raadsvergadering. Komt goed uit, er is voetballen. Maar dat is er de hele maand. Gisteravond hadden we de dames op de buis. Die maken er een gewoonte van helemaal op het eind van de match de winnende goal te scoren. Lekker om het spannend te houden. Zoon Hans was op visite met Mariken. We bleven ongeveer een halve match kijken. Toen had kleindochter het wel gezien, ik vond dat voor een 10-jarige lang genoeg.Ik hoop de komende week een teken van At te krijgen. Hij moet twee nieuwe foto’s voor de Snipper maken voor de serie verhalen die ik maak van Geesterheemers die in Geesterheem wonen en/of werken. Een is van een 96-jarige bewoner. Het is mijn buurman ter linkerzijde op de gang. Hij maakt nog haast iedere dag een wandeling om het huis. Een andere is van een zuster, die geboren werd op Aruba. Als ze aan de beurt is om geplaatst te worden hoort u wellicht meer van haar.Daar is Margreet. Met of zonder bril. Zonder dus!

Vrijdag 8 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Toen we vanmorgen de Hogeweg insloegen, zagen we in de verte het oranje-scherm al wapperen. ‘Laten we even doorrijden en even bij Rob gaan buurten en kijken hoever hij is met het slopen en weer opbouwen van de Achterloet-muur. Het zal mij benieuwen.’ Aldus sprak ik tot mijn chauffeur Hannie. Toen wij echter bij de sloopmuur aan kwamen, heerste daar algeheel bouw-stilte. Wij haastten ons snel bij dagbesteding Zoals Thuis naar binnen. Daar vertelde Ilona ons het verhaal.Er was een heer van de gemeente langs geweest. Vertelde Ilona en later aanvullend haar Rob. De heer was van bouw- en woningtoezicht was een belangrijk man met een pet op. Hij wilde van alles weten. Rob vertelde van de onderhoudsplannen. De belangrijke meneer die van voren Robert heette, vroeg of Rob een vergunning had. Nee, die had onze Rob niet en wel omdat hij voorgelicht was, dat hij die vergunning niet nodig had. Nou, dat wist die gemeente-meneer nog niet zo zeker. Hij ging het uitzoeken en zo lang hij dat uitzocht, werd er op bevel van meneer Robert hoogst persoonlijk niet gebouwd en ook niet gesloopt. Hij ging eerst zelf eens uitzoeken hoe het zat met die vergunning. Maar zolang hij niet zeker was dat er gebouwd mocht worden, werd er niet gebouwd. Geen steen.Toen het gesprek zover gevorderd was, mengde zich Marrigje in het gesprek. “Dat is toch niet normaal.” Dat vonden wij Thuisbijers ook. Maar dat hielp allemaal niet. Zelfs de vlammende ogen van Marrigje hielpen niet.Achter het aanrecht was onze Erica weer helemaal terug. Ze brouwde een verrukkelijke bloemkoolschotel met kip. Het water liep ons door de mond. Het idee dat de ‘bouwmannen’ wel hard werken mochten, maar niet mee-eten, deed Erica hoofdschuddend zeggen: ‘Dat is toch niet normaal.’ Maar gelukkig ging haar boosheid niet ten koste van haar kookkunst.Daar was Ilona’s zoon Bram. Vers van school. Hij had een woest verhaal. Een onbekende medestudent had hasj in de buurt van Bram’s plaats achtergelaten en de leraar wilde nou wel eens weten hoe die hasj daar kwam. Ja, dat wist Bram ook niet. Hij wist alleen dat het niet van hem kwam. De hele school wist dat zulke grappen van een bepaalde student kwam. Dat gaat natuurlijk uitgezocht worden. Leraren zijn tegenwoordig minstens detectives in deeltijd. Dat was toch heel normaal!Misschien kon die leraar/detective ook even nagaan wanneer er weer gebouwd mocht worden achter het oranje-scherm in de Achterloet. En bij wie wij de ‘schade’ voor Thuisbij konden verhalen. Er liepen minstens een paar door Thuisbij gevraagde metselaars werkeloos door het dorp rond op zoek naar metselwerk.

Woensdag 6 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De woensdag is Ilona-dag, dus ik zat al op tijd klaar, met mijn dienst-koffertje op schoot voor de reis naar het Regthuijsplein. Vanuit de verte zag ik het oranje-zeildoek over Rob’s bouwplaats wapperen. De bouw lag zogezegd helemaal stil.Rob had – hoorden wij – andere taken, onder ander met de hond naar de dierendokter gaan. Het was met het dier niet rampzalig erg, maar Milo, die ik in deze column meestal Harrie noem, moest toch wel onder het operatie-mes. De klus aangaande de buitenmuur gaat dus morgen door. Of misschien later op deze woensdag. We duimen dat ze niet te veel last krijgen van het regenweer.We zitten nog niet in de volledige bezetting aan de tafel. Volgens sommige van ons gaan we een rustige ochtend tegemoet. Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet. Maar het lijntje breekt wel. De buitendeur gaat open en binnen de kortste keren zitten de stoelen aan de hele tafel van de eerste tot laatste stoel vol. Met onder andere een nieuwe ‘klant’, die luistert hebben wij begrepen naar de naam Lenie. Het is een mooie afwisseling tussen al die Tinies, die wij al rijk zijn bij dagbesteding Zoals Thuis.Ondertussen worden er aan tafel stevige discussies gevoerd. Op de eerste plaats over het al dan niet gebruiken van medicijnen. Sommigen van ons slikken wel vier soorten. Maar dat is nog niks. Een van ons krijgt per keer wel 7 soorten voor de kiezen. Na de diepgaande discussie zegt de slikster dat ze toch nog eens met de medicus in overleg gaat of er niet een handje vol van af kan. Het belangrijkste punt is, dat ook hier ‘niks moet’. Je bent tenslotte baas over je eigen lijf. Er vallen tenslotte rijpere oordelen over het al dan niet slikken van de pillen c.q. drankjes. Dat worden vast diepgaande gesprekken bij de plaatselijk medici de komende weken. En als het meezit komt er vast een open avond in de Zwaan. Er moet wel een goede gespreksleider gezocht worden anders wordt het een oeverloos gezwam in de ruimte. En ze mogen de tap wel pas na de pauze opengooien anders luistert er niemand naar de conclusies van de avond tegen de tijd dat het 17de kratje wordt aangeslagen. Kan dus een leuke avond worden.Kerkbuurt is een fraai Uitgeester buurtschap, dat binnenkort 40 jaar bestaat. De Kerkbuurters gaan het binnenkort groots vieren met onder meer een grenzeloze buurtschildering. Onze Til en onze Marianne hoef je daarvoor geen schilderles meer te geven. Die ontwerpen zo’n volledige buurtschildering uit de losse pols. Het enige dat ze wel moeten afspreken zijn de uiterste maten van het meesterwerk en de eindtijd van de avond. Wij houden u op de hoogte.Proost.

Vrijdag 1 juni 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag kwam Hannie mij ophalen. Ik steeg daartoe in de koets en hup, daar gingen we. Bij Ilona troffen we de bekende vrijdagploeg aan. Met twee geheel nieuw leden. Als ik het goed gehoord heb, luistert zij naar de naam Lenie en als het fout is, wordt het zo spoedig mogelijk hersteld. De ander is Riet, maar die was er al even.Tegen half elf was zij daar, Marrigje van de pilatus-club. Ik was net goed wakker geworden. De gym-enthousiastelingen begonnen zich te verzamelen voor de gym, toen Ilona mij vroeg of ik samen met Nel Thuisbij wilde vertegenwoordigen bij de zusterclub Buurtzorg op de Middelweg. Die vierden hun 5 jarig-bestaan. We waren niet de enigen op het feest.Het was zogezegd stervensdruk in hun clubhuis. Met allemaal cliënten, dankbare cliënten. Het was mij te warm binnen. Ik had algauw een stoel te pakken en een glaasje. Voor een gebakje van de echte bakker bedankte ik, omdat ik over een half uurtje aan de rendang van Ilona moest. Nou ja, moest? Die had ik al geroken toen ik naar de receptie van Buurtzorg ging. En als je dat rook, wilde je het al voor goud meer missen. Maar het was goed de feestvierders treffen en te feliciteren op hun eerste lustrum.Nel en ik moesten de tijd in de gaten houden. We waren voor de maaltijd binnen. We wilden niets missen. De gymclub van Marrigje zat net aan fris water na hun inspannende oefeningen. De delegatie van Thuisbij die naar het buurtzorgfeest ging, te weten Nel, rolstoelduwster Hannie en ik, hadden al een drankje genuttigd, wij wachtten op de kostelijke rendang met sperziebonen. We genoten – zoals altijd – van het heerlijke voedsel tot en met het toetje van vla met aardbeien met slagroom. Het is ook heerlijk om te zien hoe nieuwe gasten bij dagbesteding Zoals Thuis binnen no time zaten mee te eten van de creaties van Ilona.Ilona las ook nog even het verslag van de vaardag voor dat onze verslaggever van de vaardag op de Jan Sander-boot had gemaakt. Dat was nog eens zalig herbeleven. Je zag de gezichten weer gaan glimmen. Dat was nog eens nagenieten. Ze kunnen ook van alles bij dagbesteding Zoals Thuis, van het bezoeken van collega’s in Limmen tot vaartochten organiseren op de feestboten uit Akersloot. En altijd onder het motto “alles kan, niks moet”.

Woensdag 30 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was vandaag de edele woensdag. Het was al wekenlang afgesproken. De complete bevolking van Thuisbij zou vandaag haar jaarlijkse uitgaansdag houden. We hadden daartoe iedereen hartelijk uitgenodigd. Twee van onze trouwe sponsors hadden we gevraagd of zij het feest sponsoren wilden en zoals het trouwe sponsoren past, ze wilden en dat ook nog eens met gulle hand.We verzamelden ons bij Jan S. in Akersloot op het partyschip van de firma. We werden passend onthaald met verse koffie en gebak. Vanaf dat moment was het bingo! Gezellig praten, optimaal koffie leuten, genieten van het frisse water. We zaten met 74 man/vrouw op de boot. We werden welkom geheten met alles wat erbij hoorde. Jan zelf bracht ons op de hoogte van het programma. De thuisbij-gastvrouwen Ilona en Anette deden ook hun zegje waarin zij nadrukkelijk ook hun en dus onze sponsoren vast bedankten voor wat ons tot ver in de middag te wachten stond.Uw tekst-schrijver Jan zat gezellig aan een tafel bij Nico en Tiny. Uit Limmen. Ze hebben het wel geweten want op het schip was het tot en met het aanmeren des middags een uiterst gezellige middag. Het ontbrak zogezegd aan niets. Van Rob van Ilona hoorden wij aan boord dat de thuisbij formule weer een keer verder aangeslagen was. Nu in Zuidschermer. Het duurt nog even voordat het aldaar het al aangekochte pand tot Thuisbij-pand omgetoverd is. Het moet eerst plat en daarna opgebouwd worden. Het was goed om uit de mond van Anette te horen, dat Thuisbij Limmen lekker begint te draaien. Zoals het hoort. Er is zelfs al een wachtlijst.De brug bij Knollendam was open. We moesten even stil gaan liggen. Maar dat is geen probleem, dat hoef je kapitein Jan niet meer te leren. Net zo min dat je zijn voortreffelijke staf moet leren goddelijke witte broodjes met gevarieerd beleg klaar te maken. Glaasje melk erbij, meneer? Dat en de rest, het kan allemaal bij Jan S. Kop soep misschien voor u?

Vrijdag 25 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Rob, de chauffeur, kwam met de benenwagen naar mijn appartement. De weersvoorspelling voor deze vrijdag was zo goed dat we – Rob en ik – met de rolstoel gingen. Ik erin, Rob lopend erachter. Het beloofde een warme dag te worden.Toen ik in het Thuisbij-huis aan de Kerkbuurt plaatsgenomen had wist ik meteen wat ik miste bij mijn overbuurvrouw aan de tafel: de middelste tand in de onderkaak! En Tiny vertelde; zij was op de Geesterweg aangereden door een wielrenner. Tiny op de grond, de wielrenner reed er als een haas van door. De schade was die ene verdwenen tand van Tiny. De tandarts was voor de reparatie al gewaarschuwd. Tiny – de struise boerendochter – liet zich niet kisten, ze vertelde met zalige Uitgeester humor verder.Zij – Riet – vierde bij ons in Thuisbij haar 80ste verjaardag. Met zoals het hoort taart van de echte bakker. Onze meesteres-taartsnijder Ilona deelde de taart – met een foto van Riet – rond. Enig! Jo met haar timmermans-oog meende te zien dat het ene stukje taart kleiner was dan het andere puntje. Zij deelde haar opmerkzaamheid met haar buurvrouw Tiny met de woorden: Wat heb jij een kleintje. Het taartstukje werd nauwkeurig nagemeten. Ieder bleek van de geboren taart-snijdster Ilona ongeveer even veel te krijgen. En zo hoort het ook.Verjaardagen worden bij dagbesteding Zoals Thuis met grote zorg gevierd. Met een lied en een applaus en een moot taart. Er hangt ook aan de muur steeds een naamkalender, zodat wij steeds tijdig kunnen zien wie aan de beurt is voor de viering. Niet dat dat erg nodig is. Om te weten wie er jarig is, kijke men de kring rond. Wie het blijste kijkt, die is het feestkonijn. Op de tafel staan de kado’s ook bij haar klaar. En dan mag je 80 worden of meerjaren jong, een kado is altijd blij-welkom. Opeens was zij weer daar, de cursusleidster van de pilatus-ochtendgymnastiek, te weten Marrigje. Ze had precies onthouden bij welke oefening zij vorige week gebleven was. Wij – fanatieke gymmers – verzamelden ons in de gymkamer van Thuisbij. We deden onze oefeningen met grote ijver zodat gymleidster Marrigje regelmatig met grote tevredenheid de kring glimlachend rondkeek. We kregen als beloning na de laatste oefening als eerste een glas puur kraanwater, daarna een glas heerlijk vruchtensap. Wij weten niet beter dan dat dat zo hoort. Zo leer je nog eens wat. Marrigje kreeg van de gymmers aan het eind van het cursus-uur een gul applaus. Als de Uitgeesters de gymkring eens rond zouden kunnen kijken, zouden ze van de gemiddelde leeftijd van de deelnemers met grote ogen opkijken. Ooit een 96-jarige Uitgeester ijverig mee zien gymmen? Wij zullen u, geachte lezer, volgende keer graag waarschuwen. U mag dan ook graag een kadootje meebrengen. Hoeft niet groot te zijn. Wel van harte gemeend. Dank u wel!

Woensdag 23 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Alles overziende denk ik dat het vandaag een drukke dag wordt. Ik was al om 7 uur wakker. Ik heb een afspraak bij de kapper – om schrik niet – half negen. Dionne heet ze, de kapster. Zij is op tijd, ik zit om half negen in de stoel voor de spiegel. Ze gaat rustig aan de gang, net als dat ze haar kapperspraatje klaar heeft. Ze zit niet om haar woordje verlegen, maar gelukkig vult ze het praatje niet met onzinnig gebabbel op. Als ze klaar is met mijn kapsel vraag ze attent of mijn wenkbrauwen en mijn oren ook gedaan moeten worden. Ik zeg dat ik dat zeer op prijs stel. Ze brengt mij naar mijn kamer, daar draagt ze mij over aan José van Thuisbij. Die brengt me per rolstoel in mijn korte jasje naar het Thuisbij. Het wordt dus een mooie dag vandaag.Het wordt een gewone dag, maar wel met heerlijk mooi weer. Het is een waar genoegen met de rolstoel over straat geduwd te worden. De ochtend bij Ilona wordt gevuld met tijdloos vermaak, een spelletje, en eten klaar maken. We eten vandaag spruitjes met boursin. Ik kan het iedereen aanbevelen. Ze gaan erin als kool.Ilona heeft foto’s van pas geboren lammetjes en een mensenbaby. Het dier bijt niet als het baby’tje te dichtbij komt. Het dier heeft daar niet eens tandjes voor in de bovenkaak. Het schijnt daar wel de uitdrukking ‘lammetjespap’ vandaan te hebbenIk word door Anka lopend per rolstoel naar Geesterheem gebracht. Het is het mooiste weer van de wereld geworden. Anka pakt mijn koffertje uit en installeert me heerlijk rustig op mijn kamer, gewoon lief. Ik ga me te buiten aan het corrigeren van de resterende bladzijden van het werkstuk van Sanne. Maar ik redt het niet, nog voor ik klaar ben, tuimel ik doodmoe in bed. Effies rusten.Maar ik ben de tijd vergeten. Voordat ik het weet komt Margreet binnen. Ze is naar broer Hans en schoonzus Corinne geweest. Die zijn vandaag 32 jaar getrouwd. Dat mag je niet vergeten als familie. Margreet feliciteert ze ook namens mij.Je leest elke ochtend de krant. Maar deze keer springt de kop op de voorpagina eruit. De Volkskrant meldt dat dat de regering vindt dat de regeldruk in de zorg weg moet. Zouden ze er dan echt achter gekomen zijn? Ik denk dat de wijsheid komt met de jaren, zelfs bij ministers van het kabinet Rutte III. Maar er staat niet bij per wanneer ze in Den Haag een en ander gerealiseerd denken te hebben.

Vrijdag 18 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was al dik half een, toen Hannie me na het middageten thuis bracht. Hannie? Zult u, trouwe lezer, zeggen, hadden we die naam al niet onder de assistenten-staf van Thuis Bij? Inderdaad, de Hannie van vandaag was zogezegd ‘nieuw’ onder de stafleden van Thuis Bij. Maar zij had haar sporen in het ‘vak’ al ruimschoots verdiend. Laten we haar maar Hannie II noemen.Dat zij niet nieuw is merk je onder andere aan het besturen van de rolstoel. Dat gaat ‘smooth’ zouden de Engelsen zeggen. Oké, maar je moet het meer gedaan hebben met zo’n onhandig log ding, stoep of, stoep af, kuil hier, kuil daar. Trouwens, de bestratingen van Uitgeest vragen ook veel ervaring zodat je je rijstoel in het midden van de straat weet te houden. Zo gezegd zo gedaan is een simpel gezegde, maar het doen is minder simpel. Maar, laat dat dus maar aan Hannie over. Ilona heeft er gewoon een ervaren kracht aan.Ook ervaren is onze Pilatus-lerares. Klein maar fijn. Marrigje is haar naam. Zij is al jaren ‘bevriendind’ met onze Ilona, tot in het uitgaansleven toe. Ze vertellen daar met enige graagte over. Ze zijn zelfs steeds graag bereid een belevenis uitgebreid te herhalen. Dat ‘klein maar fijn’ leidde een keer tot ware lachbuien. Een mans-persoon trachtte in de feesttent bij ‘de voetbal’ bij Marrigje in het gevlei te komen. Dat ging goed, totdat Marrigje zich vlotweg omdraaide en de vleiende jongeman met een rood hoofd uitriep “het is de moeder van …” en hij noemde de naam van een van zijn vrienden.Marrigje was vandaag weer terug van vakantie in Frankrijk en dus ging de Pilatus-cursus blijmoedig door waar Marrigje 4 weken geleden gebleven was, namelijk bij het hanteren van de ballen. En wij even blijmoedig ’hoog die ballen, tussen de knieën die ballen, knijpen in die ballen, rollen die ballen’.De recept voor het diner van vanmiddag was schijfjes rode bietjes en een stukje lekker gekruid vlees, en bijzonder lekker gebakken aardappel. Simpel, maar lekker. Gewoon zalige maaltijd.Aan het eind van de maaltijd mag ik wel weer opscheppen. Eten bij dagbesteding Zoals Thuis was zoals altijd een belevenis, een feest.

Woensdag 16 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

We zaten met een groepje van een man of vier aan de gezellige keukentafel van Thuisbij. Maar zoals gewoonlijk bleef het niet lang bij dat kleine groepje. Het gebeurde dat de buitendeur eenmaal open ging om nieuwe gasten binnen te lasten, dat hij regelmatig open bleef gaan voor nieuwe gasten voor verse koffie.Als de eerste koffie genuttigd is, komt het gesprek meestal vlot op gang met regelmatig een vast onderwerp van gesprek per week. Deze week was het onderwerp katten hebben en houden. En wat je daarvoor moet doen en laten. De raadgevingen vlogen over de tafel. Wat onder andere aan de orde kwam was wat te doen als een kat maar niet zindelijk wilde worden. We zaten ondertussen aan de prei-met-gehakt-schotel. Ik bespaar u beste lezer de details, want die passen bepaaldelijk niet bij de prei-schotel.Wat ook aan de orde kwam, was wanneer niet meer aan een ‘nieuwe’ kat begonnen moet worden en hoe je een kat afleert, dat hij niet op het aanrecht mag springen. De middelen daarvoor verschilden per deelnemer aan het gesprek. De wreedheid waarmee de gespreksdeelnemer het doel bereikte, verschilde per geslacht van de kat of poes. We rondden het gespreksonderwerp af, toen Anca begon met het serveren van het toetje.Ik wil niet veel zeggen, maar ik wil wel even vaststellen dat het aantal gekleurde toetjes-pakken vla en yoghurt per maand toeneemt. Het aantal grage monden ook. Dat is ook niet verwonderlijk als u weet dat er steeds sprake is van afronding van het betreffende toetje met een niet kinderachtige toef slagroom.Toen ik zeer voldaan was van de prei-gehaktschotel en het toetje, stond Anca, mijn trouwe chauffeuse, al weer klaar om mij naar Geesterheem terug te brengen. Zij doet dat met de van alle Thuisbij-medewerkers bekende zorg. Heerlijk als je daarop rekenen kan. De na-blijvers zoeken een passende rust-stoel om bij te komen. Desnoods met een lekkere warme deken. Ja, ze weten bij huize Thuisbij wat gezellige warmte is.Of ze voegen zich met vierman/vrouw rond de kaarttafel voor het klaverjas-spel. Het schijnt dat er heerlijk fanatiek gekaart worden. Iedereen mag meedoen. Als men zich maar aan de spelregels houdt. En als men zich daaraan niet houdt, worden die spelregels met liefde bijgebracht. Ik maak hier melding van deze gezelligheid opdat de lezer niet gaat denken dat Thuisbij alleen maar scoort met stoofschotels.

Vrijdag 11 mei 2018

Deze morgen werd ik opgehaald door chauffeur Rob, met – jawel – de rolstoel. Hij verrichtte de nodige handelingen om het rijtuig veilig over de straat te doen rollen. We waren vroeg aan de beurt. Dat bleek toen we bij dagbesteding Zoals Thuis aankwamen. Daar zaten Jo en Tiny als enigen op mij te wachten, maar dat maakte de ontvangst niet minder hartelijk. Maar dat bleef niet zo. Binnen de kortste keren waren de meeste plaatsen om ons heen bezet met vaste club ‘babbelaars’ die zich te goed deden aan het verjaardagsgebak dat uitnodigend op tafel stond, aangevuld met heerlijke verse koffie.Wat we toen nog niet wisten was, dat wij nog een tweede keer gebak kregen voorgeschoteld. Joost en Natasja kwamen met twee schuiten slagroomgebak binnen. Komend weekend was het moederdag en in hun ogen was Ilona een duidelijk een soort moeder binnen Thuisbij. Zij werd met haar Rob op deze manier vorstelijk getrakteerd. Joost liep ondertussen met Rob van Ilona een rondje langs het (of is het De) Achterloet. Is daar wat te zien dan? Voor kenners wel. Er is door een groepje slopers een in de weg staand ‘muurtje’ weg gesloopt. En om dat te vieren kwamen Joost en Nastasja eens kijken hoezeer dat opgeruimd is netjes betekend. Heel netjes dus!De hele ochtend werden de leden van de kookstaf met lieve kreten gegroet door passanten. Dat zag er best knap uit. En ze waren pas op de helft met ‘ruimen’. De oude witgekalkte muur was weg, dat leverde veel ruimte op, die nog nader opgeruimd zeg maar gevuld moest worden. Als dat gebeurd is, hebben we een goddelijk stukje zitplaats om in de zon te zitten. De slopers keken er met een opgeruimde blik naar. Wij ook, toen we over de gedekte tafel naar onze heerlijke klaar-en-gaar-gekookte macaroni keken. Wat een ruime blik, dat werd weer smullen.In onze kookkeuken maakten we kennis met onze nieuwe vrijwilligster Hannie. Ze reed mij onder andere met grote vaardigheid per rolstoel naar Geesterheem terug. Je ziet er niet alleen de vaardigheid vanaf, je geniet ook van een goed gesprek en dat wil wat zeggen, als je over de Uitgeester bestrating veilig thuisgekomen bent.Er moet een oma of opa jarig geweest zijn, want terwijl ik zat te typen, liepen groepen jeugd langs om de betreffende jubilaris te feliciteren. Goed idee, dat op die manieren oud en jong elkaar in ere houden.De Giro was al bezig toen ik een korte blik op de rijders wierp. Geen idee of ze al op het vaste land van Italië aangeland zijn. ik sluit af. We zien het nog wel voordat de rijders thuis zijn.

Woensdag 9 mei 2018 bj Thuisbij

Het witte huisje op het Regthuysplein ondergaat de komende weken de zoveelste verbouwing, gerekend vanaf het tijdstip dat Rob en Ilona de Boer er met het ‘bedrijf’ introkken. Vanaf die tijd weten kenners – en ook de niet-kenners – dat Thuisbij er ‘woont’. Er was vanaf die tijd steeds wel iets te doen om het oude gebouwtje het huidige aanzicht te geven. Er werd de afgelopen jaren geschilderd, gestuct, gedakpand zodat het oude pand er zienderogen op vooruitging. De komende weken wordt met vrijwilligers en vaklieden weer een groot deel van de verbouwings-opknapbeurt gerealiseerd. De buitengevel aan de Achterloet en het Kerkbuurt wordt in oorspronkelijke staat gebracht.

Vrijdag 4 mei 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De dag begon op de vroege morgen. Eerst even het grote nieuws van gisteren, te weten de brand in de Corneliuskerk in Limmen. Ik hoorde het van Margreet, die mij belde vanaf de dijk. Het was te zien tot in de polder. En de einduitslag van de eerste dag van de Giro d’Italia betekende de rozetrui voor onze Tom D. Hij heeft de eerste etappe gewonnen, zag ik des middags op de tv.Ik werd onrustig wakker. Rob, de chauffeur, reed mij naar Thuisbij, in een rolstoel. Bij Ilona was het de oude stijl, een en al gezelligheid. De brand in Limmen was het grote onderwerp van het ochtendgesprek. Het vuur had stevig huis gehouden.Ik voelde me aan tafel steeds rotter worden. Halverwege de maaltijd haakte ik af. Gast Carin de kok van Geesterheem was te gast bij Ilona en was zo ook zo aardig mij na het eten (pannenkoeken en of broeder) naar huis te fietsen. Geen broeder voor mij. Daar aangekomen ben ik meteen in bed gedoken en – jawel – in slaap gevallen.Margreet maakte mij wakker. Dat hielp net als de zuster die mijn linker bil spontaan en pittig insmeerde. Ze beloofde dat ze vanavond nog een keer zou langs komen. Pure service. Kan geen kwaad. Ik moest me daar niets liefs bij voorstellen, zei zij met rollende ogen.

Woensdag 25 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik stond vandaag op met de wetenschap dat het woensdag was en dat ik dus naar Thuisbij zou gaan. Mandy was de zuster van dienst die mij wakker waste. Ik was zo vroeg wakker dat ik ruimschoots heb zitten wachten tot ik naar de wachtpost bij de voordeur kon gaan om op chauffeuse José verder te wachten.Onder de wachtenden bij de stamtafel was een nieuwe mevrouw. Met haar onlangs overleden man heb ik menig requiem gespeeld. Het gekke is toch wel, dat ik aan hem meer kennis had dan aan haar. Als zij vaste gast bij dagbesteding Zoals Thuis wordt kunnen we dat inhalen. Zij heeft in haar werkzame leven vrijwilligerswerk gedaan in de voetbalkantine van USVU. Dat is nog te merken. Ze wist nog mee te praten over de stervoetballer van Liverpool die gisteravond de show stal met zijn spel en met zijn goals tegen zijn tegen AS Roma. Mijn lieve hemel, wat speelde die man de sterren van de voetbalhemel.Tijdens de maaltijd zat ik heerlijk rustig naast de meer dan 90-jarige Winnie. Ik mag graag enkele wijze woorden met haar wisselen. Een van haar rustgevende eigenschappen is, dat zij erg goed luisteren kan. Daardoor vraagt zij geen aandacht, maar krijgt zij die wel desgevraagd moeiteloos van de gasten aan de tafel.Een van de vaste onderwerpen aan tafel is het opstellen van de menulijst voor de komende week. Ik heb voor die week de heerlijke bami van het huis gevraagd. Normaal stellen we die op vrijdag op, maar de komende vrijdag is het Koningsdag. Dan schijnt iedereen van Thuisbij ergens op de rommelmarkt in Uitgeest te zitten met zijn/haar oude rommel om te proberen wat extra bijverdiensten te genereren. Of te proberen wat oude rotzooi kwijt te raken. Dus die vrijdag zijn ‘we’ dicht.De afdeling planning van Thuisbij heeft plannen gemaakt om hier en daar in huis wat muren af te breken en weer op te bouwen. Het wordt dan ook tijd dat de zomer doorbreekt, want tijdens de bouwperiode ontstaan er ruime gaten in de muren en dat leidt tot extra veel kou waar geen stoken tegen te doen is. Het zal mij benieuwen of de leiding van Thuisbij tijdens deze periode minstens twee extra dekens per persoon ter beschikking gaat stellen om ons tegen de nieuwe ijstijd te beschermen.We krijgen ook per persoon een circulaire over een schoolreisje met Thuisbij. We gaan met de stoomboot van Jan Sander vanaf de kade in Akersloot naar de Zaanse Schans. Voor drank en voeding en vrije tijd onderweg is gezorgd. Dat moet een gezellig reisje worden. Waarvoor nu alvast dank. Met andere woorden we hebben het goed, op de boot en aan de wal.

Vrijdag 20 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het verslag van deze vrijdag begint met een staartje van gisteren, de donderdag. Ik had een donderdag-probleem met de Ipad. Ik kreeg het programma van Word niet behoorlijk gestart. Het leek gewoon nergens op. Ik belde per telefoon alle mogelijke hulplijnen. Hans kon mij pas begin volgende week helpen. Hij raadde mij aan contact te zoeken met Rob van Ilona. Rob gebeld. Hij raadde mij aan morgen – vrijdag – bij dagbesteding Zoals Thuis waar ik toch heen moest met de Ipad bij hem langs te komen.Er kwam een thee-meisje in het appartement bij me langs… ik vroeg een beetje zielig of zij verstand had van computers. Dat had ze. Ze zette de thee even op de gang. Ik legde uit wat het probleem was. Zij boog zich over mij en de Ipad. Rechts boven op de scherm zat een heel dun kruisje, daar moest ik op drukken. En ja hoor. Het leed bleek geleden, de Ipad deed gewoon of hij niks gemankeerd had. Ze – het meisje – ging met een grote glimlach op haar jonge gezicht mijn appartement uit.Ik vraag nog of ze nog een geldelijke vergoeding van mij kreeg. Niks daarvan, het was een fluitje van een cent geweest en centen waren er niet meer, dus het kostte niks, nada, noppes. Wat een geluk dat er nog van dit soort jeugd de thee rondbracht op Geesterheem.Het is ondertussen vrijdag geworden en prachtig weer. De vrijdagploeg had bezit genomen van de ‘gymzaal’ van Thuisbij. Marrigje, ons Pilatus-ballenmeisje, deelde de ballen uit. Wij zaten rondom de tafel klaar en deden braaf na wat de juf ons geduldig voordeed. Wij hadden de grootste lol en raapten trouw de op de grond gevallen oranje-knikkers op. Waar we bepaaldelijk niet goed in waren was tellen van de herhalingen. In plaats van dat wij trouw vooraan bij één begonnen, begon bij ons het begin gewoon bij 8 of zo, al naar gelang hoe blijgestemd we waren.Het gevolg was wel dat onze oefeningen makkelijk twee keer zo lang duurden. We waren dan ook blij en opgelucht dat we aan ons middagmaal beginnen konden. We hapten onze stamppot van iets groens (andijvie + gehakt) smakelijk weg. En daarachteraan met een zekere graagte het verrurukuluke Thuisbij-toetje. Wij deden van dat met een klodder slagroom versierde lekkers moeiteloos verslag. Het is een van de terugkerende zaligheden van Thuisbij. Dat is zo goed als elke middaghap.

Woensdag 18 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

We zaten met de mannen aan de ene kant van de tafel bij dagbesteding Zoals Thuis. Het gevolg van deze keuze was dat de vrouwen aan de andere kant van de tafel zaten. En niet noodzakelijk gevolg van deze keuze was dat wij mannen aan de stilte-kant zaten en dat de dames aan de herrie kant zaten. De dames besteedden de aandacht deze ochtend aan de ziektes die een mens kan lijden, zoals daar zijn het verschijnsel kalknagel. We genoten van dat verschijnsel in alle soorten en maten. En we kregen ook alle mogelijke raadgevingen op ons figuurlijke bordje, zoals de bezoeken aan alle mogelijke geneesheren cq geneesdames.Wat ook langs kwam, was het fenomeen telefoon. Dat je dat ding op alle mogelijke manieren kunt benutten. En dat je dat ding steeds “moet” benutten en er niet op moet wachten. Dat ding is er om altijd te beantwoorden.Ondertussen werd er aan het aanrecht driftig ‘gekookt’. Ik wil daar niet de hele receptuur van behandelen, maar er ging aan het eind witte wijn in het mengsel van aardappelen en wortel. Maar dat heet niet dat je dat erin doet, nee, je moet het geheel met witte wijn afblussen. En ik kan de lezers laten weten dat dat een ‘verrukkuluk’ eindresultaat oplevert.Weer ondertussen waren Anne en Jan zoals iedere woensdag en vrijdag aan het cryptogrammen geslagen. Deze ochtend met assistentie van Ilona en Winnie. Voor degenen die niet weten wat het hoofdkenmerk van cryptogrammen is, zij hier nog een keer uitgelegd, dat de kortste omschrijving is dat je vooral ‘krom’ moet denken. Bij ons gezelschap gaan steeds meer mensen meedoen. Mooi zo, hoe krommer hoe beter. Dan kom je vanzelf bij de oplossing. Ik zou nu (15.30 uur) niet zo gauw een voorbeeld noemen. Van morgen wist ik het moeiteloos wat ik moest bedenken bij ‘rommelzolder’. Maar ik heb geen Anne of Ilona als helpers bij de hand.

Vrijdag 13 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag opgestaan met de zorg van Mandy. Ze mag dan nieuw zijn, maar ze doet het uitstekend. De zaken die zij vandaag vergeten was, kwamen allemaal tot hun recht. Ik heb de nieuwe jampot aangebroken en daarvan lekker gesmuld. Daarna werd de rollator keurig geladen, zodat alles klaar was voor de taxirit met Rob naar Thuisbij. Ik was op tijd tot de ontdekking gekomen, dat ik mijn oortjes op mijn nachtkastje had laten liggen. Maar een kort verzoek aan Nathalie was voldoende om haar duidelijk te maken dat iemand (Nathalie in dit geval – wie anders! ) die dingen eventjes moest ophalen. En dat geschiedde probleemloos.Op de grote keukentafel stond de verjaardagstaart al klaar, zoals het hoort als er iemand jarig is bij dagbesteding Zoals Thuis. Nou iemand? Dat waren er vandaar maar liefst twee. Te weten Tiny en haar tweelingbroer Wim. Ja, dat heb je met tweelingen. Wim was ook present op het feest. En Tiny’s man natuurlijk ook. En later in de ochtend waaide nog een schoondochter aan. En we zongen iedere keer lang zullen ze leven, keurig in het meervoud. Daarna smulden we van de taart.En we deelden hartelijke zoenen en idem cadeautjes uit. Wie de sfeer van Thuisbij kent, kan weten dat het een drukte van gezelligheid was. Marrigje kwam ook even langs. En als zij er is, komt de zak met ballen ook nog op tafel. Dat betekent weer een uur lang ballen-gymnastiek in de voorkamer. Kortom, optimale gym. Dat betekent weer zalig ballengym tot aan het middagmaal, dat vandaag bestond een kostelijke hartige taart. Dat werd weer afgesloten met een even kostelijke twee-kleuren-vla met nog een even kostelijke toef slagroom.Zo kreeg de maaltijd van Thuisbij een zalig slot. Wat was het een gelukkig gezicht Henk en Tiny kostelijk gearmd naar hun huis aan de dokter Brugmanstraat te zien lopen om daar de verjaardagen van broer en zus in de middaguren dunnetjes over te doen. Nou dunnetjes? Dat gokken wij voorzichtig. Het was tenslotte een dubbele Uitgeester verjaardag, en wie de verjaardags-traditie van ons dorp kent, weet dat het een dolle boel kan worden. Gelukkig werden de jarige broer en zus ondertussen ruim in de zeventig, dus een dolle boel werd het niet, wel eindeloos gezellig.Er is weer een Geesterheemer op onze gang overleden. We konden de bezoekers geruime tijd op de gang horen praten. Van de doden niets dan goeds, maar het gaat ondanks ons medeleven toch lichtelijk irriteren. Maar ja, dan toch liever dat de familie op de gang staat te praten. En niet ’s avonds.

Woensdag 11 april 2018 thuis in Geesterheem

Met een welgemikte beweging ging de staande lamp in mijn woonkamer in mijn appartement tegen de vlakte. Van de twee lampen die het apparaat rijk is, gingen er twee niet meer aan. Wat ik ook probeerde, het baatte niet, dat wil zeggen: de ene lamp was zo lief haar licht op mijn smeekbede weer te ontsteken. De andere was uit en bleef uit, wat ik ook smeekte. Nu wil het geval, het ging hier om de zwakste qua voltage van de twee.Ik belde Margreet met het verzoek een nieuwe lamp met voldoende lichtkracht aan te schaffen. Daar had zij vanmiddag pas tijd voor. Geen paniek, ik had pas vanavond een lamp (brandende) lamp nodig. Maar ja, hoe kom ik aan een nieuwe lamp? En als ik die heb, hoe kom ik aan een klein schroevendraaiertje om de behuizing van de lamp open te krijgen?En hoe kon ik al die handelingen verrichten zonder een opdonder van de elektriciteit mee te krijgen? Ik hoopte maar dat mijn Greetje genoeg kennis van zaken in huis had. En dat zij genoeg geduld had om het een en ander veilig aan te pakken. Een brandende lamp was zalig, maar niet tot elke prijs. Er loopt wel een conciërge in het huis rond die van duizend markten thuis is, maar die werkt niet 24 uur per dag. Vraag is trouwens hoe bereik ik die man? Ik ga eerst even kijken of hij in huis is. Dat brengt ons in ieder geval verder.De zuster bij de poort had geen schroevendraaier of enig ander gereedschap, maar gelukkig kwam net een elektricien aanlopen, die wilde wel even kijken. Dat kijken bracht ons niet dichter bij de oplossing. Volgens hem was niet de lamp stuk, maar wel de behuizing ervan. Dat wordt janken. En zijn bedrijf deed niet in de soort lampen die we nodig hebben.Margreet kwam binnen. Ze gaat kijken of we a.u.b. niet een hele nieuwe lamp nodig hebben. U hoort nog van ons. Er wordt nu gesleuteld. Er klinkt na enige tijd een kreet van blijdschap. Ze heeft er een nieuwe lamp ingedaan. En… die doet het ook nog. En wie heeft dat gefixt? Mijn wondervrouw! Er hoeft geen hele nieuwe lamp aangeschaft te worden. Dat scheelt tientjes. Hulde!

Vrijdag 6 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De aparte ingrediënten van deze vrijdag waren onder andere het bezoek van mantelzorger Han aan Thuisbij. Hij stapte onaangekondigd bij het pand van Thuisbij aan het Regthuijspleintje binnen, maar zijn bezoek had wel degelijk een reden. Op de eerste plaats deelde hij – zittend aan de grote keukentafel – mee, dat hij en Grieteke morgenochtend bij Jan kwamen mantelzorgen. Zij waren verhinderd, ze kwamen in plaats daarvan zondag op de koffie als dat tenminste uit kwam. Dat doet het, zei Jan. Blij als Jan was met elke visite in Geesterheem.Maar als Han eenmaal aan de keukentafel zit, dan zit hij ook. Hij vertelde iets van zijn leven aan Rob van Ilona. Han had uit zijn handelsreizigersleven een grondige kennis van de kaart van Nederland overgehouden en dus hoefde Rob hem niet te vertellen waar onder andere Slagharen en Dedemsvaart lagen op de kaart van de provincie Overijssel.Even later ging het gesprek over de gemeenschappelijke belangstelling voor de gemeentelijke politiek en in het verlengde daarvan over de gemeentelijke gekozenen, te weten de toekomstige raadsleden van Beverwijk. Han luchtte zijn hart graag een beetje over de ‘slangenkuil’ van politiek Beverwijk. Hij hoopte maar dat het vers gekozen raadslid Teun-Jan met zijn bekende levenswijsheid zich zou weten te handhaven en dat hij (Teun-Jan) zich niet voor een van de diverse politieke karretjes zou laten spannen.Han verleende tussendoor ook zijn hand- en spandiensten aan Jan en Anne waar het ging over het oplossen van de cryptogrammen uit de twee kranten van deze dag, die Anne woensdag en vrijdag steevast meebracht. De mannen waren goed in vorm en hadden de twee puzzels voor het diner helemaal af.Ondertussen toverde Ilona met assistentie van Ita de lekkerste en dunste pannenkoekjes uit haar koekenpan te voorschijn. De pannenkoeken werden heel creatief als middagmaal geserveerd, de borden werden daartoe graag door de mee-eters omhooggehouden. Aangezien iedereen bij de koffie eerder die morgen al koffie met koek genoten had, waren de buikjes na één pannenkoek al helemaal tonnetje rond.Het toetje (pannenkoek met ijs en schijfjes banaan) werd door de Thuisbij-happers genoten als ijs met slagroom zonder pannenkoek, maar wel weer met banaan en met een flinke klodder vers geslagen slagroom. Je buikje kan nog zo vol zijn, een pannenkoek met ijs en slagroom gaat er altijd in, moeiteloos zelfs.

Woensdag 4 april 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Zuster Vanessa was de zuster van dienst vanmorgen. Ik moest van haar de groeten doen aan Ilona, maar zover waren we nog niet. We moesten eerst de bekende ochtend-rituelen nog doorlopen. Dat ging dank zij de ervaring van zuster Vanessa met gezwinde spoed. Het gevolg was dat ik ruimschoots op tijd lekker zat wakker te worden op een van de stoelen in appartement 44.Tegen kwart over 9 laadde ik allerlei Thuisbij-ingrediënten op mijn ‘karretje’ en begaf ik mij naar Thuisbij en zat weldra lekker te cryptogrammen met mede-Thuisbij-er Anne. Dat je aldoende heel goed aan ‘bedrijfs-blindheid’ kunt leiden, bleek toen Anne en ik ons zo goed als letterlijk blind staarden op een crypto-woord. We vonden het niet. Opeens mengde zich mede-Thuisbij-er Frans in de strijd. Hij gooide opeens het gevraagde crypto-woord op tafel. Frans wist het woord opeens te berde te brengen. Wij prezen hem de puzzelhemel in. Frans keek ons dankbaar aan. Hij had nog nooit gecryptogramd.Aan het aanrecht stond Anca de spruitjes-plus gebakken aardappeltjes op de typische Thuisbij-manier klaar te maken. Het water liep ons van genoegen in de mond. We aten er zalig van. Net zo goed als van de vla-naar-kleur plus slagroom toe. Ondertussen werden de komende verjaardagen van Frans en Tinie en Anne zorgvuldig in de agenda van de komende weken gepland zodat we geen dubbele verjaardag op een dag te vieren hadden. Dat is namelijk zonde van de bijbehorende taart van Versteeg of Putter. Kortom, een verjaardag bij dagbesteding Zoals Thuis is niet af zonder taart van de echte bakker uit het dorp.Toen was het tijd voor de terugreis naar Geesterheem. Ik wenste Anne nog even een prettige wedstrijd vanavond van Barcelona tegen AS Roma. Anca reed mij daarna veilig terug. Ik zwaaide naar haar en vleide mij daarna lekker zonder problemen op de dekens van mijn bed voor een korte slaap-pauze. Korte, dat wil zeggen dat ik na een half uur weer overeind kwam om aan mijn dagboek te beginnen. Toen ik niks meer te melden wist, stond de woordenteller op 366 woorden. Ik besloot de komst van Margreet af te wachten om te horen of zij nog een werelds feit te melden had.

Vrijdag 30 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Helaas hadden we bij dagbesteding Zoals Thuis een pilatus-vrije aflevering deze week. Een en ander hield verband met de vrije vrijdag voor onze lerares Marrigje. Ze was vrij op het terrein van de gym-oefeningen. De ballen bleven dus opgeborgen in de bekende opberg-zak. Maar we hadden wel een andere lerares over de vloer. Het was een oude bekende, namelijk Natasja. Haar aanwezigheid betekende een verrukkelijke maaltijd tussen de middag. Er hing al de hele ochtend een zalige lucht in onze woonkeuken.Onder de nijvere handen van Jan’s schoondochter Natasja ontstond het ene lekkere gerecht-onderdeel van de Indische Rendang na het andere in het ene na het andere pannetje. De puzzelaars en de rummicubbers hadden de grootste moeite niet voortdurend hun neuzen op te halen. Zo – wisten zij naderhand – ruikt Indische Rendang. Dat vergeet je als Natasja gekookt heeft nooit meer.Behalve Natasja waren er nog twee gasten bij dagbesteding Zoals Thuis, namelijk Linda en Jan uit Slagharen. Die waren op een aparte manier aan ons adres gekomen. Jan bladerde in een gids voor Thuisbij-vestigingen op zoek naar een geschikt adres voor hun wens. Want Linda (de casemanager) en Jan (de accountmanager) uit Slagharen waren tot de ontdekking dat het leven uit meer dan werken voor een baas bestond. Ze hadden al gauw een lijstje met Thuisbij-adressen. Maar ja, hoe weet je dat een gevonden adres precies is wat je zoekt?Je waagt er eens een telefoontje aan. Een beetje stom-toevallig kregen ze onze Rob van Thuisbij aan de lijn. Hij sprak precies de taal die Linda en Jan goed verstonden. Zover ligt Slagharen niet bij Staphorst vandaan en dus verstonden zij hun wederzijdse dialecten meer dan uitstekend. Ze spraken af eens in Uitgeest langs te komen. Dat werd dus vandaag, om eens goed te praten en na het zakelijk oriënteren eens ontspannen mee te eten. Vanaf dat moment aan de middagtafel werden wij – Uitgeester Thuisbijers – en zij Slaghaarders – getuigen van een groeiende wederzijdse bekendheid met elkaar. Volgens het team van de Uitgeester Thuisbij-ers zat het er dik in, dat ‘bekendheid’ kon uitgroeien tot vriendschap. Zo kon de Goede Vrijdag uitgroeien tot een Goede Vrijdag.Zo zou onze Rob tot een bekende franchiser in Slagharen en omgeving uitgroeien. Aan het van genoegen glimmende gezicht van Natasja te oordelen behoorde een workshop Indisch koken voor de Slagharense horeca beslist tot de mogelijkheden.

Woensdag 28 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De waszuster was op tijd vandaag. Op tijd wil in dit geval zeggen dat ik klaar stond voor vertrek in mijn appartement. En aansluitend in de wachthal. In de hal van Geesterheem was het een drukte van belang. Daar hadden zich de handwerkers van Uitgeest verzameld met een uitstalling van hun haakwerk, hun handwerkkaarten, hun breiwerkjes en alle andere handwerkjes. Tafels vol, maar ja, er was ook een heel jaar aan gewerkt. De makers van al dat werk stonden achter de tafels met elkaar te babbelen. Gezien de hoeveelheid koopwaar op die tafels aangeboden werd, rekenden ze op honderden kopers uit Uitgeest en zelfs de verre omgeving.Voor alle zekerheid werden de Thuisbij-ers ook uitgenodigd om te komen kijken en dat niet alleen, nee, om vooral te komen kopen. Mijn chauffeuse was benaderd om onze mensen aan het Regthuysplein de uitnodiging om te komen kopen over te brengen. Helaas was het koop-animo niet erg groot. Later op de ochtend ging het volop regenen en zakte het koop-animo onder het minimum.Ik hoop voor de handwerksters in de hal dat er überhaupt nog kopers en koopsters gekomen zijn. Er zal toch nog wel iemand op de gebreide wollen sokken en idem handschoenen afgekomen zijn. Ik ben toch nieuwsgierig of in ieder geval de bewoners van Geesterheem uit hun appartementen gekomen zijn. Het is anders te hopen, dat dokter Dirk-Jan een voorraadje wollen handschoenen ingeslagen heeft voor zijn donderdagse rolstoel-wandelaars. En dat de oma’s borstrokjes voor hun kleinkinderen aangeschaft hebben. Ze – die borstrokjes – werden in alle soorten en maten en kleuren te koop aangeboden. En voor de grootouders die nog kerstkaarten sturen, er lagen stapels kaarten te wachten op het versturen.Voor de ijverige verstuurders/verkoopsters heb ik nog een tip: huur op de donderdagse markt van Uitgeest een kraam om uw handwerkjes te koop aan te bieden. Als u de prijs lekker laag weet te houden, moet er enige handel te scoren zijn. Het kan ook best zijn, dat de reguliere marktkooplui aan de breisters van Uitgeest een gratis kraam aanbieden. De knutsel-oma’s van Uitgeest worden vast de grote attractie van de markt en lokken zodoende een groot aantal (ver)koopsters naar de markt. Er wordt zodoende ook meer kaas en fruit en ander gezond voedsel aangeschaft. In navolging van dokter Dirk-Jan komt een collega-huisarts vast en zeker met een fruit-stal op de markt staan.

Vrijdag 23 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De ophaalchauffeur was zoals gewoonlijk op vrijdag autobestuurder Rob. Ik had weer een keer vergeten mijn oortjes in te doen, dus kon ik op hem rekenen als kamervisiteur en batterijen-ophaler. Lekker als je zo op iemand kon rekenen. Dat zijn de echte brengers van de goede boodschap. In een mum van tijd was hij heen en terug met mijn kunst-oortjes. Even later werden we gezellig begroet door de al aanwezige Thuisbij-ers.Bij de koffie bespraken we de verkiezingsuitslag. We noteerden de monsteroverwinning van de partij van onze klusjesman Jan. In Uitgeest hadden de kleine partijen ook de beste resultaten gescoord. Dat leidde ook bij ons tot fraaie nieuwe partij-namen. Die zal ik u besparen, want over vier jaar kunnen we weer nieuwe namen leren. Als grote winnaar de PU, Progressief Uitgeest, met 6 van de 15 zetels wil ik noemen. Dat wordt naar het zich laat aanzien een blijvertje. Alleen even wachten of ze het zwembad en de dorps-bieb overeind houden. Dat zijn zaken die ze onder andere beloofd hebben in hun programma. Hoewel ze bij de realisatie van hun plannen de steun van minstens twee partijen nodig hebben. Maar wie zou hen de steun durven onthouden. Als Uitgeest in hemelsnaam maar zelfstandig blijft de komende vier jaar!Toen wij aan de koffie zaten, kwam Pilates-lerares Marrigje met de ballenzak binnen. Zij kreeg voordat de les begon ook nog een snelle bak, maar daarna trokken de vrijwillige gymnastiekers zich terug voor hun wekelijkse oefeningen terug in de oefenzaal van Thuisbij. In een krap half uur werkten zij zich het zweet op hun voorhoofden. Ondertussen werkte Erica zich ook in het zweet, maar dan bij het aanrecht. Het werd bami deze keer. Bijzonder geslaagd.Nog voor de maaltijd hoorden we het lief en leed van ex-Thuisbij-ers. We duimen met z’n allen voor een zo goed mogelijk verloop van hun kwalen. Maar we hoorden ook van goed verlopend ziek-zijn. Ik weet niet of dat op alle dagen gebeurt, maar op vrijdag is dat vaste prik. Hoewel het woord ‘prik’ misschien al te beeldend is.Waar we zelden melding van maken is de puzzel-activiteiten van mede-Thuisbij-ers. Dat is een van de vaste bezigheden van de vaste legpuzzelploeg. Het is een bijna heilige bezigheid. Ze zitten met minstens vier dames gespannen om het puzzelbord. Iedere deelneemster mag aanleggen. Fout aangelegde stukken wordt door de medespeelsters liefdevol van het bord verwijderd. Soms geschiedt het verwijderen in gepaste stilte, soms ook wordt de ‘verbetering’ van commentaar voorzien, maar altijd liefdevol.

Woensdag 21 maart 2018 lokale verkiezingen

Het was verkiezingsdag in Nederland en dus ook in Uitgeest. Ik heb de uitslag afgewacht en ik kan u, beste lezers en lezeressen, meedelen welke dames en welke heren ons de komende vier jaar gaan besturen. Ik ben wel benieuwd namens welke partijen dat gaat gebeuren. Het is nu half drie, dus we hebben nu nog geen winnende partij-kleur voorhanden. Dat duurt nog even.Het is dus nog de vraag of wij in Uitgeest christelijk of liberaal bestierd gaan worden. Of dat we met een sociaaldemocratisch sausje overgoten gaan worden. Nog groter is de vraag hoe zelfstandig de dames en heren gaan opereren. Of dat ze ons schattige kneuterige dorp binnen de vier jaar in de uitverkoop gaan doen. En worden we dan bij Alkmaar of bij Haarlem of bij de bloembollen van Heemskerk gepoot. Waar we tegen die tijd ons nieuwe paspoort moeten afhalen. Ik vraag me ook af of er binnen de komende vier jaar aan een nieuw Geesterheem gebouwd gaat worden en vooral waar dat nieuwe huis gebouwd gaat worden. Als het al gebouwd wordt. Of de eerste spade al voor 2022 in de grond gaat. Dat zal tegen die tijd vast wel tijd worden.We hebben gestemd, op grote vellen een paar hokjes rood gemaakt. Na enig bestuderen van in de bus gedonderde vellen bleek de grote vraag voor de jongens en meisjes raadsleden wie redt de ijsbaan? Dat was behoorlijk wat zoeken op die grote vellen. Maar we namen de tijd. Het gaat allemaal toch nog meer dan eventjes duren.En dan hebben we het nog niet over het zwembad. Wie wil daar zijn handen aan branden? Bovendien was er veel te veel water mee gemoeid? Volgende vraag: Wie weet de plekjes voor de bieb en de apotheek? Stond dat ook op dat vel met de rode hokjes? Nee, dat stond op de in onze brievenbus gekieperde vellen. En dat betekende weer enige uren lezen. En dat kost tijd, veel tijd. Maar dat stond niet op de vellen. Althans niet duidelijk. Het is maar goed, dat we niet hoefde te betalen voor het stemmen, dat had ons veel losse euro’s gekost.We besloten gewoon niet te lezen. We gingen gokken in plaats van bewust te kiezen. Over vier jaar zijn er vast weer verkiezingen. Komt tijd komt raad.

Vrijdag 16 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het lijkt zo rustig, die Pilatus-oefeningen, maar het is het tegenovergestelde. Vanmorgen was de pilatus-juf weer bij ons in Thuisbij aan het Regthuys-plein. Ik probeerde trouw de speelse oefeningen die Juf Marrigje ons voordeed mee te doen. Maar na een paar minuten moest ik het opgeven. Ik was vanaf de derde minuut al bek af. Ik probeerde de oefeningen samen met Winnie en met een lach vol te houden, maar dat lukte maar deels. Door onze lach heen voelde ik een onbedwingbare neiging om ermee te stoppen. Maar niks daarvan, ik ging door. Het gevolg was wel dat ik aan het einde van ‘les’ zo ongeveer instortte.Ik was blij dat de warme hap van Henk zo goddelijk smaakte. Het gerecht had geen eigen naam , maar het was om met Tinie te spreken ‘verrukkuluk’. Dat was onder andere te merken aan het aantal mee-eters, dat een tweede keer opschepte. Dat kwam onder andere door de zalige combinatie van ‘heet’ en ‘zoet’. Het smaakte zalig misschien wel door de pak soi. Geen idee welke bijzondere smaak het gerecht daardoor kreeg, maar bijzonder was het. Na de maaltijd en het toetje kon ik lekker vlot naar huis.Ik lag nog even op bed te rusten toen Fatih binnenstapte. Hij wist me rechtop uit bed te glimlachen. Ik slikte mijn tranen weg en volgde de fysiotherapeut naar het oefenhok. Veel meer is het niet. We bespraken samen de mogelijkheden van de komende verkiezingen. Fatih had zijn I-pad erbij genomen om te zien hoe Nederland volgens de Nu-peilingen zou gaan stemmen. Dat zag er volgens de uitslagen nog al rechts gekleurd uit. Om voor enig tegenwicht te zorgen besloot ik met enige hardnekkigheid mijn stem aan links te blijven geven. Ik heb dat aan Fatih laten merken. Hij heeft twee nationaliteiten, ik heb hem niet willen vragen wat en of hij gaat stemmen. Maar misschien hoor ik het nog van hem.We gaan eten bij onze vaste vrienden. Hij gaat CDA stemmen te oordelen naar de plakkaten die op elke verdieping van zijn huis te zien zijn. Ik gun hem dat. Hij gunt me mijn partij ter linkerzijde. Zo hoort het ook in een democratie.

Woensdag 14 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Voor het dagboek van vandaag had ik de inspiratie van Thuisbij hard nodig. Daartoe haalde chauffeuse José mij keurig op tijd op. In het Thuisbij-pand wachtten de vaste woensdag-klanten mij op. Ik veroverde mijn eigen stoel en kreeg een heerlijk vers bakkie koffie. Dat ging er zoals altijd bij dagbesteding Zoals Thuis heerlijk in. Daarna was er tijd voor het laatste nieuws.Dat is zoals altijd geheim. Niet dat er grote geheimen in dat nieuws staan, maar gewoon wel het in vertrouwen vertelde nieuws. Ik heb niet altijd behoefte om voluit mee te praten, maar dat hoeft ook niet. Bij de ochtend-zitting van Thuisbij mag je meepraten, maar je moet helemaal niks, na da, riente. Dat is een van de zaligheden van Thuisbij.Na verloop van tijd blijven sommige Thuisbijers op hun gemak zitten, maar de vol-ijverigen weten de spellen te vinden. De laatste tijd is rummikub helemaal in. En helemaal fanatiek in. Ze slaan elkaar niet de hersens in, schelden elkaar niet onderste boven, maar sommigen kunnen zo “vuil‘ over de tafel heen kijken, dat ik het liefst in z’n geheel in de krant zouden willen verdwijnen.In eerste instantie wordt er geheel vrijwillig corvee gedraaid. Vandaag aten we in de ochtend stampot rauwe andijvie, maar dan wel op z’n Frans. En dan bedoelen we niet het land Frankrijk, maar dan bedoelen we de toevoeging van de ingrediënten die we geleerd hebben van Thuisbijer Frans, zoals daar zijn een ui, een appel, een handvol spekkies en nog wat handjes vol lekkers. En reken dan nog kleuren vla met een flinke klodder slagroom toe. Hoe bedoelt u eten wat de pot schaft. Dat is bij dagbesteding Zoals Thuis geen probleem.Eenmaal thuisgebracht door chauffeuse Anca, heb ik me eerst gestort op het dagboek van vandaag. Persoonlijk vind ik dat dat aardig geslaagd is. Als ik mijn regels nog eens nalees, zou ik het liefst staande beens naar het Regthuisplein terugrijden en nog een vlaflip bij Anca bestellen.

Vrijdag 9 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vrijdag is een van de twee vaste Ilona-dagen in de week. Dus ik zat keurig op tijd in de hal van Geesterheem op mijn Thuisbij-taxi te wachten. Ik zit daar altijd ruim op tijd, want ik houd er niet van dat de taxichauffeur op mij moet wachten. Het kwam trouwens goed uit dat ik ruim op tijd was, want ik had mijn stok en mijn kunst-oortjes in mijn appartement laten liggen. Maar Rob, de Thuisbij-chauffeur was heel gedienstig en haalde mijn vergeten spullen op. Hij is een stuk jonger dan ik, en loopt een stuk vlotter naar mijn kamer en hij kwam probleemloos met oordopjes en wandelstok terug.Ik frutselde eerst mijn oortjes op hun plaats en liep daarna naar de deur van Thuisbij. Over frutselen gesproken, ik had van Margreet het door haar gefrutselde Paaskleed meegekregen. De bewondering was alom te horen bij mijn mede-koffie-lurkers. Het is trouwens een fraaie Paasversiering voor aan de muur te midden van de aquarellen van onder anderen de Uitgeester kunstschilder Piet Brandjes. Het kleed ligt voorlopig nog, maar het komt echt te hangen.Sommigen van ons zaten nog hun laatste slokje koffie weg te werken, toen Pilatus-lerares Marrigje een grote ballenzak achter zich aansleurend binnenstapte. Wie een keer in de week wilde werken aan de spieren-conditie volgde graag of traag de immer glimlachende gymjuf naar een van gymzaaltjes binnen Thuisbij. De glimlach van de juf tovert een idem op de gezichten van de deelnemers. Die glimlach is echter slechts geleend bij de juf. Niks te glimlachen, er moet gewerkt worden. Hoewel, je kunt ook Pilatussen met een oprecht gemeende lach op je gelaat.Daarna krijgen we een korte spanne tijds om bij te komen, na die spanne wordt het Thuisbij-middag-eten geserveerd. Ditmaal was dat pompoen-soep met daarin twee hele gepureerde pompoenen, en voor iedereen dat eerder beloofde hard gekookte ei. Verder kon een ieder het zacht-gele mengsel op smaak brengen met Maggi of zout en peper. Het klinkt zo eenvoudig, maar het smaakte om met mede Thuisbij-gast-Tinie te spreken verrukkuluk. Of in foutloos Nederlands ‘zalig.’Onze groep Thuisbijers liet zich later naar Johanna’s hof brengen voor koffie en gebak. Een van onze vrijwilligers had via marktplaats een antieke kast verkocht en kwam met een zak vol klinkende munten bij Ilona terug met de vraag of zij (Ilona) daar raad mee wist. Wel zeker wel, we gaan voor dat geld koffie en gebak gebruiken bij Johanna’s hof. Zo gezegd, zo gedaan.Dat was zogezegd smikkelen voor onze monden. In het zonnetje. Dat was lente in de zon. Dat was voor de een verwennen en voor de ander verwend worden.

Woensdag 7 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdagochtend werd ik raar wakker. Gisteravond ben ik met diep verdriet gaan slapen. Wat ik gisteren namelijk over die dag in mijn dagboek heb geschreven, wilde ik zo gauw mogelijk vergeten. Er volgt dus nu een nieuwe dag met naar ik vurig hoop weinig foute of rare zinnen. De fouten van gisteren zaten me vanaf vanmorgen stevig dwars. Ik wilde dat hoe dan ook verbeteren. Margreet komt me daarbij helpen. Ze komt daarvoor om ongeveer half drie, dus ik kon eerst nog wel ons middagmaal nuttigen. De eigen gemaakte nasi goreng van Ilona lokte ons al vanaf een uur of half twaalf.Bij Ilona hadden we een zo goed als ondenkbaar tafelgesprek. Iemand opperde een voor onze leeftijd vreemd gespreksonderwerp. Het begon onschuldig met de opmerking dat iemand de afgelopen nacht niet had kunnen slapen en de gevolgen die dat weer met zich meebracht. We moesten niet willen weten waaraan de spreekster had liggen denken. We mogen in dit keurige dagboek niet alle gesproken woordjes letterlijk uit ons geheugen opdiepen. Dat levert volgens een tafeldeelnemer een kapelaan op die na het biechthoren met rode oortjes de biechtstoel verliet. En misschien wel een bisschop die later op de dag een gesprek houdt met een journalist.Gelukkig vroeg Ilona aan het eind van het middageten zoals altijd om even stilte voor gebed. Dat maakte de lucht en onze zielen weer helemaal schoon.De vlag van Geesterheem wapperde weer fier in de lucht. We deden de afwas gezamenlijk terwijl we nog nagenoten van ons nagesprek. De biecht was in het duister gesproken, dus we waren weer schoon, onze zielen konden weer wat leiden. Een en ander voor zolang als het duurt, dat dient wel gezegd.Vanavond is er weer voetballen op de tv, dat leverde ons weer een schone ziel op: want het voetballen bezorgde ons een zuivere ziel, zeker weten. Net zo goed als de cursus Papier-scheuren-en-plakken van Marian ons een schoon geweten zou opleveren. We deden het tenslotte niet voor niets, het had naar wij zeker wisten een zuiverende werking. Wij, katholieken, haalden weer opgelucht adem. Toch wel lekker zo’n geloof met een vanzelf zuiverende kracht. De van de niet-katholieke huize zijnde dames en heren in ons gezelschap, kijken in dit soort gevallen steeds jaloers toe.De ellende van een dagboek met vele fouten heb ik minstens ruim achter me gelaten. Ik bied voor de horde gemaakte fouten nederig mijn excuses aan. Ik hoop in de dagboek-aflevering van vandaag zo weinig fouten gemaakt te hebben dat u – lieve ezers/essen – mij vergeven zult.

Vrijdag 2 maart 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik begon deze dag met de hartelijke groeten van de vrijdag-Ilonadag. We zaten in het begin met een klein groepje aan de eettafel, maar wel allemaal gezellig pratend met elkaar. Het kleine groepje babbelde honderduit over allerlei onderwerpen, maar dat spitste zich al gauw toe op het onderwerp vakantie. Het sleutelwoord dat de mee-praters boeide was dit keer Grenoble.Om allemaal ongeveer hetzelfde stukje landschap voor zich te hebben, kwamen binnen korte tijd de telefoons annex ingebouwde landkaarten op de tafel. Niet zomaar met een gebied, maar met een kaart waarop Grenoble aangewezen kon worden. Dat niet alleen, maar ook de vakantie-dorpen waar niemand van het aanzittende Thuisbij-gezelschap ooit geweest was, maar waar men de komende zomer beslist heen wilde, en dan ook nog liefst bij die en die monsieur of madame.Wie van de gespreksdeelnemers er nog nooit geweest was, moest dat binnenkort beslist doen en dan liefst in de vroege zomer of in de late herfst. En dan weer liefst gaan eten bij monsieur Jean-Paul of madame Marie-Therèse. Wel op tijd reserveren, want je was daar niet gauw alleen.Opeens veranderde het reisdoel. Niks naar de Jura, nee, op naar Wladiwostok of Peking. En niet voor een week, maar liefst voor een drietal weken. En slapen in de Trans–Siberië-expres. Een van de medepraters legde uit hoe je aan de 6500 euro per twee personen kon komen. Wie nog nooit zoveel geld aan een vakantie besteedt had, kreeg haarfijn uitgelegd waarom de reis zoveel geld waard was. Goed, het was even doorsparen, maar dan had je ook wat.Heel iets anders, maar even goed aanbevolen was de tocht met de slee door de sneeuw via Noord-Noorwegen. Wel goed aankleden. Hoe? Dat was ook te zien op de foto’s. Na het uitgebreid bestuderen van de hondenslee-foto’s kwamen de plaatjes van Peking weer voorbij. De telefoon annex landkaart werd gebruikt voor het tonen van kostelijke foto’s van restaurants met chef-koks met spleetogen.Het onderwerp wijzigde zich. Men ging nu naar de Dolomieten met daarbij aangegeven de dorpjes die men perse niet of juist wel moest bezoeken. Daarbij welk eethuis beslist moest bezoeken. Men kreeg desgewenst ook een paar vakantie-foto’s uit de telefoons voorgeschoteld.Ondertussen werd op het thuisbij-fornuis met overgave door de koks van dienst gekookt. De aardappels-met-de-gehakt-kaas-schotel rook heerlijk. Er werd dan ook – toen het eindelijk klaar was – met een zekere graagte opgeschept. En tussen de regels door klonk het ‘verrukkuluk’ en zalig in het typisch-chef-kok-Italiaans. Het toetje bestond uit chocoladevla met slagroom en stukjes banaan volgens het Thuisbij-recept. Het staat in geen een kookboek, maar het smaakt namnam.

Vrijdag 23 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Een grootse afvaardiging van de Thuisbij-ers verzamelde zich donderdagmiddag in de restaurantzaal van Geesterheem. Zij waren medegetuigen van de jaarlijkse playback-show, die de personeelsleden van het huis verzorgden voor de bewoners. Dat feest bestaat uit een feestelijke show van twee uur. De zusters, het huishoudpersoneel, de leden van de technisch staf, het keukenpersoneel en de leden van de andere diensten, zij sloofden zich heerlijk uit in het bekende playback-spel.Te oordelen naar het luide applaus aan het eind van de middag mag het resultaat er best wezen. De Thuisbij-ers spraken er vrijdag bij dagbesteding Zoals Thuis nog lovend over. Ze hadden daar maar net aan tijd voor want er moest ook nog gepilatust worden onder leiding van gymjuf Marrigje. En rond 12.00 uur moest er nadrukkelijk naar de Olympische Spelen gekeken worden, want onze Kjeld scoorde weer goud.Maar goed, eerst de playback show. In een uur tijd kwamen in Geesterheem de grote hits van onze Nederlandse artiesten voorbij, soms live gezongen, soms geplaybackt. De bijeenkomst werd geopend door Lady Gaga met een medley van hits uit de Sound of Music, helemaal in de stijl van een in blauw geklede diva. Een bewoonster van Geesterheem legde ons (Thuisbij-ers) uit waarom het zo’n heerlijke giller was. ”Het zal je toch maar gebeuren, dat de zuster die je des ochtends vrolijk helpt bij het aankleden nu met overgave “Westenwind” van de Cats staat te mimen.”De sfeer van het geheel wordt het beste weergegeven door “Het geeft allemaal niet, want wie holt van elkaar.” Je zult toch maar een afdelingshoofd hebben dat probleemloos mee gaat doen met twee collega’s die een Uitgeester versie van You are the greatest lover van Luv brengen, keurig geschminkt en in kleding uit de jaren Zeventig.Soms was de zang niet geplaybackt maar werd die live gebracht. Karin bracht een voorbeeld van hoe dat moet in ‘Hé, ouwe’ van André Hazes jr. Het was zo goed, dat het publiek ademloos toehoorde. De vrolijke noot werd gezellig vertolkt door Imca Marina, die de luisteraars makkelijk wist te verleiden tot het handen-meezwaaien boven de hoofden. Of men zong opgewekt mee met Sugar Lee Hooper, tijdens haar Wandelclub, waarbij de artiest zichzelf begeleidde op een uit de keuken geleende pan.Het was tijd voor een versnapering, een schijfje worst met augurk en een broodje kroket van eigen keuken. Daarna was het tijd voor de bekende uitsmijter, in de vorm van Andre van Duin en zijn Klokkenluiders, bim ,bam, bom, waarbij de hele zaal smakelijk meelachte. Over een goed verzorgd programma gesproken. De uitvoerenden en de organisatie konden terugzien op een geslaagde middag, te oordelen naar het dankbare publiek.De Thuisbij-ers deden voordat ze weggingen een hartelijke duit in het applauszakje en lieten zo hun oprechte waardering voor het gebodene blijken.

Woensdag 21 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag stond bol van de spanning. Zouden we nog een of twee medailles halen in Korea? En zo ja van welke kleur waren die medailles dan? We zaten vanaf het begin bij dagbesteding Zoals Thuis gewoon aan tafel. Eerst werd de uitvaart van Thuisbijer Piet Z. uitgebreid nabeschouwd. Over het algemeen waren de Thuisbijers die aanwezig waren tevreden over het gebodene. We hadden op waardige wijze afscheid genomen van onze Thuisbij-vriend Piet. In ons hart hadden wij in onze eigen woorden ‘onze Piet’ herdacht, op waardige wijze zoals het hoort in onze kringen. Zo waren zij die niet in de kerk aan de Langebuurt aanwezig konden zijn, toch met hart en ziel aanwezig en konden we woensdagochtend vanuit ons al dan niet gelovige hart zeggen ‘het was goed zo’.Tegen het middaguur zaten de liefhebbers van het Olympische schaatsen met de ‘zenuwen’ in ons lijf aan de separaat opgestelde tafel, zodat we van vier te verwachten schaats-races niets hoefden te missen. Wij – schaatsliefhebbers – zijn de leiding van de keuken in Thuisbij dankbaar, dat wij voor de tv mochten zitten met ons bordje op schoot.Niet dat onze bui erop vooruitging, want onze schaatsende mannen en vrouwen slaagden er niet in het verwachte goud in de wacht te slepen. We hadden verstandig moeten zijn en ons vooraf tevreden moeten stellen met medailles van een ietsie minder kapsones-achtige kleur. Dan had de klap ook wat minder hard aangekomen. Met de bekende staart tussen onze benen dropen wij af.Vandaag vierde o.a. onze gastvrouw Truus haar verjaardag. Uw kronikeur was bij de Thuisbij-feestelijkheden helaas niet aanwezig, maar hij laat bij deze zijn hartelijke gelukwensen aan de jarige job overbrengen.Het was vanochtend een witte wereld toen we wakker werden en dat schijnt de komende dagen zo te blijven. En dat houdt weer in, dat we ons warm moeten kleden bij de wandeling met de dokter. Maar we laten ons niet kisten. Met de jas goed dicht geknoopt moeten we het een eind redden. U hoort van ons in onze kroniek van morgen.

Vrijdag 16 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Dit is het verslag van de dag na de nederlaag van Sven Kramer. Maar we hebben weer een gouden medaille verdiend en wel door het ongelooflijk scherp schaatsen van Esmee Visser op de 5000 meter. Ze deed voor het eerst mee op een grote wedstrijd waarin zij moeiteloos afrekende met onder andere grootheden als Voronina en Sablicova. Ze komt net kijken maar ze scoorde gewoon lachend een gouden plak. Niks te grote mond, geen verkeerd ontzag.Vanmorgen heb ik ge-pilatus-t met Marrigje. Met de grootste moeite scoorde ik een warme oefening. Mijn conditie laat van alles te wensen over, maar als ik nu niet mijn best doe wordt het niks meer. Ik doe dus mee met verse tegenzin. Na de hele serie pilatus-oefeningen hebben we in de televisie meisje Visser bewonderd. Toch leuk om te zien hoe zo’n onbevangen nieuwe ster zich beweegt tussen de gevestigde namen.We aten deze keer gebakken aardappeltjes met de specialiteit van het huis spruitjes met ham en room. Goddelijk. Oftewel verrukkuluk zou Tinie van Henk zeggen. We schransten er lustig op los. Niks overgebleven voor de tweede rit. Ilona zou voor de volgende keer als we dit gerecht eten een kilo minispruitjes extra bij onze groenteboer Rick bestellen. Bij het idee alleen al loopt mij het water door de mond.Mijn tafel-buurman Piet Z. is gisteren overleden hoorden we. Hij was een heerlijk en eerlijk spontaan mens. Dinsdag gaat Thuisbij in de r.k. kerk aan de Langebuurt afscheid van hem nemen. We zullen hem om zijn spontaniteit missen.

Woensdag 14 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was een normale woensdag, dat wil dus zeggen, een midweekse dag met onder andere aandacht voor Thuisbij. Ik zat op de normale tijd klaar om opgehaald te worden met de Thuisbij-taxi, dit keer door chauffeuse Jose, die was zoals altijd op tijd voor de poort van Geesterheem om mij op te halen en op de juiste plek af te zetten. In de ruime keuken zat ik eerst met Frans en Anne aan de koffie, gezellig de afgelopen Thuisbij-dagen door te nemen. We wilden het niet hardop zeggen, maar diep in ons oranje hart zaten we met spanning te wachten op de start van de 1000 meter voor de dames in Korea. En maar duimen.De spanning was om te snijden. Eerst was daar onze gouden Ireen. Ze zette een scherpe tijd neer die op het score-bord bleef staan tot na de dweilpauze. Toen ging het gebeuren. Eerst hielden we onze adem nog in tijdens de rit van Jorien ter Mors. Ze reed een wereldtijd, maar voor we konden juichen, moesten er eerst nog een paar sterren rijden, en niet de minsten, waar onder een Amerikaanse en een Canadese. Maar onze Jorien was zo in vorm, dat ze iedereen de loef af stak. Gevolg: we hadden weer goud gescoord. Daar kwam niemand meer aan.We aten aan de keukentafel feestelijke pannenkoeken met stroop waarbij we onze vingers aflikten. De pannenkoeken smaakten prima. We genoten ze met kaas of met ham en met stroop om het helemaal af te maken. Pannenkoeken met stroop moet je leren eten. Met name de hoeveelheid moet je goed doseren en afmeten. Als je dat eventjes goed doet, is je beloning groots.

Vrijdag 9 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was vandaag een normale vrijdag bij Ilona. Wat beslist wel vermeld moet worden, is het feit dat de lijst van Thuisbij-ers er een paar nieuwe namen bijgekregen heeft, te weten op de eerste plaats die van Til, of liever deftig de volledige naam Mathilde. Ze paste zich qua bezigheden moeiteloos aan bij de sfeer van Thuisbij, zoals daar bijvoorbeeld is het puzzelen.Er was nog een nieuwe naam op onze lijst van enthousiaste deelnemers aan Thuisbij, namelijk die van Rita. Voor haar was de deelname aan de spelen ietsie lastiger want haar ene arm luistert niet zo best meer naar de bevelen van bovenaf, maar wij maken daar als Thuisbijers niet zo’n punt van. Zo gaat dat in het leven. Soms zit het mee, soms zit het tegen.Daarover kon onze Jan vandaag meepraten. Hij was duidelijk de kluts kwijt toen hij zich naar het toilet wilde begeven. Hij miste bij het lopen zijn steun en toeverlaat, namelijk zijn wandelstok. Dat betekende dat het voor Jan in het geheel geen gewandel werd. Normaal schakelt Thuisbij alle hulpkrachten in bij het gezamenlijk zoeken. Dat werd nu ook gedaan, maar al wat gebeurde tijdens het zoeken, er kwam geen stok boven water. Jan keek steeds hulpelozer. Marrigje liet haar pilatus-leerlingen even zelfstandig alleen en kwam ook minstens twee keer hulp bieden. Tevergeefs.In arren moede riep Jan opeens: “Misschien ligt mijn stok per ongeluk wel in de auto waarmee ik opgehaald ben.” Het was even muisstil in de eetkeuken. Chauffeuse Ilona onderbrak haar bezigheden op een gegeven ogenblik en spoedde zich door de sneeuw naar de Thuisbij-taxi. Even later kwam zij triomfantelijk met Jan’s stok zwaaiend bij de ThuisBij-ers weer binnen. Zij jubelde: ‘Hij lag onder het taxi-kleed in de achter-koffer-bak.’ Het leed van Jan was geleden, de stok was gevonden. Iedereen was blijde, Jan het meest. Er werd driftig van het vlaflip-toetje gehapt.Toen ik bij dagbesteding Zoals Thuis vandaan kwam, kon ik nog net het staartje van de opening van de Olympische Spelen mee pikken.

Woensdag 7 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag ben ik maar kort bij Ilona geweest. Omdat ik kort na het middaguur bij Nathalie moest zijn. Nathalie is de gastvrouw van mijn verblijf, de gastvrouw van Geesterheem dus. Dat korte zat ‘m in de tijd na het middageten. Ik mocht van Ilona gaan nadat ik mijn bordje leeggegeten had. Daar heb ik normaal gesproken niet veel moeite mee, maar meestal blijft iedereen netjes zitten en wachten op het toetje. Dat laatste mocht ik dit keer overslaan, geen toetje dus. Ik zag mijn lekkere hapje van twee soorten vla en een toefje slagroom aan mijn neus voorbij gaan. Mijn chauffeuse Anca had mijn jas en sjaal al van de kapstok gehaald. Dus ik stond om kwart over twaalf al in de hal van Geesterheem.Anca vroeg in de auto wat ik zo vroeg bij de portierster van Geesterheem moest doen. Ik legde het geduldig uit. In mijn vrije tijd schrijf ik stukjes voor het blad voor de mensen van en in Geesterheem. Men heeft mij gestrikt voor een maandelijkse bijdrage. Ik heb zelf geopperd een keer per maand een personeelslid te interviewen om haar of hem te ondervragen wat hij/zij voor de baas en voor ons doet. Dat levert leuke stof op. Want wie weet er nou wat Nathalie zo ongeveer de hele dag doet in haar loge, tussen 09.00-13.00 uur. Ja, ze zit zo ongeveer de hele dag te lachen. Dat doet zij ongeveer het meeste van haar werktijd. Je hoort het de mensen al hard op zeggen. “Nathalie? Die lacht de hele dag”. Dat is op zich al een prestatie vind ik. De hele dag luisteren naar de vragende mensen die haar loge passeren. Nou, dat lukt Nathalie meestal wel. Met een glimlach op haar gezicht, ook dat nog.Nou, bij die Nathalie moest ik zijn. Ik had haar geïnterviewd en daarover een kleine 270 woorden uit mijn pen laten stromen. Zij moest die 270 woorden corrigeren, en jawel hoor, dat deed zij graag voor het goede doel. Morgen geen Anca, wel dokter Dirk Jan voor de wekelijkse wandeling. Hij leidt ons … daar schrijf ik een van de volgende keren over. Geduld dus!

Vrijdag 2 februari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vanmorgen stond ik op en meteen wist ik dat het een heugelijke dag was, namelijk de verjaardag van Ilona. Ik deed ter wille van het feest na het wassen een beetje stinkie stinkie op. Dat is bij ons ten huize iets uit een flesje op naam van David Beckham. Dat ruikt niet alleen lekker maar ook erg feestelijk. Zo was ook de leenauto erg feestelijk, en zelfs de chauffeur Rob deed zijn best en schiep een feestelijke sfeer en repeteerde een Amsterdams volkslied.De ochtend werd verder gevuld met koffie drinken en monchou taart eten en cadeautjes aan de feesteling overhandigen. En tegelijkertijd een dikke kus uitdelen op de linker of rechter wang. Of op beide wangen. Dat mocht ook. Daarna werden de taken verdeeld waardoor iedereen het idee had dat hij of zij uitgenodigd was op het feest.In de Eerste Kamer waren de dames en heren volop aan het pilatussen onder leiding van cursusleidster Marrigje. Op die manier trachtte iedereen zich zo goed als maar enigszins kan voor te bereiden op het grote feest. Op die manier namelijk werd gewerkt aan een uitgelezen conditie van geest en lijf, zodat men duidelijk voorbereid was op het grote feest dat voor de middag op het programma stond.In de Tweede Kamer werd met vrouw en macht gewerkt aan de voorbereiding van het middagmaal. Op het menu stond gado gado. Het gerecht volgens het recept van Ilona’s moeder stond boven aan op Winnie’s verlanglijstje. En de feesteling, onze Ilona, was zelf zo in de gloria dat ze jubelend meedeed aan de bereiding. Tess boog zich diep over de sperzieboontjes en liet niet toe dat iemand zich ook maar met één vinger aan haar boontjes kwam. Daarna kon iedereen smullen van het Thuisbij-feestmaal. Iedereen koos het woord van Tinie om het feestmaal te kwalificeren: het was – hoorden we menigmaal – ‘verrukkuluk.” Daarna was het tijd voor de meeste feestgangers een korte rustpauze op de ruststoelen in te lassen zodat zij zich uitgerust aan de after dinner party konden laven.Op de party verschenen zo goed als alle partners van de dagelijkse Thuisbijers. De verrukkuluke begeleiding van de feestliederen werd op weergaloze wijze verzorgd door de zangstem van Hetty en uitnemend begeleid door de vingervlugge tonen van Jan’s accordeon, kortom het werd een jubelend feest waaraan Ilona met grote glimogen deelnam. Er werd door wie nog kon vrijelijk gedanst en iedereen bladerde door de tekstboekjes om het Uitgeester volkslied uit volle borst mee te kunnen zingen, zelfs als zij van opa of oma dat volkslied nog niet geleerd hadden. Wat een party, wat een unieke sfeer, wat een verrukkuluk feest.

Woensdag 31 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag is prinses Beatrix jarig. De vlag hangt uit, voor de poort. Ze viert vandaag haar tachtigste verjaardag, volgens de Telegraaf viert ze dit kroonjaar met haar kleinkinderen. Wij hadden vandaag witlof met ham en kaas en vla met een dot slagroom toe. Mag je van mij best een koninginne-maaltijd noemen. Het smaakte in ieder geval wel zo. Van onze kennissenkring was Tinie vertrokken. Ze woont nu in een tehuis in Heemskerk. Het is ondertussen wel zo dat lege plaatsen in Thuisbij in no time opgevuld worden. Je mag dus echt wel zeggen dat tehuizen zoals Thuisbij in een behoefte voorzien. Meer dan in een gewone behoefte voorzien. En nu maar hopen, dat er nu en in de toekomst voldoende van die opvangplekken zijn en blijven komen.Trouwens, ik hoop voor mij dat er van die plekken blijven zijn. Ik moet over mezelf zeggen, dat ik zo nu en dan ook lichtelijk de kluts kwijt ben. Toen ik vanmiddag door Anca thuisgebracht ben, had ik sterk de indruk, dat ik bepaalde sleutels kwijt ben. Ik kon ze tenminste zo gauw niet vinden. En de pee dat ik in had. Waar kon ik die dingen nou toch gelaten hebben. Trouwens ik had zelfs geen idee welke sleutels ik kwijt ben. Het moet toch niet gekker worden.Ja, ze heet echt Anca. Laatst wist ik haar naam niet meer, die heb ik haar nu gevraagd en op een kladblaadje geschreven. Dat moet dus goed gaan, hoop ik. Als ik dat kladblaadje in godsnaam niet kwijt raak.De schildermannen zie ik over ons pleintje lopen. Er staat een stelling voor mijn kamerraam. Ze gaan de raamkozijnen schilderen, maar wanneer is mij nog een raadsel. De mannen zijn net (15.15 uur) van hun werkplek vertrokken. Mij benieuwen wanneer de klus afgemaakt wordt, daar heb je bij schildermannen nooit enig idee van. Maar zo lang de stelling er nog staat, weet je een ding zeker, dat ze op enig moment nog terugkomen. Dat is wel zeker. Maar ja, er is regen voorspeld. En regenwater en verf, dat gaat slecht samen. Dat schiet dus niet op. Ik hoor ze momenteel wel lekker schuren, ze zijn er dus nog, al zie ik ze niet.Ilona begroette mij vanmorgen met loshangend haar. Volgens haar moet je aan je kapsel zo nu en dan iets laten doen. Inderdaad, iets, maar wat! Later hoorde ik dat ze zaterdag jarig is. Er ging dan ook een leuk felicitatiekaartje kaartje onder de Thuisbijers rond. We mochten er allemaal iets leuks op schrijven. Van harte, Ilona, bedacht ik helemaal zelfstandig!

Vrijdag 26 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

We kregen het deze vrijdag over bijnamen. Dat was altijd een geliefd onderwerp bij de gesprekken rond het aan tafel zitten bij dagbesteding Zoals Thuis. Wie kende de aardigste bijnamen van vroeger nog. Nou, aardig? Die namen waren alleen aardig als je ze niet zelf moest dragen! Met name als de nakomeling van de oorspronkelijk bijnaamdrager voortaan met de verkleinwoordnaam door het leven moest.Stel je voor dat vader de Knoest heette in het dorp, dan heette zijn zoon toch mooi Knoestje. Het is maar een voorbeeld. Nog erger was het als vader de Heer heette, dan heette de zoon misschien wel de Jongeheer. Het is maar weer een voorbeeld. U snapt, het was een leuke bijeenkomst deze vrijdagmorgen aan de Thuisbij-tafel.Ilona kwam aan de tafel zitten met een donkergrijze tekening van ons Regthuyspleintje. De tekening was ondertekend en met behulp van een I-pad wist een aanwezige wizz-kid onder de Thuisbij-ers op facebook te ontdekken dat hier van een creatie van onze dorpsgenoot Henk Freyée sprake moest zijn. Als hij zich bij Ilona kenbaar wil maken, kunnen we samen wat meer van kunstenaar en kunst-werk aan de weet komen. Bijvoorbeeld uit welk jaar de tekening dateert. Henk moet ergens in de zeventig zijn, schatten wij.Deze vrijdag kwam onze Thuisbijer Tess ook een zelf gecreëerd werkstuk aan de puzzelaars showen. Het kunstwerk had bij het voltooien nog geen naam. Wij vonden dat jammer. Je kon zo’n kunstwerk toch niet naamloos achter het raam van Thuisbij neerzetten. Dan krijg je gauw dat de argeloze kijker het een naam kwam geven. Zoiets als Oelewap. Zo noemde Tess zelf het werkstuk. En wie zijn wij om het beter te weten dan de kunstzinnige schepper/schepster zelf.Als u, beste lezer, een dezer dagen langs komt bij dagbesteding Zoals Thuis op het Regthuisplein, kunt u de houten “zwarte piet” van Tess met eigen ogen bewonderen. Er zijn trouwens meerdere kunstenaressen op deze vrijdag met een Oelewap aan de gang geweest. Misschien dat onze galerie-houdster Ilona de werken van de andere kunstenaressen ook ten toon wil stellen. Het aardige van deze werkstukken is, dat zij zonder begeleiding gewrocht zijn. Maar ze zijn wel zo kunstzinnig geworden dat zij te zijner tijd makkelijk de vraagprijs van € 80,00 moeten kunnen opbrengen.O ja, wij aten vandaag een goddelijke bloemkoolschotel, toegedekt met een laagje kruidig gehakt. Simpel maar heerlijk. Wij proefden de kunstzinnige hand waarmee Tinie het een en ander had bereid.Met groet van de artieste.

Woensdag 24 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

We vierden vandaag het jubileum van Thuisbij. We vierden ons tweejarig bestaan. Ik merkte het meteen toen ik binnenkwam in ons gebouw aan het Regthuisplein. Behalve de volledige gezellige bezetting was daar de bekende Thuisbij-taart, die lieten we ons lekker smaken. Dat maakt het feestvieren des te vollediger. We lieten ons het feestgebak heerlijk smaken en haalden daarbij dierbaarste herinneringen op. Van weet je nog dat we voor onze huidige hond Harrie onze wollige lobbes Ari hadden. We herinnerden ons ook dat we een extra kamer in ons tweede jaar gekregen hadden. Dankzij de niet aflatende metselkunst van Rob van Ilona.We vierden onze verjaardag met in gedachten muziek van de Uitgeester harmonie die zich opgesteld had in rijen van vier voor de buitendeur. We konden onze eigen muziek kiezen. We zongen luidkeels alle coupletten (en dat zijn er veel!) van het Uitgeester volkslied mee. Terwille van de aanwezige Amsterdammers in Thuisbij zongen we ook Aan de Amsterdamse grachten. Het meezingen mocht gelukkig zittend, maar luidkeels was het bekende meezingen van Tinie, die tegenwoordig met haar Henk in de Slimp woont.De bakkers van het dorp brachten om de beurt een fraaie, maar wel forse feesttaart. We lieten het ons ruimschoots smaken en spoten er tijdens het happen nog eens een vette laag slagroom op. Die slagroom lepelden we er o zo handig af, zonder te kledderen.Toen iedereen het gebak op had, gingen de dames rummicuppen in de kaartkamer. Frans had in de keukenkamer het hoogste woord. Hij was tijdens de ochtenduren volop bezig met het regelen van viertallen voor klaverjassen in de middaguren. Hij was daar zo druk mee, dat hij spontaan een glas water van de tafel veegde. Het water uit het glas benatte onder andere de broek van Sjaan. Die werd keurig droog geföhnd door Ilona. Later in de ochtend vierde Frans het jubileum van Thuisbij met zijn aanwezigheid aan de rummicub-tafel, met onder andere Nel en andere Tinie.De keukentafel werd zoals altijd eigenhandig rond de klok van twaalf uur gedekt door de keukenstaf die vandaag bestond uit Ilona en Ranka. Ze hadden hun best gedaan op bami volgens eigen Thuisbij- recept. Met losse kroepoek in schaaltjes. Een en ander smaakte zalig en werd dan ook verrukkuluk (met dank aan Tinie) genuttigd. De maaltijd werd afgesloten door vla, afgespoten in drie smaken.De feesttafels werden keurig klaargemaakt voor de middagactiviteiten. Ik trok mij terug om tijdig dit dagboek te schrijven, zodat iedereen tijdig van de details van de viering van het jubileum op de hoogte kon zijn.

Vrijdag 19 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag kwam ik raar uit bed. Ik noem het maar ziek, maar als de zuster een serie vragen op mij afvuurt van zaken die ik allemaal voelen kan, moet ik die vragen steeds negatief beantwoorden. Ik heb dus geen hoofdpijn, geen buikpijn en geen duizeligheid en verder ook geen andere pijntjes. Maar ik voel me wel rot, tegen het misselijke aan. Ik probeer me toch maar aan te kleden. Het lukt allemaal niet. Als ze later met een koortsthermometer terugkomt, heb ik ook nog eens geen koorts.Na nader overleg kruip ik toch maar terug onder de dekens, aangekleed dat wel. Dan kan ik misschien later als ik me toch beter voel snel klaar maken om bij Rob of José in de Thuisbij-taxi te springen.Als ik dit zit te typen, is het 13.20 uur. Ik heb na het middageten gewoon toch geslapen, zelfs lekker geslapen. Maar het hoort niet zo volgens zuster Monica. ‘We gaan dit gewoon lekker in de gaten houden,’ zegt ze bemoedigend. Ik heb gezien, dat er vanmiddag schaatsen op de tv komt. Daar mag ik wel naar kijken, maar ik moet me wel beter gaan voelen. En dat kan ik nu nog niet van mezelf zeggen. Ik moet maar hopen, dat dat nog komt. Als die Nederlanders later in de middag nou nog goud scoren, heb je kans dat dat nog komt. Maar of dat zonder Sven Kramer lukt, valt ook alleen nog maar te hopen. Misschien dat het met die driftkikker van een Koen Verweij wel lukt?De storm is gaan liggen. De vlag die gisteren stevig aan de mast voor de deur wapperde, hangt nu zielig te hangen. Zo nu en dan krijgt het windje er enigszins vat op. Beetje zielig vergeleken met gisteren. Maar een beetje meer wind, is toch pittiger om te zien.Ik ga voor alle zekerheid toch nog even liggen. Tenminste, dat wilde ik, maar het lukte voor geen meter. Ik krijg de dekens niet behoorlijk om mijn lijf geplooid, terwijl ik dat steeds – vanwege de kou? – opnieuw probeer. Ik moet dat toch eens beter leren. ’s Avonds lukt dat beter. Dat wil zeggen, ik ben dan over het algemeen zo moe, dat ik na een korte tijd als een blok in slaap donder.We moeten maar afwachten wat voor dag het morgen wordt.

Woensdag 17 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was de eerste Thuisbij-dag van deze week. Ik was vroeg klaar met de totale voorbereiding en had een tijdje zitten kranten lezen. Kennelijk had ik zo ingespannen zitten lezen, dat ik de tijd vergeten had. Ik hees mezelf in mijn winterjas en ging op weg naar de wachtplek waar ik de afhaalauto zou ontmoeten.Ik was net op de gang toen chauffeuse José al om de hoek kwam. We wandelden samen naar de auto en passeerden een open kamerdeur waar de zuster uit kwam en mij vriendelijk wees op de verkeerde houding waarmee ik achter de rollator hobbelde. Dat doe ik al sinds ik de rollator gebruik. Ik kan de juiste houding wel vinden, maar die handhaven lukt me niet langer dan 10 meter. We kwamen toch zonder kleerscheuren bij de auto aan. Die was al lekker warm gestookt. Regen heeft dus een voordeel. De auto was vandaag een echte taxi: die moest vandaag behalve mij ook Sjaan ophalen. Het regende dunnetjes en chauffeuse José had besloten dat het voor Sjaan te nat was. Die zou vanwege de regen drijfnat bij dagbesteding Zoals Thuis aankomen. Toch wel lekker dat Thuisbij haar klanten lekker ophaalde. Wat een service. Hoezeer de Thuisbij-taxi gewaardeerd werd, viel op te maken uit de zuchtende mond van tweede passagier Sjaan.Binnen stond de koffie klaar. Behalve de bekende mensen was daar ook ter begroeting aanwezig hond Harrie die eigenlijk Milo heet. Die besnuffelde iedereen uitbundig, maar bij voorkeur gast Sjaan. Laat nou uitgerekend die Sjaan niet bepaald op die overhartelijke begroeting gesteld zijn. Maar Milo leert snel. Nadat het dier een paar keer vriendelijk gecorrigeerd is, blijkt dat. Sjaan kan heerlijk van haar koffie drinken. Milo ligt lekker op de deurmat te wachten op de volgende gast die hij kan begroeten. Lekker dier!Ik had deze ochtend een Ipad, die ingesteld stond op onvriendelijk kleine lettertjes. En hoe krijg je die lettertjes op een lekkere leesbare grootte ingesteld? Gelukkig was daar Rob van Ilona. Na geruime tijd pielen kreeg Rob (wat een geduld heeft die man) het voor elkaar. Ik kan nu de kleine lettertjes op de Ipad ook in de ochtend lezen als ik net wakker ben. Heerlijk.Margreet is eerst naar de Yoga. Ze komt dus wat later. Dat stond in de agenda genoteerd door Margreet zelve. Ik profiteerde daarvan en deed een extra lange middagslaap van wel een lekker uurtje.

Vrijdag 12 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag ben ik te laat opgestaan. Daardoor was ik de hele ochtend van slag. Na ruimschootse assistentie was ik toch op tijd in de hal bij de voordeur. Het begint al een ingeburgerde gewoonte te worden, dat de portierster mij in mijn jas helpt. Chauffeur Rob laadde mij foutloos in zijn voiture en reed mij vervolgens naar Thuisbij. Daar waren ze al begonnen aan de hachee, rook ik.Niet alle aanwezigen namen na de koffie plaats in de gymkamer want het is vandaag vrijdag en dat wil zeggen dat de gymjuf met de king-size tas met rode ballen verwacht werd, onze Marrigje. We deden allemaal goed ons best, maar het gevolg was, dat iedereen er na afloop moede bij zat. Na de maaltijd reed chauffeuse Erica uitgetelde Frans en Jan met spoed naar huis. Oorzaak: de te fanatieke deelname aan de Pilatus-oefeningen.Het kan ook de beginnende griep zijn. Ik kan alleen voor mijzelf spreken. En van mijzelf uitgaande denk ik dat het de griep is. Volgens de juffrouw, die in Geesterheem met de theewagen langs komt, heerst de Australische variant in onze contreien. Ik heb in ieder geval een rare buik en wens mijzelf sterkte met die buik.Bij thuiskomst lag er een brief van de Viva in de bus. Vanaf volgende week maandag komen ze de buitenkant van de appartementen schilderen. En aansluitend de algemene ruimten. In totaal duurt het zeven weken. Dat betekent zeven weken de verfstank in de gangen en op de kamers. Ze beginnen om half acht ’s ochtends en ze werken door tot vier uur in de middag.Ja, schilders zijn nu eenmaal doordouwers. We zijn gewaarschuwd. Ik probeer op de been te blijven. Maar ik weet nog niet of ik het avondeten bij onze vrienden in Beverwijk ga genieten. Voor zover er sprake is van genieten in mijn geval. Zoals ik mij nu voel doe ik in ieder geval een poging tot happen en anders is nog geen man overboord, ik heb immers vanmiddag bij dagbesteding Zoals Thuis al warm gegeten. Ik sluit nu af met al mijn lezers een fijn weekend te wensen. Mocht ik groen en geel thuis komen, dan meld ik u dat nog.

Woensdag 10 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag is nicht Annet van Margreet begraven in Almere. De Uitgeestertak van de familie is er vanmorgen heengegaan met Hans en Corine. Het verslag van de dienst en het verhaal dat er bij hoort hoor ik later vandaag, als Margreet thuis komt. Dat is dan na haar yoga cursus, zal dus gauw een uur of negen worden. Al met al ben ik vandaag zo goed als de hele dag alleen. Niet leuk, maar we hebben niet veel of vaak contact met de Wolven-familie, dus ik vond dat zij erheen moest gaan.Ik ben vandaag naar Thuisbij geweest. Daar hoorden we het goede nieuws van Anne. Hij is vandaag bij ons geweest en vertelde dat hij door de dokter genezen is verklaard. Hij heeft aangeboden vrijwilliger bij dagbesteding Zoals Thuis te worden. Hij blijft dus komen om met mij te cryptogrammen en gaat ook de klaverjas begeleiden.Al met al wordt het afwachten met hoeveel mannen we bij dagbesteding Zoals Thuis blijven komen. Het ziet er nu naar uit dat we bij onze club met een vorstelijk vrouwenoverschot moeten dealen. Vanmorgen was de stand vrouwen-mannen ongeveer 11-3.

Vrijdag 5 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

De dag van vandaag kenmerkte zich door een bezoek aan orendokter Schoonenberg en daarnaast een bezoek aan brillendokter Zonjee van het dorp. Beide ‘doktoren’ hadden betrekkelijk slecht nieuws, namelijk dat ik met mijn klachten door hen niet te helpen was. Anja van Schoonenberg (de schat) nam alle tijd om mij uit te leggen dat een nieuw apparaat geen oplossing zou bieden. Regelmatig de oren laten uitspuiten was het enige waarvan iets te verwachten was. Maar hoelang en hoeveel, daar moesten we nog het beste van hopen.Joep van Zonjee legde ongeveer hetzelfde uit voor mijn ogen. De apparaten – brillen dus – kunnen de problemen niet meer oplossen. Een leesbrilletje biedt een beetje soelaas. Maar zij – die brillen – lossen wel het meeste, maar niet alles op. De hersenbloeding van 2014 levert blijvende problemen op, die voor de ogen en voor de oren niet afdoende op te lossen zijn. Daar moet ik het mee doen. Dat is wel even slikken. Dat betekent tranen wegslikken. Weer een stukje minder leven?Rest ons de aardige opsomming van resterende feiten van deze dag. Ten eerste de verjaardag die wij vierden op deze dag, de feestelijke jaardag van onze Piet. Hij kreeg van onze Ilona een kostelijke doos chocola, terwijl wij van hem een flink stuk slagroomtaart mochten proeven. Dat ging er vanzelfsprekend best in. Margreet van Jan kwam de doos met de ingepakte kerststal ophalen en tegelijkertijd kwam zij even kijken hoe Marrigje de ploeg bezig hield met de pittige Pilates-oefeningen. Die oefeningen hakken er ondertussen stevig in. De conditie van de Oranje-bellers groeit per vrijdag aanzienlijk.Op de achtergrond deed Tinie in de keuken mee. De ballers in de achterkamer staken hun duimen bemoedigend naar Tinie op. Zo van ‘goed zo, meid’ ‘je mag volgende week lekker gewoon met ons meedoen. Als je wilt natuurlijk! ’Ondertussen doet de keukenploeg onder leiding van onze Erica zijn best op de spruitjes-stamppot, op smaak afgemaakt met theelepeltjes boursin. Tjonge, dat hakt er zalig in. Na al dat lekkers was de maaltijd zo goed als teneinde en bracht Erica onze Jan naar huis. Ze stelde Jan al rijdend gerust. Die was zijn bril kwijt, maar verzekerde Erica hem, je bent zonder bril gekomen. We zoeken hem direct in de woonkamer of onder je bed.Maar helaas, geen bril van Jan op de genoemde plekken. Maar daarentegen wel in de kraag van Jan z’n overhemd. Waar hij uiteindelijk ook was, Jan en Erica waren oprecht verheugd toen zij de bril om Jan zijn nek zagen hangen.

Woensdag 3 januari 2018 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was de eerste dag van het nieuwe Thuisbij-jaar. En het was meteen raak. Dat konden we bij binnenkomst meteen zien. Er stonden heerlijke zelfgebakken appelflappen op tafel waarvan je wel moest eten zo lekker, zo aanlokkelijk zag het er uit. Er werd driftig gezoend en handen gegeven, waarbij ook nog eens de beste wensen gewenst werden. Ja, Thuisbij wist hoe ze het nieuwe jaar moest beginnen.Iedereen vertelde hoe het oude jaar uitgeluid was geworden op deze derde januari. De zus van een van onze gasten kwam ook nog even aan de deur met een doos heerlijke slagroomtaart. Die taart kwam aan de staf van Thuisbij zeggen hoe heerlijk Thuisbij-gast Tinie het verblijf bij dagbesteding Zoals Thuis ervaren had. De ene slagroomtaart is de andere niet, maar deze was gewoon zalig. Wie van de thuisbij-gasten dit voorbeeld wil volgen, gelieve de slagroom-taart pas de volgende maand te bestellen.Anne vertelde ook een sterk verhaal, dat hij van de SVB had gekregen. Het was een rekening van wel vier cent (€ 0,04) voor het verblijf aan het Regthuisplein. Het sturen van de rekening was duurder dan de rekening zelf. Ik heb met Anne heerlijk gepuzzeld, gecryptogramd. We hadden het meeste al opgelost, maar de dames die eerder klaar waren met ganzenborden hielpen ons graag met de laatste woordjes.Ondertussen stond Ilona een lekkere pan snert naar recept van een van haar moeders klaar te maken. Die oude recepten krijgen hun smaak door de toevoeging een dosis echte liefde. Maar ‘moeders-liefde’ smaakt altijd lekker ouderwets. Wij van Thuisbij hebben daar al menig voorbeeld van mogen proeven. Wij hopen dat wij er nog menig nieuw voorbeeld van mogen proeven in de loop van het jaar 2018. De snert van oma betekende een rustig nieuw begin van het jaar.Verder werd er in twee groepen gebordspeeld, te weten geganzenbord en gerummikubd. In de middag was daar gastvrouw Truus. Dat betekende dat er geklaverjast kon worden. Dat betekende dat ik mij op mijn sponde terug kon trekken voor een rustige middagslaap. Ik was daarin niet de enige. Twee mede Thuis-bij-ers deden ook een tukkie op de ruststoelen. Zo gaven zij gestalte aan van de spelregels die bij dagbesteding Zoals Thuis geldt, namelijk niks moet, alles kan. Heerlijk toch, als je zo moeiteloos aan je gerief kunt komen.