Woensdag 19 juni 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Toen ik eenmaal goed wakker was, wist ik het meteen: het zat niet goed met mijn linker pols. Ik had gehoopt dat de pijn minder zou zijn na een goede nacht. Maar dat viel goed tegen. Ik besloot deze dag door te testen. Op advies van de zuster zou ik om de paar uur twee paracetamollen nemen, dan moest het minder worden. Ik nam plaats op de wachtstoel, wachtend op José of Anca, het regende vorstelijk.Toen – om kwart over negen – belde Ilona. Het regende zo pittig, ze wilde mij en de rolstoelduwer een nat pak besparen. Een goed uur later belde zij weer. Het zou voorlopig niet droog worden, Anca had de poncho’s klaar gezocht en was op weg naar Geesterheem om mij op te halen. Ik werd op de pissende regen gekleed en met Anca dook ik de nog steeds stortende regen in, op weg naar Thuisbij.Ik trof een compleet stel regenmannetjes en idem vrouwtjes al vrolijk babbelend achter hun tweede bakkie koffie. Gelukkig voor mij was Anne er ook, zodat we konden cryptogrammen. Dat duurde tot tegen twaalven. Ondertussen bakte Ilona met gepaste geestdrift pannenkoeken in soorten en maten, met spek en ander lekkers. Die werden ons vanaf ruim 12 uur geserveerd. We mochten ze zelf versieren met stroop en/of poedersuiker. We lieten het ons goed smaken. Om half een dankten we de heer of mevrouw van boven, en warempel het werd droog, we konden onze natte poncho’s aan de kapstokken laten hangen toen we naar Geesterheem reden. Anca stopte mij veilig onder de dekens, ik sliep de slaap der rechtvaardigen, een vorstelijk uur lang.Om half drie klom ik uit bed en zette mij achter de computer voor het begin van mijn dagboek, mijn zere pols verbijtend, wachtend op Margreet die naar de yoga was, zou wel 16.00 uur worden. Als zij om 16.00 uur komt mag ik weer nieuwe paracetamols. Ik kon mij verheugen op een paar uur zonder pijn in de linker pols. Daarna is het wie dan leeft wie dan zorgt.

Woensdag 12 juni bij dagbesteding Zoals Thuis

Het gewone praatje van mijn chauffeuse José gaat op woensdag bijna altijd over de geurige koffie waarheen we altijd koersen als ik naar Thuisbij gebracht wordt. Maar deze woensdag was in zoverre bijzonder dat het naar wij hopen de thuisvaart-woensdag van Ilona en haar gezin zou zijn. De De-Boeren kwamen namelijk terug van 3 weken rondreizen per gehuurde Camper door Canada. Aan de foto’s te zien hadden ze het geweldig gehad.In het pand van Thuisbij aan het Regthuisplein werd na de ochtendkoffie driftig gesleuteld om het pand op te tuigen voor een feestelijke ontvangst van de wereldreizigers De Boer. Er werden fris gekleurde slingers opgehangen met de veelzeggende tekst Welkom Thuis erop. Er werden feestelijk gekleurde ballonnen opgeblazen. Dat gebeurde met zoveel overgave dat de ‘blazers’ er rode koppen van kregen. Het ophangen van de slingers en ballonnen gebeurde met levensgevaar op een stoel staande door Sandy en Hannie.De maaltijd werd ondertussen met de bekende overgave bereid door Anka. Om op alles voorbereid te zijn gingen we om kwart vóór twaalf na een kort gebed aan de dis van rijst met sperzieboontjes en zalig gekruide kip. Geheel zoals Ilona het onze koks geleerd had. Daarna werden de ruststoelen bemenst voor een verdiende middagrust. Met de ogen dicht, maar tegelijkertijd was er de gedeelde waakzaamheid. We wilden allemaal wakker zijn als de DeBoeren thuiskwamen. De geplande cadeautjes lagen keurig op naamsvolgorde klaar, onder handbereik. Graag hadden wij de blijde-thuiskomst van de wereldreizigers gefilmd zodat de niet-aanwezigen achteraf hadden kunnen meegenieten. U – lezers – hoort er vast nog van.Waar u nu alvast van hoort zijn de complimenten van alle Thuisbij-ers voor de oppasmoeders. Ja, ja, de DeBoeren kunnen t.z.t. gerust weer op reis gaan. Er zijn nog werelddelen te bezoeken.Voor de thuisblijvers: de meiden-voetballers doen nog mee. Oké. Het was een dubbeltje op zijn kant, die eerste wedstrijd. Maar hebben is hebben, die drie punten. Die zitten in de pocket. Maar het is toch beter als de dames het niet zo spannend maken de volgende keer. Het blijft niet aldoor goed gaan. Liever niet steeds weer de goden verzoeken.

Woensdag 5 juni 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag gebeurde er zoveel, dat ik met mijn verslag van die gebeurtenissen maar op dinsdagavond laat beginnen. Het begint dus rond 21.00 uur des avonds. Ik laat de zuster komen om mij naar bed te helpen. Dat gaat nog probleemloos. Ik weet niet meer waarom ik die avond om 23.00 uur lig te martelen onder de dekens, maar ik weet wel dat het martelen is. Ik wil overeind komen, maar dat lukt voor geen meter. Omdat ik niet overeind komen kan, kan ik ook het glas met water nauwelijks zo aan mijn mond krijgen om te drinken. Het kussen is nat omdat ik het drinkglas veel te scheef aan mijn mond krijg. Ten einde raad bel ik de zuster.Die weet ook geen goede raad. Ze krijgt het bed in de geforceerde slaapstand. Ik laat het haar ten einde raad maar plat sleutelen. Ik val kennelijk in slaap. Om 7.00 uur weet ik uit bed te komen en te drinken. Tegen 7.45 uur krijg ik mezelf klaar wakker. De zuster van dienst krijgt me gewassen en aangekleed. Het enige dat ik van haar woorden nog weet, is dat er een andere zuster mijn bed komt opmaken. Ik ga aan tafel zitten en de krant proberen te lezen. Die activiteit verandert tegen 09.45 uur: er wordt op deur van mijn appartement geklopt, José komt binnen. We hoeven geen dikke jas aan voor onze rit naar Thuisbij. José hijst me in de rolstoel. Ze doet mijn Ipad in de koffer en controleert de ramen en deuren. We gaan de regen in, ik in jas en de pet op.bij dagbesteding Zoals Thuis aangekomen kijken de al aanwezige clientèle mij met grote vraagtekens aan, zo van wat kom jij doen met dat slaaphoofd. Na een half uur komt mijn medepuzzelaar Anne en kan ik mijn slaaphoofd verschuilen achter het cryptogram. Dat lukt aardig. Een tweetal mede-aanzitters aan de tafel vraagt liefdevol of ik niet lekker ben. Ik ontken dat met mijn alleraardigste glimlach, maar ik kan slechts gissen wat zij denken. Vooral als ik me na een uur door zuster Hannie laat begeleiden naar het toilet. Hannie begeleidt mij liefdevol heen en terug.We eten door Sandy heerlijk klaargemaakte nasi. Ook dat gaat er grif in, het smaakt mij – om met Tiny te spreken – verrukkulluk. Een half uitje later brengt Sandy mij ook weer liefdevol naar huis. Eenmaal op mijn bed achtergelaten voel ik me nu – 15.00 uur – een stuk beter dan een uur eerder. Ik vraag mij eerlijk gezegd af hoelang dat duurt. Of zie ik het allemaal veel te donker in en ben ik in zulke buien toch te veel Jantje Trammelandje.

Woensdag 29 mei 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag was een dag met meerdere gaatjes erin. Het begon al in alle vroegte, met de werkzaamheden van de waszuster. Die verliepen geheel naar mijn wens, ik zat dus al om kwart voor negen keurig gewassen en ‘gestreken’ op de wachtstoel te wachten op de komst van Thuisbij zuster José. Die was zoals altijd op de vaste tijd en zette mij keurig af aan de lange tafel bij het vaste publiek van Thuisbij. Iedereen druppelde rustig binnen en werd hartelijk begroet door Hannie, het waarnemende hoofd van Zaken bij afwezigheid van Ilona. Die was – zagen wij – veilig geland aan de andere kant van de grote plas.Wij genoten van hun vakantie in de westkust van Canada. En we genoten van de opgewektheid van het waarnemende team. Dat was niet zo moeilijk, want de vakantie vierende ploeg had de lopende zaken met grote nauwkeurigheid overgedragen. Geheel in stijl aten we om precies 12.00 uur stamppot rauwe andijvie naar recept van wijlen Frans. Die smaakte geheel zoals die andijvie moest smaken.Morgen is het Hemelvaarts-dag. Dan is Thuisbij gesloten, dan is het voor ons dus ook een korte vakantie. Wel niet in Canada, maar gewoon in het Noord-Hollandse Uitgeest. Ik werd naar huis geduwd door de assistente van Hannie, te weten Sandy. Die wees mij op een zachte band ter linker zijde. We zagen het meteen en Sandy profiteerde van de in genade aangenomen poortzuster Nathalie. Die zorgde voor twee lekker harde banden. En wij weten nu ook weer welk een zegen zuster Nathalie voor Geesterheem is.En passant zagen wij de gezellige bruidsstoet klaar staan voor de deur van het Regthuis. Maar omdat de dokter in Geesterheem op ons zat te wachten, lieten wij bruidsstoet voor was zij waard was en stapten binnen daar waar een heel gezelschap op ons zat te wachten. Dat gezelschap bestond uit een dokter en een dokter in opleiding, een fysio-therapeut en een viertal dames die iedere dag voor ons zorgen.De dames van de zorg heet dat. Iedereen deed zijn zegje, zodat iedereen na een halfuurtje haarfijn uit de eerste hand wist hoe Jan’s vlag erbij hing. Mijn vlag hing er nog wel, maar niet helemaal zoals hij er 2 jaar geleden bij mijn intrede in Geesterheem bij hing. Maar het is goed dat we dat allemaal van elkaar weten.

Woensdag 22 mei 2019 met de boot naar de Zaanse Schans

De vaste bezoekers van Thuisbij Uitgeest en idem Limmen vierden vandaag hun jaarlijkse dagje uit. Dat bestond zoals gewoonlijk uit een boottocht met de cliënten en hun trouwe mantelzorgers naar de Zaanse Schans en terug. Om half elf verzamelden de “gelukkigen” op rondvaartboot de Claes Horn in de haven van Akersloot. Na de begroeting aan boord door kapitein Jan Sander vertrok het schip om precies 11.00 uur voor zijn rondtocht.De ongeveer 80 gasten voelden zich al ras helemaal thuis op de boot. Er was dan ook volop gezelligheid te melden. Te meer omdat kapitein Jan en zijn bemanning (dit is zowel vrouwelijk als mannelijk bedoeld) ervoor zorgden dat het de dames en heren aan boord aan niets ontbrak. Zo was er verse koffie en zalig gebak.Ilona en Annet vroegen ook het woord. Dat kregen ze. Zij vroegen om aandacht voor het lekkers dat ons aan boord geschonken werd. De dames van kapitein Jan zorgden daarvoor. Niet dat zij het lekkers zelf voor ons moesten betalen. Daar hadden wij – zo vertelde ons de gebakrondbrengers – onze sponsoren voor, zoals Autoschadespecialist P. Zonneveld uit Limmen, Triarcus, ACC Service uit Limmen en bouwmarkt Meelgro. Ook onze sponsoren NajaVintage and More, Autobedrijf Dirk van der Steen mogen best tussen twee kopjes overheerlijke koffie genoemd worden.Hoe goed de stemming aan boord was, bleek wel uit dat er volop gesprekstof was. Het gebrom van de scheepsmotoren werd ruimschoots overstemd door pratende en lachende opvarenden. Zo nu en dan was het iets stiller aan boord. Dan wees de ene passagier de andere op een prachtige afgemeerde cruiser ter linker zijde. Of ter rechter zijde. Dit op de terugweg.Toen de eerste molens aan de oevers ontwaarden, wisten we dat we de Zaanstreek naderden. We kregen van kapitein Jan tot half twee wandeltijd. Met de hand op onze portemonnee stapten we de ene souvenirshop in de andere idem uit. Toen we al het moois en al het kitscherige drie keer gezien en niet gekocht hadden, namen we nog een foto van een regelmatig draaiende molen of een zalig Zaans ijsje.Iedereen was op de afgesproken tijd weer aan boord van onze Claes Horn voor de terugvaart. Op verzoek van kapitein Jan verlieten we ons rondvaart-schip in de volgorde waarin we aan boord gekomen waren. Dat belette ons niet van de kapitein en zijn personeel hartelijk afscheid te nemen en hen tot weerziens te wensen in het volgende jaar van de Thuisbij-kalender. Lezers die zich tot het sponsor ship geroepen voelen verzoeken wij zich niet te laten weerhouden.

Woensdag 15 mei 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

José was deze woensdag mijn rolstoelduwer om mij naar Thuisbij te duwen. Ik zat nog zowat te slapen op mijn wachtstoel. Maar José maakte mij zachtjes maar definitief wakker. Ze koos ook nog de bijbehorende activiteiten die bij het vervoer horen. Bijvoorbeeld of ik allerlei spullen bij me had. En ja hoor ik had mijn ‘oortjes’ ingedaan, zodat we tijdens het duwen met elkaar konden praten. Dat konden we nu dus dankzij de ‘oortjes’.Binnen hadden de bekende gasten het ochtendgesprek al gestart. Dat leidde spoorslags naar de eerste probleem en de oplossing ervan. Aan het aanrecht stond Ilona het middagmaal klaar te maken. Ik informeerde naar wat we gingen eten. Tegelijkertijd bedacht ik dat ik mijn tanden niet in gedaan had. Die zaten in mijn tandendoosje. Dat doosje lag thuis (Geesterheem). Gelukkig was zuster Carola van de knutselaars op visite. Die bood aan dat doosje even op te halen. Dat zijn nog eens collega’s bij dagbesteding Zoals Thuis.Met Anne, mijn crypto-maatje, speelde ik de crypto uit de Telegraaf. Hij stelde voor even naar vorderingen te kijken van metselaar Barry in ons Achterom. Hij staat daar op de stelling te metselen. Bij Barry heet dat kunstzinnig metselen. Met nog twee nieuwsgierige gasten bij dagbesteding Zoals Thuis keken wij zijn metselkunst zowat uit zijn handen. Als Ilona en haar man Rob ooit de vraagprijs van Thuisbij gaan bepalen is die prijs minstens het vierdubbele geworden. Wij keken dan ook bijna eerbiedig naar het kunstzinnig gemetselde meesterwerk van metselbovenmeester Barry.Ondertussen had ik visite gekregen van grootzoon Jordy. Hij was op huizenjacht geweest. Hij en zijn lief hadden op een huis in Beverwijk behoorlijk overboden. Helaas was hun bod nog te laag. Dus gingen ze op ‘nieuwe’ huizen bieden.Deze morgen beleefden wij nogmaals het avontuur van mede ‘Thuisbij-er’ Loes. Zij komt uit Castricum. Als je 92 bent, doe je dat niet meer op de fiets. Loes had dus een taxi laten komen. De taxichauffeur was maar een matige taxichauffeur met een kneuterige stratenkennis. Het Regthuysplein ging zijn stratenkennis zeer ruimschoots te boven. Hij vond Loes (92 jaar) oud en wijs genoeg om het laatste stukje te lopen en zette zijn passagier uit de taxi.Loes was zeer nijdig, maar gelukkig kwam zij al lopend Rob van Ilona tegen. Eenmaal thuis nam Ilona de telefoon ter hand en belde het (volgens mij onbeschofte) taxibedrijf op om verhaal te halen. Loes was tijdens ons goddelijke middagmaal nog steeds pissig. Maar zij is te netjes om dit soort woorden te gebruiken. Ik hoop die taxichauffeur persoonlijk te ontmoeten. Een goed gesprek lijkt mij zeer wel op zijn plaats. Net als een eerlijke vergoeding van de geleden geestelijke schade. Misschien iets van 100 euro?

Woensdag 8 mei 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Mijn rolstoel had al dagen zachte banden. Vanmorgen hield mijn chauffeur José bij het laadstation tegenover de keuken stil. Het moest er vandaag maar eens van komen. Zuster Gurie liep voor ons door de gang. Ze had er volgens mij verstand van. Ze opende de deuren en begon te sleutelen. Ik zat er in mijn rolstoel met mijn rug naar toe. Ik zag dus niet wat ze allemaal achter mijn rug uitspookte. Maar het werkte. Dat kon je trouwens wel aan José overlaten.Op een gegeven moment voelde chauffeur José aan een van de banden dat ze prettig hard aanvoelde. We dankten zuster Gurie en reden de gang door naar buiten, de drisselregen in. Ik hoop nou maar dat José goed gekeken heeft, zodat zij het de volgende keer zonder hulp van een zuster klaarspeelt. Nog liever hoop ik dat mijn banden voorlopig hard blijven.bij dagbesteding Zoals Thuis constateerden wij dat de beroemde muurschildering van Marian, Tiny en nog vele anderen klaar was. Het is een prachtig schilderij geworden. Maar binnenkort gaat het houten paneel in de muur ervan af. Dan gaat Ilona het schilderij aan de een of andere instantie aanbieden. Die zullen daar blij mee zijn, maar ik vind het zonde. Maar het kan niet anders, dat is dus het noodlot van de ‘kunst’ in het algemeen en kunst bij dagbesteding Zoals Thuis in het bijzonder.Bij de rondetafelgesprekken hoorden we dat onze oud-Thuisbij-ers het erg aardig doen bij hun nieuwe woonadressen, zoals Strammerzoom in Akersloot en Meerstaate in Heemskerk. Daar krijgen ze de aangepaste zorg, die bij hun nieuwe situatie past.Aan het aanrecht wordt gewerkt aan een prei-schotel. Die verspreidde een heerlijk geur en smaakte later in de morgen verrukkelijk. Ik kreeg zoals in oude tijden een portie voor Margreet mee.Ons bereikte het bericht dat onze portierster Nathalie op haar oude plek terug is. Ik weet wel zeker dat dat voor ons huis een aanwinst is. Het idee alleen al is een oprechte aanwinst voor Geesterheem. Nou alleen maar hopen dat zij bij ons genoeg uren krijgt. Ze heeft haar oude functie bij ons terug. Ik hoop voor ons en voor haar dat ze de bijpassende uren ook terugkrijgt. Soms is terug naar de oude tijden geen achteruitgang maar een vooruitgang.Vanavond speelt Ajax. Duimen!

Woensdag 1 mei 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Woensdag is voor mij Ilona-dag. Ik zit op deze dag al geruime tijd klaar om mij door de rolstoel-duwer van dienst naar Thuisbij te laten vervoeren. Deze woensdag was mijn duwster Anca laat om mij naar Thuisbij te laten duwen. Goed, Anca was ruim een kwartier later dan normaal. Ik maak daar geen punt van. Anca trok mijn jas aan en ik hees mij zelf in mijn koets en voort gingen we.Eenmaal bij het Regthuys-plein gaan we tegenwoordig door de nieuwe zij-ingang naar binnen. Daar word ik door de reeds aanwezigen hartelijk begroet. Ik krijg heerlijk verse koffie en we wisselen de nieuwtjes met elkaar uit. Vandaag is Dagmar erbij. Ze doet zo veel mogelijk mee. Dagmar is tegen de 11 jaar en als de Thuisbij-ers creatief aan de gang gaan, doet ze van harte en naar hartelust mee. Ik doe niet creatief mee. Maar ik kijk graag rond en volg de creatievelingen bij hun uitspattingen. Anne en ik doen ons best de puzzel (cryptogram) uit de krant tot een goed einde te brengen. Dat lukt met behulp van mijn computer heel aardig.Na een uurtje ga ik bij de ‘muur’ zitten kijken. Daar zitten Marian en Tiny een reuze-muurschildering te maken. Ze zijn er begin van deze week mee begonnen. Het begon als een uitdaging. Het is een compositie van gekleurde bloemen. Het schilderij is ongeveer 2 x 2 meter. Dat heeft voor Marian en Tiny het grote voordeel dat ze elkaar niet in de weg zitten en lekker met de kwasten en verf aan de gang kunnen gaan en blijven. Het werk is zo groot dat ze er afwisselend bij staan en zitten. Het is zo ontspannend dat ze er met groot gemak bij kunnen praten. De anderen Thuisbij-ers komen regelmatig langs en maken graag hun opmerkingen over de kleur en vorm.Regelmatig praten de beide kunstschilders over hun werkstuk. Ze lopen dan op grotere afstand achteruit bij hun werkstuk vandaan en fluisteren over hun creatie. Wie goed luistert, hoort hun opmerkingen. Wie van ons, kijkers, zich kritisch uitlaat over het ‘werkstuk’, wordt door de artiesten graag uitgenodigd mee te praten. Over het geel van de bloemen, het groen van de bladeren, het grijs of blauw van de lucht. Dat kan iets donkerder, dit mag iets ruiger. Dat wisselen ze dan graag uit. Marian het ruige, Tiny het tere. Waarbij ze dan ook nog graag van mening wisselen. Als er ooit nog een Rembrandtwedstrijd op de televisie gehouden wordt, besluiten ze graag daaraan mee te doen, tenminste als er een bloemenwerkstuk gevraagd wordt.Dan is er tijd voor een goed gesprek bij een bord heerlijke Thuisbij-bami.

Woensdag 24 april 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het was een bijzondere woensdag vandaag. Op de eerste plaats vernamen wij van het verblijf in het ziekenhuis van ons oud Thuisbij-lid Nel. Ondanks haar hoge leeftijd is het toch even schrikken. We kunnen alleen maar hopen dat zij opknapt zover als dat kan op haar leeftijd. Ik had het gehoord van de koffie-mevrouw van Geesterheem, en vertelde het onze mede-Thuisbij-ers tijdens het middag-eten. We duimen voor haar.Ik arriveerde vanmorgen bij dagbesteding Zoals Thuis door de voordeur aan de Achterloet. Nadat we het laatste nieuws uitgewisseld hadden, werden de taken binnen ons ‘huishouden verdeeld’. Wat ik op deze woensdag het meest opvallend vond, was het creëren van het Rembrandt-achtige schilderwerk op de plek van de openslaande deuren. Dat komt zo: vroeger was er een deur aan de zijkant van ons pand waardoor wij naar binnen konden, als een welwillende collega van Thuisbij de deur opendeed. Momenteel is die deur weg, niet meer in de wand. We maken nu gebruik van de deuren aan de Achterloet.Onze duizendpoot Rob is drukdoende met de geheel nieuwe zijkant. De oude ingang is buiten gebruik. Te zijner tijd zet hij een nieuw kozijn met deur in hetzelfde gat. Om niet van de kou om te komen hebben ervaren timmerlieden een tijdelijke wand in het gat geplaatst. Die tijdelijke wand is grijs en dus ontzettend saai. Dat is in de ogen van onder andere onze kleurliefhebbers geen doen. Temeer omdat het wel een paar weken cq maanden gaat duren.Tijdens deze dag ging Marian C haar Rembrandtkunsten bot vieren. Ga er maar aanstaan: een groot grijs vlak voorzien van kleurige bloemen. Zij – Marian – nam eerst de kwast ter hand en schetste met vaardige hand en zwarte verf de gewenste bloemblaadjes en de stengels. Toen zij aan de achtergrond kleur blauw toe was, kwam Tiny haar assisteren. Voor de hulp was Tiny’s talent meer dan gewenst. De aanwezige Thuisbij-ers kwamen om de beurt vol bewondering kijken.Volgende week zullen de eerste bloemen op het hout verschijnen. Dat wordt niet alleen fraai maar ook boeiend. Grote bloemen afgewisseld met kleine bloemen, dikke stengels afgewisseld met dunne stengels. Het is een groot genoegen het meesterwerk van Marian tot stand te zien komen. Het is een even groot genoegen te zien hoe Tiny’s talent zich ontwikkelt onder Marian’s vaardige begeleiding.Ik kan haast niet tot volgende week wachten om de schitterende resultaten te mogen aanschouwen.

Woensdag 3 april 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

De rolstoelduwer van vandaag was Anca. Ze kwam binnen met de mededeling dat we ‘direct’ goed op moesten passen, want er was kennelijk een hond met zeer hoge nood voor ons geweest op de weg die wij (Anca en ik) moesten passeren. We letten dus goed op waar we liepen en reden met de rolstoel langs de keuteltjes. We kwamen er ongeschonden stankvrij langs.Bij onze binnenkomst bij dagbesteding Zoals Thuis stelde zij zich keurig aan ons voor. Zij heette Nathalie en kwam een dagje meelopen met de leidinggevende bij dagbesteding Zoals Thuis. Ze hoopte in die ene dag een aardige kijk te krijgen op het bedrijf Thuisbij. Wat mij opviel was dat zij lekker aanpakte, waar het ging om tafel dekken en aan het eind van de maaltijd helpen afruimen en afwassen. Daar tussendoor volgde zij bij Carola de cursus Paaskip-maken. En het waren haar handige handen die de show stalen.Bij het binnenkomen namen wij de zijdeur van ons pand aan de Achterloet waar Rob en Ilona gisteren keurig de bestrating en de beplanting aangelegd hadden. Nu nog de hekjes die besteld waren bij de vakman-smid. Het zag er keurig uit. Hoe bedoel je vakman? Nou, meneer en mevrouw de Boer wisten a van aanpakken en b van creatief bezig zijn.Ondertussen knutselde Anca de spinazie-kip-stamppot tot een smeuïg geheel. En niet alleen smeuïg, ook verrukkelijk smakelijk. Er werd dan ook door bijna iedereen twee keer opgeschept. En dat doe je niet als het je niet smaakt. Voor en na die maaltijd werd er behalve Paaskippen-maken ook gerummikupt. Ik had er geen idee van hoe je het voltooid deelwoord van rummikuppen schrijft, maar u – beste lezers – begrijpt mij waarschijnlijk wel.Wat ook op begrijpen aankomt, was wordfeuden. Dat speelden mijn trouwe kameraad Anne en ik aan de kop van de tafel. Met hulp van Ilona en Anca. We hadden in zoverre pech dat mijn Ipad een paar keer vastliep. Geen idee hoe het kwam, maar het gebeurde. Het enige wat in barre nood hielp was de Ipad helemaal uitzetten. En dat soms meerdere keren. En u zou kunnen weten, dat dat helemaal uitzetten een aanslag op je geduld was. En wie mij kent, weet weer dat geduld hebben niet mijn sterkste kant is.Maar het enige dat tegen ongeduld weer hielp, was een sterke bak koffie nuttigen. En wie de traditie van Thuisbij heeft leren kennen, zou kunnen weten dat er bij dagbesteding Zoals Thuis tussen 10.00-12.00 uur altijd koffie is, en mocht het niet zo zijn, dan is er altijd de keuze tussen drie soorten frisdrank dat koelkastkoud staat. Er zijn zelfs kenners die zeggen dat er bij dagbesteding Zoals Thuis al om 8.00 uur verse koffie is. U kunt dat altijd uitproberen. Als u uw diensten bij dagbesteding Zoals Thuis aanbiedt, kunt u met schilderen, zagen en planken op het biljart maken, ze beginnen tegen een beloning van een lekkere verse kop koffie per uur.

Woensdag 27 maart 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag vierden we de deftige woensdag. Ik werd opgehaald door duwster José. Ze was aan de late kant, maar dat mocht de pret niet drukken. In Thuisbij was het nog rustig, maar dat duurde nog kort. Ik hoorde van mijn chauffeuse dat we taart hadden. Er was dus een jarige te vieren. Dat kun je bij dagbesteding Zoals Thuis meteen zien als je binnenkomt, er hangen feestelijke slingers en na enige moeite kun je uit de tekst op de slingers opmaken met welke jarige we iets te vieren hebben. Dat was deze keer Dity. Misschien spel je de naam van de feesteling met twee t’s, dat weet ik niet meer. Wel dat er kleine, maar bijzonder feestelijke taartjes waren. Die smaakten heerlijk.Van de rust was toen de familie van de jarige oma eenmaal binnen was weinig meer te merken. De show werd gestolen door Bas. Hij moest nog twee jaar worden, maar hij had zo ongeveer het hoogste woord. Volgens de kenners was Bas uitermate welbespraakt en toen hij eenmaal gewend was aan de vreemde mensen stiefelde hij moeiteloos tussen al die mensen door om de ruimten van Thuisbij te verkennen. De betrekkelijke rust keerde in Thuisbij weer.Toen kwam Ilona met de mededeling dat er nog meer visite kwam, namelijk de twee Troubabroers. Ze waren van plan hun liedjes voor ons te komen zingen, ze wilden alleen met ons en met de ruimte van Thuisbij kennis maken. Je wilt tenslotte weten wat voor vlees je in de kuip hebt. Even tussendoor was Anca met het vlees voor de bloemkoolschotel bezig. Dat zag er al redelijk goed uit, ik had het water al bij voorbaat in de mond. De Troubabroers hadden hun liedjes al vooraan in de mond en ze lieten graag een paar heerlijke voorbeelden horen.Ze waren gekomen om Thuisbij te verkennen, maar ze waren niet te beroerd voor ons een mini-concert te geven. Ze zongen dat het een aard had. En wij van Thuisbij waren graag bereid jubelend met hen mee te zingen. En daar waren ze dan, Malle Babbe en de Amsterdamse grachten, Bij ons in de Jordaan en de glimlach van een kind. En toen ze eenmaal op gang gekomen waren, waren ze niet meer te stoppen.Ondertussen was Anca zo goed als klaar met haar bloemkoolschotel, maar wij waren nog lang niet klaar met de Troubabroers. Die zongen moeiteloos een uur vol en wij zongen onverdroten mee. Daarna was het happen en proeven. Gezellig.

Woensdag 20 maart 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was het een kei-drukke dag. Het was dan ook precies vijf over negen toen ik het ochtend-ceremonieel afsloot en in alle rust op de wachtstoel plaatsnam en aan het lange wachten begon. Wachten op de duwerd, in dit geval Anca. Die zette mij keurig af bij dagbesteding Zoals Thuis. Nadat we ons eigen nieuws – hoofdzakelijk het Utrechtse – uitgewisseld hadden, begon het kiezen van een van de spellen, die Ilona uit de kast te voorschijn haalde.Omdat Anne zich afgemeld had, werd er niet gewordfeut. Ik moest ook meedoen met in dit geval rummicub. Ik snapte meteen waarom dit soort spelletjes aan mij niet besteed zijn. Ik vroeg bij iedere beurt assistentie van een van de beroeps rummicuppers. Die zijn in het spel zo geschoold dat ze mijn en hun eigen plankje moeiteloos leeg speelden. Ze speelden het bovendien klaar mij zo nu en dan ook een spel te laten winnen.Ondertussen was Anca bezig – en hoe! – met de bloemkool-gehakt-schotel. Ik ben geen liefhebber van bloemkool. En als ik zeg geen bloemkool liefhebber dan kan de kok nog zo zijn/haar best doen, helaas ik blijf er geen liefhebber van worden. Maar wij deden ons best ons bordje keurig leeg te eten. Dat lukte dan ook. Tijdens het nagesprek nodigde Ilona ons allemaal uit voor een liederenmiddag in het restaurant van Geesterheem. Er kwam een zangeres, die ons vergastte op een serie liederen in diverse talen. Het is net als de bloemkoolschotel, je moet er van houden. En zo te horen aan het meezingen was dat bij de meeste aanwezigen ruimschoots het geval.Onder de aanwezigen waren ook gasten uit Thuisbij, die hun waardering voor het gebodene niet onder stoelen of banken staken. Ze trommelden dat het een lieve lust was. Ze lieten ook horen dat ze de hits op verzoek van zangeres Wendy luid mee konden. Het maakte hen niet uit in welke taal ze moesten zingen. En daar waren ze, hits als Droomland en Samen zijn. Maar ook hits van Nick en Simon. Naast een nummer van Frans Bauer waren er ook bijdragen van Anneke Grönloh (Brandend zand en Paradiso) en onder andere een song door onze eigen gastzangeres Carin. Er was trouwens ook een bijdrage door onze eigen keukenprins Joost. Geen idee waar hij zijn lied vandaan had, maar hij bracht het oorspronkelijke Schotse nummer a capella met sonore stem. Prachtig!De zangeres van de middag nam het gulle applaus van het publiek graag in ontvangst. Wendy – zo heette ze – solliciteerde op haar beurt naar een herhaalconcert te zijner tijd. Er was voor de liefhebbers een advocaatje met slagroom tot besluit van een heerlijke middag.

Woensdag 13 maart 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik heb weer eens een foutje gemaakt bij het opstellen van mijn dagboek. Ik laat de fout van gisteren maar staan en ga vandaag – woensdag – gewoon door waar ik had moeten beginnen. Na het wassen en aankleden ben ik op de wachtstoel gaan zitten en – het woord zegt het al – ik ging zitten wachten op de rolstoelduwer van vandaag.Het regende dat het goot. Dat was trouwens voorspeld, ik mocht dus niet klagen. Dat deed ik ook niet, maar ik hoopte toch stilletjes dat het zou ophouden als ik met mijn rolstoel op pad zou moeten gaan. Maar eerst moest de duwster – dat was José vandaag – komen. Ze kwam en deed de lampen uit en mij mijn dikke regenjas aan. Toen alle voorbereidingen voorbij waren, reden we over de gangen naar de voordeur van Geesterheem. Vol verwachting reden we de poort uit en maakten jubelend notitie van het feit dat regen opgehouden was, dat het – echt waar – dat het droog was. Nou ja, op een paar late druppeltjes na.bij dagbesteding Zoals Thuis aangekomen hield het op met druppelen en werd het gewoon regenen. We vluchtten naar binnen en werden verwelkomd met verse koffie. Tot mijn vreugde was Toon er ook weer. Hij at smakelijk met de nasi mee. We aten dus nasi vandaag met vla naar keuze toe. Anne en ik puzzelden samen het cryptogram uit de ochtendkrant. Dat ging deze dag voorspoedig. Het is weleens martelen. Er werd geklopt. Daar was huisdokter Ruud met een assistente-arts in de opleiding. Hij kwam zijn collega-in-opleiding – Simone – even voorstellen. Ik moet hem het dagelijkse dagboek opsturen. Het is een kleine moeite en ik ben wel zo ijdel dat ik zijn naam met vreugde aan de kring van vaste lezers toevoeg. De huisdokter en zijn assistente vertrokken na een klein uurtje.Ik werd naar Geesterheem teruggerold door duwster-vrijwilligster Anca. Ze zette mij keurig aan de Dokter Brugmanstaat af en de meegenomen portie nasi op het aanrecht. Daar zal Margreet blij mee zijn. Dat klopte. Margreet zette het mee te nemen voedsel klaar in de tas , zodat zij het niet vergeten kon.Vanavond is er voor de afwisseling weer eens champions league voetbal op de tv met onder andere Bayern München- Liverpool. Helaas is de wedstrijd van Liverpool en Bayern pas in de late avond en ik weet dus nog niet of ik wedstrijd helemaal afkijk. Er zijn ook grenzen aan mijn opname-vermogen. Gelukkig hoef ik niet naar die omhooggevallen speler – Ronaldo – te kijken, wat een kapsones-mannetje. Maar hij maakte ze wel alle drie.

Woensdag 6 maart 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vanmorgen was ik lekker op tijd wakker. Ik had de grootste moeite om wakker te blijven. Dankzij de natte washandjes van zuster Leonie lukte dat. Toen ik het ontbijt achter de kiezen had gefrommeld werd er op de deur van mijn appartement geklopt en kwam Anca binnen. Die had even moeite de losse onderdelen van mijn rolstoel aangesloten te krijgen, maar na enig geduldig proberen zat alles waar het zitten moest en even later reden we de gang uit naar buiten, naar Thuisbij.Er werd druk gebabbeld door de al binnen aanwezigen Thuisbijers. Ilona deed enthousiast verslag van haar reis naar het zuiden om carnaval te vieren. Onderdeel van het verhaal was de mislukte poging van enige studenten om de IJmondse dames het taxigeld door de neus te boren. De dames waren dan wel uit, maar wakker genoeg om met succes hun portemonnee met inhoud te verdedigen. Nee, onze IJmondse carnaval dames waren helemaal wakker, veel te wakker om zich vijf euro p.p. afhandig te laten maken.We hadden weer een keer gebak bij de koffie. Vanwege de verjaardag van een van de dames. Helaas ben ik vergeten de naam van de jarige te vragen, die houden de Thuisbijers nog te goed. Ik dacht van Riet. Ik hoop de naam van de jarige dame te weten te komen voor volgend jaar, dan kan ik tegen die tijd haar bij naam feliciteren. De groep aanwezigen verdeelde zich over het gezamenlijk handwerken aan de ronde tafel en fanatiek rummicubben. En dat ook nog in stilte zo nu en dan. Anne en ik konden ons daardoor bij het cryptogrammen voldoende concentreren.Ondertussen deed Ilona haar best om iets lekkers te maken onder de naam broeder en ook nog drie-in-de-pan. Daar werd rond het middaguur stevig van gesnoept. Dat snoepen werd niet door iedereen even fanatiek gedaan, maar in grote lijnen toch in geslaagde mate. Ik ben van dat gerecht niet echt helemaal weg. Ik geef eerder de voorkeur aan de andijvie stamppot naar recept van onze Frans zaliger gedachtenis.Ik werd tijdig naar huis geduwd door onze Anca. Ik heb de grootste moeite haar naam te onthouden. Margreet heeft die naam opgezocht in een ‘oud’ dagboek. Eenmaal thuis ontmoette ik na de lunch onze Carola. Die was heel blij met het verhaal met foto dat Margreet en ik samen in de Snipper hadden laten zetten. Toch leuk dat zo’n item zoveel tevredenheid oogst bij de lezers.

Woensdag 27 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

José kwam mij ophalen. Ik zat al klaar in de houding, dus dat schoot lekker op. Toen we bij dagbesteding Zoals Thuis aan kwamen, reden we niet meteen naar de oude ingang van het pand. Maar naar wat later de nieuwe ingang moest worden. Daar stond onze metselaar-schilder-timmerman Rob bij zijn nieuwe poort aan de … te praten. Op de puntjes moet de naam van de straat komen. Daar kan ik nu even niet opkomen. Misschien schiet het me later nog te binnen. Dat is zo lekker als je op een computer werkt, daar kun je de fouten altijd zo prettig en moeiteloos verbeteren.Wij – José en ik – maakten bij Rob de Alleskunner – een bewonderend praatje. Inderdaad bewonderend, want wat begon de nieuwe ingang er prachtig uit te zien, compleet met de prachtige passende lamp. Ik herinner me de slonzige oude ingang, waardoor je niet eens naar binnen kon komen. Dat kon je met een beetje moeite nauwelijks nog herkennen.Het gesprek van de dag was de overval op de Action. Wat moeten de dames kassières zich een hoedje geschrokken zijn toen daar een overvaller gehuld in bivakmuts dreigend met een pistool voor dag en dauw naar binnenstapte. Toen de politie met honden en gehuld in kogelwerende vesten zich ter plekke meldden. Maar de overvaller was toen allang gevlogen, zonder dat onze Rob ook maar iets gezien had. En onze Ilona ook niet. Die konden de vervaarlijk uitziende agenten dan ook niets verhelderends melden. De kranten wisten ook niets meer te melden dan wij gezien hadden, namelijk niets.Aan de ontbijttafel was de overval ook het gesprek van de ochtend. Het aardige was dat de inhoud van het gesprek steeds ‘aanvullender’ werd. Het enige dat duidelijker werd, was dat er slechts sprake was van één overvaller, die ook slechts een beetje geld had buit gemaakt.Vanmorgen was Toon weer te gast in Thuisbij. Een gesprek met hem was zoals steeds lastig. Maar toen ik geduwd door Anca mij afmeldde, meldde Toon zich met zijn vriendelijkste glimlach bij mijn rolstoel. Hij had zich ontfermd over het doosje met stamppot rauwe andijvie á la Frans’, dat ik mee moest nemen voor Margreet. Toon overhandigde mij dat doosje met zijn beste glimlach, alsof hij wilde zeggen wat hij niet gezegd kon krijgen. Zo iets van ‘dat moet je niet vergeten mee te nemen. Dat liet je een beetje dom op tafel staan.’ Het mooiste was zijn dikste glimlach die hij erbij toverde. We zeiden niets bij de overhandiging, maar Toon’s glimlach zei meer dan een hele zin onuitgesproken woorden.

Vrijdag 22 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Het typen van een dagboekbladzijde had vandaag heel wat voeten in de aarde. Ik werd opgehaald door Erica. Die had al meteen in de gaten dat er wat met mij loos was. Mijn ogen waren meteen gevuld het tranen. Ik probeerde ze te drogen, maar dat lukte voor geen meter, het tranendal was erg diep deze ochtend.Jonge jonge, wat kunnen de tranen overvloedig stromen. En Erica maar geduldig luisteren. Ze was voor mij het duidelijke voorbeeld van een begrijpende vrouw. Ik wilde tijdens onze aankleedpartij voor de reis naar Thuisbij al drie keer opstaan om mijn jas aan te trekken, en Erica maar zeggen dat we alle tijd hadden en mij maar aansporen om haar te vertellen wat er nou zo verdrietig was. Het slot van de huilpartij was dat ik haar beloofde bij aankomst in Thuisbij meteen bij Ilona belet aan te vragen.Dat deed ik ook. Ilona was net zo’n vrouw als Erica. Die had ook maar een half woord nodig. Ze vatte mijn down zijn samen met “wat zit je zo dwars”. Ik telde alles op. Ik had het gewoon te druk met van alles. Volgens haar moest ik het een en ander laten vallen, alleen doen wat haalbaar was. En vooral niet het onhaalbare persé nu meteen willen doen. Wat ook zo typisch was? De aanwezige vrouwen van Thuisbij zagen meteen aan mijn dikke tranen dat er van alles loos was. Maar niemand die erop in hakte met overbodige vragen in de trant van wat is er Jan? Moet je een kopje koffie? Heb je pijn? Kunnen we wat voor je doen?Ilona legde in twee hele zinnen uit wat er aan de hand was. En dat was kennelijk genoeg. Binnen de kortste tijd was de hele groep bezig met rummicub-en of aan het sjoelen. Ik die nooit aan spelletjes meedeed, rummicub-te opeens hartstochtelijk met de groep mee. Ik won gelukkig niet.Tijdens het middagmaal moest ik opeens onweerstaanbaar denken aan het woord koriander en dat woord te pas en te onpas gebruiken. En ik kan u, beste lezers, verzekeren dat dat opgewekte gillers oplevert. Als u zelf niet moet hikken van het lachen, is het verstandig een paar keer koriander in de groep gooit, dat helpt gegarandeerd. Zo ging deze vrijdag Thuisbij met het grootste koriander-plezier het weekend in.En als koriander in uw groep niet meteen helpt, kunt u altijd nog een ander kruid proberen.

Woensdag 20 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag was een heel aparte, bleek later. Dat kwam omdat ik een oud-leerling ontmoette, maar laten we bij het begin beginnen. De dag begon met een kwalijk wakker worden, zo’n dag waarop je wel wakker werd, maar daar was ook alles mee gezegd. Anca kwam mij ophalen om mij naar Thuisbij te duwen. Maar daarvoor had ik volgens mij al een halve dag doorgebracht met pogingen van wakker worden, die maar niet wilde lukken.Het was maar goed dat ik gereden werd, ik heb achteraf sterk de indruk dat het maar goed was dat de vaste gasten bij dagbesteding Zoals Thuis al op hun plaatsen zaten, zodat ik tenminste de gezichten kende. Maar dat veranderde toen Ilona een vader met twee dochters binnen liet. Daar was nog niets nieuws aan, visite kwam met de regelmaat van de klok voor bij dagbesteding Zoals Thuis. Er werd door Ilona eerst met de nieuwe gezichten in de serre gepraat. Ik maak me sterk dat het gesprek in die serre over Thuisbij ging.Toen de nieuwe gasten bijgepraat waren, voegden die gasten zich bij ons aan de tafel. Nog niks aan de hand, ook dat kwam vaker voor. Maar het bijzondere gebeurde even later, toen de grote groep in gesprek raakte. Een van de dochters wendde zich tot mij met de vraag of ik les gegeven had op de Willibrordus Mavo in Beverwijk. Ik had daar een aantal jaren getracht de kindertjes de eerste beginselen van onder andere de Duitse Taal bij te brengen. Ik antwoordde de vraag stellende dochter dus dat ik dat inderdaad gedaan had. Zij stelde zich voor met naam en toenaam. En met een rijtje Duitse voorzetsels die altijd de derde naamval kregen. (Mit nach bei seit und so weiter). Zij lepelde die voorzetsels nog een keer op. Ik had sterk de indruk dat zij ook nog heel goed wist welke naamval zij kregen. Je leert zo’n rijtje niet uit je hoofd als je niet weet waarom je dat moet leren.Ik herinnerde mij ook dat de dochter een van de betere leerlingen van toen was geweest. Als je na zoveel jaren dat rijtje nog moeiteloos kon opdreunen wilde dat volgens mij wel zeggen dat je een talenknobbel had. Misschien mocht je als leraar ook zeggen dat er van je lessen wat was blijven kleven. Wellicht wilde de dochter mij dat later nog eens bevestigen.Vader zat ondertussen tegenover mij heerlijk van de nasi van Anca te smullen. Misschien was hij best een beetje trots op zijn dochter. En terecht.

Woensdag 13 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik zat nadat ik ontbeten had heerlijk te lezen in het tweede deel van Hendrik Groen. Normaal duurt het wachten in de vroege ochtend altijd lang, maar het wachten met Hendrik Groen op schoot is een genoegen. Het is zo’n humorvol geschreven boek, dat je van tijd tot tijd hardop moet lachen. Voordat ik het weet staat José van de ophaaldienst naast me in de kamer. We rijden richting Thuisbij voordat ik het weet. Het is fris buiten, maar het is droog, dus wat hebben we te klagen.De glazenwasser van Hans Weeren doet zijn stinkende best. Binnen de kortste keren kunnen we weer genieten van het Uitgeester uitzicht. En typisch voor Thuisbij: De Weeren-vakman schuift als hij klaar is net zo makkelijk aan bij onze king size tafel voor een zalig bakkie troost. En hij is niet de enige gast die gemakkelijk aanschuift. bij dagbesteding Zoals Thuis maken ze voor elke koffiegast gemakkelijk plaats aan de koffietafel. En niet alleen voor de koffie. Als er taart is – en dat gebeurt nogal eens bij de koffie – is er ook taart voor elke gast. En u, beste lezers, weet het wel, Thuisbij heeft altijd plaats. Het pand en haar bezoekers genieten een naam op het gebied van gastvrijheid. Wij – vaste gasten bij dagbesteding Zoals Thuis – genieten mee met onze koffie-drinkers en luisteren naar hun verhalen.Bij Ilona is het gezellig druk, maar niet zo druk als het vrijdag kan zijn. Mijn crypto maatje is er ook vandaag. Met behulp van de laptop lossen we twee puzzels op, een uit de Telegraaf en een uit Dagblad Kennemerland. Ondertussen staat Ilona te kokkerellen; de vrijwilligers hebben de spruitjes schoon gemaakt.Als ik hoor en zie dat deze groente voor vandaag is, loopt het genoegen mij door de mond. Dat wordt smikkelen en smullen. De puzzels zijn eerder klaar dan de spruitjes. Maar om exact 12.00 uur wordt de tafel gedekt. Ilona is trots op haar stamppot spruitjes en op het feit dat zij de maaltijd zo schitterend op tijd op tafel heeft gekregen. Er wordt met blijdschap en tevredenheid gesmuld, iedereen zit de stamppot met genoegen te verwerken.Nadat iedereen aan tafel klaar is, gunt men elkaar de ruimte om te danken aan het eind van de maaltijd. En ook hierbij geldt de vaste leefregel van Thuisbij: alles mag, niks moet.Anca brengt mij veilig thuis. Ik doe een bescheiden dut. Vanavond speelt Ajax tegen de Koninklijke Real Madrid. De jochies tegen de mannen. Winnen zal niet meevallen. Hindert niet, als het maar een mooie wedstrijd wordt.

Vrijdag 8 februari 2019

Een rare dag, akelig spannend. We komen ze langzaam maar zeker tegen, de geweldige tijden op het ijs. De eerste tijd die de wereld bijna stil deed staan, kwam op naam van Vanessa …… uit Oostenrijk. We waren nog maar net uitgehijgd, toen de Rus Murassow (kan me niet schelen hoe je het schrijft) de 500 meter bij de mannen winnend afsloot. Niemand bij de Nederlanders – mannen noch vrouwen – in de medailles op de 500 meter. Dat betekent dat we 4 jaar moeten wachten op misschien olympisch goud.Aansluitend gingen we eerst naar huis, maar daarna gingen we meteen naar Schoonenberg op de Breestraat om mijn gehoortoestel te laten meten. Mijn gehoor bleek minimaal achteruit gegaan, maar het verwerken van de getallen was wel ruim minder geworden. Filiaalhoudster Anja van Schoonenberg levert bij mijn nieuwe gehoortoestellen eind maart ook de bijpassende adviezen. Ze is lief – ze is gewoon een schat – en daarbij uiterst deskundig. De nieuwe toestellen zijn al vast door Anja besteld. We wachten af, wat we in de rest van de wedstrijden kunnen scoren. Ze moeten wel goed zijn. Anders kosten ze niet 1600 euro per toestel.Ik ben voor de eindstand Nederland-Noorwegen 5-4, maar om te winnen wordt het billen knijpen. Nee, niet dus. We haalden de hoogste winst.

Woensdag 6 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

De inval-zuster kwam op de deur van mijn appartement kloppen. De normale schoonmaakzuster was ziek, zij was een van de vele griep-patiënten in Nederland, daarom kwam de ex-keuken-zuster schoonmaken, als ik het goed vond. Ik vond het prima. Ze dachten bij de planning toch niet dat ik handig was met de stofdoek en de stofzuiger?Zij was net met de stofdoek begonnen, toen Anca, een van de rolstoel-piloten van Thuisbij, op haar beurt op de appartement-deur kwam kloppen. Ze kwam de nieuwe rolstoel te voorschijn halen. Ze moest eerst even de voetsteunen monteren. Dat bleek een hele klus, waarvoor Anca de hulp van zuster Monica op de gang moest vragen. Wat voor Anca te moeilijk was, was voor Monica een fluitje van een cent. Maar Anca was een snelle leerling. Dus even later zat ik – met jas aan en pet op – op mijn eigen rolstoel, klaar voor de reis naar Thuisbij.bij dagbesteding Zoals Thuis was zuster Ilona al aan het aanrecht bezig met de Franse keuken-schotel. Als ik alleen de kleuren van het gerecht al zag, had ik al willen proeven. Dat moest wel lekker smaken, maar dat kon ik pas om 12.00 uur testen. Tot die tijd heb ik cryptogrammen zitten maken met mijn vaste puzzelmaatje Anne. Hij – Anne is een man! – deed zijn best, ik zocht de lastigste vragen op mijn Ipad. Samen hadden we de puzzel ruimschoots voor 12.00 uur af. Zelfs een puzzel uit nog een door Anne meegebracht dagblad werd door Anne en mij en de Ipad opgelost voordat de stoofpot op tafel kwam. Die Franse stoofpot smaakte inderdaad heerlijk.Anca hielp nog even de tafel afruimen, zoals het hoort. Aansluitend werd ik weer door Anca in mijn dikke winterjas gehesen. We gingen op weg terug naar Geesterheem. Het miezerde een beetje, maar we lieten ons niet tegenhouden. We haastten ons in gematigde snelheid bij Geesterheem naar binnen. Daar werd ik door Anca van de winterkleding ontdaan. Zij hield haar jas aan bij het uitpellen, groette mij en wenste mij een goede middagslaap. Dat lukte redelijk. Toen ik langer dan gewoonlijk gerust had, klom ik uit bed en zette mij aan mijn bureau voor de zoveelste bladzijde van mijn dagboek. Ik ben het aantal volgeschreven bladzijden kwijt. Maar volgens Margreet zijn het samen drie dikke ordners vol. Dat is toch wel veel. Hoeveel bladzijden zou het samen zijn?Morgen wordt onze Thuisbij-collega Frans E. gecremeerd in HHwaard. Het is slechts een hele zin en dus makkelijk gezegd, maar het afscheid zal ons zwaar vallen. Heel zwaar.

Vrijdag 1 februari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Tjonge, wat kan even een plasje doen een moeite kosten. Dat leerde ik deze ochtend. Het was maar goed dat zuster Guri mij assisteerde. Ik ging aansluitend met duwer Erica door het dunne laagje sneeuw op weg naar Thuisbij. Het was een mooie witte wereld.Eenmaal bij Ilona aangekomen, kreeg diezelfde witte wereld een asgrauwe ondergrond. Ilona kwam naast mij zitten. Zij had een droeve boodschap over te brengen. Op deze eerste februari van 2019 waren we met een mens minder bij onze vrijdaggroep van Thuisbij. Ons groepslid Frans had ons verlaten. Hij vond het leven te zwaar.Die zwaarte had hij lang genoeg alleen en in droefheid voortgedragen. Hij had de laatste keer zijn lievelingstoetje – griesmeelpudding met bessensap – gegeten. Wij zaten er deze ochtend verslagen bij, zo zonder Frans. Pas na verloop van tijd wisten wij ons de dankbare dingen die typisch Frans waren, te herinneren. Wij respecteerden Frans zijn laatste stap. Die zwaarte bleef overigens de hele ochtend boven Thuisbij hangen.Margreet kwam even bij ons zitten. Voordat we het haar van Frans konden vertellen zag zij de tentoonstelling van VWO-studente Anne en ze was helemaal verkocht. Ze liep er met Rob van Ilona geboeid langs. Helemaal Thuisbij was het dat Rob haar en passant van Frans vertelde. Margreet liet haar oog met name op een mini-schilderijtje (klein maar fijn) van Anne vallen. Het verbeeldde het Franse dorpje Bedoin aan de voet van de Alpen. Wij zijn daar tijdens onze Franse vakanties zeker vijf keer langs gekomen, als het geen tien keer was. Margreet deed onomwonden een bod op het Cappendijkse kleinood. Ondertussen kwam het meisje van Versteeg met een grote doos binnenstappen. Wie de begrippen ‘grote doos’ en ‘Versteeg’ verbindt, kan concluderen dat wij bij onze koffie weer een keer ‘taart’ konden begroeten. Dit keer een traktatie van het nieuwe Thuisbij-lid Riet. Het was een typisch maar mooi gegeven van Thuisbij, het verdriet om Frans en de taart van Riet naast elkaar.Zelfs de Pilates-gymnastiek van Marrigje kwam deze ochtend een uur later aan de orde, maar het ging wel gewoon door. Tot slot van deze ochtend aten we om met Tinie te spreken de verrukkulukste bami.Toch ging ik met een bezwaard gemoed naar huis.

Woensdag 30 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik moest deze woensdag van Ilona’s macaroni proeven. Het smaakte heerlijk. Ik durfde zelfs een tweede bordje op te laten scheppen door mijn buurvrouw. Zij was naar de kapper geweest en ik moest toegeven dat het prima gedaan was. Dat mocht ook wel voor die prijs. Zij had voor dat kapsel de lieve som van 80 euro neergeteld. Maar daar had je dan ook een fraaie gedekt grijze pruik voor. De hele club vond het keurig gedaan. We aten macaroni en we aten lekker. Zo lekker dat ik graag een tweede bordje nam. Voor dat bordje kreeg ik zelfs uit het keukenkastje een flinke schep sambal. Door Ilona persoonlijk opgeschept. Zalig. Mijn buurvrouw nam ook een rode schep. En ik moet zeggen dat het goddelijk smaakte. Zij knikte dat zij mij gelijk gaf.Na het eten werd ik op mijn bolide ingepakt onder dikke erg koude sneeuwvlokken. Iedereen vond mijn nieuwe rolstoel een fraai ding. Anca stond er zelfs naast te glimmen. Ze stuurde hem keurig de deur uit. Vanmorgen reden we nog naar Thuisbij onder de aarzelend neerdalende eerste sneeuwvlokken, maar nu was er geen vlok te zien. Anca reed mij fluks naar Geesterheem en pelde mij handig uit. Ik wist mij zo snel mogelijk onder de dekens weg te stoppen. Ik kroop zo snel mogelijk weg. Ik heb geen idee hoelang ik geslapen heb, maar ik sliep zo diep mogelijk onder de dekens. Zuster Katja stopte mij diep onder. Ik moet goed geslapen hebben.Ik heb nu de tv even aangezet. Misschien dat ik zo even lekker warm word. Het wil nog niet erg lukken. Ik probeer de slaapdekens lekker te pakken. Ik zou het liefst minstens een uur slapen. Maar het wil allemaal niet lukken.Een grote vrachtwagen stopt op ons pleintje. Er wordt een oude matras afgevoerd. Van een overledene? Kan ook zijn. Ik heb voorlopig geen idee.De dames in de hal hebben allemaal de krant gelezen. Iedereen is tevreden. Ik krijg een kopje soep en een afspraak. Met de soeprondbrenger. Ik wil een artikel met hem maken voor de Snipper, hij ziet het wel zitten. Ik ook. Hij komt zichzelf aanbrengen. Mij benieuwen, het wordt zo te merken een vlot stukje, hij babbelt wel.

Vrijdag 25 januari 2019

Vandaag toch naar Thuisbij. Toen we daar aan kwamen, zagen we meteen dat de expositie van de jeugdige Uitgeester artieste Anne uitgebreid was met enige werken. Later in de morgen vereerde Anne in eigen persoon de expositie met haar aanwezigheid. Ilona greep de gelegenheid aan de expositie officieel te openen. Zij deed dat onder andere door aan te kondigen dat Thuisbij aan Anne de opdracht gaf tot het maken van een tekening of een schilderij van het Regthuisplein met pomp en Regthuis en de Protestantse kerk. De artieste had deze tekening in haar jonge jaren al eens gemaakt onder de supervisie van Rob Sluijter. Nu dus een nieuwe ‘in opdracht’Het was een drukte van jawelste in Thuisbij. Er zijn ondertussen een aantal nieuwe gasten in Thuisbij. Helaas verblijven zij daardoor nog anoniem te midden van de vrijdag-gasten. Overigens was het voor de cursusleidster van het Pilatus-gebeuren geenszins aanleiding haar vrijdagse ‘les’ te laten vervallen. Toen het op een gegeven moment wat rustiger was geworden in de feestzaal, zaten de cursisten opeens met de bekende rode ballen tussen hun knieën. Je mag dan drie jaar bestaan, de lessen van ons aller Marrigje gaan gewoon door.Behalve voor Jan. Voor hem was er opeens een cadeautje. De firma Meyra uit Nijkerk had het behaagd op deze Thuisbij-feestdag langs te komen en een nieuwe rolstoel voor onze Jan af te geven. De chauffeuse reed het gloednieuwe voertuig dwars door de feestzaal naar binnen en begon terwijl iedereen toekeek en Jan zich bijzonder ongemakkelijk begon te voelen het voertuig ten aanschouwe van de feestvierders te fine tunen. Na het eten reed Erica met het nieuwe voertuig en Jan in de bak naar Geesterheem. Erica was helemaal enthousiast. Zij kon wel zingen tijdens het duwen. Tjonge, wat reed die nieuwe rolstoel zalig licht.

Woensdag 23 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag gaat de boeken in als artistieke woensdag. Bij het opstaan had ik deze naam nog niet bedacht, maar toen Anca mij nog in de rolstoel gezeten bij dagbesteding Zoals Thuis afleverde, was dat wel meteen duidelijk. Want op de wand van de keukenkamer hing een eerste serie werken van de jonge begaafde tekenares Anne Cappendijk.De Cappendijkse jeugdwerken die aan de muur hangen, beschrijven is zo goed als ondoenlijk, maar haar jeugdwerk van het Uitgeester Regthuisplein met Regthuis en Protestantse kerk springt er duidelijk uit. Als jeugdwerk dan. Anne heeft zelfs de bijzonder lelijke pomp die midden op het plein staat vereeuwigt, en die is sindsdien voor het nageslacht bewaard gebleven. En dat is een bijzondere prestatie. Als ooit deze plompe pomp verwijderd wordt wegens lelijkheid, heeft Uitgeest deze door Rob Sluijter en Anne Cappendijk geschilderde pompeuze pomp nog als aandenken.Hier zij nog wel vermeld dat de jeugdige Anne de pomp schilderde met assistentie van de bekende Uitgeester kunstschilder Rob Sluijter. Maar zelfs de kunstkracht van deze twee Uitgeester kunstenaars heeft van de pomp als pomp geen meesterwerk weten te maken. Een lelijke pomp blijft een lelijke pomp. Zelfs als hij door een begaafd duo geschilderd wordt. Overigens mag iedereen van de Uitgeester pomp vinden wat hij of zij vindt, dat weer wel.Wij – gasten van Thuisbij – aten een overheerlijk bord boerenkool met een kanjer van een worst. Ik werd veilig door de platgereden sneeuw naar huis gereden door een duo, namelijk Tinie en Anca. Ondanks de gladde Hogeweg kwamen we veilig aan, Tinie bij de Slimp en ik bij Geesterheem. Mijn geleende rolstoel werd door Anca in de douche-ruimte van nummer 44 gestald. Vrijdag komt mijn eigen rolstoel. Ik ben nu al bloednieuwsgierig hoe mijn toekomstige duwers mijn nieuwe stoel ervaren.Er hingen kunstzinnige slingers aan het plafond toen wij binnenkwamen. We hadden duidelijk een feestje te vieren bij dagbesteding Zoals Thuis. Het was namelijk vandaag – 23 januari – precies 3 jaar geleden dat Ilona haar dagopvang onder de naam Thuisbij startte. En zij heeft ondertussen duidelijk naam gemaakt. Als haar echtgenoot Rob – franchisegever van Thuisbij – op een congres in het zuiden des lands de naam Thuisbij te berde brengt, weet iedereen waarover hij het heeft. En wij hier in Uitgeest weten dat ook.Allang. Al 3 jaar. En we zijn er trots op, dat wij op een bepaalde manier bij dagbesteding Zoals Thuis horen.

Woensdag 16 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Deze woensdag zat ik lange tijd klaar op de wachtstoel. Ik had een afspraak bij de kapper. Bij de kapster om precies te zijn. Die afspraak gold vanaf des morgens half tien. Dan kwam zij van de Geesterheem-kapsalon mij ophalen voor een knipbeurt, maar al wie er om half tien verscheen, geen kapster. Ik begon hem na een kwartier wachten behoorlijk te knijpen en mezelf af te vragen of ik wel de goede afspraak in mijn agenda had staan. Ik besloot Margreet te bellen. Maar toen ik haar aan de lijn had, werd er aan de deur geklopt. Op mijn ‘ja’ kwam de kapster binnen. Ik legde Margreet netjes neer en installeerde mij op de rolstoel, klaar voor vervoer.Zij knipte mij voortvarend en bracht mij toen zij klaar was terug naar mijn appartement. Ik zat daar net uitgebreid te wachten toen ik Anca – de rolstoel-duwster van Thuisbij – over het Geesterheem-pleintje aan zag komen lopen. We checkten tamelijk nauwkeurig of we alles bij ons hadden. Dat hadden we. En het was droog. Wat wil een mens nog meer.Aan de lange tafel van Thuisbij zaten een achttal dames te knutselen aan wat een fleurig zakdoekendoosje moest worden. Die doosjes werden keurig en kleurig beplakt. Je wil tenslotte een keurig doosje op je tafel hebben staan. De doosjes-beplaksters hadden er het hoogste woord bij. Zij knutselden er kakelend lustig op los onder leiding van knutsel-meesteres Carola, die zich behulpzaam langs de mede-knutselaars bewoog.Anne en ik zaten aan een andere tafel in alle rust cryptogrammen op te lossen. Dat lukte prima. We spraken er op gedempte toon bij. We hadden zelfs tijd voor een rustig bezoek aan het toilet. We roken op enige afstand de bloemkool-gehakt-schotel die Ilona aan het bereiden was, dat werd dus weer smikkelen en smullen. Niet dat wij daar naar moesten raden, de Thuisbij-maaltijd is altijd goed verzorgd. Smikkelen en smullen is altijd inbegrepen.Anca duwde mij zoals gewoonlijk vlotjes terug naar Geesterheem. Het was een stuk frisser dan op de heenreis. We bespraken al hobbelend maar weer eens de treurige toestand van de Uitgeester bestrating. Het zou best eens pittig en leuk worden als de burgemeesteres van Uitgeest mij een maandje lang twee keer per week heen en terug naar Thuisbij zou duwen. Dan kon zij zich een duidelijk beeld vormen en zelf voelen hoe treurig het met de Uitgeester-bestrating gesteld is.

Vrijdag 11 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Dit is de dag na Sjinkie Knegt. Je kunt toch op een rare manier aan het eind van je loopbaan komen. Tenminste daar lijkt het op als ik de verhalen in de krant van vandaag geloven mag. Maar het was nauwelijks een verhaal deze morgen in Thuisbij. Kun je nagaan hoe beperkt de sportverhalen zijn.Een ander verhaal is dat van het diner dat wij gisteravond genoten hebben in het restaurant van Geesterheem. Het was voor ons een proef, maar het is een geslaagde proef geweest. Het was een verrukkelijke maaltijd in een sfeervolle ambiance. Margreet heeft betaald en volgens haar portemonnee bleek het een alleszins betaalbare maaltijd.Dat betaalbare was ook van toepassing op de maaltijd bij dagbesteding Zoals Thuis. Dat wisten we van te voren. Maar duidelijker was de klasse van de maaltijd. We aten stamppot rauwe andijvie, maar dan volgens het zalige recept van onze eigen Frans. Het was bereid geworden door kok Frans zelf, met assistentie van de dames Ilona en Erica. Je kon van tijd tot tijd een speld horen vallen. Wat Frans allemaal in de pan had gedaan weet ik niet, maar lekker was het. En dat kon je dus horen, bedoel ik.Erica duwde mij heen en terug over de ongelijke Uitgeester straatstenen. Heen met een beetje regen, terug door een heuse regenbui. Maar de bui telde nauwelijks mee bij de gedachte aan het goddelijke eten. Tjonge, wat kun je groene andijvie lekker maken met onder andere een appel en een ei en wat rauwe andijvie. De rest moet ik Frans nog een keer vragen. Het was in ieder geval tekenend dat mijn buurvrouw die er echt niet om bekend staat dat zij haar bordje vlotjes leeg peuzelt, dit keer ongelogen twee keer opschepte. Dit tot oprechte verbazing van haar tafelgenoten aan het Regthuisplein.Eenmaal thuis gereden door Erica klonken de waarderende woorden luide nog na door de eetkamer. Ik deed mijn gewoonlijke poging tot middagslaap, die even gewoonlijk mislukte. Wat gelukkig niet mislukte was het dagboek. Ik hoop dat mijn verhaal u boeide. Ik ga nog even schaatsen kijken en dan naar ons vaste eet-adres op vrijdag bij de familie Tabak in Beverwijk.

Woensdag 9 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Rolstoel-duwster Anca was aan de late kant vanmorgen, tenminste dat idee had ik. We snoerden van alles (dat wil zeggen: de sjaal, de pet en dikke winterjas) lekker vast en we gingen de voordeur van Geesterheem uit. We waren nog maar net de voordeur uit en halverwege de dokter Brugmanstraat toen we zo’n 100 meter voor ons mede-Thuisbijer Tinie met kwieke pas richting de Protestante kerk zagen lopen. Ik trachtte haar te beroepen, maar dat lukte pas ter hoogte van de genoemde kerk.Maar toen was het ook meteen bingo. We begroetten elkaar als oude bekenden. Met een blij gemoed stapten we achter elkaar bij dagbesteding Zoals Thuis naar binnen. Kun je nagaan hoe blij we zijn met ons gezellige opvanghuis. En wij niet alleen, alle bewoners van het knoertgezellige huis. Met recht heet het Thuisbij.Aan het aanrecht nam Anca haar vertrouwde plaats aan het aanrecht in, tussen de telefoontjes door geassisteerd door Ilona. Wij aan de tafel lazen de krant of speelden een of ander bordspel of probeerden de puzzel in een van de kranten op te lossen. Dat laatste werd gedaan door Jan en Anne met behulp van de Ipad. Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk, maar het schiet wel op. Wat mij wel een raadsel is, is het feit dat er ondertussen behoorlijk luide gesprekken van de ene kant van tafel met de gezetenen aan de andere kant van de tafel gevoerd worden.Soms zijn dat eerlijke, openhartige gesprekken. Zo hoorden we dat een tafelgenoot een lief onderdak heeft gevonden in een huis in Heerhugowaard. Er is vooral veel begrip voor het feit, dat hoe goed bedoeld een gevonden onderdak ook is, het soms een pijnlijke scheiding van man en vrouw blijft, die soms vele jaren getrouwd waren.En kom in zo’n laatste geval niet aan met ‘alles went’. Oké, als het op den duur uiterlijk went, dan blijft het een kwestie van veel verdriet. En ook in het opvangen van dat vele verdriet is Thuisbij een goed tehuis, waar bijvoorbeeld een knipoog van begrip, waar een arm op een schouder soms wonderen doet, waar iedereen begripvol de tranen bij een ander ziet.

Vrijdag 4 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Vandaag was het de eerste vrijdag van het nieuwe jaar. De eerste gast was Hannie die mij kwam ophalen. Zij bracht een grote doos mee. Dat hadden we zo afgesproken. Zij zou in die doos Margreet’s kerststal terugbrengen die dit jaar in de kersttijd bij Ilona gelogeerd had. Ik spoedde mij – geduwd door diezelfde Hannie – naar Thuisbij, waar de bekende vrienden en vriendinnen al verwachtingsvol klaar zaten voor de begroeting inclusief nieuwjaarswens.Het was een hartelijk weerzien. Vooral de gezellige opmerking, dat er een cadeautje voor mij bij was deed mij goed. Het geschenk bestond uit de afwezigheid van de gymjuf. Ik ging een stuk rustiger zitten.Op de tafel waaraan wij zaten, lag de krant met onder andere de puzzel van de dag. Dat was vandaag een filippine. Gewoonlijk vul ik na dat ik even scherp gekeken had de hele puzzel in, maar dit keer was ik waarschijnlijk nog niet wakker en bleef de puzzel maagdelijk blank. Zelfs nadat een Thuisbij collega er een stief kwartiertje naar gekeken had. De puzzel-redacteur van Dagblad Kennemerland moet bijtijds opgestaan zijn dacht ik nog en piekerde verder. Helaas zonder resultaat. De – zoals altijd heerlijke – maaltijd werd vlotjes genuttigd. Erica had zichzelf weer eens overtroffen met haar kooksel.Ik laat de rest te raden over, ik krijg toch al kritiek van enkele lezers in het dorp dat ik de resultaten van de Thuisbij-keuken steevast vermeld. Maar die keuken is zo lekker, dat ik resultaten in de toekomst stiekem blijf vermelden. U, beste lezer, u mist dus het recept van vandaag, pech gehad. Ik verklap slechts het toetje, een van de vier soorten vla in het kommetje. Met slagroom.Ik werd door Hannie keurig naar Geesterheem teruggebracht. Daar moest ik helaas vaststellen dat de post nog niet gearriveerd was. De wol voor zuster Leonie voor de nieuwe kerststal moet dus nog komen. Maar ik houd de dozenpost de komende dagen goed in de gaten. Niet dat ik de postbode van de PTT niet vertrouw, maar ik ben toch wel een tikkie nieuwsgierig hoe de bolletjes gekleurde katoen er uitzien. Toen ik de post geïnspecteerd had (tweemaal, dat weer wel! ) ben ik voor de broodnodige rust voor een uurtje even plat gegaan. Ik had het kennelijk nodig. Daarvan herrijzende moet ik vaststellen dat het uurtje middagslaap me goed bevallen is. Ik hoop dat mijn Thuisbij-collega die tegenover mij aan tafel zowat zat te pitten ook een gezond tukkie heeft gedaan.

Woensdag 2 januari 2019 bij dagbesteding Zoals Thuis

Ik dacht nog even te gaan liggen, zo rond half 10. Ik lag net lekker te liggen, toen ik de deur van mijn appartement hoorde gaan. Wie zou daar nou binnenkomen? Ik ging voor het gemak even recht op zitten zodat ik even kon zien, wie daar binnenkwam. Dat was dus Anca, mijn ophaalster om me naar Thuisbij te duwen. Ik had geen idee dat Thuisbij ‘open’ was en dat ik dus verwacht werd. Maar ik werd daar aan het Regthuisplein wel degelijk verwacht.Ik kleedde mij zo snel mogelijk aan en maakte me rap klaar voor vertrek. De hele bubs zat keurig aan tafel en de wensen voor het nieuwe jaar vlogen heen en weer. Aansluitend wensten wij elkaar de dikste wensen voor het nieuwe jaar, daarna wisselden we met elkaar de belevenissen van oud en nieuw uit. Aan het aanrecht werden ondertussen de spruitjes schoon gemaakt. Die werden door Frans geroerbakt. Het water liep ons al door de mond. Dat werd weer smullen, zoals we iedere middag bij dagbesteding Zoals Thuis deden.We begroetten deze woensdag een paar goede bekenden, waar onder Klaas en zijn broer en schoonzus. Je kunt bij Ilona altijd aankomen voor een lekker bakkie. Broer en schoonzus blijken al doende keien in het oplossen van het cryptogram in de krant van deze morgen. Waar Jan om het vinden van een woord een Ipad blijkt nodig te hebben, vullen de broer en schoonzus van Klaas het een na het andere woord in zonder technische hulpmiddelen te gebruiken. Jan hoefde alleen de door de familie opgelepelde woorden maar in te vullen.Hij – Jan – hoopt nu vooral dat de familie nog een keer langs komt. Het is gezellig, en vooral handig bij het puzzelen. Zulke visite is van harte welkom bij dagbesteding Zoals Thuis. Wie is er trouwens niet welkom aan de Thuisbij-tafel? Kom maar binnen en ervaar het zelf. Wedden dat je de gezelligheid binnen 5 minuten geproefd hebt?